Μπεν Μιξτ

                                                    Εντάξει, ο σταυρός

                                                    ο χρυσός, όταν πέθανε

                                                    το 2009, στα 92•
                                                    σήμερα μόνο
                                                    - τέτοια μέρα
                                                    με τέτοιο κρύο - βρήκα
                                                    της γιαγιάς δυο
                                                    καταχωνιασμένα μαγιο,
                                                    30 χρόνια την έζησα,
                                                    δεν πέτυχα
                                                    μια φορά
                                                    να τα φορέσει

διεμερίσαντο

Για ένα αμπελόφυλλο
πιαστήκανε στα χέρια
ο Διόνυσος με το Χριστό
για το ίδιο αμπελόφυλλο
η Τιτάνια, 
βασίλισσα των ξωτικών
είπε μετά από χρόνια
στην περιπλανώμενη Αγαύη,
δηλαδή στην κυρία Βέναμπλ,
στη Νέλλη Αγγελίδου βασικά :
"Για όλο το νεραϊδόκοσμο
το αγόρι δε στο δίνω"

Παραλλαγή

Έλεγες                                       λέγατε

                                               εσείς έχετε 

        ο ένας τον άλλο                         ο ένας στον άλλο

εμένα με κέρδισε                           μα κέρδιζε

        η αυταπάτη

Μικρές λέξεις ΧΙΙ -

Ζωντανίνα (Η): 

Λέξη (ξε)χα(σ)μένη 

σε ημερομηνία
ορόσημη.

Are we nuts?

Στο ξηροκαρπάδικο ο πωλητής είπε ότι τα μπραζιλ νατς που κι εγώ του ζήτησα έχουν την τιμητική τους σήμερα. "Απ' το πρωί, όλοι μπραζίλ νατς μου ζητάτε!". Ψωμί, παιδεία και μπραζιλ νατς λοιπόν το σύνθημα για σήμερα!

Μπραζίλ νατς: κάνουν καλό στο θυροειδή.

Η μεταπολίτευση ως ορμονοθεραπεία.

Πλησμονή

Μισώ όλες τις πανσελήνους. 

Απορώ που είναι ολόκληρες.

Αχ, να υπηρχε τέταρτη διάσταση...

Θα μπορούσαμε να δούμε 

Πίσω απ' το ολόγιομο φεγγάρι

*

Γουινι

Δε χρειαζ 

όταν η υπερ

Πανσέληνος

Ξέραμε ήδη

Ότι αύριο θα

είναι άλλη μια

Θεία Μέρα.

Επίγραμμα

Καμια φορά
κοιτάζω φωτογραφίες

σβήνω πρόσωπα,

ένα - ένα, στη σειρά,
Όπως φύγανε.

*Φωτογραφία του Ιωάννη Καμιναρά από το σκηνικό της παράστασης ο Γείτονάς μου Ναπολέων Λαπαθιώτης που παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 στο Bijoux de kant hood, Αθηνάς 10, 3ος όροφος στο Μοναστηράκι. 

H λέξη

Μια μέρα θα τα καταφέρω
Και θα βγείτε όλοι
(από τα δικηγορικά γραφεία) 
με ένα αγαπημένο
Ποίημα στα χέρια
Να φωνάξετε απ' το μπαλκόνι
Δυνατά:
Όχι! Δε σας καλώ να κατεβούμε στους δρόμους!

Μια μέρα δε θα ψάχνουμε πια να κρυφτούμε
Ούτε Χίλαρι, ούτε Τραμπ θα μας κάνουν καλα
Δε θα χουμε ανάγκη καν τον Α - λέξη
(Κάνουμε και μόνοι μας κωλοτούμπα)

Μια μέρα θα γίνουμε πιο φασματικοί
κι από ομοφυλόφιλοι

Μια μερα θα ξεσπάσει μια λυτρωτική μαζική
υστερία - όχι κουλτούρα
και θα μοιάζω ο πιο εξαπατημένος
Μισάνθρωπος του Μολιέρου
(Θα έχω αποδειχτεί ο ψευδοπεριποιητής Ωρών)
Δε θα έχουμε από πάνω μας τον Ήλιο βασιλιά
Δε θα χουμε καν θεό
ούτε θα χουμε πάνω μας τσίπα

Εκτεθειμένοι ας σκοτωθούμε

Επί τούτων των ημερών "οιακίζει ο κεραυνός"
οι νέα ανορθόγραφη γενιά του '30 είμαστε
Του Αλεπουδέλη• όχι του Ελύτη.
(Όχι ψευδώνυμα πιά, όχι ταυτοτητες
Όχι ρόλοι)

Μια μέρα θα τα καταφέρεις
Να φτιάξεις κι εσύ το εξ αιρετικό ποίημα.

