Sunday, December 30, 2007

To δίσεκτο (post no99)


Οι ανθοστήλες περιμένουν στη γωνία
η νύφη να έρθει
ο γάμος είναι σήμερα
εγώ βγαίνω στο μπαλκόνι εμπρός
καπνίζω αγέρωχα ένα τσιγάρο
φωτάκια ο δρόμος σπαρμένα κατάφωτα
απέχω εισέρχομαι περιμένουν
λένε η νύφη θα το σκασε
εγώ βγαίνω στο μπαλκόνι πίσω
θα αιφνιδιάσει από την κουζίνα
καπνίζω ένα ακόμα τσιγάρο κρυώνοντας
Δεκέμβρη λένε το μήνα που τελειώνει
απέχω εισέρχομαι αποφάσισαν
Δήμητρα λεγαν τη μάνα της Περσεφόνης

Monday, December 24, 2007

Να τα πούμε; (post no98)

Σας είχα αφήσει με την εντύπωση ότι δεν θα σχολιάσω τη βραδυνή μου έξοδο της Παρασκευής; Απατάσθε πλάνην οικτρά, φιλτάτοι επισκέπται! Πήγα στην εξέδρα την Παρασκευή το βράδυ και πέρασα υπέροχα με το κεφάτο πρόγραμμα που έχουν ετοιμασει ο Καλαντζόπουλος με τον Μαραβέγια, την Μποφίλιου και την Καρακώστα. Μια τσιρκολάνικη διάθεση σας περιμένει να σας παρασύρει σε κέφι μοναδικό. Προς μεγάλη μου χαρά δε χτες το βράδυ ανακάλυψα ότι ήδη ανέβηκαν τα πρώτα βιντεάκια στο γιου τιούμπ και αποφάσισα μέρα που είναι να δώσω μια εορταστική διάθεση κι εγώ με τη σειρά μου στη σελίδα!

Συγκεκριμένα, βρήκα νομίζω το πιο αληθινά απαστράπτον αστέρι για μια βραδυά Χριστουγέννων. Και επειδή έχω γράψει για την Μποφίλιου εδώ και καιρό και μάλιστα δυο φορές κιόλας ήδη και επειδή το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού αν γράψω και τρίτη, επέλεξα το πολλάκις εξαμαρτείν που είναι κι ανδρός παλαβού οπότε καλύτερα με εκφράζει! Χρόνια σας πολλά, όμορφα, ζεστά και ολόφωτα! Παλάβωσέ μας, Νατάσσα!

Sunday, December 23, 2007

Χειμερία Νάρκη (post no97)


Το βιβλίο Ιστορίες του Διαδικτύου Bloggers κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σόκολη - Κουλεδάκη. Περιλαμβάνει ιστορίες και κείμενα από διάφορους Έλληνες bloggers που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Artbomber για μία έκδοση ελεύθερης έκφρασης του δημιουργικού τους οίστρου δίχως λογοκρισία αφού αυτός που αξιολογικά κρίνει το αποτέλεσμα είναι τελικά ο δυνητικός καθεκάστην αναγνώστης. Μια έκδοση που αξίζει κανείς να αποκτήσει ή να δωρίσει ειδικά τις άγιες τουτες ημέρες και μάλιστα αν έχει βαρεθεί ή δεν έχει ποτέ κατανοήσει τη συνήθεια να ανταλλάσσονται λογοτεχνικά ή άλλα ημερολόγια έτους αφειδώς μεταξύ μας ως ευκαιριακό και μάλλον μη μπελαλίδικο δώρο. Η έκδοση αυτή αξίζει όμως περισσότερο γιατί μέρος των εσόδων θα διατεθεί για φιλανθρωπικό σκοπό στο ίδρυμα "Αναπηρία τώρα".

Η δική μου συμμμετοχή στο βιβλίο δεν περιλαμβάνεται. Μεταξύ μας δεν κατάλαβα γιατί, αλλά στο κάτω - κάτω πόσο σημασία έχει. Με την φιλανθρωπία να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν ήθελα να έχω καλή σχέση. Ζητιανιά μου κάνει κυρίως από τον παροχέα η ελεημοσύνη. Τέλοσπάντων κατ' αποκλειστικότητα όμως το κειμενάκι που σκάρωσα δημοσιεύεται εδώ! Δυστυχώς δεν είναι άμεσα συνδεδεμένο με φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά, ποιός ξέρει, ίσως να απευθύνεται δυνητικά σε κάποιον αναγνώστη.


Ξύπνησε κι έτρεξε αμέσως στον υπολογιστή. Σε λίγη ώρα θα ήξερε τα πάντα. Ένας φίλος αργά χτες βράδυ στο διαδίκτυο της απάντησε, αν ήθελε, σε αυτές τις σελίδες γι’ αυτό που έψαχνε να κοιτάξει. Αυτό κάπως την πίκαρε. Τι σήμαινε αυτό που έψαχνε να κοιτάξει; Όχι, συρράξεις και γεγονότα κι εκλογές και είδηση ζεστή σε έκτακτα δελτία να την αιφνιδιάσει, δεν έψαχνε. Τα συναισθήματα ζητούσε. Τις σχέσεις ήθελε. Όχι ταυτότητα πολιτική. Κι ας ένιωθε τις τύψεις μέρες που ήταν, εκλογικές, γι αυτή την αδιαφορία. Είχε μπουχτίσει όμως. Κι αυτός ο τύπος χτες το βράδυ τώρα που τον ξανασκεφτόταν ήτανε κατά βάθος προσηνής. Μιλούσαν τώρα πια καιρό. Μήπως να κανόνιζαν κάτι; Βίπερ κατάντησε η αγαμία τη ζωή της, την μάλωσε, κι άρχισε να διαβάζει σελίδες.
Περίεργος ο τρόπος που οι άνθρωποι μάθανε μέσα από τις σελίδες τους τώρα πιά να μιλάνε. Η μία την έστελνε σε άλλη. Θαύμαζε. Είχαν αγάπη κι ανάγκη κι απλοχερία. Και θέλησε μαζί τους, μαζί με τους άγνωστους, να συνυπάρχει, να ελπίσει εδώ μέσα σε ένα κόσμο καλύτερο που δεν είχε τις στερήσεις και δεν είχε ζωώδεις συμπεριφορές, του δρόμου, ένιωθε στις σελίδες αυτές προστατευμένη και αυτάρκης!
Αν διαμέρισμα ήταν από τον κόσμο το καταφύγιο, μία σελίδα στο διαδίκτυο φάνταζε η πιο φυλαγμένη γωνιά της. Εκεί τα χνώτα της παραφύλαγαν δυο επιτυχημένες ατάκες παρηγοριά της και τέρμα τα δίφραγκα με τις σχέσεις της. Όχι σαν τις άλλες…Λίγη καλή διάθεση κι ο άλλος μέσα από τα σχόλια γινόταν φίλος. Όχι λίγο, ούτε πολύ…απλά φίλος.
Χειμερία Νάρκη τις σελίδες της θα κάλυπτε. Βαρύγδουπο κι ηδυπαθές το νέο όνομά της. Ρομαντικό. Η χειμερία νάρκη που κάλυπτε την καρδιά της. Αγαπημένο της καρτούν ένα σκιουράκι από το Ice Age. Από τα παγόβουνα καταδιώκεται. Πολύπαθο μ’ ένα βελανίδι στο λαχανιασμένο του στόμα. Η μασκότ της.
Για ένα περίεργο λόγο της θύμιζε τον Σίσσυφο και την πέτρα. Να τηνε πάλι η κλασική παιδεία! Ατέλειωτο μαρτύριο…Πολύ θέλει εδώ που τα λέμε μια φιλόλογος να ψωνιστεί ότι μπορεί να γίνει λογοτέχνης; Λες να την άνοιγε τη σελίδα της, να κότσαρε και τον σκίουρο και ν’ άρχιζε με άχτι να γράφει… έτσι για την πλάκα της, καλέ, όχι κάτι της προκοπής στο φινάλε;
Όχι ότι της έλειπαν άνθρωποι. Αυτό κατά λέξη μετά το θάνατο του πατέρα της δεν το παραδέχτηκε ποτέ. Πάντως κοινωνική ήταν και ψυχρή δεν την έλεγες. Απλά έτρεφε ακόμα το μακροχρόνιο πένθος της έστω. Είχε καταφέρει εξάλλού να γίνει μια επιτυχημένη δασκάλα, αυτό θα το πρόβαλε. Όμως σαν επιτυχημένη δασκάλα είχε απαιτήσεις μέσα της. Από τη ζωή. Από τη μάνα κι από τους φίλους και ακόμα ακόμα τη γιαγιά της. Αλλά με τη σειρά τους κι αυτοί, όπως όλοι, όπως εκείνη, είχανε τις δικές τους απαιτήσεις. Παράλογες ή εύλογες, δεν είχε καταλήξει. Ζούσε σε ένα περιβάλλον πολιτισμένο, δεν είχε παράπονο, όμως και κάτι άλλο ζητούσε. Το άριστα μια δασκάλα υστερική την νοιάζει, δεν ντράπηκε με ειλικρίνεια να παραδεχτεί χαμογελώντας νευρικά στον εαυτό της, όμως ούτε τούτο θα της επέτρεπε να το γράψει, αν έγραφε στη σελίδα της. Αστειάκι ήταν. Προσωπικό. Εξαντλήθηκε στο νευρικό της χαμογελάκι.
Κανείς, ούτε κι αυτή, δεν έβρισκε τον τρόπο να διεκδικήσει, τον τρόπο να αγαπήσει κανένας με ειλικρίνεια δεν ήξερε, όσο κι αν ο καθένας λαχτάραγε για πάρτη του την αγάπη.
Η γιαγιά ένα πιάτο ζεστό μεσημεριανό φαΐ κι αντίτιμο η πίεση και η πίεση για λίγη παρέα νωρίς πριν κοιμηθεί το βράδυ. Η μάνα τρελοκαμπέρω συμβουλές για να βρει επιτέλους κι εκείνη, η κόρη της, σαν όλα τα κορίτσια ένα γκόμενο. Όλη την ώρα που την έβαζε τις τρίχες της τις κατσαρές κόκκινες να της βάφει. “Στα εξήντα” χαμογέλαγε “λίγη ζωντάνια δεν βλάπτει”.
Οι φίλοι ό,τι πρόκαμαν κι αυτοί να δώσουν για να λάβουν πίσω τα δέοντα. Και η φιλιά ακόμα την είχε κουράσει. Να δίνεις όλο για να παίρνεις. Αυτά που πρέπει να πάρεις. Ατάκες από αγαπημένα σήριαλ απάντηση. Αφού παίρνεις, να δώσεις, ρε φίλε, να δώσεις. Φιλαράκια…
Αυτά όλα θα τα έγραφε. Αυτή τη σχέση με τον κόσμο που έφτασε πιά να την πειράζει. Η ανταλλαγή που σε ξεπούλημα κατάντησε. Το ξεπούλημα που την είχε παγώσει. Σαν ψάρι τελευταίο στον παγωμένο πάγκο μιας αγοράς αισθάνθηκε, σαν πανικόβλητο σκιουράκι μες στον ορυμαγδό της χιονοστιβάδας. Το ξεπούλημα και η αμηχανία της εξάρτησης. Ο φόβος να μην μείνουμε μόνοι. Η αγάπη.

Thursday, December 20, 2007

Παρασκευή βράδυ θα'μαι εκεί (post no96)


Η στιγμή που όλοι περιμένατε!

Η «Ορχήστρα του Δρόμου», σε νέες περιπέτειες από την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στην X-έδρα!

Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος και η θρυλική “Ορχήστρα του Δρόμου” που αποτελείται από κακοποιούς, πλεϊμποϋ, Μαρξιστές, φοιτητές των ΙΕΚ Κοζάνης κα, παρουσιάζουν μια εντελώς καινούργια παράσταση, ανανεωμένη με νέα πρόσωπα (διαβάστε το πλήρες άρθρο για να μάθετε ποια!)

Η Νατάσσα Μποφίλιου, μια νέα ερμηνεύτρια - από τις πολλά υποσχόμενες νέες παρουσίες στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού- με αποσκευές της, τους δίσκους της Εκατό μικρές ανάσες και Εν λευκώ, που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν από το κοινό.

Η Βασιλική Καρακώστα που καιρό τώρα συμμετέχει στους δίσκους και στις εμφανίσεις των σημαντικότερων δημιουργών και κυκλοφορεί σε λίγες μέρες τον πρώτο προσωπικό της δίσκο με τραγούδια του Νίκου Πορτοκάλογλου.

Και ο σταθερά περιπλανώμενος Κωστής Μαραβέγιας με το ακκορντεόν του, την εκρηκτική του παρουσία επι σκηνής και τον νέο του δίσκο "Illegal" σε παραγωγή Παναγιώτη Καλαντζόπουλου που έχει κατακτήσει τις ραδιοφωνικές συχνότητες.

Από τις 21 Δεκεμβρίου ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος και ο Κωστής Μαραβέγιας, με τη Νατάσσα Μποφίλιου, την Βασιλική Καρακώστα και την «Ορχήστρα του Δρόμου» με τους Παντελή Στόικο στη τρομπέτα, Σπύρο Μοσχούτη στα τύμπανα, Ιλάν Μανουάχ στα σαξόφωνα, Άγγελο Παπαδάτο στο κοντραμπάσσο, και Γρηγόρη Ντάνη στις κιθάρες, στήνουν ένα πανηγύρι στην Χ-έδρα της Νέας Σμύρνης για νύχτες που θα σας κάνουν να τραγουδήσετε, να χορέψετε, να....«φχαριστηθείτε»!

Από τις 21 Δεκεμβρίου κάθε Παρασκευή και Σάββατο στην X-Edra

Ώρα έναρξης: 23.00 Είσοδος (με ποτό): 15

X-EΔΡΑ Live: Ελευθερίου Βενιζέλου 235 - Νέα Σμύρνη, τηλ: 210 9849101, www.xedra.gr Τραμ 24 ώρες το 24 ωρο!

