Wednesday, December 08, 2010

Καρό


Κάπου γίνεται ανταλλαγή, στα νήματα ανάμεσα στη μια ζωή και στην άλλη, ανάμεσα στη μέσα και την έξω ζωή, ανάμεσα στη δική σου και τη δική μου ζωή, τη φορεμένη και τη γυμνή, την πλυμένη και την άπλυτη, τη ζωή που νιώθεις και θες να βγάζεις στη φόρα, ανάμεσα στα χρώματα και τα συναισθήματα. Εύκολο θα ήταν να δίνουμε ονομασίες στα συναισθήματα με βάση το χρώμα. Θα είχε πολιτικό λόγο, θα είχε κοινωνικό αποτέλεσμα; Τα συναισθήματα των χρωμάτων να είναι συνάθροιση των συναισθημάτων. Όχι σα δημοσκοπήσεις σε γκάλοπ γιατί είναι απλοϊκό είτε να μένεις προσκολλημένος είτε να σου ξεφεύγουν οι αποχρώσεις.

Κάποτε το μπλε αγαπούσα κι ήταν ακόμα περίοδος μπλε όταν ξεκίνησα να γράφω τα πάντα με κόκκινο κι ήταν αυτό μια συνειδητή επιλογή, από μια μπλε εγκεφαλική επιλογή ήταν που ξεκίνησα να γράφω στα κόκκινα, ήταν μπλε απόφαση να εξαναγκάσω την επιλογή να μπω στην κόκκινη περίοδο και να την εκβιάζω, ένα ολόκληρο κόκκινο χρονικό διάστημα που παλεύω γι' αυτό να το τρέφω για να ζω - όχι να ξύνω τις πληγές μου - και έγινε το κόκκινο επιλογή και όλα τα συναισθήματα θέλω να είναι κόκκινο από κόκκινο, παράφορο και εγκληματικό, κόκκινο ολοζώντανο.

Είναι τώρα πάλι λίγος καιρός που έχει επιστρέψει και με πολιορκεί πάλι το μπλε. Στεναχωριέμαι βαθιά με την αδυναμία μου αυτή να θητεύσω αβλεπεί στο κόκκινο μα δε θέλω να τζογάρω πάλι στο μπλε. Κάποτε το μπλε αγαπούσα γιατί ήταν το χρώμα της μνήμης και της φαντασίας, τώρα λατρεύω το κόκκινο γιατί είναι το χρώμα της παραφοράς και της εκπλήρωσης. Κάποτε πίστευα ότι πρέπει να θυμάμαι και τώρα θέλω να ξεχνάω. Επιδιώκω να ξεχνάω επειδή δε μπορώ να ξεχνάω ότι δεν πρέπει να ξεχνάω. Έτσι πορεύεται η χρόνια διαθεσιμότητά μου. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι ότι θέλω να αγοράσω ένα πουκάμισο, τετράγωνα καρό, κόκκινο, μπλε και μοβ.

Μου άρεσε ο Τόκος του Δημητριάδη και του Βογιατζή γιατί όλοι έχουμε χαθεί σ' ένα κτήμα. Καιρός να σκοτώσουμε και κανένα παιδί. Εμένα με έπαιρναν βόλτα τα Σάββατα στην Κηφισιά. Ακόμα και τώρα τα Σάββατα το πρωί θέλω να πάω στην Κηφισιά. Υπάρχει μέσα στο μυαλό μου εκεί ένα ιδανικό σπίτι που δεν το είδα ποτέ κι ένα κτήμα, είναι καλοκαίρι, έχουν μαζευτεί όλο νεκροί εκεί, όποιος πεθαίνει πηγαίνει εκεί - είναι περίεργο πώς γίνονται όλοι καλοί αμέσως μόλις πεθαίνουν, μόλις πεθαίνουν όλοι γίνονται ήρωες καρτουν και ήρωες παιδικοί κι ακίνδυνοι, παραμυθένιοι και χάρτινοι, ακόμα και οι κακοί γίνονται χάρτινοι γιατί είναι πιά αναγνωρίσιμα κακοί και γίνονται άκακοι. Θα πάω κι εγώ μια μέρα εκεί, όσο περνάνε οι μέρες τόσο περισσότερο το νοσταλγώ κι αυτή η νοσταλγία στο παρόν, αυτή η μνήμη του μέλλοντος που δεν έχω ζήσει με ακυρώνει, με κάνει επίσης να φοβάμαι, δεν ξέρω αν είναι ο παράδεισος ή η κόλαση εκεί, είναι καλοκαίρι, αλλά κι αυτό ακόμα δεν ξέρω πιά αν μ' αρέσει. Υπάρχει ομολογουμένως μια σύγχυση στην εποχή, όπως υπάρχει σύγχυση μέσα μας για το παρόν και το μέλλον του χρόνου, σαν την έκφραση που λέμε 'του χρόνου' και τη σύγχυση αυτή τη βλέπεις στα ίδια τα καιρικά φαινόμενα αποδεδειγμένα. Πόσο αργεί να χειμωνιάσει. Δεδομένης της ελληνικής πραγματικότητας εγώ ώρες ώρες σκέφτομαι ότι έτσι όπως συμβαίνει αυτό το παρατεταμένο φθινόπωρο - καλοκαίρι επιδεινώνει την κατάσταση. Την επιβεβαιώνει. Είσαι στη χαρακτηριστική χώρα που έχει το πρόβλημα. Και πρέπει να σκοτώσει μια ακόμα γενιά, ένα ακόμα παιδί.