(Πρόσεξε δε λέω θα το καταφέρ -ουμε
Λέω θα τα καταφέρω
Λέω θα τα καταφέρεις•
Άλλο εγώ, άλλο εσύ.)

*εντός παρενθέσεως περιλαμβάνονται αποσπάσματα υπό αμφισβήτηση. Τα δημοσιεύω γιατί το ποίημα είναι οι φλυαρίες του. Αυτό σημαίνει (βάλτε κι άλλους στίχους σε παρένθεση. Ή καλύτερα, μη διαβάσετε καθόλου το ας το πούμε ποίημα.)

Αδικαιολόγητα

Μένω σ' ένα σπίτι

πάνω στη σκεπή

- κάθε τρεις και δύο -

oi άνθρωποι μεταφέρουν

πράματα 

πότε από δω 

πότ' από κει

Μόλις έλαβα ένα απειλητικό μέηλ:

Oh captain, my captain

Ο Βασιλιάς του χεριού μου
(Ένα τραγούδι του συρταριού μου)

Σε έχω αφήσει εκεί πίσω.
Δε μπορώ να κάνω διαφορετικά.
Πώς αντιστράφηκαν τόσο οι ρόλοι,
τώρα πρέπει εγώ να σε κοιμίσω -
ακόμα και η λέξη ρολόϊ
παράφραση της λέξης ρόλοι,
και τικ τακ διαλυτικά.

Ρολάλλοθι κι αυτό που γράφω,
δε με νοιάζει να σου πω τα χαρτιά
ας τη βγει απ' τα δεξιά
μπόμπα χαρακίρι
γκροτέσκα η μορφή
του σφαγμένου Μισίμα.

Δεν γίνεται να είμαι μάσκα
προσπαθώ να πω φοβάμαι
παραφυλάει η μάσκα
να πεταχτεί στη γωνία.
Σε φοβάμαι.

Με λένε τρελό, ανόητο,
δεν καταλαβαίνω γρι
και λένε, λένε, λένε
υπεκφεύγω λένε

αλλά εγώ
σε ασυνέχειες δραπετεύω
βασιλιά μου,
από το έγκλημα να σε διαφυλάξω
- "δεν το κουνάω ρούπι
απ' το δωμάτιο, βασιλιά μου"

Δεν επιτρέπεται και δεν θέλω
έξω να βγω, να παρω λεωφορεία,
να μπω στο μετρό, να σηκώνω τηλέφωνα, απεχθάνομαι
κάθε μορφή ένδο και έξω επικοινωνίας,
να μιλάω, θέλω να τα ακυρώσω όλα
έτσι εξαιτίας σου ακυρώνομαι,
θέλω να σε σκοτώσω.

Δε θέλω να γίνω κατανοητός,
χέστηκα, ξεβράκωσέ με -
δε θα το πίστευες αν το έκανες
δεν έχω χεστεί
στην πραγματικότητα
θες απτές αποδείξεις
λες "χέστηκες, άρα
είσαι ηττοπαθής"
αλλά εγώ δεν είμαι
γιατί δες, χέστηκα
αλλά πάνω μου
δεν τα έχω κάνει

Σκέψεις τρέχουνε
στο κλάσμα του λεπτού

Πιο πολύ
αντιστρέφονται εντελώς
- ξέρεις τώρα
στα χαρτιά πάνω κάτω
οι φιγούρες πώς είναι,
μην εμπιστεύεσαι
ούτ’ εγώ εμπιστεύομαι
στο βάθος κοίτα
κάθεσαι εσύ
αντί για μένα.

Το έγκλημα είναι όσο να πατήσω τη σκανδάλη,
το έγκλημα είναι αίνιγμα,
μετά
αρχίζω να τρέχω
ή αναλαμβάνομαι στους ουρανούς
αυτό ήταν
φέξε μου και γλίστρησα
από τη ρώσικη ρουλέτα

Γίναμε αδέλφια

Δεν πιστεύουν ότι μπορώ να σου κάνω κακό,
αλλά εγώ, αν υπήρχες,
θα κλειδωνόμουν στο άδειο δωμάτιο,
στην αίθουσα του θρόνου
χωρίς τη συνδρομή του νου και της καρδιάς
τετ α τετ
θα σε πετσόκοβα αβάσταχτα,
"ω βασιλιά, βασιλιά μου",
κι απόδειξη τούτη η σφαίρα

μπίλια, υδρόγειος
απόπειρα μια και καλή
να γίνει όλο πιο γυάλινο
δίχως περιστροφές
το τέλος•
από πίσω.

Καταστροφή•
Από εκεί που σε άφησα.
Μια κίνηση μπρος
ρουά ματ από πίσω.

Εκεί,
από πίσω
επόμενη παρτίδα καραδοκεί.