Tuesday, December 18, 2007

30% ή όσα δεν φτάνει ο Λάκης (post no95)

Απόψε αν σας είναι βολικό, σας ικετεύω, σας εκλιπαρώ, μην δείτε Θέμο και Λάκη. Αφήστε τις τηλεδίκες και τους μεγαλοσχήμονες εχέφρονες "δικαστές" τους. Καταλήξαμε με δεκάχρονα να τα βιάζουν παπάδες με τις ευλογίες μανάδων. Καταλήξαμε να δικάζουμε άνθρωπο στα παράθυρα για τη χρήση κόκας λες κι είναι ο μόνος ανάμεσά μας. Σωπαίνουμε και ευκαιριακά φωνασκούμε. Σαν υστερικοί, σαν μίζεροι από καιρό, σαν γύφτογύφτουλες απ' το τσαντήρι και τον καναπέ μας. Και εντέλει, όπως επεσήμανε και ένας φίλος, δεν έχει διαφορά από το Ζεταίμ το να βλέπεις την Άλκηστη πλαισιωμένη από Χαβανέζες να χοροπηδάει με ρυθμό τα πιό ωραία λαϊκιστικά... Τείνω να πιστέψω πως έχουμε πάει ήδη Χαβάη και τα Χριστούγεννα θέλουν χίονι και τζάκι, λεβέντες. Αναζητήστε μιαν άλλη θαλπωρή, μιαν άλλη αγκαλιά και όχι τα στανικά κρατήματα μιας τηλεόρασης που τείνει να γίνει μαμά μας. Είπαμε τα Χριστούγεννα είναι οικογενειακή γιορτή, αλλά μαμά λένε και την αρχιμαντάμα στις τρούμπες...

Thursday, December 13, 2007

Music and Lyrics (post no94)

Διάγω βίον ιλαρόν. Μ' αρέσουν οι αμερικάνικες ρομαντικές κωμωδίες. Μόλις είδα μια με τον Χιού Γκραντ και την Ντρου Μπάριμορ. Σας λέω ειλικρινά δεν υπάρχουν πιό όμορφες από αυτές τις ταινίες. Με κάνουν έναν άνθρωπο γλυκό, για την ακρίβεια με κάνουν έναν άνθρωπο μελιστάλαχτο. Για κάμποση ώρα -όσο διαρκεί η ταινία και λίγο ακόμη μετά- ζω σε ένα κόσμο εύθυμων συναισθημάτων, κατά βάση σε μεγαλούπολη και κατάφωτο όσο είναι ένα ιδανικό Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν που, ας πούμε, κοντοζυγώνει. Με όλη την αστική χαρά που σου προσφέρει η λάμψη από το φως, με όλη την τρυφερή μελαγχολία που σου δίνουν οι ίδιες και οι ίδιες πάλι και πάλι κοινότοπες ιστορίες αγάπης. Λίγο αλλάζει το μπαγκράουντ, τόσο λίγο που η περιπέτεια στα συναισθήματα είναι μονίμως και πάντα η ίδια και αυτή η επανάληψη μου είναι τόσο μα τόσο αναγκαία. Είναι η πρωταγωνιστική γι' αυτό τις αγαπάω αυτές τις ταινίες. Παύω να είμαι άνθρωπος καχύποπτος ή μάλλον βλέπω τα λάθη και τα προσπερνάω, δεν έχω ανάγκη να μείνω στα λάθη, έχω ανάγκη να δω δυό όμορφα πρόσωπα να κρυώνουν και να ζεσταίνονται μαζί σε μια κρύα κατάφωτη πόλη που σε αδιέξοδα φέρνει τους ανθρώπους ευτυχώς κοντά πάλι.

Ο Χιού Γκραντ στη ταινία υποδύεται ένα ξεπεσμένο ποπ σταρ της δεκαετίας του 80'. Είμαι υπόλογος λόγω γενιάς σε αυτήν την κιτς δεκαετία. Είμαι υπόλογος στην "Δυναστεία", στη Γουίτνει Χιούστον, στο Τζόνι Λόγκαν, στην Αλέξια και την Άννα Βίσση με τον ίδιο τρόπο που δεν αισθάνομαι υπόλογος στη Μπρίτνει Σπίαρς και τη Δέσποινα Βανδή. Πήγα τις προάλλες στο On the rocks και πέρασα καλά σε μια έξαρση εητίλας με τον Πασχάλη, τη Σοφία Αρβανίτη και τη Μαντώ ώσπου η Αρβανίτη άρχισε να πεθαίνει με το "Γλύκα, γλύκα, γλυκιά μου" την "ερημιά" της και σηκωθήκαμε και φύγαμε... χορεύοντας βέβαια άλλα όχι όπως μέχρι την ώρα εκείνη σαν σε πάρτυ παιδικό. Πέρασα προχτές από το Public το νέο εμπορικό για να δω, δεν άντεχα τη Βανδή να τσιρίζει από τα μεγάφωνα λίγο πριν υπογράψει αυτόγραφα για τα δέκα χρόνια τσιριχτής συνεργασίας με το Φοίβο, σκέφτηκα πάλι την "ξεπεσμένη" Μαντώ, κάπως αλλιώς πρέπει να λέγεται αυτή η ακουστική περιπέτεια κι όχι όπως την ψιθύριζε νεαρός φαν στα χείλια ανυπόμονος να συναντήσει το ίνδαλμα.

Μάλλον, όπως καταλαβαίνετε, η ώρα της επίδρασης από την ταινία παρήλθε κι έγω απώλεσα το μελιστάλαχτο και ξανα έγινα ξινόκωλος συντηρητικός αντιπαθούκλας υποθέτω.

Tuesday, December 11, 2007

Cashback (post no93)

Η ταινία λέγεται cashback.
Σημαίνει ανταλλαγή.
Εγώ δεν αντάλλαξα τίποτα λιγότερο από τη ζωή μου.

Monday, December 10, 2007

Γέρε χρόνε, φύγε τώρα...(post no92)

Κυρίως φοβάμαι δεν θα γίνω ποτέ τίποτα περισσότερο σημαντικό από αυτό που υπήρξα κάποτε. Βλέπω φωτογραφίες από παλιά και έχω την βεβαιότητα ότι νέος δεν θα ξαναγίνω ποτέ. Όσο περνάει ο χρόνος γερνάω. Γιατί αυταπατώμαστε ότι βελτιώνουμε τις ζωές μας; Μετά τα 25 μας πάντα γερνάμε. Είναι στη βιολογία μας. Και δεν υπάρχουν ούτε ιδέες τώρα πιά να συγκρατούν το χρόνο. Θα περάσουν και τούτα τα Χριστούγεννα και οι προοπτικές θα είναι πάντα ίδιες. Και οι γιορτές θα γίνουν πολυκαιρισμένες συσκευασίες φυλαγμένες στο πατάρι που κάθε χρόνο τις ξεθάβουμε για να νιώσουμε μια χαρά που πέρσι ήμασταν πάντα καλύτερα. Δεν έχει σημασία που τότε θέλαμε πάλι ο χρόνος να φύγει. Τώρα θέλω να τον κρατήσω, να γυρίσω πάλι πίσω στα εικοσιδύο μου χρόνια που και πάλι δεν ήμουν ξένοιαστος αλλά ήμουν περισσότερο ξένοιαστος από αυτό που είμαι τώρα, που και πάλι περίμενα τις γιορτές κι αγόραζα γυάλινες μπάλες για το δέντρο. Είναι καλά φυλαγμένες οι γυάλινες μπάλες μου φέτος. Δεν θέλουν να βγουν απ' τα κουτιά. Θέλω να πω δεν υπάρχει προοπτική για τίποτα να με φέρει μπροστά, να πάψω να σκέφτομαι το χρόνο. Τίποτα δεν νιώθω να με κάνει καλύτερο, τίποτα δεν έχω να δώσω σε κανένα, τίποτα δεν νιώθω να με συναρπάζει όμως κυρίως καθόλου δεν νιώθω συναρπαστικός. Στο Νηπιαγωγείο στη γιορτή των Χριστουγέννων είχα κάνει τον παλιό το χρόνο και μου τραγουδούσαν αυτό το τραγούδι. Ήμουν 5 και είχα 20 χρόνια τουλάχιστον τότε καιρό. Αυτά πέρασαν. Δεν τα κανα τίποτα. Δυό χρόνια τώρα γυρεύω τα αγύριστα.

Tuesday, December 04, 2007

Γράμματα σ' έναν νέο θεατρίνο (post no91)


Αγαπημένε θεατρίνε μου,

σου μιλώ με αυτή την προσφώνηση γιατί σέβομαι τη λάμψη που ποιείς και όχι το ήθος. Η φιλοκαλλία δεν μου αρέσει και φιλοσοφώ μετά μαλακίας μεγίστης παιδιόθεν παλιατσεύοντας από ανάγκη με τις λέξεις. Τα γνωμικά ανήκουνε σε γραφικούς αρχαιολάτρες και αρέσκομαι να τα διασκευάζω. Μπούχτησα από ηθικές και μεγάλες ιδέες.

Σε ονομάζω θεατρίνο γιατί ετυμολογώ τη λέξη σου από τον παλιάτσο τον μικρούλη, τον πρώτο που παιδάκι ακόμα με εντυπωσίασε και ζήλεψα τα καμώματά του να παίζω. Εκτοτε ψάχνω να δω κατάματα σ' εναν καθρέπτη. Αυτόν άμα βρω θα μπορώ κι εγώ σαν λαμπερός να λατρεύω.

Φορές - φορές κάτι βρίσκεται και δεν αντέχεις τις μπογιές, την ώρα εκέινη κάτι σε διώχνει, τα κόκκινα, το άσπρο, οι μουτζούρες από τον ιδρώτα και τα αληθινά δάκρυα που μουσκεύουν ένα πρόχειρα ζωγραφισμένο στο μάγουλο ψεύτικο δάκρυ... Δεν ξέρω ακόμα τί είναι, λες να' ναι φόβος απ' το πλήθος;

Το ψεύτικο δάκρυ, η προσποίηση, η δικαιολογία μάλλον ετούτη τη φορά δεν κατόρθωσαν να σε υποτάξουν ξαφνικά έρμαιο στη ζήλεια των ανθρώπων που στην αντίθετη μόνο μέσα στο πλήθος, πάνω από το πλήθος ίσως να σε αναγνωρίσουν. Όχι αυτός δεν είναι τελικά ο τρελλός, είναι απλά ο θεατρίνος, λένε. Και απλά. Και ο θεατρίνος. Ξέρω σου λέω πώς αναγνωρίζουν, χαμογέλα. Άδελφές Ηλέκτρες καλές δεν έχει εδώ, γεμάτες μόνο τεφροδόχους με την αληθινή σου στάχτη έχει. Καίγεσαι... Μην σε πλανεύουν όμως τα χαμόγελα, εσύ να τα επιζητάς μα και να τα κατευθύνεις. Μόνο όταν σε απορρίπτουν δεν θέλεις να γελάνε, ξέρω...

Αυτή η φλυαρία σου μετά να βρεις τα αίτια και τις αφορμές αυτού του εναντίον σου και καλά πολέμου σε θυμώνει, καταλαβαίνω. Γιατί σε απέρριψαν; Τί στα μάτια σου δεν είδαν, τί από εσένα δεν κατάλαβαν αφού το έχεις μέσα σου το αστραποβόλο και το νιώθεις; Και αναλύσεις επί αναλύσεων να συνοδεύουν την αστρική σκόνη που σε έκαναν κι εσύ να απομένεις πάντα ένα έκθετο λαμπερό αστέρι προς ώρας διάττον. Αυτό σημαίνει να γίνεσαι ένα φυσικό φαινόμενο, ένα αστεράκι διάτρητο που διατείνεται τώρα μόνο στην κάμψη. Κάμψη - λάμψη: ιστορίες αντιφατικές για ένα και μόνο αστέρι. Κοίτα τί παιχνίδι σου έπαιξαν απόψε μια - μια οι λέξεις στη σειρά τους.

Θα είμαι ειλικρινής. Είσαι, συμφωνώ, της πλέον φυσικής το φαινόμενο και του χρόνου που φεύγει είσαι η πίκρα. Το διάνυσμα μιας διάστασης που δεν άντεχει στο μεταξύ μας και σε διαστάσεις τρίτες πασχίζει για μια διάσταση τέταρτη. Ένα βέλος είσαι. Όχι του χρόνου. Της αντίστασης στην καρδιά του ανθρώπου μέσα σε έναν χρόνο που δεν κάνει τίποτ' αλλο παρά να φθίνει ή μήπως και να τα φτύνει κι αυτό επιμένον στανικά πασχίζει να λάμψει. Αυτή η ακκίδα τώρα σε πληγώνει, σε έχω νιώσει...

Η φυσικότητα αυτού του φαινομένου σου λοιπόν, η φυσικότητα του δικού σου μέσα σου θεατρίνου απόκτημα είναι μοναχά μιας εσωτερικής σου διαδικασίας. Πρόπλασμα για τα όνειρα είναι η ενδοστρέφεια -κοίτα κι άλλο περίεργο, σαν ενδοφλέβια ακούστηκε η λέξη. Εμπιστεύσου τα χνώτα σου που ασθμαίνουν εκεί μέσα στο χάος και ξεκίνησε την επόμενη πορεία σου για την έκρηξη της πυρακτωμένης λάβας. Θα βγείς αλώβητος κι από αυτήν την εντροπία.

Ελπίζω να απέδειξα πως όλα τούτα στα λέω

Με αγάπη

.... (ήδη θα το κατάλαβες ποιός είμαι όποιος και να' μαι)

Saturday, December 01, 2007

Blogopoly's hospitality (post no90)


Τον τελευταίο καιρό δεν ήμουν και ιδιαιτέρως παραγωγικός στους ρυθμούς αναρτήσεως ποστς στο μπλόγκ μου. Με πιάνει πότε πότε αυτή η μουργελίαση, μένω αμέτοχος στην αδράνεια και θυμώνω. Καταλαβαίνετε ότι όλο αυτό το πράγμα εξελίσσεται σε ψυχαναγκασμό, όπερ σημαίνει απέχω παρασάγγας από δημιουργική φάση. Αυτό είναι το πρόβλημα: δεν κάνω υπομονή μέχρι να μου περάσει. Νιώθω μια απώλεια, αμετάκλητη κι οριστική και την παρουσιά της πιο στείρας στειρότητας που περισσότερο από όλα φοβάμαι και τη σελίδα μου ακόμα κι αυτή για ανάρτηση να με πιέζει. Ασε που λιγάκι και το ίντερνετ έχω βαρεθεί και τα σουλάτσα στα μπλογκ κάθε ολίγον και λιγάκι, άντε πέρνα να γράψεις δυό κουβέντες κι από κει, να μπει ο άλλος να κομμεντάρει κι αυτός με τη σειρά του τα δικά σου, να αυξηθεί η επισκεψιμότητα στο μπλόγκ σου. Υποκρισία, καμουφλαρισμένη υποκρισία και φρεναπάτη. Ένα παιχνίδι με τις κουμπάρες...

