Τα κλεμμένα τριαντάφυλλα

Αραιά και που με πιάνει κάτι για τα λουλούδια και μιλώ. Έχω ένα κρυφό μυστικό και σε αυτό αποδίδω λατρεία. Η μάνα μου ενώ περίμενε να γεννηθώ με την κοιλιά τούρλα περνούσε από τις αυλές κι η ενδογάστρια όρεξη την έκανε τριαντάφυλλα να κόβει. Να κλέβει τριαντάφυλλα από τις αυλές τους κάποιοι την έπιασαν. Την επέπληξαν γι' αυτό. Και κάπως με τρόπο περίεργο εγώ μάλλον το θυμάμαι.

Μόλις τώρα πέρασε από το δωμάτιο που είμαι και γράφω έξω η μάνα μου και μου είπε ότι κόπηκε πάλι, προσέξτε τα λόγια μου λοιπόν, το καλό που σας θέλω.

Έκτοτε περνούσα από αυλές μικρό παιδί και τα λουλούδια τους έκλεβα. Κυρίως τριαντάφυλλα. Μέσα μου με έσπρωχνε κάτι. Ανεξήγητο δεν ήταν. Πόθος μου ήταν και λαχτάρα. Όχι για τριαντάφυλλα γενικώς. Για τα κλεμμένα απ' την κοιλιά της μάνας μου τριαντάφυλλα. Διαβολάκι...

Αργότερα έπεισα τον δόλιο μου πατέρα βλέποντας φανατικά ένα πρόγραμμα παιδικό που ένας από τους ήρωες κατείχε το όνομά μου -την Κάντυ, Κάντυ εννοώ- να φτιάξουμε όπως ο Άντονυ τριανταφυλλώνα. Και πως τις τραιανταφυλλιές, να μην ανησυχεί, και θα τις προσέχω εγώ. Μου έκανε το χατήρι. Όμως ο Άντονυ πέθανε. Στην Κάντυ - Κάντυ. Άρα, μπαμπά μου, εγώ, καταλαβαίνεις τα τριαντάφυλλα δεν μπορώ πλέον να τα προσέχω. Πέθανα. Έτσι του είπα.

Μετά πέθανε και ο μπαμπάς ξαφνικά μία μέρα. Οι τριανταφυλλιές είναι ακόμα εκεί. Κάθε άνοιξη στο μικρό περιβολάκι. Εκεί που και το πρώτο μου καναρίνι θυμάμαι να χω θάψει. Επειδή το τσίμπισε μια σφίγγα στο μάτι. Λέμε μια άλλη φορά γι' αυτή την ιστορία

Το πρωί στη σκοπιά καθώς "φύλαγα", κοίταζα διώχνοντας κάτι σφίγγες που με τριγύριζαν μάλλον στα μάτια, τα κυκλάμινα πώς φύτρωσαν μες την απλοχεριά από πευκοβελόνες. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που έχουν τα λουλούδιατου φθινοπώρου. Συνωστίζονται σα να επιστρέφουν στην πόλη. Και μέσα στις αγέλες τους τα ρόζ αυτάκια τους κουνάνε, μοιάζουνε να συνομιλούν. Για τις πρώτες ήρεμες βροχές μάλλον μιλάνε.

Αισθάνθηκα πως τα λουλούδια αυτά έχουν κάτι από τον ρυθμό μου. Όχι σαν τα τριαντάφυλλα που ξυπνάνε μέσα μου της άνοιξης τη μανία. Που φυτρώνουν μόνα μες το φθινόπωρο τα κυκλάμινα κάτι μου κάνει. Αυτό που πιστεύω δεν είναι ρομαντικό. Το ροζ στα πέταλά τους δε μου φτάνει. Με έναν περίεργο τρόπο τα ετυμολογώ. Από το κύκλος και το αμήν, αν σας κάνει. Δεν είναι όμορφο να ετυμολογείς τις λέξεις με τον δικό σου λόγο; Και ας μην είναι ο πλέον σωστός, είναι πάντα οι σκέψεις που εσύ μόνος σου μες το φθινόπωρο σαν το κυκλάμινο κάνεις. Και θες μαζί με τ' άλλα να μιλήσεις, αφού συνωστίζονται είπαμε και μιλάνε. Μπορείς να πεις πως κουβεντιάζει λάθος ένα κυκλάμινο με ένα άλλο;Πού το ξέρεις;;

Κυκλάμινο λοιπόν σημαίνει υπόσχεση, ευχή και ήρεμη φροντίδα. Είναι ό,τι έκλεψε το φθινόπωρο από την άνοιξη. Εκείνο που θα ρθεί και ό,τι ο κύκλος θα θέλαμε να μας φυλάει. Καλό μας μήνα κι αμήν!