Τώρα νικάνε τα μαύρα
αύριο στα ρέστα
μπορεί να νικήσουν
τ’α λογάκια τα λευκά.


Σημείωση: Ο Ουόλτ Ουίτμαν περιαυτολογούσε.

Κάποιος

Ήταν καθισμένος σε πλαστική καρέκλα και γερνούσε

στο διάδρομο όπου ζήσαμε πια τα μεγάλα και αξιομνημόνευτα πένθη της ζωής μας. 

Τσιμεντένιος διάδρομος με κέντιες, με φυτά που αντέχουν τη σκια, 

φυτά εσωτερικού χώρου και αναμνήσεων, φυτά εσωτερικού χρόνου και χώρου, ανύπαρκτα μπορεί φυτά που προεκτείνονται και αντέχουν. 

Δεν κατάλαβα από την αρχή έτσι οπως παραμορφωτικά είχε φουσκώσει, τώρα που το ξανασκέφτομαι σαν πνιγμένος. 

Το πιο περίεργο ήταν ότι όσο γερνούσε τα χαρακτηριστικά αντί να έχουν μαραθεί ήταν διογκωμένα, παραφουσκωμένα 

ανθούσαν μέσα σε μια επικίνδυνη ανθοφορία που έμελλε να εκραγεί. 

Πέρα από τα γκρίζα μαλλιά 

- από τις τρίχες άρχισα να τον καταλαβαίνω, 

οι τρίχες κι ο διάδρομος 

ο δρόμος από το δρόμο στην αυλή.

Έτσι μου μπήκαν οι πρώτες υπόνοιες ότι μπορεί να ήταν εκείνος, 

πάντοτε, σε όλο το παρελθόν του ως τώρα αφύσικα μελαχροινός, 

σε τέτοιο βαθμό που σε όλους μας πολλές φορές είχε φανει ανοίκεια η συγγένειά του μαζί μας. 

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που συναντηθήκαμε κι άρχισε να μοιράζεται τα χρόνια της ζωής του μαζί μας.

Μιας και θα χε γενέθλια ο T.S.Eliot σήμερα / άσε, το κούρασες, μεγάλε

Ανικανο ποιητικό

Όσο κι αν 

έτσι φαινεται, 

δεν είναι.

~

Το φράγμα - the fragment

Γιατί να προσπαθούμε
να δημιουργήσουμε
όμορφες, καλοβαλμένες
ποιητικές εικόνες
για να εξηγήσουμε τα αισθήματα
όταν από μόνα τους τα αισθήματα
φτιάχνουν εικόνες
Ποιά μανία για επαλήθευση
κυριεύει τα πράγματα
την ωμή απλοτητα
των δραμάτων
και θέλει να τα κάνει
μεγάλες ιδέες και
στρατευμένη τέχνη
Ο ίδιος βασιλιάς είναι
ζητιάνος τρελός
- καμία πλαστικότητα δεν επεμβαίνει
πέρα από εκείνη των γραμμάτων,
το επονομαζόχειμαζόμενον
μουνί καλλιγραφία -
μόνος του καθένας στέκεται
στον καθρέπτη

κι όσο φλυαρεί
χύνει
κι
ο /καλός/ θεός
χασκογελάει

Fragrance Lament

Υ. Γ. μην αναπνέετε απ' το διάφραγμα.
Σπάστε τις φωνητικές χορδές σας.
Ξεχαρβαλωθείτε.

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Ανένδοτη σκηνική φλυαρία - ένας μετα/ φλύακας.

Η ίδια η εκφραστικότητά μου
Είναι μια αναίρεση της έκφρασής μου
Κατά βάθος θέλω να πω
"Κόπος ο ποιητής με τ' αδειανά του χείλη
διαρκώς πίσω απ' τη θλίψη του το ανείπωτο"
αλλά τουλάχιστον στα Ελληνικά
με πρόλαβε ο Ελύτης
Κι αυτό δεν είναι ποίημα
Είναι μια επεξήγηση ποιήματος
Και ζούμε σε καιρό παρακμής
που μόνο ήσσονος σημασίας
αχταρμοσυμβολιστικονεορομαντική
παραβατική τέχνη
συντίθεται.

Όλα είναι ένας μετακλοουνισμός
Μια κλω (own) νο ποίηση
Μια παρωδία

Live in your clown
δε θα σωθεί τίποτα
ούτε τα ποιήματά μας
θα γίνουν κατσαρίδες

τώρα που βρήκατε αυτή τη μια
σιγουράκι άλλες εκατό είναι κοντά
- μη μπερδεύετε το φλιτ με τα λάικ.