Ενώ λοιπόν με κλωθογυρίζαν ολούθε σαν τον άνεμο τα κρύα αυτά συναισθήματα για τις προσωπικές ιστοσελίδες, έλαμψε ωσάν ήλιος στη βαρυχειμωνιά, ωσάν παραθυράκι στην αδρανή καταδίκη, ωσάν απαγορευμένη ελπίδα μια πρόταση από τον Blogopoly για μια φιλοξενία στα δικά του χωρικά ύδατα με πλήρη ελευθερία έκφρασης στα δικά μου πεδία. Σα να φιλοξενείται στην Ελλάδα η Τουρκία -όπως βλέπετε το ετοιμοπόλεμο αίσθημα με κατακλύζει ως φαντάρο. Η πολιορκία ήταν φιλελεύθερα σθεναρή οπότε είπα θα ενδώσω. Κάνω κατάληψη λοιπόν αβασάνιστα στον δικό του κυβερνοχώρο.

Ζούμε στην εποχή που υπολείπεται συνεργασιών κι αυτό είναι κάτι που μας μειώνει. Καιρός να αντισταθούμε στο ρεύμα των καιρών, ίσως κάτι λιγότερο τότε να μας θυμώνει. Παρακολουθώ εδώ και έξι μήνες κι εγώ το σάϊτ του Βlogopoly που το γνώρισα μέσω ενός κοινού γνωστού μας και χαίρομαι τόσο για την εύθυμη όσο και επικριτική του πολλές φορές ματιά πάνω στα πράγματα γιατί μάλλον βλέπουμε πολλά θέματα με τον ίδιο τρόπο. Χαίρομαι γιατί φορές φορές μέσα από το σάϊτ του μ' αφήνει να δανείζομαι τα πολυπρισματικά γυαλιά του. Blogopoly, χαίρομαι που είμαι σπίτι σου κι ευχαριστώ για τη ζεστή σου φιλοξενία!

Monday, November 19, 2007

Silent night

Με αφορμή τον etalon

Σιωπή
νύχτα αξημέρωτη
σιωπηλή
αγία
παναγία
σκοπιά κρύα
μοναχική
μαύρη σκύλα παρέα
κρεμασμένα βυζιά
κρεμασμένα σύννεφα σταχτυά
παιδιά οι σκοποί
απ' τον ουρανό κρεμασμένα
και η σκύλα
αγία
παναγία
μισοφέγγαρη σελήνη

Saturday, November 17, 2007

Τρεις Αδελφές - Περεστρόϊκα


Οι αντιδράσεις μου κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με τον Τσέχωφ είναι παιδικές. Ταξιδεύω πίσω σε ένα βάθος χρόνου που είναι προαιώνιο. Ταξιδεύω μάλλον στην παιδική ηλικία του πολιτισμού. Τόσο άγριος κόσμος, τόσο καταιγιστικός σα να φέρει συμπυκνωμένη μέσα όλη την εξέλιξη του ανθρώπου σε ένα κατά άλλους ρομαντικό αστικό ηδυπαθές σαλόνι. Εκρήξεις κοσμογονικές μέσα στην καρδιά τους. Δεν είναι έργα αυτά, είναι μπαρουταποθήκη. Θυμάμαι πάντα τον πρώτο "Γλάρο" με τη Δανδουλάκη, πρώτη παράσταση της καριέρας μου ως θεατής, αλλά δεν νομίζω ότι τη θυμάμαι μόνο επειδή ήταν η πρώτη της ζωής μου. Τη θυμάμαι γιατί ήρθα αντιμέτωπος με έναν κόσμο που μετρούσε συναισθήματα σε λεπτές γραμμές και κατέγραφε με την ακίδα καρδιογράφου.

Πίσω στο χρόνο, πέρα και πάνω από τον χρόνο σε μία πέμπτη διάσταση που δεν είναι μεταφυσική μα σκηνική μπορεί να είναι, μέσα σε έναν πυρετώδη πολιτισμό και μια ζωή που εξελίσσεται πάντα και από πάντα χωρίς σταματημό και με ταχύτητα που μας προσπερνάει με μόνα εφόδια τη μνήμη, την ελπίδα και τα ματαιομένα μας όνειρα, τον παροξυσμό και τη νεύρωση της στιγμής μας, της ανάγκης μας για το φως που μας καταβαραθρώνει άτσαλα σε ένα φυγόκεντρο σκοτεινό πηγάδι. Πηγάδι σκοτεινό και άπατο με θέα τον ουρανό. Να το Σισσύφειο μαρτύριο μας.

Όλοι οι μεγάλοι θεατρικοί συγγραφείς ήταν και φιλόσοφοι μεγάλοι. Και συμβαίνει πολύ απλά αυτή η εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη, συμβαίνει όταν τα έργα τους παρουσιάζονται πάνω στη σκηνή, όταν φωτίζονται στην πράξη. Προσοχή στις λέξεις! Στην πράξη... Φωτίζονται... Είναι τόσο δύσκολο φορές - φορές να γίνεις τόσο σαφής ώστε να σημασιοδοτήσεις το νοηματικό εύρος μιας εύπεπτης λεξούλας. Όμως εκείνη είναι εκεί έτοιμη να σου αποκαλύψει ένα κόσμο και να σου αποκαλυφθεί να ξεκολλήσει από την κοινόχρηστη χρήση και με βάση την κοινόχρηστη χρήση που εγκαταλείπει να σου αποδείξει έναν άλλο σκοπό, ένα άλλο μυστικό και αν μπορέσεις θα το πιάσεις. Όπως κι οι δράσεις. Καθημερινές, σταθερές, επαναλαμβανόμενες, συνδυασμένες με άλλων δράσεις καθημερινές, σταθερές, επαναλαμβανόμενες αφήνονται για να παραδοθούν πιο έκδηλα όλα αυτά που τις παροτρύνουν.

Γι' αυτό έχει νόημα να είσαι θεατής μιάς καλής Τσεχωφικής ή Μπεκετικής δράσης. Γιατί είναι ό,τι πιό κοντά μπορείς να βρεις στον τραγελαφικό της ζωής σου ρυθμό. Όχι απομακρυσμένο και υψωμένο σε βάθρο υπερκόσμιο και τραγικό, όχι παραμορφωμένο, διογκωμένο και εν τέλει γελοία κωμικό. Αυτό που βλέπεις εδώ είναι αναγνωρίσιμο και γι' αυτό καθηλωτικό.

Η παράσταση στο πιο υπέροχα σκηνογραφημένο από ποτέ Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου στην Πλάκα είναι ακριβώς αυτό. Μια σκηνοθετική δύναμη άλλη την σπρώχνει και μια δυναμική άλλη που σου αποδεικνύει έναν Τσέχωφ απλό όσο σύνθετη είναι η ζωή, αναγνωρίσιμο, αισθησιακά βιωμένο και καθηλωτικό. Αυτήν την παράσταση φέτος μην την χάσετε!

Sunday, November 11, 2007

Θησείο

Τώρα πια κυκλοφορώ νύχτα
Στους δρομους της αρχαίας πόλης περιφέρομαι
Το πιο πνιχτό σκοτάδι
Είναι σα να κοιμάσαι λήθαργο
Ή να περνάς το τούνελ του θανάτου
μοιάζει λούνα παρκ χωρίς χρώματα βράδυ
ζωή ασπρόμαυρη στη σπήντα
Και δεν ξημερώνει..
δεν ξημερώνει…
Σας έχει τύχει να περπατάτε την πόλη με μπλακ αουτ;
Κάθε βράδυ στα όνειρά μου κατουριέμαι
και από φόβο ακόμα περπατώ…


Αυτό για τα Σάββατα το βράδυ... Πατείς με, πατώ σε...

Tuesday, November 06, 2007

Am I politically correct?



Να σας πω την αλήθεια μου εγώ το ρουμάνικο σκηνικό δεν το πολυσυμπαθώ, βάλε την δικτατορία στα χρόνια του Τσαουσέσκου από πάνω, άντε και το θέμα της άμβλωσης και δεν αντέχω τα κατάφορα πολιτικά και τα μίζερα και τα καταθλιπτικά μέρες που περνάω στρατευμένες ο σμηνίτης, όλες οι προοπτικές κραύγαζαν στο μυαλουδάκι μην μπεις στην αίθουσα, καλέ μου. Μεταξύ μας έτσι αχταρμά που τα παρουσιάζω δεν ξέρω αν κι εσείς θα θέλατε να μπείτε. Τέλοσπάντων εγώ μπήκα. Κι αφότου μπήκα είναι το θέμα.

Πάντως συνοπτικά -γιατί περνάω και περίοδο που δεν είμαι πολύ εκφραστικός, θα το' χετε διαπιστώσει από τη συχνότητα των αναρτήσεών μου- η ταινία έχει κάποια προβλήματα ρυθμού και κάποιες σκηνές φλύαρες και μεγάλες αλλά από ένα σημείο και μετά οι εξελίξεις μου φάνηκαν τόσο καταιγιστικές που ένιωθα παράλληλα ότι παρακολουθούσα την πιό καλογραμμένη περιπέτεια και το πιό διαυγές για την ίδια τη ζωή πολιτικό και ψυχολογικό θρίλερ στα όρια του υπαρξιακού καφκικού και ντοστογιεφσκικού μυθιστορήματος.

Βασικά, βρήκα αυτό που προσωπικά ψάχνω στην πολιτική για να νιώσω ότι μπορεί να με νοιάξει, όπερ σημαίνει το προσωπικό δράμα του πολίτη, αυτό που ξεκινάει από τον κόσμο και νιώθεις να αφορά την καρδιά σου, την ψυχή σου, εν προκειμένω τη μήτρα σου, το αδιέξοδο του κόσμου μες την καρδιά σου όταν το νιώσεις. Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός αλλά μιλάω για ένα δράμα εξωστρέφειας - εσωστρέφειας γιατί αυτό είναι που γεννάει μέσα μου τον πολιτικό διχασμό μου. Θέλω να πω απλά την ερώτηση: "εγώ είμαι ενεργός πολίτης;". Εν πάσει περιπτώσει νομίζω καταλήγω ότι καλό πολιτικό θρίλερ είναι μόνο το ψυχολογικό θρίλερ. Σαν τον Οιδίποδα ένα πράγμα.

Επίσης τώρα που τα ανακαλώ διαπιστώνω κιόλας ότι η αρχική μου θέση πως αποστρέφομαι την πολιτική τουλάχιστον επιφανειακά δεν ισχύει. Εκτός κι αν εφησυχάζω τις τύψεις μου, δεν ξέρω. Πήγα, έστω για να εφησυχάσω τις τύψεις μου που λέτε, και στο Nordost εκεί στα καταγώγια του Τέχνης -άλλη άπωση κι ετούτη, να σας χαρώ όμως δε θα μοιραστώ τους προσωπικούς της λόγους- ναδω Μάνια Παπαδημητρίου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Σοφία Σεϊρλή σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου. Κατάληψη σε ένα θέατρο που παίζει ένα περίφημο και φαντασμαγορικό μιούζικαλ τύπου Hairspray φανταστείτε από Τσετσένους αυτονομιστές και κυρίως αυτονομίστριες και να μπροστά μας 3 μάρτυρες από την ομηρία: 1 αυτονομίστρια που αυτομόλησε και δεν βρήκε ποτέ το θάρρος να πυρποληθεί σπρωγμένη ΚΑΙ από το ερωτικό πάθος της για τον Τσετσένο αρχηγό της που την εγκατέλειψε, 1 γιατρός σε εφημερία εκτός θεάτρου που μαθαίνει ότι κόρη και μάνα της βρίσκονται στην παράσταση και σπεύδει να παρασταθεί σε όλους τους ομήρους ως εθελόντρια, 1 θεατής εν τέλει χήρα που τραυματίστηκε κατά λάθος από τους καταληψίες και έπρεπε να εγκαταλείψει μέσα στο θέατρο άνδρα και παιδί για να πάει αυτή στο νοσοκομείο.

Λεπτές ισορροπίες συγκρατούν τα δημόσια και τα ιδιωτικά μας. Τα στοιχειά της ζωής είναι εδώ και εκπέμπουν σήμα όχι στα έδρανα της βουλής, όχι σε βάθρα, όχι σε πράσινες προεδρίες, αλλά στην καρδιά μας.

Monday, October 29, 2007

Dejavu


Η αμηχανία είναι μια διαπραγμάτευση με το χρόνο. Ολοένα και περισσότερο μέσα στα χρόνια τείνω να θεωρώ τον Χρόνο ένα μεγάλο Θεό. Ίσως τον μόνο αληθινά μεγάλο Θεό. Στον οποίον ομνύουν και τον οποίο επικαλούνται οι άπαντες. Πιό πιστά, πιό ματαιόδοξα ακόμα κι από το χρήμα. Το χρήμα φαντάζει απλά μια ευκαιριακή διάθεση στον χρόνο. Ένα ξεγέλασμα κι ένα προπέτασμα καπνού. Χρυσάφι να θαμπώνει τα μάτια.

Ακόμη κι αυτός ο πολυμήχανος ήρωας, ο αρχαίος πρόγονος των επικών διαστάσεων, ο Οδυσσέας, εκείνο με το οποίο ουσιαστικά διαπραγματεύτηκε για να κατανικήσει την αδυναμία, την αμηχανία του χρόνου ήταν ο καιρός, οι συνθήκες κατά περίστασιν μέχρι να εφεύρει τον Δούρειο Ίππο, μέχρι να γλιτώσει από το μαγευτικό της Κίρκης κρεβάτι και τη γλυκιά ηδονή της ατελέσφορης Καλυψώς. Χρόνια δέκα επέστρεφε σε μια αγκαλιά, στης Πηνελόπης του την τέλεια αγκάλη. Αν αυτός ο δεινός του χρόνου και του καιρού ταξιδευτής πλανέυτηκε μέσα στο σύμπαν για δέκα χρόνια, χώρια τα χρόνια της Τροίας στην αναμονή, είμαστε χαμένοι όλοι εμείς που δεν μας ετάχθηκε μοίρα ηρωική και μάταιος και ματαιωμένος εκ προοιμίου των ανθρώινων μέτρων ο δικός μας αγών. "Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, αμήχανον..."