Κάποτε ήταν και το καλοκαίρι αγαπημένη μου εποχή ίσως επειδή γεννήθηκα καλοκαίρι ίσως γιατί το καλοκαίρι όλα τα προβλήματα φαίνεται να εκτίθενται σε πιό εύκολες συνθήκες, υπάρχει τότε από τα ίδια τα καιρικά φαινόμενα και τη γεωγραφική μας τοποθεσία πάντα μια διέξοδος πολύ πραγματική και σε προστατεύει, θέλω να πω δε σε νοιάζει, έχεις την ασφάλεια να κοιμηθείς ακόμα και κάτω από ένα πεύκο και μια ελία ή ένα κυπαρίσσι, η τραγωδία κάτω από τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό είναι χαρακτηριστική μας διασκέδαση.

Στη δραματική σχολή στο μάθημα της σκηνογραφίας μας ζήτησαν να φτιάξουμε μια ματιέρα με τα χρώματα που θεωρούμε ότι ταιριάζουν στην κάθε εποχή κι εμένα μέσα από την άσκηση αποδείχτηκε ο χειμώνας αγαπημένη μου εποχή και συνειδητοποίησα τότε ότι είναι όντως η πιό παραγωγική μου εποχή, με αποκορύφωμα το χριστουγεννιάτικο μήνα Δεκέμβρη. Ίσως τα Χριστούγεννα μ'αρέσουν γιατί μπορώ να γεννήσω. Τα Χριστούγεννα είναι ίσως η πιο παρθένα θηλυκή μου στιγμή.

Επίσης μου άρεσε και η Χώρα προέλευσης γιατί παρουσιάζει το σύνδρομο μιας ακαθόριστης παιδικής ηλικίας στην οποία πάντα καταφεύγεις συνειδητά ή ασυνείδητα, ψυχαναλυτικά και μη ως αναφορά και παρουσιάζει με τον εξίσου αδιευκρίνιστο τρόπο ένα κοινωνικό και πολιτικό συνονθύλευμα μιας αιμομικτικής ιστορικότητας των τελευταίων τριάντα χρόνων. Τα τριάντα αυτά χρόνια είναι η ηλικία μου και τα συναισθήματά μου, το μπλε και το κόκκινο, μια αδικαιολόγητη και αδιευκρίνιστη αιμομιξία και ο παραλογισμός αυτής της χώρας είναι ένα πουκάμισο καρό, μπλε, κόκκινο και μωβ. Και μάλλον δεν πρέπει να το αγοράσω.

Και είδα και το Γλάρο του Τσέχωφ. Θέλω να παίξω το Γλάρο γιατί είμαι ηθοποιός. Κάνω παιδικό θέατρο. Κάνω την ήρεμη χήνα. Θέλει να πετάξει με ένα κοπάδι αγριόχηνες. Κάνω αυτή την ανάρτηση γιατί ποτέ δεν πίστεψα στην πολιτική. Δεν κάνω αυτή την ανάρτηση γιατί αρέσκομαι στο ριάλιτι σόου. Κάνω αυτή την ανάρτηση γιατί αν δε μιλήσω, θα σκάσω. Κι ίσως για να καταφέρω να ξεράσω όλο το κόκκινο, το μπλε και το μωβ.