Ι will show your fear in a handful of dust

LikeShow More Reactions

CommentShare

Απλή μετάβαση

Κάποτε θα επιστρέψω
Είμαι η μόνη κληρονόμος
αυτής της αιματότητος

"Χαράξου κάπου με οποιοδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία" - Οδυσσέας Ελύτης

 

 

31.08.16

Ασυμφωνία χαρακτήρων

Αυτό το τελευταίο όνειρο
του καλοκαιριού

Τόσο επιθετικά
τα χειλικά φι και
τα οδοντικά θήτα
του φθινοπώρου
εξακολουθητικά
ρημά
ζωντας
το στιγμιαίο
άηχο κιόλας
κάπα.

(Θερμή παράκληση:
διαβάζετε ψιθυριστά)

~ 

01.09.2016

Παραψυχολογία / Φθινοπωρινή συζυγία

Αυτό το πρώτο όνειρο
του φθινοπώρου 

- ακόμα τόσο λίγος - αέρας
μέσα στον ύπνο
σχεδόν
έκανε στέρεο
το πρώτο σχήμα
ώστε να περάσουν
σχεδόν απαρατήρητα
και τα δυο

Έτσι σχηματίστηκε
πρώτη φορά
δίφθογγος -

(Συνιστώ ψυχραιμία
και μην ξεχνάτε: σας αγαπώ)

Τεντωμένα δάχτυλα

Κι αν γράψω 

"Τεντωμένα δάχτυλα" 

Πόσο ήθελα να σπάσω τα δάχτυλα
Όλες μου τις κλειδώσεις
Εσύ τι καταλαβαίνεις απ'
την προοπτική του πένθους μου
Μες στο χρόνο. 

Γιατί λοιπόν με συμβουλεύεις
πατρικά
Να σμιλέψω τους στίχους μου
Για να βγει το διαμάντι.
Είναι άνθρακας το διαμάντι μου
Κι εσύ θες να στο δώσω στο πιάτο.

Όμως δεν είμαι πρόδρομος
Και δεν είσαι σαλώμη.
Κλώσσα τα αυγά σου λοιπόν.
Κουκούριζε.
Τα περιστέρια δεν λένε έπεα πτερόεντα
(Δεν έχει απαστράπτοντα φτερά
χρυσοποίκιλτες ασπίδες) = δε χρειάζεται
 
Ποντίκια είμαστε
του ουρανού.

 

Καλοκαίρι

Το καλοκαίρι 

χοντρός κορμός μιας γέρικης ελιάς 

όλο κουφάλες 

καθόλου φύλλωμα 

κι ένα βατράχι στη ρίζα

Ξημερώματα στην Αθήνα

Ένα new age ποίημα - δοκίμιο.

Έχει κάτι ελιτίστικο όλο αυτό. Αλλά και κατι ελυτίστικο - γι' αυτό και η ανάρτηση αυτή γίνεται στις 05:26 και μ' αρέσει που γίνεται μέσα σε καύσωνα, καλοκαίρι. Ας το δούμε σα μια αισθησιογόνα lecture performance και όχι σαν παραφιλολογία.

"και χιλιάδες ύστερα χρονοι λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα" λέγει ο ποιητής του πολυαγαπημένου μας Μονογράμματος, που τελικά δεν είναι τόσο ελιτίστικα ελυτίστικο γιατί όλοι πια ξέρουμε το Μονόγραμμα αλλά επειδή όλοι το χρησιμοποιούμε για τους λάθος λόγους παραμένει τελικά ελιτίστικο το ελυτικό νοήμά του.

Θα μου πείς ποιός είσαι συ, ρε θαλασσινό τριφύλλι, που έχεις και άποψη για τον Ελύτη και δη για το Μονόγραμμά του.

Δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Αλλά εγώ αγαπώ και τον Ελύτη της σκιάς που πορεύεται τόσο αξεδιάλυτα με τον Ελύτη του φωτός και σαν το βλέμμα που απομένει να κοιτάζει τελικά το μαύρο απείκασμα του όταν κοιτάξει κανείς κατάματα τον ήλιο, νομίζω ότι έτσι ακριβώς και το Μονόγραμμα είναι μια σύνθεση για την απώλεια και την απουσία του Έρωτα κι όχι ένα ποίημα εξύμνησης απλώς του Έρωτα του ίδιου, του πραγματικού. Πιο κοντά στο ανέφικτο παρά στο εφικτό μιας συνύπαρξης δονείται το Μονόγραμμα λοιπόν.

Ή τελοσπάντων είναι και τα δυό, δηλαδή ένα ποίημα γραμμένο ελιτίστικα με κάθε γιώτα και κάθε ύψιλον σεσημασμένο. Που το υ τι είναι πέρα από δυο ι ανεστραμμένα σα να κοιτάζουν σε κάτοπτρο καθένα τον εαυτό του ή όπως οι μαγνήτες που συνενώνουν στη μάζα του ενός πετάλου τους το αρνητικό και το θετικό.