Από την άλλη η αμηχανία, η αγωνία του Οιδίποδα φέρνει έναν άνθρωπο αντιμέτωπο με την ουσιαστική όψη των πραγμάτων, αντιμέτωπο με την μόνη αληθινή και σπάνια όραση των ματιών του. Ο Οιδίποδας ένιωσε κατάφατσα, κατάμουτρα που λέμε τη φθορά. Δεν ήταν ότι το κακό δεν άντεξε, ήταν ότι ήθελε, πόθησε να βρει το δρόμο μες το χρόνο προς την ελευθερία, τη διαφυγή από την λήθη με την α - λήθεια. Προσπάθησε μόνο να θυμηθεί αυτό που είχε ξεχάσει. Τίποτα περισσότερο. Απόδειξη πως ακόμα κι ένας βασιλιάς τίποτα περισσότερο δεν κάνει. "Πλούτη και τυραννία και τέχνη ανώτερη από κάθε άλλη τέχνη μέσα στην πολυζήλευτη ζωή..."

Με έναν τρόπο είτε τραγικά είτε ηρωικά έστω ανώνυμα όλοι επιζητούμε μία δικαίωση στην Ιστορία, την διαπραγμάτευση πέρα και πάνω και έξω από το υπαρκτό, σ' ένα χρόνο αιώνιο και δεδικαιωμένο που μάλλον στο κεφάλι μας έχει προϋπάρξει. Πρώιμα, αιωνίως και αενάως πλατωνίζοντας επιχειρούμε να βρούμε κάτι που έχει απ' την αρχή μας απωλεσθεί κι αυτό μας εξασφαλίζει την αίσθηση της θνητότητάς και την ίδια στιγμή τη λαχτάρα μας να την υπερβούμε. Σε μια πτέρνα αχίλλειο πατάμε για να στηριζόμαστε στο οικοδόμημά, αυτόχθονος είναι ο ίππος της Τροίας, ο σπόρος που αν και θελήσαμε να τον σκοτώσουμε στο τέλος κατάφερε να μας γεννήσει, να μας κάνει ένα τρία στην πρόσθεση που στα μαθηματικά δίνει στο ένα συν ένα άθροισμα λογικά δύο. Αγία Τριάδα...

Οι στιγμές, οι ρωγμές για το επέκεινα επενδύονται στο εδώ και στο τώρα. Στις μικρές συναντήσεις μας, στα βλέμματα που δεν έχουν το θάρρος εκεί που μιλάμε μέχρι το τέλος να κοιτάξουν και με τους πλέον οικείους μας ακόμα να συναντηθούνε κατάματα. Και κυρίως κάτι ούτε κάν ώρες, όμως μόνο στιγμές που νομίζεις ό,τι κι αυτό που το ζεις προς στιγμήν το έχεις και άλλοτε ξαναζήσει και παροδικά νομίζεις πως έχεις την αίσθηση ότι ξέρεις τί θα συμβεί παρακάτω, τότε κυρίως αμηχανία μυρίζει, η ώρα μυρίζει και θεάται ο Θεός. Δεν με έχει πείσει απολύτως τίποτα πως πίσω από όλα αυτά κρύβεται ανεπαίσθητα μια παραδρομή του εγκέφαλου, ένα lapsus απλό και ανώδυνο μόνο, κυρίως επειδή πίσω από τα σφάλματα πιστεύω ότι κρύβεται ο πιό όμορφος και αληθινός Θεός.

Saturday, October 20, 2007

Θανάσιμο


Σταμάτα γιατί όλα αρχίζουν εδώ
και στη στάση μόνο μπορείς να τα αποδέχτεις
να μην τρομάζεις όταν το ρεύμα σε παρασύρει ένος ωκεανού τυφλού
και γι' αυτό αδίστακτου μες το σκοτάδι
Σταμάτα γιατί δεν είναι σκιές αυτά που έχουν τη δύναμη να καταπίνουν
και σταμάτα επειδή τα κύματα κι ακύμαντα ακόμα καθώς σβήνουν θυμίζουν τη φθορά
Σταμάτα τώρα που συμφέρει να παρατηρείς όμως δε συμφέρει να γελάσεις
Όταν χάνεσαι δε συμφέρει να γελάσεις

Φούστα Μπλούζα

Ξεκινήσαμε εμπορικά φέτος τον θεατρικό μας χειμώνα. Μια έξοδο είχα ο φαντάρακος, μωρέ, να μην αχνογελάσω; Ε, και δεν αχνογέλασα, για να είμαι ειλικρινής, απλώς. Πέρασα πολύ πολύ όμορφα εκείνο το βράδυ στο νούμερο 131 της Πειραιώς στην παράσταση των Ρέππα - Παπαθανασίου. Να πω την καθαρή αλήθεια εγώ ποτέ δεν ήμουνα αντίθετος σε μια καλή εμπορική παράσταση. Και πάντα τους βγάζω το καπέλο. Άσε που χαίρομαι όταν διαπιστώνω ότι έχουμε καλό εμπορικό θέατρο. Επίσης επιτέλους πήρα την εκδίκησή μου από τον Paulo Coelo και διαπίστωσα ότι η απάντηση η αποστομωτική ήταν πολύ πιό απλή και χρόνια τώρα ο Πάνος Γαβαλάς την κρατάει. Αν ξανακούσω λοιπόν πάλι την περίφημη φράση του μεγάλου διανοητή για το σύμπαν που συνομωτεί και μάλιστα ολόκληρο για να πετύχεις κάτι όταν το θέλεις πολύ, πλέον θα μπορώ να σιγοτραγουδήσω ότι είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο Βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια. Μου φαίνεται πολύ ουτοπικό το πρώτο για να συμβεί και το δεύτερο απλό και από την ίδια τη ζωή μου βγαλμένο όπως λέμε. Δε μιλάμε πιά για φούστα και μπλούζα εδώ πια, αλλά για κανονικό φόρεμα, κομμένο και ραμμένο κοστουμάκι και στα μέτρα μας όπως καταλαβαίνετε.

Tuesday, October 16, 2007

Ακίνδυνος

Το τελευταίο κόμμεντ του φίλου Etalon στο προηγούμενο ποστ μου με παρέπεμψε άμεσα ή τουλάχιστον με την αμεσότητα -πες το και παράλογο - των γνωστών μου συνειρμών σε ένα τραγούδι από τις "Υδρόγειες σφαίρες" της Πρωτοψάλτη που πολύ αγαπώ και πάντα το συσχέτιζα με την εν γενεί μου φλυαρία. Το τραγούδι.
Αν και τώρα που το σκέφτομαι και το σντ ήταν λίγο προσπάθεια να ξαναπούμε δεύτερο προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν για το "ηφαίστειο που ξυπνάει". Κάθε χρόνο, βρε Άλκηστη, βρε Νίκο, βρε Λίνα; Πλάκα - πλάκα, με τούτα και με εκείνα η Άλκηστη έγινε Χέβεν - λυ και Μιλλενοποιήθηκε μιας και "είναι ωραίο να έχεις το δικό σου σπίτι"... Όσο για τον Αντύπα τί να πω, το σντ με την Ολγίτσα Βενετσιάνου που την εκθειάζει και ο Λεπά (σήμερα το πρωί στη Λιβανίου το άκουσα με τα ίδια μου τ' αυτάκια), νομίζω τα λέει όλα. Η Λίνα παρά τα στραβοχυμένα της ας παραμείνει στο απειρόβλητο κι εγώ σταματάω τις κακίες για τα κακέκτυπα.

Επειδή επίσης είμαι σκράπας με τα ηλεκτρονικά και δεν έχω ανακαλύψει ακόμα τί λάθος κάνω και δεν παίζει το πλέιλιστ κανονικά σαν όλων των άλλων ανθρώπων, αλλά και επειδή δε σας κρύβω ότι εκνευρίζομαι όταν μπαίνω στις σελίδες των μπλογκ κι αρχίζουν οι διάφορες τζιγκρλίγκες, μα κυρίως κυρίως επειδή άφησα τη Λίνα στο απειρόβλητο, σας παραθέτω και μόνο τους στίχους από το τραγούδι που με δικαιώνει σαν φλύαρο. Παρακαλώ λοιπόν να διαβαστεί παράλληλα με την κατωτέρω ανάρτηση που δημοσίευσα λίγες ημέρες νωρίτερα.
Ειν' από χρόνια που λες
που έχω στο βλέμμα δυο ουλές
αυτές θα μου μένανε
ίδια εμένανε
Άμα θα δεις την καρδιά
έχει στη μέση μια ροδιά
στο φως πετάχτηκε
δεν κοιτάχτηκε
δεν πειράζει πια
Μια νύχτα πλάνταξε
στο κλάμμα για όλα
σκυλί που τράνταξε, ναι
του κόσμου η φόλα
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις
Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι
για ό,τι δίνεις
Χάρηκα που τα 'παμε
έστω και τώρα
Είναι από χρόνια που λες
που έχω στα λόγια αναβολές
Γι αυτό και δε μίλαγα
παραμίλαγα
Άμα θα δεις την καρδιά
μου' τυχε τέτοια αναποδιά
που δεν το φαντάζεσαι
μήπως βιάζεσαι...
δεν πειράζει πια...
Χαράζει, φίλα με
απ' το μυαλό σου
σαν δάκρυ κύλα με, ναι
στο μάγουλό σου
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
Δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις
Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι
για ό,τι δίνεις
Κάτι υπάρχει αζήτητο
βαθιά μας πάντα
Πάντα
Δεν είσαι ακίνδυνος
Δεν είσαι ακίνδυνος, ναι
Χάρηκα που τα' παμε
έστω και τώρα
Τώρα
Χωρίς να το ξέρω ο δόλιος και αφού πόσταρα ήρθα αντιμέτωπος με την είδηση ότι κυκλοφόρησε σήμερα το νέο σντ της Άλκηστης. Και έκανα το ακόμα πιο μοιραίο λάθος να ακούσω το άσμα "Πάμε Χαβάι". Δεν θέλω να γίνω κακός, ρε παιδιά, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να μην ξεράσω.

Sunday, October 14, 2007

Brainstorming

Ίσως είναι πολλά αυτά που δίχως λόγο έχω πει. Εκτρέφω φλυαρία. Επειδή καμιά φορά φλυαρώντας βρίσκεις ένα τρόπο, όχι πάντα ακίνδυνο έως φορές - φορές και κουραστικό, σε συμπεράσματα αξιολογικά έτσι να καταλήγεις. Αξιολόγικα τόσο που μπορείς αύριο και να τα ανασκευάσεις. Μ' αρέσει να χάνομαι σ' έναν ρυθμό τέτοιο, εσωτερικό και μ' αρέσει εντός μου τα πράγματα που δεν ταιριάζει μήτε η λογική μου να συσχετίζω. Για να έκανε κάπως ο νευρώνας την αρχή και τη σύνδεση ίσως μια αλήθεια στο αυθόρμητο και όχι το κενό ελλοχεύει. Έστω η αλήθεια του τρελού. Γιατί αληθινό είναι αυτό που δεν καταχωρείται στα λησμονημένα και τρέλα είναι αυτό που προς ώρας πιστεύεις στ' αληθινά σου.

Υπενθυμίσεις, μικρές ακκίδες που αγκυλώνουν, αγκάθια από τριαντάφυλλα, άλλοτε διακριτικά τραυματίζουν, άλλοτε είναι προϋπόθεση απαραίτητη και τίμημα ρόδο αμάραντο να μυρίσεις. Τί είναι αυτό που εγκλωβίζει μέσα στ' αγκάθια, πώς λέγεται εκείνο που κατευθύνει έξω από αυτά μια πεντακάθαρη σκέψη; Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο επικίνδυνο σήμερα από την απώλεια του κόκκινου από την καρδιά του μυαλού σου. Η πιο ισχυρή αντίσταση οργανώνεται στους νευρώνες ενός εγκεφάλου που αντιστέκεται σε ένα σύμπαν καθημαγμένο.

Δεν διδάσκω τίποτα. Ευτυχώς αυτό το σπούδασα για να αναγνωρίζω την απέχθειά που τρέφω προς τη διδασκαλία. Η μέθοδος θυμίζει δασκαλάκο. Είναι η νάρκη που η σκέψη ανεπαισθήτως πάτησε και τα περιττά λόγια είναι έκρηξη που με κάνει στα μάτια σας κομμάτια.

Ίσως μ' αυτήν την τελευταία φράση δεν κατοχυρώνω τίποτα περισσότερο από την πρόθεση για ένα φινάλε φαντασμαγορικό. Απαντώ πάλι ότι μ' αρέσει να γράφω χωρίς σκοπό. Στο άσκοπο αναγνωρίζω και της ζωής μας τον τρόπο. Αυτό ίσως να είναι το πλέον εντυπωσιακό, το πλέον δραματικό, το πλέον κωμικό και τραγικό μας φινάλε. Μην μπερδεύεστε, το ανήθικο δεν είναι χωρίς σκοπό. Το ανήθικο είναι απλά ως έχει, ανήθικο. Για το ανήθικο λοιπόν, ξεκαθαρίσαμε, δεν μιλάω.

Παίζουμε όλοι στη σκηνή ένα συνονθύλευμα από Τσέχωφ και Μπέκετ και Ευριπίδη. Ούτε καν Σοφοκλή. Το πλέον τυραννικό, τον Αισχύλο, τον αφήνουμε όλοι στα καμαρίνια μας και εξομολογητικά, ενδόμυχα στον εαυτό μας τερατουργούμε κατά μόνας κάθε λεπτό, κάθε στιγμή που εκκενώνουμε μια άϋλη σκέψη κι ένα καημό στον απόπατο του πιό εσώτερου παρασκηνίου, του νευρώνα του πιό μέσα μας βαθέος. Όπως μέσα στο σώμα επιτρέπουμε να εγκατασταθεί ο καρκίνος μας. Στη σκέψη και μόνο ο καθείς αρρωσταίνει, προσέξτε, στη σκέψη και μόνο.

Είμαστε ανέκφραστα τραγελαφικοί με ό,τι μπορεί αυτό πάνω σε μια σκηνή να σημαίνει. Γι' αυτό έγινε αναγκαίο να φλυαρούμε.

