Oedipus Complex

"M' αρέσει μες το παλάτι μου μια μικρή υπηρέτρια. Τώρα τελευταία της φωνάζω: "Ψυχή μου!". Εκείνη με το βασιλέα της απορεί και με άχνα στα γέλια της χάνεται ολοένα ενδότερα στο κορμί μου."

Όλο και περισσότερο μπαίνω βαθύτερα στα γεγονότα. Επιμένω να κυνηγώ έναν εχθρό ακαθόριστο. Με αυτήν μου την εμμονή βρίσκω πάντα λίγο πιο έκθετο τον εαυτούλη θυμό μου. Μικρό παιδάκι και να μπροστά μου ένα βουνό, όμως δεμένα χαμηλά τα κόκκαλα των ποδιών μου. Πώς να προχωρήσω;

Υποκορίζομαι. Με πιάνει τότε μανία τα κομματάκια μου ένα - ένα να εκδικηθώ, τον πατέρα και τη μάνα που στον κόσμο με έφεραν. Θες σε αυτό το τρίστρατο - του μπαμπά, του παιδιού, της μητέρας-, θες στη διατύπωση μίας και μόνο απορίας του μεγαλύτερου της ζωής φόβου - τη Σφίγγα λέω που η φθορά μας μόνο τη νοιάζει- ελπίζω να βρω τις λύσεις των αινιγματικών λογισμών μου. Εγώ τίνος ανθρώπου ο γόνος γεννήθηκα;

Ώρες- ώρες έτσι όπως τα λέω αφήνομαι σε ένα μέλλον κλινήρες στο κρεβάτι της ψυχοθεραπείας. Ώρες - ώρες πάλι δεν τρέφομαι ούτε καν με ετούτο το ψιχίον ελπίδας.

Βρίσκω μονάχα καταφύγιο - ίσως ερημητήριο να' ναι- στην θυσία της αυτοπροβολής, στην αυτοδιάθεση εν ολίγοις του εγωισμού μου. Κι αυτό θεωρήστε το φιλοτιμία.

Εκτίθεμαι πάλι με την καλώς εννοούμενη υποκρισία. Γίνομαι ο ρόλος που είμαι. Φορώ προσωπείο κάτωχρο, αξύριστο και με τις κόγχες των ματιών μου βγαλμένες περιφέρομαι στα τυφλά εις το δάσος των δαιμονίων. Πού το πάω, πού το φέρνω... Δαίμονας για τον άνθρωπο είναι το ήθος.

Τα σκαλοπάτια αυτού του μικρούλη και μέγα θεού ανεβαίνω. Αυτοσυντηρούμαι. Απολογούμαι. Ηθοποιούμενος.