Και επειδη κυρίως θεωρώ πλάνη να θεωρεί κανείς τον Ελύτη ποιητή του φωτός, σε μια δεύτερη ευκαιρία θα ήθελα πολύ ίσως να εισηγηθώ και κάτι για το φαινόμενο της έκλειψης, της έλλειψης αλλά και της έκθλιψης της Ελυτικής Σελήνης.

Το σεμινάριο δε θα το παρακολουθήσω. Είμαι πολύ επιφυλακτικός. Αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να γράψω κάτι γουστόζικο μα όχι δοκησισοσοφικό και για τον "κήπο με τις αυταπάτες".

Παρακαλώ οποιος μπει στη διαδικασία να με διαβασει να μην κάνει από κατω σχολιο του τύπου: "καλά, τι είχες φαει για βράδυ" γιατί η αλήθεια είναι ότι με ξύπνησε ο γάτος μου ο Ευτύχης που πήδηξε χαρωπά πάνω μου γιατί μονιμως πεινάει

Χωρίς τίτλο

Κι όπως όταν αρέσουμε στους λίγους 

δεν αρέσουμε στους πολλούς 

έτσι κι όταν αρέσουμε στους πολλούς 

δεν αρέσουμε στους λίγους

Αχ, ας μπορούσα να υπάρχω 

χωρίς να επικοινωνώ!

Αχ, όταν με ξεχνάς και σε ξεχνώ

- πράγματι υπάρχουμε!

ΚομπαρσΑλίκη Φλουο Άρια

Πρόσεξα εκείνη τη γυναίκα στη διασταύρωση πώς μάζεψε το σώμα της ακαριαία και το αυτοκίνητο σταμάτησε ενώ καμία σήμανση δεν επέβαλε κανένα στόπ. Οι διαθέσεις ορίζουν την κυκλοφορία, παίζουμε θέατρο σα μυρμήγκια στις πλάκες του πεζοδρόμου, συσπειρωνόμαστε ανήμποροι να διακτινιστούμε σε υπερπέραν, χρειαζόμαστε παραμυθοδραμα για να πούμε ότι είδαμε μια καλούτσικη παράσταση Σαίξπηρ κι ότι είναι μεγάλος σκηνοθέτης ο Προςπερ Γουοτεερ και Γουατέβερμάγιερ μα εγώ δε θέλω αμπιγιέρ στο δωματένιο καμαρινάκι, καλομαθαμε σε θέατρα υπερκόσμιων γαλαξιακών διαστάσεων για να χωρέσουμε δεμένα πισθοστάγκωνα τα εγκλωβισμένα υπερεγώ μας κι αν ακούσουμε ψέλλισμα "στρωτή απανωστράτα" βιώνουμε στο πόνημα της φιλετοπερδικούλας έναν απλοϊκό συνειρμό, κυκλοφοριακή συμφόρηση στο αίμα το ατίθασο που ξεχύνεται γιατί όλοι φοβόμαστε φυσικά και μεταφυσικά το έμμ(on)ικό φράγμα. Το θάνετο ή θα' ναι το γουργούρισμα στην άδεια κοιλιά. Σωθικά που μας πλημμυρίζει το αίμα, εσωτερική Ρινο ρρ Αγία, έκθλιψη ταξινόμησης ενός κλαυσιγέλοιου είδους. Ενός νανόσχημου πλαδαρού πουλιού που μένει να παρωδεί μυρικ αστικά τις διασταυρώσεις των ζωτικών οργάνων με τα φρένα μας.

Πρωταπριλιά 2016

Γράφω
για να γραφτώ
τουλάχιστον στα επίκαιρα
και μια μέρα
του μέλλοντος αιώνος πια
ας πει το μέγεθος
της τραγωδίας μου
κι ο Σαίξπηρ

ένας ακόμα φτωχούλης ηθοποιός
δεν είμαι
είμαι

ο θάνατος της εποχής μου

Πλέον είναι τόσα τα παράλληλα σύμπαντα που πρέπει να εφεύρουμε του μέλλοντος τις γραφές. Δεν έχει νόημα να καταφεύγει κανείς στην Ιστορία πια. Αδυνατεί να μας διδάξει όσα συντήρησαν - καλώς και κακώς - το παρελθόν και η μνήμη. Ο Ριχάρδος, ο Μακμπέθ, και πρώτοι απ' όλους ο Άμλετ, ο Οιδίπους ο επί Κολωνώ κι ο Ληρ είναι όλοι νεκροί. Όλοι οι ήλιοι γίνονται πράσινοι στο βασίλεμά τους. Κάθε πολιτική βρίσκει τον "αγύρτη" που θα δικαιώσει η Ιστορία της. 