Sunday, October 07, 2007

Ένα ποντίκι αντιμέτωπο με το Παρίσι

... Και κάτι ακόμα... Μ' αρέσουν φράσεις απ' το τέλος, για το τί έγινε μετά χωρίς να δεσμεύεσαι από αυτό που προηγείται. Το ύστερα κρύβει μέσα του την υστερία. Ελπίζω σε μια γραφή ατελείωτη που θα απολογείται στο τίποτα και θα ενέχει ως τέτοια το καθόλου. Ίσως μιλήσουμε τότε πια για την πρώτη γραφή που είναι ολοκληρωμένη. "Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Μετεξελίξαμε και σε ποιήματα τη Γραμμική Β'. Δεν ξέρω τί θέλω να πω, όμως αυτό είναι το νόμιμο, το ότι το εκφράζω. Υπερρεαλισμός κι αυτόματη γραφή θα μου πείτε. Ένα βήμα παρακάτω θα σας πω.

Κάποτε καλύπτουμε τα γούστα και τις ορέξεις μας πίσω από τη λέξη πολιτισμένο. Όμως στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι ίσως και το πιό σπουδαίο πράγμα που έχει εκφυλιστεί. Πίσω από τις επιφάσεις καραδοκεί ένα κούφιο μνημούρι. Και το περιεχόμενο του σαρακοφαγωμένο.

Είδα το Ρατατούλη όπως μ' αρέσει να τον αποκαλώ. Δεν ξέρω πως οι σκέψεις κατέληξαν εδώ με αφορμή μία ταινία κινουμένων σχεδίων. Μοιάζει στ' αλήθεια παράδοξο όμως έχω ένα ερώτημα να σας κάνω: Εσείς θα εμπιστευόσασταν ένα πιάτο φαΐ που θα σας τάϊζε ένα σμάρι ποντίκια; Με αυτήν την ερώτηση ήρθα αντιμέτωπος προχτές που είδα την ταινία της Πίξαρ και απάντησα εκ προοιμίου αρνητικά, όμως αναρωτιέμαι έκτοτε αν στ' αλήθεια μπορούμε μέσα σε ένα επιτηδευμένο περιβάλλον μέσα στην εκζήτηση που εμείς οι ίδιοι έχουμε - από αναγκη; ή γιατί μας πήρε σβάρνα ανεπαισθήτως η μετεξέλιξη;- να βρούμε την αληθινή ουσία του πολιτισμού μας. Μπορούμε μέσα στο πεφωτισμένο Παρίσι ένα πιάτο αγιασμένο φαΐ να ζητάμε; Κι αν όχι, ποιός μαγάρησε την τροφή μας; Το ποντικοφάρμακο ποιός το τρώει εν τέλει; Ο ποντικός ή το χέρι που το ρίχνει στο φινάλε;

Σκέψεις, σκέψεις εσωτερικές... θυμήθηκα πως η σελίδα μου αυτοσχέδιες ρίμες ζητάει και ενδίδω χωρίς να ποθώ τον ειρμό, σημάδι πολιτισμού και μετεξέλιξης και δαύτος, θέλω η σκέψη μου να γίνει ένα μικρό και ευέλικτο ποντικάκι.

Πήγα και θέατρο προχτές. Ζήλεια σε τρία φαξ ο τίτλος. Εμένα το Σεξ εν δε σιτι δεν μου άρεσε ποτέ. Τώρα μπορώ να πω ότι ίσως το έβρισκα σαρκοφάγα πολιτισμένο. Μ' ενα τρόπο ανάλογο και γυναικείο -όχι γυναικουλίστικο πάντως- και χιουμοριστικά απολαυστικό παρακολουθούμε τις περιπέτειες τριών γυναικών του ίδιου άντρα μέσα σ' εναν και μόνο ουρανοξύστη -λέτε, τον ουρανοξύστη φαλλικό σύμβολο να τον δω;-. Άντε πες και τον είδα. Σύμβολο του πιό ακατάσχετου πολιτισμού επίσης τον λέω. Και η Αμερική είναι βλέπετε η χώρα του ονείρου. Όνειρο στις ημέρες μας είναι ο πλούτος και η ηδονή, η καύλα -μη γελάτε. Τέλοσπαντων, εσωτερικές σκέψεις χωρίς ειρμό ίσως δεν είναι δόκιμο να εκφέρω. Όχι, για τίποτ'αλλο, μάλλον δεν έχουν στόχο.

Πολύ όμορφες και δροσερές ερμηνείες από τη Μπέτυ Λιβανού και την Κατερίνα Λέχου. Η πρώτη είναι λίγο φετίχ μου, η δεύτερη μετά το "Τέλος Καρναβαλιού" είναι η δεύτερη φορά που με εντυπωσιάζει πολύ ευχάριστα. Θέατρο Τέχνης, αγάπη μου.

Υ. Γ. 1: Ξανά - είδα το "Δέκα" και ομολογώ άλλαξα άποψη για το ρυθμό.

Υ. Γ. 2: Ratatouille είναι ένα φαγητό τυπικό. Τουρλού αν έχετε φάει. Εγώ το λατρεύω.

Εν ολίγοις μάλλον έκανα ανασκόπηση της περασμένης εβδομάδας. Με το γνώριμο τρόπο της Βίκυς Φλέσσα ομολογώ και κυρίως με τον εαυτό μου χαμογελάω. Τα ξαναλέμε...

Tuesday, October 02, 2007

Τα κλεμμένα τριαντάφυλλα

Αραιά και που με πιάνει κάτι για τα λουλούδια και μιλώ. Έχω ένα κρυφό μυστικό και σε αυτό αποδίδω λατρεία. Η μάνα μου ενώ περίμενε να γεννηθώ με την κοιλιά τούρλα περνούσε από τις αυλές κι η ενδογάστρια όρεξη την έκανε τριαντάφυλλα να κόβει. Να κλέβει τριαντάφυλλα από τις αυλές τους κάποιοι την έπιασαν. Την επέπληξαν γι' αυτό. Και κάπως με τρόπο περίεργο εγώ μάλλον το θυμάμαι.

Μόλις τώρα πέρασε από το δωμάτιο που είμαι και γράφω έξω η μάνα μου και μου είπε ότι κόπηκε πάλι, προσέξτε τα λόγια μου λοιπόν, το καλό που σας θέλω.

Έκτοτε περνούσα από αυλές μικρό παιδί και τα λουλούδια τους έκλεβα. Κυρίως τριαντάφυλλα. Μέσα μου με έσπρωχνε κάτι. Ανεξήγητο δεν ήταν. Πόθος μου ήταν και λαχτάρα. Όχι για τριαντάφυλλα γενικώς. Για τα κλεμμένα απ' την κοιλιά της μάνας μου τριαντάφυλλα. Διαβολάκι...

Αργότερα έπεισα τον δόλιο μου πατέρα βλέποντας φανατικά ένα πρόγραμμα παιδικό που ένας από τους ήρωες κατείχε το όνομά μου -την Κάντυ, Κάντυ εννοώ- να φτιάξουμε όπως ο Άντονυ τριανταφυλλώνα. Και πως τις τραιανταφυλλιές, να μην ανησυχεί, και θα τις προσέχω εγώ. Μου έκανε το χατήρι. Όμως ο Άντονυ πέθανε. Στην Κάντυ - Κάντυ. Άρα, μπαμπά μου, εγώ, καταλαβαίνεις τα τριαντάφυλλα δεν μπορώ πλέον να τα προσέχω. Πέθανα. Έτσι του είπα.

Μετά πέθανε και ο μπαμπάς ξαφνικά μία μέρα. Οι τριανταφυλλιές είναι ακόμα εκεί. Κάθε άνοιξη στο μικρό περιβολάκι. Εκεί που και το πρώτο μου καναρίνι θυμάμαι να χω θάψει. Επειδή το τσίμπισε μια σφίγγα στο μάτι. Λέμε μια άλλη φορά γι' αυτή την ιστορία

Το πρωί στη σκοπιά καθώς "φύλαγα", κοίταζα διώχνοντας κάτι σφίγγες που με τριγύριζαν μάλλον στα μάτια, τα κυκλάμινα πώς φύτρωσαν μες την απλοχεριά από πευκοβελόνες. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που έχουν τα λουλούδιατου φθινοπώρου. Συνωστίζονται σα να επιστρέφουν στην πόλη. Και μέσα στις αγέλες τους τα ρόζ αυτάκια τους κουνάνε, μοιάζουνε να συνομιλούν. Για τις πρώτες ήρεμες βροχές μάλλον μιλάνε.

Αισθάνθηκα πως τα λουλούδια αυτά έχουν κάτι από τον ρυθμό μου. Όχι σαν τα τριαντάφυλλα που ξυπνάνε μέσα μου της άνοιξης τη μανία. Που φυτρώνουν μόνα μες το φθινόπωρο τα κυκλάμινα κάτι μου κάνει. Αυτό που πιστεύω δεν είναι ρομαντικό. Το ροζ στα πέταλά τους δε μου φτάνει. Με έναν περίεργο τρόπο τα ετυμολογώ. Από το κύκλος και το αμήν, αν σας κάνει. Δεν είναι όμορφο να ετυμολογείς τις λέξεις με τον δικό σου λόγο; Και ας μην είναι ο πλέον σωστός, είναι πάντα οι σκέψεις που εσύ μόνος σου μες το φθινόπωρο σαν το κυκλάμινο κάνεις. Και θες μαζί με τ' άλλα να μιλήσεις, αφού συνωστίζονται είπαμε και μιλάνε. Μπορείς να πεις πως κουβεντιάζει λάθος ένα κυκλάμινο με ένα άλλο;Πού το ξέρεις;;

Κυκλάμινο λοιπόν σημαίνει υπόσχεση, ευχή και ήρεμη φροντίδα. Είναι ό,τι έκλεψε το φθινόπωρο από την άνοιξη. Εκείνο που θα ρθεί και ό,τι ο κύκλος θα θέλαμε να μας φυλάει. Καλό μας μήνα κι αμήν!

Sunday, September 30, 2007

Hairspray


Εντάξει, παιδιά, προσκυνώ. Πρώτα και πάνω από όλα θέλω να ευχαριστήσω την Μισέλ Φάιφερ που υπάρχει, όπως υπάρχει, σε αυτόν τον κόσμο και ανάμεσά μας. Αυτό δεν είναι γυναίκα πιά, είναι η επίσημη υποψηφιότητα για τον τίτλο "η αποθέωση της γυναίκας". Σε βαθμό να σκέφτομαι σθεναρά κι απεγνωσμένα να θέλω -ΤΩΡΑ όμως - ένα παιδί και μόνο μαζί της. Καλά, μιά ματιά της μόνο φτάνει, αεροπλάνο να με κάνει!!!! Αχ, Παναγίτσα μου, τί ήταν αυτό το χθεσινό!

Ναι, το είδα! Έκανα τη ζωή μου μιούζικαλ και ψέκασα με λακ τα μυαλά μου! Και η λαχτάρα μου για τη Μισέλ -που και γυναίκα να μουνα, λεσβία για πάρτη της θα γινόμουν - είναι το μόνο αντίβαρο στη διάθεσή μου να είμαι από χτες βράδυ μια στρουμπουλή καλοκαρδούλα περιπλανώμενη στους μίζερα κεφάτους δρόμους της Αθήνας με διάφορους παρατρεχάμενους, υπερτάλαντοι όλοι μας στην τέχνη των ποδιών και μαμά μου το Τζον Τραβόλτα να χω καμουφλαρισμένο και παραγεμισμένο γυναικεία όμως επιτήδειο και δαύτον στο λύγισμα των γοφών και να τραγουδάμε και να διαδηλώνουμε για το δικαίωμα ίδιων και διαφορετικών και την αγάπη μας για τη ζωή ξεβιδωμένοι στα πόδια μας να πατάμε. Σαν τρεμάμενα κοτόπουλα για την ακρίβεια να σπαρταράμε χαμένοι στην πιό λατρεμένη δεκαετία. Να εξαρτάται η αγάπη μας από το πιό ταμένο ξεβίδωμα των μελών μας. Να είναι στα χέρια μας... δηλαδή στα πόδια μας. Να την πατάμε. Και τρεμάμενοι έτσι να στηριζόμαστε.

Αυτό έχουν τα μιούζικαλ. Είναι σαν παρατεταμένο τέλος από ελληνικές ταινιές. Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και πιό λάμψη βάλε. Σου επιτρέπουν να διεκδικείς το αναφαίρετο δικαίωμα να γίνεις απαστράπτων. Να πετάξεις πάνω από τα προβλήματα και μια μίζερη ζωούλα στη Βαλτιμόρη και να μπεις σε ένα πολύχρωμο μιούζικαλ, να γίνεις επιτέλους ο πολύχρωμος και όχι σκυθρωπός άνθρωπος που είσαι στην παράσταση της καρδιάς σου. Να πάρεις το αίμα σου πίσω κυριολεκτικά. Να διώξεις και τον φαντάρο κι ό,τι στρατεύσιμο έχεις μέσα σου και να συνασπιστείς επιτέλους και μόνο στον αγώνα της πιό ανεπιτήδευτης χαράς σου.

Saturday, September 29, 2007

Μέσα (μ)Μεταφορικά

Nα υπάρχει κάτι να επικεντρώνει στις στιγμές είναι τέχνη. Αυτό που τον χρόνο οριακά παγώνει. Και δίνει άλλο, τον απόκοσμο, ρυθμό για περιπλάνηση σε κενό χαώδες. Στο ουσιαστικό τίποτα που περιέχει και συνέχει το άπαν.

Η τέχνη δεν δίνει φάρμακο στην πλήξη που σε κατέβαλε το καθημερινό. Αντι-βίωση δεν είναι. Δε μιμείται. Απολογείται στη ζωή.

Δεν δίδει καν το ταξίδι. Δίνει μέταλλο το ποδήλατο για να φτιάξεις. Το ποδήλατο, κάτι το αυτο - κίνητο δηλαδή, που πατάει το πόδι σου για να περάσεις. Κι άμα πάτε μαζί να σε φτάνει.

Κοινοτοπίες. Θα έχετε βαρεθεί και τον τρόπο μου ακόμα. Τσακισμένα σίδερα τα λόγια μου. Κι όπως διαπιστώνω σκουριασμένα. Αρτηριοσκληρωτικά. Από τέτανο κινδυνεύω.