Thursday, December 02, 2010

Ανθοδέσμη


Έχω μια ανθοδέσμη αφημένη, παρατημένη σχεδόν
απ' την άνοιξη, εδώ και καιρό
στη γωνιά του ντουλαπιού της κουζίνας
πάνω πάνω
ανοίγω κλείνω ντουλάπια βράζω νερό
οι υδρατμοί ολοένα περισσότερο την αποξηραίνουν
την ξεχνώ μέσα σε τόσες
αναθυμιάσεις κι επεξεργασίες
πλένω πιάτα γυρισμένος την πλάτη
χωμένος στο νεροχύτη
ύστερα ξαφνικά θυμάμαι
πισώπλατα
έξω από το καθημερινό
δε χρειάζεται να βλέπω
θυμάμαι
γυρίζω νευρικά και φευγαλέα
συστρέφομαι και γίνομαι φιόγκος
την κοιτάζω
αποστρέφομαι ξεγίνομαι φιόγκος
τρίβω μαχαιροπήρουνα
πώς να ζωντανέψω τα χρώματα
αυτό το κουφάρι τι το κρατάω εδώ
τρίβω πιάτα χορεύω στα χέρια
δε μου αρέσουν τα πεθαμένα χόρτα
κι άφησα μέρες λεκέδες
να ρθει στιγμή εντελώς θυμωμένα στα σκουπίδια
να παραχώσω
δε θα δείξω έλεος κανένα δε θα λυπηθώ
τα λουλούδια να ρίξω στα σκουπίδια
τα λουλούδια να ανακατέψω με σκουπίδια
διόλου δε θα λυπηθώ
δε θα με νοιάξει που θ' ακούσω καν τρίξιμο ξερό
λυτρωμένος
να πετάξω και
καθόλου δε θα με πειράξει
αν σπάσουν σκελετωμένα στα δυό
κάποτε όταν γίνει αυτό όταν δε θα με νοιάζει
η αναφορά που έχω στις αναμνήσεις
πώς απέκτησα αυτό το μάτσο λουλούδια
πώς το μετέφερα ένα βράδυ εδώ
πώς το συντήρησα
πώς αποξηράνθηκε
πώς έζησε μαζί μου σκοτωμένο εδώ
πώς το κοιτούσα ακόμα κι όταν δεν κοίταζα
πόσο θυμόμουν ακόμα κι όταν δεν κοιτούσα

κόπηκα

Y.Γ. Η φώτο τραβήχτηκε στο Α' νεκροταφείο Αθηνών

Friday, November 26, 2010

Μικρές λέξεις V - Αγκαλιά


Το βράδυ έρχεται η ώρα και σβήνω το φως
όπως πέφτει σιωπή χαμογελάω κρυφά, λίγο
χαίρομαι, τουλάχιστον αυτό μπορώ να στο
ανταποδώσω.

Thursday, November 18, 2010

Γι - γαντόκουκλες



Ούτε που ξέρω γιατί, μην το ψάχνω και πολύ, απλώς θέλω να ξεκινήσω και να γράφω, να γράφω, να γράφω, να μιλάω, να μιλάω, να μιλάω, να παίζω στα χέρια μου τις σκιές, να γελάω και να λένε τι χαζό και βλαμμένο παιδί, τι χαζό και ρομαντικό και ηλίθιο παιδί και παράλογο, ν' αλλάζω φωνές και ροζ τρυφερές αποχρώσεις να θέλω να κάνω πράξη και να έχω καθαρά συναισθήματα, όλα τα όμορφα και τα λιγότερο ωραία που νιώθω, τα άσπρα τα ψυχρά και τα θερμά και τα κόκκινα να γίνουν όλα ροζ κουφετί και γαλάζια όπως παραμυθένια παιδικά δωμάτια, όπως τα κουκλίστικά δωμάτια που δε βρήκαμε να παίξουμε ποτέ, να πετάω λόγια κι ίσως να μην έχω κάτι σημαντικό να πω στα γοργοφτέρουγα λόγια ετούτων των παραδρομών που είναι άσπρα και λίγο γκρίζα ίσως και λίγο μωβ γιατί δε θέλω να αποκαλύψω τίποτα από αυτό που με τρώει, γιατί δε με φτάνουν τα στενάχωρα δωμάτια να τα γεμίσω με αποχρώσεις.