"Για έναν Μαλβόλιο το βασίλειό μου!"
                                                                 ~
To ψώνιο

Μπήκα στα pull & bear

να χαζέψω, συνάντησα ένα
μπλουζάκι 
ριγέ οριζοντίως 
που παχαίνει
-
άσπρο, κίτρινο,
πορτοκαλί που παχαίνει
κοντομάνικο, καλοκαιρινό
            slimline
σκέφτηκα να το πάρω
θυμήθηκα δυο στίχους
πήρα απ' τη νιότη χρώματα
κι απ' την αγάπη νήμα
-
κοίταξα κάτω
τις κίτρινες κάλτσες μου
τράβηξα έξω
του παντελονιού τις τσέπες
και βγήκα έξω
από το μαγαζί
χωρίς να πάρω το μπλουζάκι
ζητιανεύοντας
με τη φωνή
της Βίκυς Μοσχολιού
σηκώνοντας αλά Σαρλώ
τους ώμους

Το Πραιτώριο

Στόμα κλειστό περιορίζεται όλο περισσότερο με το χρόνο καμπ- όσο να γίνει σε βράχο κελί κάθε χρόνο απέξω πληθαίνουν οι πολλοί κι οι τεράστιοι θέλουν να πιστέψουν κάτι καταφέρνουν να εγκλωβίσουν - και να σταυρώσουν. Κι αυτό το λένε αγάπη Μα εγώ κλείδωσα την απάτη στα δόντια μου Κρεβάτι από τίμιο ξύλο πάνω στο προσκέφαλο ο εαυτούλης μου σταυρωμένος δυο πόδια σ' ένα παπούτσι να χω να συναλλάζω χιτώνα απείθαρχη διαδικασία πήγαινέλα πήγαινέλα μασώντας ροδοπέταλα όταν σταματώ ανθίζουν της φωνής μου τ' αγκάθια

Νεφελοκόκκυγας

Υπόψιν παντός
κατά το ήμισυ
ένδεια
φερόμενου

Ένα ποίημα για το θέατρο τέχνης

Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά
υπήρξαμε
Και σμηνίτες
Να χάναμε κανα κιλό
- όπως τότε στη βασική εκπαίδευση
Να ελαττώναμε κάπως τη βαρύτητα μας
Να φλερτάραμε με τα έλατα τα ψηλάααα
εκπεπτω
Κότες χαμηλάααα
στο τίμιο χώμαα
μιας ορχή
στρας

Να μη βράζαμε στο ζουμί μας
αυγά μελάτα,

[*εμείς, παιδιά κλωσσόπουλα,
Παιδάκια
Φτερωμένα
(σκηνική οδηγία: στιγμιαίο ενσταντανέ σε ρυθμό τσάμικο
και ανάποδη φιγούρα
φλικ
{φλοκ}
φluck)]

να
πουπου
Λιαζόμασταν

[☆ (σκηνική οδηγία:
ήχος και αστραπή από
απανωτά
φωτογραφικά φλας]

Να γινόμασταν σπερματοζ
ωάρια
ανεξέλεγκτα,
ανελέητα
αμελητέα
της κλάψας
δρεμπαίτες

Να ξανά
γραφαμε
τους
ξέφρενους Όρνιθες
Να μη μέναμε
Αναξιοπαθούντες
κότσυφες και κουρούνες
σε πνύχτες στενωπούς
Και σε υπόγειες παρόδους

Φουλαριστοί να μην προστρέχαμε ντουγρού
στη λεωφόρου του Συγγρού,
ρε φίλε.

Ο συνοριοφύλακας (ή το τζάμι)

Στο λοξό κοίταγμα 
της πραγματικής εικόνας 
μπορεί να μην υπάρχει
το πουλί που κοίταξες
αλλά αυτή ακριβώς
η απουσία μπορεί
να συμπληρώνει την εικόνα.

Η αυλή

Απόψε στ' όνειρο 
πολύ νερό και χώμα 
για πρωινός καφές

[*μια ανταπόκριση μελαγχολίας

του ευκαιριακού

από τον ποιητη
άμα και κριτικό
όπως έγραφαν τα βιβλία
για τους πρώτους ελληνιστές]

Ίσιο το χώμα
Πότε πότε ρίζες
από κάτι δέντρα λυγερά που κόπηκαν νωρίς
έσερνα τα πόδια μου
έσκυβα να βοηθήσω με τα χέρια
οι ρίζες γίνονταν κόπρανα στα χέρια μου
ξημερώματα στη βροχή
μια σκια
ο πρώτος μου ξάδερφος
πήρα να ανάψω ένα τσιγάρο
και βρέθηκα ν' ανάβω
με σπίρτο τον αναπτήρα
- δεν έπρεπε να με βρει ξύπνιο