Φλυαρώ επειδή μου αρέσει. Από ωραιοπάθεια καταστρέφω για την ακρίβεια όσα σε παρελθούσες εποχές άλλοι λάλοι κατόρθωσαν να τα φτιάξουν.

Αειπάρθενοι. Φυλαγμένοι. Προπάτορες.


Προχτές το βράδυ. Προς κέντρο με λεωφορείο τίγκα στον Πακιστανό. Κατέβηκαν οι περισσότεροι Αγίους Αναργύρους. Πανικόβλητο γυφτάκι ανεβαίνει πιό κάτω στην πρώτη στάση με το που μπαίνουμε Λιοσίων. Αλλαγή φρουράς στα δυτικά προάστεια.

Από τη μέση και πάνω γυμνό, κρατάει στο αριστερό μαύρη μπλούζα και στο χέρι δεξιά κομμάτι χαρτί λευκό. Αδύνατο κορμάκι, καλοσχηματισμένο, λυγερό. Ρωτάει: "Κανένας γράμματα ξέρει;", οι εναπομείναντες Πακιστανοί μουγγανίζουν ή έτσι καταλαβαίνω εγώ και λέω "Δώσε να δω", με ρωτάει: "Προλαβαίνω;". Ώρα Ελλάδος 19:48, ώρα αναχωρήσεως 20:38. "Προλαβαίνεις, κάτσε".

Κάθεται. Δίπλα το κάθισμα κενό. Μυρίζει ο ιδρώτας καθώς σηκώνεται να ανοίξει το παράθυρο ξαναμμένος. Ξανακάθεται. Τον ακάθιστο όμως. "Πώπω, φίλε, τί έπαθα! Τί ομορφία! Δεν θα την ξεχάσω ποτέ, σήμερα για ολόκληρη τη ζωή μου... Ξέρεις, δεν ήτανε μεγάλη, γύρω στα 21". Χαμογελώ "Εσύ πόσο είσαι;". Τους ιδρωμένους πόρους του παρατηρώ πάνω από το στόμα. Δεν έχει βγάλει ακόμα μουστάκι. "17". "Από εδώ είσαι ή από τη Λιβαδειά;", έλεγε προορισμό το εισιτήριο. "Intercity δεν είναι; ... Από τα Άνω Λιόσια". "Κάτσε να δω, ναι, Intercity", λέω.

"Πώπω, φίλε, δε θα το ξεχάσω αυτό, έχω πάει σε μπουρδέλα, όλες οι άλλες είχαν ένα μουνί ανοιχτό, αυτηνής ήταν τόσο στενό, δε μπορούσα να βάλω τον πούτσο μου μέσα και τα βυζιά της δεν ήταν, ξέρεις, βυζωτά... πώπω, φίλε, δεν το ξεχνάω αυτό..." Χαμογελώ.

"Θα πάρεις το Μετρό;"

"Όχι, με το τραίνο πηγαίνω"

"Ναι, μέχρι το τραίνο..."

"Δεν μπορώ να κατέβω με τούτο εδώ; Στη Λιοσίων θα στρίψω"

"Ναι, απλά έλεγα μήπως πάρεις το Μετρό"

"Όχι, στο Σταθμό Λαρίσης πηγαίνω"

"Οκ, εγώ εδώ κατεβαίνω"

"Να' σαι καλά, σ'ευχαριστώ. Πώς σε λένε, ρε φίλε; Μαρίνος εγώ"

"Αντώνης, να ' σαι καλά"


Συνέθεσα τα δύο πόστ σε ένα. Μέχρι που συνάντησα το Μαρίνο σκεφτόμουνα όλα αυτά που έγραψα στο πρώτο μέρος. Μετά περάσαμε στο συμβάν. Το παρέθεσα όσο πιο αντικειμενικά μπορώ. Δεν επέτρεψα εσωτερικές σκέψεις. Το απογύμνωσα από σεβασμό στο όμορφο νεανικό σώμα του Μαρίνου. Τώρα θέλω να πω ότι δεν σκέφτηκα ποτέ να πάω σε μπουρδέλο. Θεωρώ τον αγοραίο έρωτα κάτι φτηνό. Ωστόσο, προχτες είδα μια άλλη πτυχή του. Μη με παρεξηγήσετε. Ο χρόνος με νοιάζει και η στιγμή που στη ζωή μας συμβαίνει η τέχνη. Αυτό μόνο. Φευγαλέα σαν του μετρό ένα συρμό ή σαν ένα λεωφορείο. Χωρίς επιβάτες πια.

Τέλος θέλω με μια ερώτηση να σας απευθυνθώ: Εσείς ποιό από τα δύο ποστ κρίνετε τέχνη;

Friday, September 28, 2007

Δέκα


Μια χαρά την καταβρήκαμε με τα θέατρο - σήριαλ του Άλφα. Θυμάμαι πέρυσι τέτοια εποχή περίμενα με λαχτάρα αυτό για τη ζωή της Λαμπέτη. Και αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή μιας και το Παρά5 παρέπεε στα άδυτα της επαναληπτικής του επιτυχίας.

Τουλάχιστον μέχρι τη μέση της σεζόν γιατί μετά που την Λαμπέτη ανέλαβε η Καραμπέτη θέλετε οι πρόβες, θέλετε οι παραστάσεις μου τα Δευτερότριτα, πιό πολύ από όλα θέλετε που η Καραμπέτη έπαιζε την αυτοβιογραφία της με όνομα οικειοποιημένο Έλλη, το παράτησα. Ανεκδοτολογικά, να σημειώσω εδώ ότι καρά στα τούρκικα σημαίνει μαύρο και κατά τη γνώμη μου η Καρυοφυλλιά ήταν πολύ μαύρη και τραχιά για μια σκληρή προς το τέλος μα πάντα αιθέρια Λαμπέτη. Αυτά όμως ήταν περσινά.

Φέτος ο Άλφα πάλι αναλαμβάνει να μεταφέρει στις μικρές μας οθόνες το "Δέκα" του Καραγάτση. Και επιστρατεύει μια πλειάδα Ελλήνων ηθοποιών που ουσιαστικά απαρτίζουν το μισή ελληνική θεατρική σκηνή μας. Αλλή λαχτάρα λοιπόν φέτος πάλι. Να δω τη Ρένη μου και τον Καταλειφό -στη δεύτερη εμφάνιση της καριέρας του όλης σε τηλεοπτική σειρά ως τώρα- και τη Μαρία την Πρωτόπαπα, αχ, και την άλλη την Ναυπλιώτου μου και Στέργιογλου και Ήμελλο και Χαραλαμπόπουλο και και και... και κόσμο και κοσμάκη και λαό. Τί όμορφα που θα είναι και φέτος! Να' παιζα κιόλας ακόμα καλύτερα θα σας πω!

Πλην όμως, φίλτατοι, σας ομολογώ ψιλοβαρέθηκα καθώς σήμερα ήμουνα εκτός και μπόρεσα να παρακολουθήσω το πρώτο επεισόδιο. Ωραία και προσεγμένη και ακριβή παραγωγή και με τα όλα της και μπράβο -αν και τη Ρένη τη βρήκα λίγο θεατρικά τσιμπημένη, με αντάμειψε η τσαχπίνα εδώ Μαρία Ζορμπά-, αλλά να μην συμβαίνει τίποτα, βρε παιδί; Κάτι σαν των θαυμάτων την αυλή στο πιο κοινόβιο και μίζερο φαντάσου. Δεν εγκαταλείπω... Θα είμαι εκεί... Μπορεί ακόμα στο πλαίσιο η Πηγή Δημητρακοπούλου να μας εισάγει. Λοιπόν... Εις το επανιδείν...

Monday, September 24, 2007

Marcel Marceau


Θα πάρω ένα πιστόλι αδειανό, πασχαλινό ίσως κι έτσι έστω τον κόσμο θα τρομάζω. Μ' ένα μαχαίρι γυμνό μέσα στη σάρκα των ανθρώπων τη θλίψη θα προσβάλλω.

Friday, September 21, 2007

Το αίμα που μαράθηκε


Είμαι κουρασμένος, νυστάζω και έχω γκρίνια, θα σας τα πω λοιπόν εν συντομία. Ήδη σας εμπιστεύτηκα τρία χαρτιά μου, μην το εκμεταλλευτείτε. Δεν έχω αντιστάσεις. Αποφάσισα λοιπόν σήμερα να εγκαινιάσω μία καινούργια ενότητα στο μαγκαζίνο του μπλογκ μου. Αρχίζει η καινούργια σεζόν και θέλω να νιώσω κάτι σαν Ελένη Μενεγάκη. Απλά στο πιό μαχμουρλίδικο. Και να σκεφτείτε μάλιστα ότι είναι βράδυ. Την ημέρα και δή τις ώρες του πρωινάδικου τα τρία αυτά χαρακτηριστικά παρουσιάζονται τραγικά διογκωμένα οπότε μείζον πρόβλημα ο πρωινός καφές μου. Άσε που δεν είμαι και φίλος του καφέ. Ουπς, τέσσερα και πέντε χαρακτηριστικά μου... Επί του προκειμένου, ωστόσο...

Εγκαινιάζω λοιπόν σήμερον στο μπλογκ μου την ενότητα της ενημέρωσης για τις καλλιτεχνικές μου εξόδους. Κοινώς ό, τι βλέπω από θέατρο, σινεμά, εκθέσεις, χορό, τηλεόραση θα σας το σχολιάζω. Και στα μπουζούκια που λέει ο λόγος να κατευθυνθώ -φαντάρος άνθρωπος, καλέ, είμαι - θα σας ενημερώσω. Αφήστε που περιμένω και την άλωση του Ρεξ πώς και πώς από Γαλάνη και Αρβανιτάκη - Δεσποινούλα πάρε τ' απαυτά μου.

Θεωρώντας αντιδεοντολογικό να κρίνω συναδέλφους αλλά και γενικότερα επειδή η κριτική είναι κάτα τον Ρίλκε και όχι μόνο πράγμα περιττό θα σας ανακοινώνω που διασκέδασα την εν λόγω ημέρα την ώρα μου και θα καταλήγω με μία φράση που θα κρίνω εγώ ότι αποτυπώνει μια μικρή αίσθηση που κατά περίστασιν προσέλαβα. Με αυτόν τον τρόπο θα πλάθω κι ένα αίνιγμα για κάτι παραχωρήσεις που σας έκανα πιό πάνω και ίσως σας παρασύρω να παρακολουθείτε κι εσείς μαζί μου κάποια πράγματα και να μοιραζόμαστε μετά τις αισθήσεις. Πολύ διαδραστικό ακούστηκε αυτό, για να μην το πω σεξουαλίζον.

Αρχής γενομένης σήμερον λοιπόν είδα την παράσταση "Το αίμα που μαράθηκε", μια θεατρική διασκευή πάνω στο διήγημα "Κερένια κούκλα" του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και κατέληξα: Τα είδωλα είναι ανάγκη μας, όπως και οι αμαρτίες. Είναι όμως όλα μέσα μας. Και οι φόβοι. Και οι αιτίες. Αμαρτία για τους αρχαιότερους σε αυτήν την πατρίδα σήμαινε πλάνη του μυαλού. Για σκεφτείτε...
Υ. Γ. Τελικά μήπως είμαι η Μπήλιω;

Thursday, September 20, 2007

Σταυρωθήτω...

Ζούμε μια ατελείωτη ζωή, δεδουλευμένη. Παραχωρούμε δικαιώματα και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πρόσωπα να' χουμε να σταυρώνουμε για να δικαιολογούμε πλάνες. Πρόσωπα μέχρι χτες δικές μας επιλογές και ευθύνες. Ο βασιλιάς ξέρετε κι ο παλιάτσος έχουν φτιαχτεί όμως από το ίδιο υλικό. Τους συντηρεί η ζήλεια μας, ο θαυμασμός και η απαξίωσή μας. Όμως και στη δημοκρατία φοβάμαι πλέον ελεύθερα ο λαός παραμένει δούλος. Ο πολίτης-δουλευτής σοσιαλιστικά αν προτιμάτε.

Παρακολουθώ την εμπάθεια σθεναρά αυτές τις ημέρες και την οχλαγωγία κι από άποψη θυμήθηκα την προστακτική των Ιουδαίων για χρήση. Τα γιουχαΐσματα ηχούν σαν σαύρα κι όχι μόνο στα αυτιά μου. Δεν υπερασπίζομαι τον καινούργιο Χριστό, μη φοβάστε, δεν πλασάρω νέα πρόσωπα για θρησκεία. Ούτε Πασόκος είμαι. Είναι τόσο απλό το θέμα μου όσο και ο λαϊκισμός μας. Για πολιτισμό μιλάω. Που τόσο έκθετο δεν νομίζω να τον χαίρεται καμιά άλλη πατρίδα στην οικουμένη.

Τρεις μέρες τώρα απέχουμε από τις εκλογές και αφίχθηκε νέο θέμα, μείζον, στην ηγεσία του Πασόκ τώρα μιλάμε. Δεν με ενδιαφέρει ούτε Γιωργάκης, ούτε Ευάγγελος και χέστηκα εν ολίγοις τί θα πράξουν για να τα βρούνε. Μεταξύ μας μακάρι να διαλυθεί και το μαγαζάκι τους και σιγά - σιγά να παίρνουν σειρά κι άλλοι, κυβερνήσαντες και κυβερνώντες, έχοντες και κατέχοντες εξουσία, όν έστι μεθερμηνευόμενον πλάνην.

Με ενδιαφέρει ο τρόπος που οι άνθρωποι καθίστανται οπαδοί και καταδικάζουν. Ο πανικός που ακόμα και μέσα στο γηπεδάκι της βουλής τρομάζει τις μάζες. Ο τρόπος που οι άνθρωποι πολιτεύονται. Ο τρόμος που οι ίδιοι σαν μάστιγα τον "φταίχτη" από πάνω τους πετάνε. Το "πάρε τον παπά" ή μάλλον "τον μπαμπά, Γιωργάκη"... "Πατέρα, άκουσες τα νέα;" δέκα χρόνια μετά και πάλι. Ανδρέα, έλα να μας πεις σοσιαλισμός τί σημαίνει. Το πώς σε ένα βράδυ ένας αρχηγός καταδικάζεται στην πυρά, το πώς γεννιέται ο αποδιοπομπαίος της ήττας. Η ανάγκη να βρεθεί ο αίρων τα βάσανα του όποιου Πασόκου εν γένει με τρομάζει.