Δε βγάζει κανένας νόημα, δε με νοιάζει, επιμένω, έχω το μαράζι να θέλω να φτιάξω ένα παραμύθι απλωτό να σε κάνω να ησυχάσεις κι εσένα μέσα σε αυτό, πάνω σ' αυτό, ένα παραμύθι πολύχρωμο πάπλωμα, τετραγωνάκια τεράγωνα που δε βγάζουν νόημα γιατί ούτε το άλλα που μας είπανε βγάζουν, να φύγουμε για αλλού να φύγουμε μαζί και να πούμε πάλι για τα σύννεφα και για όλα τα όμορφα και χρωματιστά πράγματα που είναι υγροποιημένες μορφές συνταρακτικών και συθέμελων αναστεναγμών και σουβλερών ως τα κατάβαθα κόκκαλα πόνων, το καταλαβαίνεις αυτό μόνο όταν παίρνει να βραδιάζει ή ξημερώνει, στις κλειδώσεις, αρκεί να έχει συννεφιά η ανατολή και λίγη παραπάνω το βασίλεμα δύση γιατί δε βγαίνει κάθε μέρα σε ουδέτερο χρώμα μπλε, προκατασκευή που πάει κάπου να βάψει και να ξεβάψει το μαύρο αλλά

κανένας δε το βλέπει έτσι κι όλοι τα λένε βαμβάκια απαλά αυτά που μας συμβαίνουν και τους καημούς μας αλαφροπάτητους και εμάς τους ίδιους αιθεροβάμονες και δεν ξέρουν, δεν καταλαβαίνουν πόση πίκρα μπορεί να σε έχει φέρει να θέλεις να βρεθείς μακριά από εδώ, να σε έχει γονατίσει που όλα μας κρατάνε αιχμάλωτους με βαριές αλυσίδες στους αστράγαλους και στα γόνατα των ποδιών μας και αίματα κόκκινα, βαθιά κόκκινα, και πιό βαθιά κόκκινα και από δεσμώτες ελεύθεροι να μην ξεφύγουμε ποτέ, να συμμεριστεί κάποιος την ανάγκη αυτή, να μη μας καταλογίσει ευθύνη ότι δεν καταλαβαίνουμε χριστό από αυτό που πραγματικά συμβαίνει, να μας πει απολιτίκ και εαυτούληδες και εφησυχασμένους γιατί η δική μας πορειά για τα σύννεφα είναι και γίνεται από μια βαθιά αγανάκτηση γιατί ακριβώς επειδή συμβαίνει αυτό εμείς θέλουμε να πετάμε τα βάρη και κάποιος να το σέβεται αυτό και να μας λέει πέτα και κάνε κουράγιο και όχι βάστα και κάνε κράτη.

Saturday, November 13, 2010

Αναμέτρηση


Δεν έχω τη φωνή που θα 'θελα να έχω
μια άλλη φωνή κρυμμένη με διώκει
το κρυφό γίνεται κυνηγητό
κι όσο εγώ ψάχνω τη φωνή να βρώ
το κυνηγητό γίνεται κρυφό πάλι
μη και παραβγούμε όταν συναντηθούμε

Thursday, November 11, 2010

Μικρές εικόνες ΧΙΙ - Η εντύπωση


Περαστικός απ' το μαγαζί με τις στάμπες στη γωνία
είδα μια μαύρη μπλούζα στη βιτρίνα
ένας άνθρωπος άσπρος στηριζόταν εκεί
ή είχε κρεμαστεί από κάτι κόκκινα μπαλόνια
κι είναι νομίζω ο άνθρωπος
με τα σφαγμένα μπαλόνια
εδώ, στη μαύρη μου μπλούζα

Tuesday, November 09, 2010

Αλήθεια


H αλήθεια μπορεί να είναι και να μην είναι ανάμνηση. Είναι μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή από πριν ή για μετά εγκλωβισμένη σε μια αυθεντικότητα χωρίς προηγούμενο που δεν μπορεί να ανακληθεί, είτε να επανέλθει. Η αλήθεια δεν έχει μέλλον εξουσίας, μήτε παρελθόν υποταγής. Τράβα μπρος, γύρισε πίσω. Δεν είναι επιταγή χρόνου. Είναι μόνον βασίλισσα τώρα και είναι το γεγονός. Συμβαίνει πάνω σου, έξω και μέσα σου και δε μπορείς να το αμφισβητήσεις και δε μπορείς να το αποφύγεις και δε μπορείς να αντισταθείς γιατί δεν έχεις δικαίωμα να το κάνεις γιατί θα τη χάσεις και το ξέρεις πως αν τη χάσεις θα χαθείς. Την επόμενη κιόλας στιγμή θα χαθείς γιατί θα χαθεί σαν τούτο εδώ το τελικό σίγμα. Όλη η αλήθεια. Όσο - όσο. Κοίτα. Πάτα το κουμπί. Ξεπουλιούνται όλες σου οι στιγμές.