Αμόλα καλούμπα ΙΙ

Από το πρωί πάλι σήμερα στο κεφάλι μου ο ουρανός
Ένας ανέφελος χαρταετός πεταρίζει
Όχι γαλανόλευκος, όχι δικέφαλος
Πολύχρωμος,
Ένας ασφόδελος χαρταετός
Παρέα με άγνωστα φιλαράκια του, άλλους

Η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη
ανεβαίνουμε αυτοκίνητοι το βουνό

[*στο ραδιόφωνο παίζει η φωνή ενός
προσφάτως αδικοχαμένου λαϊκού βάρδου
δάνεισε κι αυτός τη φωνή του
στον Πάνο Γαβαλά,
τον Αγγελόπουλο,
το Διονυσίου,
το Μητροπάνο κ.α.
(ε φυσικά και τον Καζαντζίδη!)
να ψάλλουν εν χορώ
λιώμα στο γκρεμό
το δωδεκάλογο του γύφτου

"Στραβοί, κουτσοί
στον άγιο Παντελεήμονα!"]

Δεντράκια άπειρα μετρημένα παντού
μία μία μετράμε στα μάτια μας τις πευκοβελόνες
Ζωσμένοι πευκοβελόνες παντού
Στην αισιόδοξη πλευρά της πατρίδας
που φώτιζε κάποτε ήλιος καθαρός
κι άστραφτε χώμα κυπαρισσένιο
Από την πλευρά που ο πατριώτης δεν ένιωθε
δέσμιος στρατιώτης του ΕΑΜ
ή του ΕΛΑΣ
μα απολυμένος

Ταξιδευτές δεν είμαστε εμείς
Ταξιδευτής ειναι ο ουρανός
Γαλανός, φιλτισένιος
φωτεινός, όχι φωτισμένος
Όχι τα κουφάρια μέσα
Έξω τα κουφάρια
Μπροστά στα μάτια
διψασμένα για φως
άδεια μάτια
Μια στιγμή ανεβαίνοντας
τίποτα πια
εδώ
Φορτωμένο βαρυσήμαντα κάμποσο κάτι;
 Όχι, τίποτα, άστο
Αμόλα καλούμπα.
Μια στιγμή
να κατανικήσω
τη βαρύτητα
Αμόλα καλούμπα
Να πάρουμε λίγο τα πάνω
Μια στιγμή να λαχταριστώ, όχι να λαχταρισμένω.

Λέω στιγμή
πατάω στο πληκτρολόγιο
ανορθόγραφα πλήκτρα,
γράφω στυγνή

Ανορθόγραφες στιγμές
Στυγνές
Λόγια του αέρα
Η μάσκα του χαρταετού
μια ίδια καθαρή πολυκαιρισμένη
μουτσούνα
πασαλείφτηκε όσο πασαλείφτηκε μέχρι χτες
σήμερα ρίχνει καταγής
κατακρεουργημένο to μπογιάτισμά της

Το αρνήθηκε
κουράστηκε να φτασιδώνει κι αυτή εντυπώσεις
σήμερα φόρεσε
ένα καινούργιο αλλόκοτο χρώμα
μια πρωτόγνωρη αλλόκοτη καινούργια της παραλλαγή

Μια καθαρή δευτέρα παρουσία
Αχ, να μπορούσα τα αιολικά α, Σαπφώ,
να τα βγάλω κι εγώ Κέλομαι σε, Γογγύλα

Και στ' όνειρο απόψε η μάνα μου καθάριζε κρεμμύδια
Χωρίζαμε το ρύζι απ' τις φακές
Κλαίγαμε ξερά, χωρίς λυρισμό
από πειθαναγκασμό
πάνω από τον καφέ της παρηγοριας
Κι αχνίζανε τα προσωπά μας
Γκρο πλαν
μελό ελληνική ταινία
Γκρέκλυγμγουντ

Ανάμνησις:
Μια μέρα κάποτε
χρόνια πριν ταξιδέψω ψηλά
πάλι πίσω στο χρόνο
σα να τανε βουνό απύθμενο το βάθος
θυμήθηκα το παιχνίδι
με τον αδερφό μου και τη χαμένη μπάλα
Δύο παιδιά δύο μπαλόνια
Αδέλφια τα παιδιά
Μπαλόνια για τα πανηγύρια
Με ήλιο φουσκωμένα
παίζουν σαν αδέλφια που΄ναι τα παιδιά,
Κι ένα, το σοφώτερο, το μεγαλύτερο
αυτό που έχει νταλακιάσει καλύτερα
χάσκωντας περισσότερη ώρα στον ήλιο
αφήνει λεύτερο
το πολύχρωμο μπαλόνι του άλλου

