Διάγω βίον ιλαρόν. Μ' αρέσουν οι αμερικάνικες ρομαντικές κωμωδίες. Μόλις είδα μια με τον Χιού Γκραντ και την Ντρου Μπάριμορ. Σας λέω ειλικρινά δεν υπάρχουν πιό όμορφες από αυτές τις ταινίες. Με κάνουν έναν άνθρωπο γλυκό, για την ακρίβεια με κάνουν έναν άνθρωπο μελιστάλαχτο. Για κάμποση ώρα -όσο διαρκεί η ταινία και λίγο ακόμη μετά- ζω σε ένα κόσμο εύθυμων συναισθημάτων, κατά βάση σε μεγαλούπολη και κατάφωτο όσο είναι ένα ιδανικό Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν που, ας πούμε, κοντοζυγώνει. Με όλη την αστική χαρά που σου προσφέρει η λάμψη από το φως, με όλη την τρυφερή μελαγχολία που σου δίνουν οι ίδιες και οι ίδιες πάλι και πάλι κοινότοπες ιστορίες αγάπης. Λίγο αλλάζει το μπαγκράουντ, τόσο λίγο που η περιπέτεια στα συναισθήματα είναι μονίμως και πάντα η ίδια και αυτή η επανάληψη μου είναι τόσο μα τόσο αναγκαία. Είναι η πρωταγωνιστική γι' αυτό τις αγαπάω αυτές τις ταινίες. Παύω να είμαι άνθρωπος καχύποπτος ή μάλλον βλέπω τα λάθη και τα προσπερνάω, δεν έχω ανάγκη να μείνω στα λάθη, έχω ανάγκη να δω δυό όμορφα πρόσωπα να κρυώνουν και να ζεσταίνονται μαζί σε μια κρύα κατάφωτη πόλη που σε αδιέξοδα φέρνει τους ανθρώπους ευτυχώς κοντά πάλι. Ο Χιού Γκραντ στη ταινία υποδύεται ένα ξεπεσμένο ποπ σταρ της δεκαετίας του 80'. Είμαι υπόλογος λόγω γενιάς σε αυτήν την κιτς δεκαετία. Είμαι υπόλογος στην "Δυναστεία", στη Γουίτνει Χιούστον, στο Τζόνι Λόγκαν, στην Αλέξια και την Άννα Βίσση με τον ίδιο τρόπο που δεν αισθάνομαι υπόλογος στη Μπρίτνει Σπίαρς και τη Δέσποινα Βανδή. Πήγα τις προάλλες στο On the rocks και πέρασα καλά σε μια έξαρση εητίλας με τον Πασχάλη, τη Σοφία Αρβανίτη και τη Μαντώ ώσπου η Αρβανίτη άρχισε να πεθαίνει με το "Γλύκα, γλύκα, γλυκιά μου" την "ερημιά" της και σηκωθήκαμε και φύγαμε... χορεύοντας βέβαια άλλα όχι όπως μέχρι την ώρα εκείνη σαν σε πάρτυ παιδικό. Πέρασα προχτές από το Public το νέο εμπορικό για να δω, δεν άντεχα τη Βανδή να τσιρίζει από τα μεγάφωνα λίγο πριν υπογράψει αυτόγραφα για τα δέκα χρόνια τσιριχτής συνεργασίας με το Φοίβο, σκέφτηκα πάλι την "ξεπεσμένη" Μαντώ, κάπως αλλιώς πρέπει να λέγεται αυτή η ακουστική περιπέτεια κι όχι όπως την ψιθύριζε νεαρός φαν στα χείλια ανυπόμονος να συναντήσει το ίνδαλμα.
Μάλλον, όπως καταλαβαίνετε, η ώρα της επίδρασης από την ταινία παρήλθε κι έγω απώλεσα το μελιστάλαχτο και ξανα έγινα ξινόκωλος συντηρητικός αντιπαθούκλας υποθέτω.
10 comments:
Ενώ αν είχε έρθει κάποια κοπελιά τη στιγμή που έγραφες "και τη Μαντώ" και σε είχε σηκώσει να χορέψετε στον ήχο ενός περαστικού που παίζει ακορντεόν (ή για να είμαι στο κλίμα, ενός τυπά με κασετόφωνο στον ώμο ακούγοντας mc hammer), το μελιστάλαχτο θα είχε μείνει.
Αλλά δεν θα είχες πατήσει publish.
Χμμ, ίσως, να χρειάζεται να το σκεφτώ λίγο παραπάνω.
Άστραψες και βρόντηξες μάτια μου:-))
Και πάνω που μ' έχει πιάσει κι εμένα το... μελιστάλαχτό μου, διαβάζω τις τρεις τελευταίες σειρές και ακούγεται το, κατά κοινή ομολογία, ΣΥΜΠΑΘΕΣΤΑΤΟ χαχανητό μου. (Ουφ, ευτυχώς η αδερφή μου δεν ασχολείται με το ίντερνετ κι έτσι... Συμπαθέστατο, συμπαθέστατο!!!) :Ρ:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ
Μπισκοτοφιλάκι! :)
Ολες οι αισθήσεις μου οδηγουν σε σενα αγάπη!!Αηδόνι η Μαντούλα!Θεος σχωρεσ'την καριέρα της.Φιλια!
Οκ, εγώ δε συμμερίζομαι τα περι 80's (τότε πήγαινα...νηπιαγωγείο, χαχα) ο Χιου Γκραντ όμως είναι πολύ καλός σ΄αυτή την ταινία (απο τις αγαπημένες μου σκηνές είναι στην αρχή, που δείχνει το βιντεο κλιπ Pop goes my heart looooooooooool)
Τι έχει η δεκαετία του '80? Μια χαρά περνάγαμε τότε.
ώρες ώρες, μ'αρέσουν τα μελό, τα 80'ς, κι άλλα συνηθισμένα και τετριμμένα
Μα και να θες να ...αγιάσεις, σ αφηνουν?
Δεν σ αφήνουν
(και λιγα ειπες)
Η ταινία ειναι τοσο καλη που πραγματικα νιωθεις χαλια να βγαίνεις στη Σταδίου μετα και να ψαχνεις ταξι
(αυτος ηταν ο δικος μου πονος οταν την ειδα)κι ετσι πηρα την Κολοκοτρώνη και προσγειώθηκα απότομα στα γνωστα μπαράκια της Αβραμιώτου(με τις γνωστες ποζες ταχα μου cool και ανετοι)
Φαντασου κι ακομα δεν φτασαν οι γιορτες...
Με όλη μου την ευχαρίστηση ομολογώ ευτυχής που υπάρχουν και άλλοι αντίστοιχης χριστουγεννιάτικης "αδυναμίας".
Έτσι νοιώθω εξόχως συντροφικά (ελπίζω και συ) και το blogging συναντά έναν από τους αρχικούς του στόχους.
Να...επιμηκύνεις την μεταταινιακή σου διάθεση εύχομαι ολόψυχα.
Εγώ πάω να βάλω Mickey Mouse...
...έχω ανάγκη να δω δυό όμορφα πρόσωπα να κρυώνουν και να ζεσταίνονται μαζί σε μια κρύα κατάφωτη πόλη που σε αδιέξοδα φέρνει τους ανθρώπους ευτυχώς κοντά πάλι...
Υπέροχο, το κρατάω. Δειλή ζεστή αγκαλιά στην κατάφωτη κρύα πόλη
Post a Comment