Ακόμα κι όταν υπάρχει μια προγενέστερη αναφορά μέσα στο χρόνο για αυτό που ζεις σε σχέση με αυτό που μόλις πριν λίγο προηγήθηκε και δε γίνεται παρά να είναι έτσι κι όχι -με καμία γαμημένη δύναμη και τρυφερό τρόπο, δεν καλοπιάνεται η αλήθεια- αλλιώς γιατί συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου και όλες οι ανθρώπινές σου αισθήσεις το επιβεβαιώνουν κατάκαρδα και εγκεφαλικά με μια διαύγεια στο σώμα σου και το πνέυμα πρωτόγνωρη.

Αλλά ακριβώς ως τέτοια η στιγμή που το συνειδητοποιείς δεν είναι η στιγμή της αλήθειας. Γι' αυτό κάτι λιγότερο δε σου αρκεί και από την άλλη θυμώνεις που δεν καταφέρνεις να γίνεις συγκεκριμένος. Ποτέ δεν καταφέρνεις να την ορίσεις. Κι όλο ψάχνεις κι αναρωτιέσαι αν υπάρχει μία και μόνο αλήθεια συνέχης, ακαταπόνητη, άναρχη, με έλεος και σκοπό - γιατί δεν τα καταφέρνεις τις περισσότερες φορές επιτυχώς να την διευκρινίσεις αλλά αισθάνεσαι ότι πρέπει κάπου κάτι από όλο αυτό που βιάζεσαι ή αποφεύγεις να νιώσεις να υπάρχει. Σαν τους ανθρώπους που λαχταράς κι εκείνους που έχεις χάσει. Γιατί η αλήθεια δεν είναι ούτε η ευτυχία, αλλά κάτι περισσότερο κι από αυτό, κι ούτε η δυστυχία είναι αλλά κάτι χειρότερο κι από τούτο. Ανάλογο το περιθώριο που σου αφήνει και η προοπτική. Συμβαίνει αυτό και μπορείς να χαμογελάς, συμβαίνει ετούτο και πέφτεις να πεθάνεις.

Είναι μια ελάχιστη στιγμή μετά που επιβεβαιώνεις το αυθαίρετο σημείο που γατζώθηκες - γιατί μόνο δικαίωση μπορεί να σου προκαλέσει η αλήθεια ακόμα κι όταν θες αλλά δεν μπορείς να την αποφύγεις. Αλλά όλο αυτό που εντελώς πραγματικά και χειροπιαστά συμβαίνει έχει μια άϋλη ενέργεια, η συγκεκριμένη στιγμή και ουσία. Η αλήθεια είναι η επενέργεια και η παρενέργεια της αλήθειας αυτής της αυθεντικής στιγμής ένα δευτερόλεπτο μετά. Κι είναι αυτό ολόκληρο για όσο διαρκεί που αντιστέκεται στη λήθη. Αυτό που ξαναθυμήθηκες ότι έχεις ζήσει ή αυτό που ζεις τώρα πρώτη φορά και δεν έχεις κανένα περιθώριο να αμφισβητήσεις.