Το μπαλόνι υπερίπταται, απομακρύνεται, πάει
Τα παιδιά κοιτάζουν πώς αφήνει τη γη
Το μπαλόνι ανεβαίνει
αφήνει τη γη το μπαλόνι
Ο αέρας ο κοπανιστός
Κερδίζει τις εντυπώσεις
Από τον αέρα τον κοπανισμένο

Μαζεύονται κι άλλα παιδιά
Όλα χάμω στη γη
Κοιτάζουν το μπαλόνι
Με ένα μπαλόνι δικό τους
στο χέρι σφιχτά κρατημένο
ίσια καρφιά και ξαπλωμένα
στις πέτρες παιδιά
νιώθουν πρώτη φορά
απώλεια
αφαίρεση τί θα πει
με μια τσιχλόφουσκα σακούλα
απ' τα τζάμπο

Ινδιάνικο

Άπειρες εκτάσεις ξαπλώνονται στη μασχάλη σου

από κει ξεκινούν δυτικά ραγάδες και τύψεις

 ~

"Κόβω καρδιές απ' τον αφαλό"

χτυπώ τατουάζ
ερυθρόδερμος να σταθώ

ως την άλλη άκρη του κόσμου

Νέος της Σιδώνος, Αθήνα 2016 μ.Χ.

Ο κόσμος πάει με την ταχύτητα

Εγώ τρενάρω τη βραδύτητά του

με ένα δεύτερο τόνο 

στην έλξη του αναφορικού

Απόκριες είναι

Το λάθος τη σωστή στιγμή
Το ατύχημα στην δεδομένη του ώρα

Το τέρας
πήρε θέση
στο καρνέ ντε μπαλ
μια πεντάμορφη
τρομοκρατήθηκε
επιτέλους
γιατί την έπιασαν
στα πράσα
δίχως γοβάκι

Ο κλόουν εφιάλτης
Στα όνειρα του χαχανούλη

Κίτρινες κάλτσες ο Μαλβόλιο
Πράσινο σώβρακο ο Πήτερ Παν
- και ο Πουκ;
φόρεσαν κι οι τρεις παλτό πανωφόρι
το ίδιο καφέ ψαροκόκαλο πανωφόρι
να μην κολλήσει ο ένας τον άλλο
Παντού χώνεται κι ένας τρίτος

ένας καρκινοπαθής
καπνίζει πάλι
σε μπαλκόνι διαμερίσματος
μόλις του απαγόρευσαν το κάπνισμα
μέχρι νεωτέρας

Όλο στίχοι στίχοι στίχοι
στιχάκια
ασσύμετρος ποιητής
ντύθηκε
αδιευκρίνιστα κι απόψε
φασουλής ή πιερότος;

αποστασιο - π -
οίηση
προχειρότητα
φλύαρη αναφορικότητα
δήθεν μινιμαλισμός
χαντακωμένη ελληνικότητα

Όλα όσα είδε
ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
στο "Τι είδε το φεγγάρι"

"Πίπες", "χέστηκες"
"Γυρίσε πλευρό"

Το καρναβάλι στη γειτονιά τετραγωνίστηκε.
Όρθες γωνίες στατιστικών εκκρίσεων
Ολογράμματα καταγραφής
αίμα από τη μια
σπέρμα από την άλλη
Έφερε ένα γύρο φέτος η Αποκριά
τριγωνομετρικά ημισφαιρίδια αμφιθυμίας
Χασάπη, γράμματα!

Σε κυβους υποτιτλιζώμεθα

*οι φώτο είναι έργα του εικαστικού Antonios Fikos

Μέρα - νύχτα

Όλα στο φως 
Εκείνος λιγότερο
Σοφώτερος 

Όλη μέρα ούρλιαζε "νύχτωσε"
Νύχτωσε και δεν ξέρει γιατί.

κομμένο δέντρο

Σπουδή είναι και το να προσγειώνεις τον άλλο απ' την ψευδαίσθηση στην πραγματικότητα
κι ο γηραιός οφείλει να μαθητεύει στο νέο
Να μην καθηγητεύει εντελώς

Να μουν ο Κάδμος και να στεκόσουν Αγαύη προσευχή 
μπροστά στον αποκεφαλισμένο Πενθέα
- ή το ανάποδο;

σε επωδό
να φτιάχναμε
γκροτέσκο τραγούδι
έξω από τις μοντερνιές
ενός ακόμα φεστιβαλικού
ανορθόδοξου ευρυπίδη

Μετά φόβου θεού,
Πίστεως και αγάπης
προσέλθετε
ότω καθείς
προαιρήται

(Σκύλες, ουρλιάξτε
Σ(ύν)τροφοι, δέστε με στο κατάρτι
τα αυτιά σας βουλώστε
ψάχνω μια χαλασμένη
όχι παρθένα
υποτακτική
Σ(υν)ειρμική
όχι συνειρημμένη)