Τέλος για να χαλαρώσω το κλίμα, στη διαμάχη ανάμεσα στη Σαρρή και τον Λαζόπουλο, εγώ δηλώνω με την Έφη. Αφενός γιατί αποκαλύφθηκε ότι την λένε Ιφιγένεια και έχετε καταλάβει το κόλλημά μου. Αφετέρου γιατί το λιγότερο λαϊκιστικό στη "Σάτιρα" είναι το "αθώο", εθνοσωτήρα Λάκη.

Sunday, September 16, 2007

Medium rare

Τα ποτήρια του νερού
κρύβουν μέσα τους χαλασιά του κόσμου
προστατευμένη μέσα σε γυάλινο κουτί οβάλ
κι η βάση τους απύθμενη στο χάος όπως η γη
Πιό δίπλα, τα ποτήρια του κρασιού κι αυτά
ομορφαίνουν τη θλίψη γεμάτα με ένα χρώμα
κόκκινο σκοτωμένο σαν σάπιο
Χύθηκε το κρασί σπονδή και
περιστέρι πατημένο στην άσφαλτο
η ελπίδα της μέθης πάνω στο λευκά στρωμένο τραπέζι θυμίζει
Και τα μαχαιροπήρουνα -κυρίως αυτά- απλώνονται νωχελικά
κι ανήμπορα να σπαράξουν το διακριτικά ψημένο μοσχαράκι το σητευτό
στο εορταστικό τούτο τραπέζι σα γάτες ολολύζουν
ο γιόκας του θεούλη μας γύρισε
Εμείς καθισμένοι ολόγυρα
καλοντυμένοι χαμογελώντας αμήχανα ή και νευρικά
- καταπώς επιβάλλει ή επιτρέπει η αγωγή μας -
καλεσμένοι απ΄τη μεριά του άλλου που έμεινε
καρτερούμε επιτέλους μια σύρραξη

Να πω ακόμα πως πάντα έβρισκα ανάλογα τον μυστικό δείπνο και τον δείπνο για τον άσωτο.

Saturday, September 08, 2007

Oedipus Complex


"M' αρέσει μες το παλάτι μου μια μικρή υπηρέτρια. Τώρα τελευταία της φωνάζω: "Ψυχή μου!". Εκείνη με το βασιλέα της απορεί και με άχνα στα γέλια της χάνεται ολοένα ενδότερα στο κορμί μου."

Όλο και περισσότερο μπαίνω βαθύτερα στα γεγονότα. Επιμένω να κυνηγώ έναν εχθρό ακαθόριστο. Με αυτήν μου την εμμονή βρίσκω πάντα λίγο πιο έκθετο τον εαυτούλη θυμό μου. Μικρό παιδάκι και να μπροστά μου ένα βουνό, όμως δεμένα χαμηλά τα κόκκαλα των ποδιών μου. Πώς να προχωρήσω;

Υποκορίζομαι. Με πιάνει τότε μανία τα κομματάκια μου ένα - ένα να εκδικηθώ, τον πατέρα και τη μάνα που στον κόσμο με έφεραν. Θες σε αυτό το τρίστρατο - του μπαμπά, του παιδιού, της μητέρας-, θες στη διατύπωση μίας και μόνο απορίας του μεγαλύτερου της ζωής φόβου - τη Σφίγγα λέω που η φθορά μας μόνο τη νοιάζει- ελπίζω να βρω τις λύσεις των αινιγματικών λογισμών μου. Εγώ τίνος ανθρώπου ο γόνος γεννήθηκα;

Ώρες- ώρες έτσι όπως τα λέω αφήνομαι σε ένα μέλλον κλινήρες στο κρεβάτι της ψυχοθεραπείας. Ώρες - ώρες πάλι δεν τρέφομαι ούτε καν με ετούτο το ψιχίον ελπίδας.

Βρίσκω μονάχα καταφύγιο - ίσως ερημητήριο να' ναι- στην θυσία της αυτοπροβολής, στην αυτοδιάθεση εν ολίγοις του εγωισμού μου. Κι αυτό θεωρήστε το φιλοτιμία.

Εκτίθεμαι πάλι με την καλώς εννοούμενη υποκρισία. Γίνομαι ο ρόλος που είμαι. Φορώ προσωπείο κάτωχρο, αξύριστο και με τις κόγχες των ματιών μου βγαλμένες περιφέρομαι στα τυφλά εις το δάσος των δαιμονίων. Πού το πάω, πού το φέρνω... Δαίμονας για τον άνθρωπο είναι το ήθος.

Τα σκαλοπάτια αυτού του μικρούλη και μέγα θεού ανεβαίνω. Αυτοσυντηρούμαι. Απολογούμαι. Ηθοποιούμενος.

Monday, September 03, 2007

Απογείωση

Την Παρασκευή το απόγευμα κατά τις 8 και 10 όταν το αεροπλάνο εγκατέλειπε το έδαφος του διεθνούς αερολιμένος Αθηνών για Κρήτη αισθάνθηκα και τη ζωή μου να εγκαταλείπει ό,τι μπορεί να βαφτίσει κακό και χυδαίο. Είμαι από τις μυξοπαρθένες που κάπου κάπου εντατικά αφήνονται και αγαπούν να παραδίνονται σε υστερίες του τύπου "φοβάμαι μην σχίσω το καλσόν μου", γεγονός που σημαίνει καλός καλός αλλά ψυχαναγκαστικός ο υπερτροφικός εγωισμός μου.

Μέσα στο σύστριγγλο της υστερίας μου λοιπόν ασφαλώς δεν είχανε γλιτώσει ούτε και τα αεροπλανάκια. Φοβάμαι μην πέσουνε και σκοτωθώ και τί θα γίνει, Παναγιά μου, απάξ κι η Βενετιά χάσει ένα τέτοιο βελόνι...(όπου βελόνι η αφεντιά μου, εντάξει... σακοράφα, 5 κιλά πιο πάνω από τα κανονικά, όσο για την πατρίδα μας τη Βενετιά ας μην το κάνουμε και Θέμα).

Ε, για πρώτη φορά, αδεφάκι μου, αδεφέ μου -που θα' λεγε και η Λαμπέτη- με έπιασε τέτοια χαλαρότητα εκεί καθώς ανέβαινα που ένιωσα την απογείωση τον φυσικό μου χώρο και δεν ήθελα να σταματήσω αυτό που λέμε άνοδος μέσα στ' αεροσκάφος, που άλλες φορές νιώθεις το σώμα σου να θέλει να ξεσηκωθεί και το κεφάλι μέσα να πιέζει δυνάστης προς τα κάτω, μια αίσθηση να σε γεμίζει αηδία.

Όχι, για πρώτη μου φορά η αίσθηση ετούτη αύξαινε μέσα μου την ηδονή, ηδονή ατόφια, καθαρή και δίχως ενοχές και γιούχα, δίχως φοβία στην ψυχή μήπως και τύχει να πεθάνω. Δε με ένοιαζε. Και δεν με ένοιαζε για τίποτα. Δε με ένοιαζε. Κι όλο αυτό το συναίσθημα δεν ήταν πιά συναίσθημα γιατί είχε μόνο καύλα.

Έβλεπα τον κόσμο μου που ζω, τον κόσμο που με κουράζει κάθε τόσο και μπορούσα να τον ξαναγράψω. Δεν ήτανε ρομαντισμός, ψευδαίσθητο δεν ήτανε αυτό που αισθανόμουν.

Όχι με Π, όχι με π, δεν ήταν πλέον παύλα. Τώρα με Κ, τώρα με κ, λέω τον κόσμο Καύλα!

Αργά απόψε κατά τις 12 επέστρεψα στον διεθνή αερολιμένα της Αθήνας. Με καθυστέρηση. Δεν συμμερίστηκε τα προχτεσινά συναισθήματα η προσγείωση στην Αθήνα. Θές που επέστρεφα, θες που ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει (έτσι λένε), θες που μπήκε ο Σεπτέμβριος (Σεπτός ο μήνας του Παρθένου μάλλον και σοκαρίστηκε από την καύλα μου, δεν ξέρω τί στο διάλο να υποθέσω άλλο).

Το πιο καλό είναι ότι εκεί που πήγα πάντρεψα δυό από τους αγαπημένους φίλους στο Νοτιά. Και το πιο όμορφο τους εύχομαι: όλη αυτή καθώς ανέβαινα που ένιωσα την ...

Σωπαίνω όχι γιατί καθύβρισα. Σωπαίνω γιατί η λέξη που αποσιωπώ αρχίζει πλέον από Κ, όπως το όνομα των φίλων μου που έγιναν ζευγάρι.

Friday, August 31, 2007

Τελευταία δημοσκόπηση

Μην περιμένετε να κάνω analisi των metron, σταθμών και υποστάθμης, των υψομέτρων μην περιμένετε να γίνω υπερασπιστής. Κάηκαν, δεν είναι; Μπλουζάκι μαύρο άντε και πες ότι θα βάλω. Η μαύρη ενδοχώρα πού ανθίζει; Πού; Ξαναρωτάω. Η επιμονή αυτή δεν είναι ερώτηση. Δεν σας ρωτάω. Απέχω της καύσης των παλαιόθεν κεκαυμένων. Ακούω ασκέρια σε νίκελ ραδιόφωνα και έγχρωμες τηλεοράσεις υπέρογκα ποσάκια να διαμοιράζουν. Ιμάτια διαμοιράζουν. Κουρελάκια. Στουπιά. Βάζουν τον κλήρο γαλάζιο "ποιός θα φαγωθεί", βάζουν τον κλήρο πράσινο "ποιός θα τα φυλάει" φαίνεται. Το φαίνεται. Το να μην είναι. Όπως φαίνεται και μια φωτιά σβησμένη. Η φωτιά η σβησμένη μέσα μου που συμβαίνει. Η φωτιά η καμμένη που μ' έχει πιάσει. Είναι. Ζώνουν περιμετρικά οι φλόγες της άπαντες και σύμπαντα εδώ μέσα. Φοβάμαι. Πάντα. Μήπως γίνομαι ο πολίτης που επικρίνω. Είναι και η δημοκρατία φόβος σας λέω. Να φοβάσαι να γίνεις το αντίθετο, να φοβάσαι μήπως κάνεις το λάθος. Για την ακρίβεια ο μεγαλύτερος φόβος είναι η δημοκρατία έτσι όπως τώρα φοβάμαι. Τους κοιτάζω και τους λυπάμαι τόσο, Χριστέ μου, που αυτή μου η λύπη καταντάει μίσος μου. Δεν θέλω άλλη μια φορούλα, ρε καργιόληδες, να σας χαριστώ.

Monday, August 20, 2007

Άγιος

Είδα γυμνό το λαμπερό σου σώμα
κι ανδρείκελο στάθηκα μπροστά στη σκιά σου
- θέλω να πω το φως έπεφτε πίσω σου
κι άφηνε στη σκιά σου εμένα
ή τελοσπάντων εννοώ με κάποιον τρόπο στη σκιά σου
έτσι κι αλλιώς ένιωθα να βρίσκομαι εγώ -
Γιατί να δώσω σημασία στις τοποθετήσεις
αφού στάθηκα ανεπαρκής και οξύθυμος
μπροστά στην ουσία της ομορφιάς σου;

Σε φώναζα με το όνομα που καταστρέφει
ήξερα τον εγωισμό και την ύβρη
να είμαι εκείνος που φωνάζει
όμως είχα ανάγκη και προδίδα τη λογοκρισία
και δε νοιαζόμουν αν σε γνώριζα
τώρα ή σε καιρούς αλλότινους
μόνο χαιρόμουν που επιτέλους
αξιώθηκα και στάθηκα στο φως!

Φανερώθηκα είναι η λέξη που σου προσάπτω.
Και ο καημός.

Friday, August 17, 2007

Το πρώτο μου γιου τιουμπ



Την βρήκα μόλις. Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα γιατί παιδευόμουν καιρό να ανεβάσω βιντεάκι στο μπλογκ μου. Και δεν αντιστάθηκα να της πω ένα ακόμα λαμπερό σ'αγαπώ. Της αξίζει γιατί ήξερε να είναι ολόκληρη λαμπερή. Δείτε την και απλά ανά - γνωρίστε την!

Tuesday, August 14, 2007

Ωδή στη Μαίρυλιν Μονρόε

του Γιώργου Χρονά

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου όλους τους κρατήρες

των ηφαιστίων της γης, την ευλογιά των λιμενεργατών της

Νέας Υόρκης

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τους ευνούχους του νέου

αυτοκράτορα, τη φωνή των γερανών του Ίβυκου

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τη μάνα μου την Έθελ

- Έθελ, την έλεγαν; - τον τελευταίο εραστή μου που

σκοτώθηκε πάνω σε μοτοσυκλέτα στο Σικάγο

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τη μέθεξη της τζαζ

του ροκ εντ ρολ, του χασίς και των βαρβιτουρικών

Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τις ονειρώξεις

των ομοφυλοφίλων του Κίνσεϋ και των ιερόδουλων της Νέας

Υόρκης

Χαράξτε πάνω στο σώμα μου εκείνη την κυρία

στην τηλεόραση να λέει: τα μανιτάρια του Θιβέτ προτιμώνται

για το γεύμα της Τετάρτης

Χαράξτε πάνω στο σώμα μου τη φωνή μου σε δίσκο 78 στροφών

να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών

Έπειτα κυκλοφορήστε νύχτα τη μορφή μου σε σέντς

σε χαρτιά τουαλέτας

σε σχολικά τετράδια

και σε φτηνά εσώρουχα.


Αυτά είπε το πρωί η Μαίρυλιν Μονρόε

μπαίνοντας στα WC της Νέας Υόρκης

κρατώντας στα χέρια της τη μήτρα της

τις ψεύτικες βλεφαρίδες της και το κεφάλι της.



Φέτος λέω να αφήσω την κοιμωμένη μου σε ησυχία. Αρκετά.
Μια παρότρυνση: Φέτος βρείτε καθένας την κοιμωμένη του. Αφήστε την χωρίς τις προσευχές μας, χωρίς τα τάματα και τις γονυκλισίες, χωρίς λαμπάδες αναμένες στο μπόϊ μας, χωρίς βυζαντινές και φτωχοχριστιανικές εκδηλώσεις, χωρίς παρακάλια εν γένει και τότε ίσως πάψει να είναι μητέρα του Θεού και τότε ίσως γίνει απλά μια ανυστερόβουλη μητέρα δικιά μας.

