Γέρε χρόνε, φύγε τώρα...(post no92)

Κυρίως φοβάμαι δεν θα γίνω ποτέ τίποτα περισσότερο σημαντικό από αυτό που υπήρξα κάποτε. Βλέπω φωτογραφίες από παλιά και έχω την βεβαιότητα ότι νέος δεν θα ξαναγίνω ποτέ. Όσο περνάει ο χρόνος γερνάω. Γιατί αυταπατώμαστε ότι βελτιώνουμε τις ζωές μας; Μετά τα 25 μας πάντα γερνάμε. Είναι στη βιολογία μας. Και δεν υπάρχουν ούτε ιδέες τώρα πιά να συγκρατούν το χρόνο. Θα περάσουν και τούτα τα Χριστούγεννα και οι προοπτικές θα είναι πάντα ίδιες. Και οι γιορτές θα γίνουν πολυκαιρισμένες συσκευασίες φυλαγμένες στο πατάρι που κάθε χρόνο τις ξεθάβουμε για να νιώσουμε μια χαρά που πέρσι ήμασταν πάντα καλύτερα. Δεν έχει σημασία που τότε θέλαμε πάλι ο χρόνος να φύγει. Τώρα θέλω να τον κρατήσω, να γυρίσω πάλι πίσω στα εικοσιδύο μου χρόνια που και πάλι δεν ήμουν ξένοιαστος αλλά ήμουν περισσότερο ξένοιαστος από αυτό που είμαι τώρα, που και πάλι περίμενα τις γιορτές κι αγόραζα γυάλινες μπάλες για το δέντρο. Είναι καλά φυλαγμένες οι γυάλινες μπάλες μου φέτος. Δεν θέλουν να βγουν απ' τα κουτιά. Θέλω να πω δεν υπάρχει προοπτική για τίποτα να με φέρει μπροστά, να πάψω να σκέφτομαι το χρόνο. Τίποτα δεν νιώθω να με κάνει καλύτερο, τίποτα δεν έχω να δώσω σε κανένα, τίποτα δεν νιώθω να με συναρπάζει όμως κυρίως καθόλου δεν νιώθω συναρπαστικός. Στο Νηπιαγωγείο στη γιορτή των Χριστουγέννων είχα κάνει τον παλιό το χρόνο και μου τραγουδούσαν αυτό το τραγούδι. Ήμουν 5 και είχα 20 χρόνια τουλάχιστον τότε καιρό. Αυτά πέρασαν. Δεν τα κανα τίποτα. Δυό χρόνια τώρα γυρεύω τα αγύριστα.