Μέσα (μ)Μεταφορικά

Nα υπάρχει κάτι να επικεντρώνει στις στιγμές είναι τέχνη. Αυτό που τον χρόνο οριακά παγώνει. Και δίνει άλλο, τον απόκοσμο, ρυθμό για περιπλάνηση σε κενό χαώδες. Στο ουσιαστικό τίποτα που περιέχει και συνέχει το άπαν.

Η τέχνη δεν δίνει φάρμακο στην πλήξη που σε κατέβαλε το καθημερινό. Αντι-βίωση δεν είναι. Δε μιμείται. Απολογείται στη ζωή.

Δεν δίδει καν το ταξίδι. Δίνει μέταλλο το ποδήλατο για να φτιάξεις. Το ποδήλατο, κάτι το αυτο - κίνητο δηλαδή, που πατάει το πόδι σου για να περάσεις. Κι άμα πάτε μαζί να σε φτάνει.

Κοινοτοπίες. Θα έχετε βαρεθεί και τον τρόπο μου ακόμα. Τσακισμένα σίδερα τα λόγια μου. Κι όπως διαπιστώνω σκουριασμένα. Αρτηριοσκληρωτικά. Από τέτανο κινδυνεύω.

Φλυαρώ επειδή μου αρέσει. Από ωραιοπάθεια καταστρέφω για την ακρίβεια όσα σε παρελθούσες εποχές άλλοι λάλοι κατόρθωσαν να τα φτιάξουν.

Αειπάρθενοι. Φυλαγμένοι. Προπάτορες.

Προχτές το βράδυ. Προς κέντρο με λεωφορείο τίγκα στον Πακιστανό. Κατέβηκαν οι περισσότεροι Αγίους Αναργύρους. Πανικόβλητο γυφτάκι ανεβαίνει πιό κάτω στην πρώτη στάση με το που μπαίνουμε Λιοσίων. Αλλαγή φρουράς στα δυτικά προάστεια.

Από τη μέση και πάνω γυμνό, κρατάει στο αριστερό μαύρη μπλούζα και στο χέρι δεξιά κομμάτι χαρτί λευκό. Αδύνατο κορμάκι, καλοσχηματισμένο, λυγερό. Ρωτάει: "Κανένας γράμματα ξέρει;", οι εναπομείναντες Πακιστανοί μουγγανίζουν ή έτσι καταλαβαίνω εγώ και λέω "Δώσε να δω", με ρωτάει: "Προλαβαίνω;". Ώρα Ελλάδος 19:48, ώρα αναχωρήσεως 20:38. "Προλαβαίνεις, κάτσε".

Κάθεται. Δίπλα το κάθισμα κενό. Μυρίζει ο ιδρώτας καθώς σηκώνεται να ανοίξει το παράθυρο ξαναμμένος. Ξανακάθεται. Τον ακάθιστο όμως. "Πώπω, φίλε, τί έπαθα! Τί ομορφία! Δεν θα την ξεχάσω ποτέ, σήμερα για ολόκληρη τη ζωή μου... Ξέρεις, δεν ήτανε μεγάλη, γύρω στα 21". Χαμογελώ "Εσύ πόσο είσαι;". Τους ιδρωμένους πόρους του παρατηρώ πάνω από το στόμα. Δεν έχει βγάλει ακόμα μουστάκι. "17". "Από εδώ είσαι ή από τη Λιβαδειά;", έλεγε προορισμό το εισιτήριο. "Intercity δεν είναι; ... Από τα Άνω Λιόσια". "Κάτσε να δω, ναι, Intercity", λέω.

"Πώπω, φίλε, δε θα το ξεχάσω αυτό, έχω πάει σε μπουρδέλα, όλες οι άλλες είχαν ένα μουνί ανοιχτό, αυτηνής ήταν τόσο στενό, δε μπορούσα να βάλω τον πούτσο μου μέσα και τα βυζιά της δεν ήταν, ξέρεις, βυζωτά... πώπω, φίλε, δεν το ξεχνάω αυτό..." Χαμογελώ.

"Θα πάρεις το Μετρό;"

"Όχι, με το τραίνο πηγαίνω"

"Ναι, μέχρι το τραίνο..."

"Δεν μπορώ να κατέβω με τούτο εδώ; Στη Λιοσίων θα στρίψω"

"Ναι, απλά έλεγα μήπως πάρεις το Μετρό"

"Όχι, στο Σταθμό Λαρίσης πηγαίνω"

"Οκ, εγώ εδώ κατεβαίνω"

"Να' σαι καλά, σ'ευχαριστώ. Πώς σε λένε, ρε φίλε; Μαρίνος εγώ"

"Αντώνης, να ' σαι καλά"

Συνέθεσα τα δύο πόστ σε ένα. Μέχρι που συνάντησα το Μαρίνο σκεφτόμουνα όλα αυτά που έγραψα στο πρώτο μέρος. Μετά περάσαμε στο συμβάν. Το παρέθεσα όσο πιο αντικειμενικά μπορώ. Δεν επέτρεψα εσωτερικές σκέψεις. Το απογύμνωσα από σεβασμό στο όμορφο νεανικό σώμα του Μαρίνου. Τώρα θέλω να πω ότι δεν σκέφτηκα ποτέ να πάω σε μπουρδέλο. Θεωρώ τον αγοραίο έρωτα κάτι φτηνό. Ωστόσο, προχτες είδα μια άλλη πτυχή του. Μη με παρεξηγήσετε. Ο χρόνος με νοιάζει και η στιγμή που στη ζωή μας συμβαίνει η τέχνη. Αυτό μόνο. Φευγαλέα σαν του μετρό ένα συρμό ή σαν ένα λεωφορείο. Χωρίς επιβάτες πια.

Τέλος θέλω με μια ερώτηση να σας απευθυνθώ: Εσείς ποιό από τα δύο ποστ κρίνετε τέχνη;