Κάποιος

Ήταν καθισμένος σε πλαστική καρέκλα και γερνούσε

στο διάδρομο όπου ζήσαμε πια τα μεγάλα και αξιομνημόνευτα πένθη της ζωής μας. 

Τσιμεντένιος διάδρομος με κέντιες, με φυτά που αντέχουν τη σκια, 

φυτά εσωτερικού χώρου και αναμνήσεων, φυτά εσωτερικού χρόνου και χώρου, ανύπαρκτα μπορεί φυτά που προεκτείνονται και αντέχουν. 

Δεν κατάλαβα από την αρχή έτσι οπως παραμορφωτικά είχε φουσκώσει, τώρα που το ξανασκέφτομαι σαν πνιγμένος. 

Το πιο περίεργο ήταν ότι όσο γερνούσε τα χαρακτηριστικά αντί να έχουν μαραθεί ήταν διογκωμένα, παραφουσκωμένα 

ανθούσαν μέσα σε μια επικίνδυνη ανθοφορία που έμελλε να εκραγεί. 

Πέρα από τα γκρίζα μαλλιά 

- από τις τρίχες άρχισα να τον καταλαβαίνω, 

οι τρίχες κι ο διάδρομος 

ο δρόμος από το δρόμο στην αυλή.

Έτσι μου μπήκαν οι πρώτες υπόνοιες ότι μπορεί να ήταν εκείνος, 

πάντοτε, σε όλο το παρελθόν του ως τώρα αφύσικα μελαχροινός, 

σε τέτοιο βαθμό που σε όλους μας πολλές φορές είχε φανει ανοίκεια η συγγένειά του μαζί μας. 

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που συναντηθήκαμε κι άρχισε να μοιράζεται τα χρόνια της ζωής του μαζί μας.