{Γιατί ολοένα περισσότερο έχω την αγχωμένη αίσθηση ότι ζούμε ζωές αληθοφανείς}

Sunday, November 07, 2010

Στην ευχή


Θέλω να αρχίσω απ' την αρχή
εκεί που δεν υπάρχει απογοήτευση ούτε ελπίδα
με λένε αισιόδοξο κι εγώ το αντίθετο
θυμώνω που δεν είμαι
θυμώνω και που δε μπορώ να διευκρινιστώ
περιγράφω μια κατάσταση ψυχική, εμβρυακή
που ούτε σκοτεινή ούτε φωτεινή είναι
είναι απόγευμα, αλλά μπορεί μια καταμέτρηση απόγευμα να ξεκινάει;
ακόμα κι όταν ξέρω τι περιγράφω δε νιώθω
κι είναι αυτό που φταίει
κάθε που λέω αύριο το πρωί, λέω ο επόμενος μήνας, λέω η έναρξη,
θα φτάσω να λέω πάλι μνημείο και μνήμα γιατί είπα και ξαναείπα δευτέρα
κάθε απόγευμα κυριακής κι έφτανε πάντα τρίτη η απόπειρα και προσγειωμένη
όλο έχανα μέτρα και αίσθηση, όλο δεν ήξερα ή ξεχνούσα
ίσως θαμπή όπως είναι ακόμα τώρα αυτή η αίσθηση
μπορεί να γίνει αίσθηση ατόφια, όχι αυταπάτη
και μπορεί να είναι σημαντικό να καταγράφει κανείς
την ιστορικότητα ενός συναισθήματος υπό διαμόρφωση
καθώς φαίνεται να πηγαίνει παράλληλα καμιά φορά
με την ιστορική συγκυρία, την αντικειμενική
ο δρόμος των συναισθημάτων
του ενστίκτου και του χρόνου.

Sunday, October 24, 2010

Μικρές λέξεις ΙV - Γέννα


Μας περιέχουν κάτι ώρες
μετέωρες
αβέβαιες, δισταχτικές
χωρίς παρέα
χωρίς ψυχή
μια άβολη στάση
σε μια σιωπή
που δε φυλάει
ούτε αναπαράγει μνήμη
είναι τόσο ευαίσθητο το παραμικρό λάκτισμα εκεί
σα να ναι μάνα μας αυτή η μεμβράνη

Thursday, October 21, 2010

Μικρές δράσεις ΙV - απουσία


Θα γίνω απαρατήρητος ώστε σε αυτή τη σιωπή από χρώματα ελεύθερος να μπορώ να ουρλιάζω διακριτικά, δίχως κάποιον να ενοχλώ, τη δικιά μου ψυχή ζώσα να ταράξω στην παύση της πολυχρωμίας να διασταλώ.

Διάλεξα εκδοχές που δε φαίνονται χωρίς σαφήνεια, χωρίς περίγραμμα μνήμης θέλοντας να συντάξω υπενθυμίσεις ή μάλλον μία παρατεταμένη ανάμνηση όλο άρωμα, δηλαδή χρώμα σε σύνδρομο στερητικό τόσο συγκεκριμένα απερίγραπτο τόσο δύσκολο άρωμα προσπαθώντας να θυμηθώ το καλύτερο που μπορώ να φτιάξω μια απόπειρα όλο χρώμα

γι’ αυτό θέλω να εξαφανιστώ.

Tuesday, October 19, 2010

Ακάθιστο Requiem για την ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα


Στις 21 και 23 Οκτωβρίου 2010 το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης θα παρουσιάσει το έργο του συνθέτη Φίλιππου Τσαλαχούρη Ακάθιστο Requiem για την ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, opus 48. Η παρουσίαση του Requiem θα γίνει στα πλαίσια της έκθεσης Τέχνης Πολιτική που εγκαινιάστηκε στο ΕΜΣΤ στις 13 Οκτωβρίου.


Το Ακάθιστο Requiem ολοκληρώθηκε ως ιδέα τον Ιανουάριο του 2005 και πρωτοπαρουσιάστηκε τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου στο Μουσείο Μπενάκη. Η εκτέλεσή του απαιτεί από τους συντελεστές και τους ακροατές να στέκονται όρθιοι σε έναν ενιαίο χώρο ώστε τα μέρη να εκτελούνται διαδοχικά ανάμεσά τους. Η διάρκεια του έργου είναι σαράντα λεπτά. Ένα φλάουτο, ηθοποιοί, μία χορεύτρια, μία ζωγράφος, ένα βιολί και χορωδία συμπράττουν με σκοπό να παρασύρουν τους ακροατές-θεατές στη σκιά της ποιητικής προτομής της Άννας Αχμάτοβα που κατά την επιθυμία της, όπως διατυπώθηκε τραγικά στο ποίημα Ρέκβιεμ, θα πρέπει να στηθεί «…εκεί που στεκόταν ώρες ορθή…» και όχι σε μια πλατεία με τον καθιερωμένο τρόπο.