Wednesday, August 08, 2007

1ος έτους


Δεν έχω να πω πολλά. Πριν ένα χρόνο κάτι ξεκίνησα. Ακόμα πηγαίνω.

Sunday, August 05, 2007

Ιφιγένεια που από γενιά ανώτερη σημαίνει


Μπήκε Αύγουστος και εγώ δεν έχω τί ούτε και τρόπο να ποστάρω. Σκέφτομαι, σκέφτομαι αλλά κάτι δεν βγαίνει να πάρει φως η σκέψη. Όλα προβάλλουν κάπως οργανωμένα, αμυνόμενα, σα να με σφάξαν από κάπου. Ξεραίνομαι μα δεν το καταπιέζω και προσπαθώ ν' αυτοσχεδιάσω λόγια μπας και πάρω λιγάκι τα πάνω μου. Πάλι να μιλήσω. Θέλω να σου πω. Ήρθανε και γενέθλια βλέπεις και ο χρόνος όταν περνάει εμένα με αφοπλίζει.

Δεν είμαι ήρωας. Και να πω την αλήθεια ειρωνεύομαι και τον τίτλο ακόμα. Έχω σχέση μόνο με τους ήρωες των λαθών. Ο Αχιλλέας η αλήθεια με ενδιέφερε από τη στιγμή που έπαιξε τραγωδία. Στα έπη ούτε να του κλάσω την πτέρνα, όχι να τον παντρευτώ.

Από τη μια μου ρχεται την Ιφιγένεια να καλέσω που είδα χτες στους Ταύρους, από την άλλη για το μακελειό του 1453 και γιατί η περιπέτεια η ελληνική δε σταμάτησε εκεί πέρα να τελειώνει. Κρατάω μέσα μου βαθιά μια Ελλάδα άλλη από αυτή που ζω και αυτή που επιζεί επιζητώ να πεθάνει. Και αυτή που κρατάω μέσα μου μπορεί να επιζήσει ακόμα κι αν η άλλη επιτέλους εκδιωχθεί και πάει να πεθάνει.

Θέλω να μιλήσω για κάτι αλλό από αυτό που με θυμώνει αλλά με έχει τόσο θυμώσει αυτό που δεν μπορώ για το άλλο να μιλήσω.

Με έχουν περιορισμένο. Με έχουν αφημένο σε σκοτάδι πηχτό και δεν έχω τρόπο ούτε από τις χαραμάδες μου να εξέλθω. Είμαι κλεισμένος σε σύνορα. Πάλι. Θέλω η Αρτέμιδα να κάνει το θαύμα κι εγώ να πάρω δρόμο για μια χώρα που θα ραντίζω ό,τι ελληνικό θα μου' ρχεται να θυσιάσω. Αύριο στην πατρίδα μας θα είναι του Σωτήρος.

Δε θα γυρίσω όμως στο τέλος πίσω εγώ. Θα μείνω πιστός σε βασιλιά των βαρβάρων. Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων αναλαμβάνεται, μεταμορφώνεται στους ουρανούς. Ούτε κι οι Έλληνες έχουνε βασιλιά. Περιμένουνε δευτέρα παρουσία σαν τους Εβραίους μια πρώτη. Σωσμένες άτσαλα Ιφιγένειες τον τρελλαμένο Ορέστη.

Γιατί γιορτάζουμε; Μόνο κάτι ψιλά παχύρρευστα έπαθλα στα χέρια μας ανταλλάσουμε. Κωλοέλληνα, ποτέ σου δεν θα πάψεις να το κατουράς το ίδιο σου το σπέρμα. Και η Κοίμησις περιμένει...

Sunday, July 29, 2007

Sunrise

Εκεί κατά τις πέντε και τριαντατέσσερα το πρωί συνέβη και σήμερα όπως χιλιάδες επί χιλιάδων επαναλαμβανόμενα πρωινά μες τα χαμένα δευτερόλεπτα μια ευγενική στον ορίζοντα παραχώρηση.

Τώρα η νύχτα υποχωρεί, η ημέρα επιμένει θα σας γελάσω και σκέφτομαι ότι δεν έχει τόση σημασία. Θεωρητικά η νύχτα πισωπατεί αλλά και πάλι θα ζητήσει τα δανεικά της στη δύση.

Αισθάνομαι ώρες ώρες σαν τους φιλοσόφους τους Ίωνες που προσπαθούσαν με κόπο ό,τι θαυμάσουν να το εξηγήσουν κιόλας.

Ζούμε χάσκοντας ανάμεσα στη δύση και την ανατολή και κατά περίσταση αυτό το κόκκινο ή το μαβί στα χαρακώματα του ουρανού κάθε που παίρνει να βραδιάσει ή να ξημερώνει δεν είναι παρά η φωτεινή και ανεξήγητη πληγή μας που χάσκει.

Και δεν είναι παρά μέσα μας όλα τα φυσικά φαινόμενα που παρατηρούμε και ο Θεός ακόμα που μας έχουμε επιβάλλει σαν ήλιος τις ημέρες και τις νύχτες μας να μετράει.

Thursday, July 26, 2007

Τα νύχια

Δεν υπάρχει ηδονή πιο μεγάλη από το φάγωμα στα νύχια. Δαγγώνεις κι η πληγή ανοιχτή δε στάζει όμως το αίμα. Τα νύχια μπήγεις στο δέρμα. Δεν πληγώνεσαι. Κόβεις όσο αντέχεις. Τη στιγμή που αποδυναμώνεις τις δικιές σου νυχιές, πετσώνεις βαθύτερα το μαλακό σου δέρμα. Εκεί στα ακροδάχτυλα την δύναμη των χεριών εξοπλίζεις. Γδέρνουν καλύτερα τα νύχια φαγωμένα. Όλα τα πρόσωπα που προσέβαλαν. Όλα τα δάχτυλα που δεν έγιναν καν χειρονομίες. Τους μώλωπες γδέρνεις που όλοι ετούτοι άφησαν. Όλες οι διαδικασίες που επέτρεψαν το φάγωμα αυτό στην ψυχή κι αυτή την ακαταπόνητη ανάγκη να τρως και να τρως των χεριών σου και μόνο τα νύχια.
Σήμερα στη μία μόλις μετά τα μεσάνυχτα γεννιέμαι για πολλοστή φορά. Έχω γενέθλια και χρόνια πιά πολλά. Δεν έχω όμως νύχια...

Sunday, July 22, 2007

Στην Επίδαυρο που η Αλίκη έκανε καρριέρα διεθνή

Στα χέρια του καλού μου αδελφού και συγκεκριμένα στο γραφείο του ξέπεσαν κάτι φωτογραφίες από παραστάσεις αρχαίου δράματος του Βολανάκη στην Επίδαυρο. Και το αδελφάκι, όπως καταλαβαίνετε, φρόντισε οι συγκεκριμένες φωτογραφίες να γίνουν προσωπικό μου κτήμα και απόκτημα βαρύτιμο, μεγάλο. Ανάμεσα τους επέλεξα τις παρακάτω τρεις που για ιδιαίτερους λόγους σας παρουσιάζω. Χτες βρέθηκα κι εγώ για πρώτη φορά φέτος στο θέατρο της Αργολίδας οπότε ακόμα είμαι υπό το κράτος και την εξουσία του θεού, άρα μπορώ ως θιασώτης του για τις μαινάδες του να μιλάω.

Νέλλη Αγγελίδου, Μίνως Βολανάκης, Άννα Συνοδινού, Κατερίνα Χέλμη


Μαινάδα πρώτη η Αννούλα η Συνοδινού, γνωστή και μη εξαιρετέα τραγωδός μας, αν και τελευταία η εγχώρια παραγωγή την έχει παραγκωνίσει κομμάτι χωρίς και η ίδια ωστόσο να είναι άμοιρη ευθυνών για τούτο, κατέχει πάντα την ξεχωριστή της θέση στην καρδία μου καθώς στα 1994 η Εκάβη η δική της και του Ευριπίδη υπήρξε η πρώτη παράσταση Επιδαυρίων που παρακολούθησα. Θυμάμαι την πανθομολογουμένως καθηλωτική εμπειρία της παρθενικής παράστασης στην Επίδαυρο και ομολογώ κι εγώ σύμφωνος όπως τόσοι και τόσοι άλλοι για την ιδιαίτερη κατάνυξη απλώς και μόνο από τον χώρο, θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον περίφημο αργολικό ήλιο να κατεβαίνει πίσω από τα βουνά και τον πανέμορφο αργολικό ουρανό ν' ανάβει για το θεατρικό του πανηγύρι όλα του τα αστέρια. Θυμάμαι ακόμα και την Μαρία τη Σκουλά για την αγάπη μας που ξεκίνησε εκείνο το βράδυ. Και για να σας πω και όλα μου τα μυστικά, θυμάμαι και μια δέσμευση που θα το χω για κακό και μόνο να την ψιθυρίσω... Έχω ακούσει για την Εκάβη με την Παξινού κι έτσι όπως το σκέφτομαι, αναρωτιέμαι: "Λές για να αγαπήσεις την Επίδαυρο να πρέπει να ξεκινήσεις με Εκάβη;"
Η παραπάνω φωτογραφία ωστόσο μου επιτρέπει και κάτι ακόμα να σας εξομολογηθώ. Την απέραντη μου αγάπη για την Νέλλη Αγγελίδου. Είπα παραπάνω ότι σήμερα για μαινάδες μιλώ και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο θέλω ιδιαιτέρως την Νέλλη Αγγελίδου να παρουσιάσω. Είναι μια ηθοποιός που δεν είχα την τύχη σε αρχαίο δράμα να την δω, ωστόσο είχα την γλυκύτατη ευτυχία να την θαυμάσω ζωντανά σε δράμα ψυχολογικό που η πρωταγωνίστρια του είναι κι αυτού μαινάδα. Για την κυρία Βέναμπλ στο Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι του Τέννεσι Ουίλλιαμς μιλώ. Που θα ήθελα κάποια στιγμή να ασχοληθώ με τη σχέση του με τις Βάκχες, αλλά προς το παρόν αρκούμαι στην ιδανική μου Αγαύη. Και την φωτογραφία της έξω από την τάξη στο διάδρομο της σχολής έχω στο μυαλό... "Βιρτζίνια Γούλφ, ποιός σε φοβάται;"


Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μίνως Βολανάκης


Θα σας ταξιδέψω και πάλι στην Επίδαυρο του 1994 και στην Εκάβη της Συνοδινού. Το θέατρο κατάμεστο και περιμένουμε εμείς οι κοινοί από το πλάϊ στην ορχήστρα να εισέλθουνε οι τελευταίοι "εκλεκτοί" για την παράσταση ν' αρχίσει. Και κάνουνε το λάθος κι οι Νόνικες και οι πρωθυπουργοί να είναι ανάμεσα τους η Αλίκη. Το κατάμεστο θέατρο τότε σηκώνεται σαν κύμα και χειροκροτάει. Όση ώρα έκανε η "ατάλαντη" για να πάει να κάτσει στη θέση της κι ανάμεσά μας. Και η Αλίκη είμαι σίγουρος ήξερε πόσο να κάνει. Όσο ατάλαντη ήταν, αν θέλετε και να σας το μετρήσω.

Κάτι Κινέζοι που κάθονταν πιό κει γυρίζουν αμήχανα και με ρωτάνε ποία τελοσπάντων είναι αυτή που όλοι μας χειροκροτάμε. Και θες που δεν μίλαγα την γλώσσα μας την εθνική, θες που υπερηφανεύτηκα μέσα μου για μιάν ακατανίκητη αλήθεια παραδέχτηκα πως η γυναίκα αυτή είναι η ηθοποιός που στην χώρα μας περισσότερο αγαπάμε. Και δεν με νοιάζει που η Αντιγόνη της μπορεί και να μην ήτανε καλή -αυτόπτες μάρτυρες μου έχουν πει ότι στη γενική τη δοκιμή, προτού η μπούκλα κατέβει στο πλάϊ, όλοι αναρωτιούνταν αν έπαιζε η γνωστή Αλίκη μέσ' τα μαύρα-, κι ούτε με νοιάζει που ο Γεωργουσόπουλος την άλλη μέρα το πρωί άφησε της κριτικής τη στήλη του κενή κάτω από την ειρωνική του επικεφαλλίδα "Αντιγόνη - Αλίκη Βουγιουκλάκη".

Εκείνο που με νοιάζει είναι πως ήμουνα εκεί την ώρα που η Αλίκη μας ήρθε για να κάτσει. Έχω ακούσει για την αντικατάσταση της Συνοδινού από την Αλίκη στο Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στην πασίγνωστη πρώτη εμφάνιση ως μαθήτρια της σχολής και τώρα που το σκέφτομαι αναρωτιέμαι πάλι: "Μάλλον είναι συγκυρία απλή που η Αλίκη έκλεβε για δεύτερη φορά τις εντυπώσεις αναμετρώμενη ακούσια εκείνο το βράδυ και με την Εκάβη" .

Δέσπω Διαμαντίδου
Μετά την διαπίστωση μου αυτή νομίζω οι περισσότεροι θα με πούνε υβριστή και ότι η ασυδοσία μου δεν έχει μέτρο. Πώς μπλέκει έτσι ετούτος την πρωταγωνίστρια την βαρύγδουπη και δωρική με την καταδικασμένα γκρίζα γατούλα που φόρεσε τη τσάντα την Κοκό Σανέλ, το ξώφτερνο για γόβα και πλάϊ στο σκηνοθέτη μας παλεύει ταλέντο να αποδείξει; Για την ύβρη διάλεξα την τελευταία μου φωτογραφία και Δέσπω, σου ζητώ συγγνώμη. Ωραίο, δε λέω, το πανί, σουρώνει και στη μέση και είναι η ηρωίδα μας η τραγική στον κόσμο όπως αρέσει. Παρατηρήστε ωστόσο την μικρή λεπτομέρεια στο χέρι το δεξί όπως κοιτάτε τη Δέσπω. Και έτσι όπως κοιτάτε αναρωτηθείτε μαζί μου πιά και δίχως αποστροφή για τα υβριστικά που είπα: "Ποιά είναι η καινοτομία η αληθινή για τα Επιδαύρια που ζητάμε; Το τσιγαριλίκι;"