Στο Ακάθιστο Ρέκβιεμ συμμετέχουν οι ηθοποιοί Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Νίκος Νίκας, Ευανθία Κουρμούλη, Μαρία Μητροπούλου, Αντώνης Γκρίτσης, Μπρανίδου Μαρία, Κυβεντίδου Μικαέλα, Έφη Μουγκαράκη, Εβελίνα Αραπίδου κ.α. η χορεύτρια Μαρίζα Τσίγκα, η ζωγράφος Λίλα Μαραγκουδάκη, η μέτζο σοπράνο Ευγενία Καλοφώνου, η βιολονίστα Γκαλίνα Μπρατούσκα, ο ακορντεονίστας Τάσος Μαυρολάμπαδος και η Χορωδία Opus Femina του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Κορινθίων. Το video-art υπογράφει η εικαστικός Ρένα Τσαγγαίου και την επιμέλεια των ήχων ο Γιώργης Σακελλαρίου.


Ο συνθέτης του έργου Φίλιππος Τσαλαχούρης έχει παρουσιάσει στο ΕΜΣΤ την όπερα του Πούσκιν τον Ιανουάριο του 2003 με μεγάλη επιτυχία. Τον Δεκέμβριο του 2008 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και θεωρείται σήμερα ένας από τους πολυγραφότερους και πλέον δραστήριους συνθέτες της γενιάς του.


www.tsalahouris.net

Ώρες παραστάσεων:

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου: 20.00,

Σάββατο 23 Οκτωβρίου: 19.00 & 21.00


H είσοδος είναι ελεύθερη.

Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.


Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Κτίριο Ωδείου Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β’ 17 -19 & Ρηγίλλης, Αθήνα, 10675

Τηλέφωνα: 210 92.42.111 – 3, Fax: 210 92.45.200, protocol@emst.gr, pressoffice@emst.gr

www.emst.gr

http://fixit-emst.blogspot.com

Friday, October 15, 2010

Με τη βοήθειά σας



Διαλέγω τρία χρώματα: Άσπρο, γαλανό και γκρίζο. Αδυνατώ να προσδιορίσω ακριβή τονικότητα. Είμαι υπόλογος επειδή πάσχει το προς αναμετάδοση αίτημα στην καρδιά σας. Αναφέρομαι πάντως σε ουρανό, επομένως χρειάζομαι κάθε αυτοσχεδιασμό σας. Το απόγευμα κοίταζα στην πλευρά όπου δεν έδυε ο ήλιος, φώτιζε δηλαδή καθαρά, δεν έβαφε, τα σύννεφα. Τα έβαφε απ' την άλλη μεριά, δεν κοιτούσα το ηλιοβασίλεμα. Τα σύννεφα έδειχναν ότι δε μετατοπίζονταν. Αυτό κοιτούσα. Η ανάμνηση έγινε υπενθύμιση και βράδιασε όπως - όπως. Το περίγραμμα που διαμορφώνω είναι αυτή τη στιγμή μια ακόμα μνήμη αναζήτησης. Δεν αναπαράγεται καμιά νοσταλγία γι' αυτό δεν καταφέρνω καλά να θυμάμαι, γι' αυτό επιχειρώ την ανακατασκευή κι έχω ανάγκη τη βοήθειά σας.

Saturday, October 09, 2010

L' amore



Έβλεπα την υποδειγματικά σκηνοθετημένη ερωτική σκηνή στο Είμαι ο έρωτας και όπως ακαθόριστα δίνονταν στην έξαρση τα σώματα, σκεφτόμουν ότι ο ίδιος ο κόσμος μας είναι ακριβώς έτσι ελάχιστα αρχιτεκτονημένος. Ένα καλούπι για ένα ακαθόριστο και αβάσιμο εντελώς συναίσθημα. Κι είμαστε τυχεροί μονάχα αν θα μας πλημμυρίσει.

Όσο κι αν παλεύει να βάλει τάξη κανείς, όσο κι αν χτίζει, όσο κι αν δείχνει να κυριαρχεί στους πέντε κόσμους και στις τρεις διαστάσεις, όσο κι αν χορογραφεί, όσο κι αν κανοναρχεί και εκλογικεύει, όσο κι αν μετράει ένα ένα φασούλια για καπίκια στο σακί, όσο κι αν νομίζει ότι έτσι πιά οφείλει να "πολιτικολογεί" και ωφελεί τα πιό ευοίωνα και κενόδοξα συνθήματα σε μια εποχή δυσοίωνη καθώς οχλαγωγεί να φωνάζει, ακόμα και όταν προβάλλει το πιο απόλυτα οργανωμένο τελοσπάντων σχέδιο μέσα στα αδιέξοδα θέλω να πω, το απόσπασμα των σχημάτων που επιχειρήθηκαν αποκαλύπτει την κατάλληλη ώρα - μια ώρα που μπορεί στην κρίση της συντριπτικής πλειοψηφίας χρεωκοπημένη και απευκταία καλή μας ώρα να θεωρηθεί- μια ανυπολόγιστη πτυχή ζωής, μια φέτα ζωής δηλαδή που μοιάζει ποτέ ως τώρα να μην συνυπολογίστηκε, μια φέτα απευχή που έχει πάνω της της τούρτας το κερασάκι. Εκείνη την ώρα βρίσκει και εισβάλλει ο έρωτας πλέον υγρός και o έρωτας ατρόμητος ως κοσμοπλημμύρα. Πνεόντας μένεα εκεί που ο άνθρωπος δείχνει να πνέει τα λοίσθια. Κι ενώ φυσάς και ξεφυσάς δε σβήνει κανένα κερί. Γιατί μάλλον είναι άδυτη κι αλύπητη άβυσσος η ζωή σου.

Μπορώ να δικαιολογήσω την εμμονή των ανθρώπων με τη σιγουριά και την τάξη. Καταλαβαίνω και την απόπειρα για την πλήρωση μιας κάποιας ευτυχίας -άμεσης ή απώτερης, δεν έχει σημασία, λίγο πολύ όλοι την έχουμε σκεφτεί-, όμως στην εποχή μας και δη στις μέρες μας είναι μάλλον πιό ξεκάθαρο παρά ποτέ ότι : "ευτυχισμένος είναι μια λέξη που μπορεί να σε γεμίσει μελαγχολία". Γιατί ατόφιο το συναίσθημα δεν είναι μια κατάσταση ούτε βέβαια γενικόλογη, ούτε φυσικά λογική αλλά - για να μιλήσω με ορολογία σημερινή- το συναίσθημα είναι μια κατάσταση εξίσου άπιαστη όσο θεωρείται φαντάζομαι μια οικονομική επένδυση μέσα σε κρίση. Αλλά ακριβώς στον αντίποδα του κρατούντος συστήματος αξιών.

Η ίδια η ευτυχία επομένως δεν μπορεί μέσα σε όλες αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές να μένει ένα ατάραχο σώμα ή αορίστως πως να σημαίνει μια ανοικονόμητη στιγμιαία παραφορά. Γιατί το συναίσθημα πρώτα κι από τα πορτοφόλια είναι που στενάζει τέτοιες εποχές. Και δύσκολη είναι η επανάκτησή του γιατί δεν υποτάσσεται σε κανενός είδους οικονομία. Η ευτυχία στην παράμετρο αίσθημα δεν πρέπει να κάνει οικονομία και την παράμετρο συναίσθημα δεν πρέπει να τρομοκρατεί. Εκείνο πρέπει μια κοινωνία να φροντίσει πρώτιστα να μη χρεωκοπήσει. Πώς συνέβη στην ελληνική κοινωνία δηλαδή? Ε, ακριβώς στο αντίπερα πελαγοδρόμιο.

Παίρνει ακαθόριστη μορφή πάνω στα σώματα το αίσθημα, γίνεται μια παραφορά που συνεπαίρνει μαζί της και το ίδιο το πνεύμα - προς αποφυγή παρεξηγήσεων το συνεπικουρεί, γίνεται τότε συν - αίσθημα- όπως μια ανατριχίλα για παράδειγμα σε ένα άκρο ή τις ρώγες συμβαίνει την ώρα της υπερκόσμιας και ιερής ηδονής, όχι στην κουτοπόνηρη ευκαιρία μιας ηδονής εφήμερης και τυχαίας. Κι έτσι μέσα στην κρίση με καθαρό το συναίσθημα πρυτανεύει ορθή η κρίση μιας συναισθηματικής όμως ωριμότητας αυτή τη φορά. Αρκεί να εστιάσει κανείς την κατάλληλη στιγμή στην ανυπολόγιστη και μικρή λεπτομέρεια, στη λεπτομέρεια που δε θα γυαλίζει πιθανότατα οφθαλμοφανώς στο μυαλό και στο μάτι αλλά θα δώσει το χρόνο και το περιθώριο να αναπτύχθει ορθόστητο όλο το άβγαλτο και δειλό σχήμα της πραγματικής γενναιοκαρδίας/ γενναιοδωρίας και να αρχιτεκτονηθεί σε ό,τι παράλογο μπόρεσε να την συντάξει απ' την ανάγκη και όχι για το κέφι του ο δημιουργός της.