Am I politically correct?

Να σας πω την αλήθεια μου εγώ το ρουμάνικο σκηνικό δεν το πολυσυμπαθώ, βάλε την δικτατορία στα χρόνια του Τσαουσέσκου από πάνω, άντε και το θέμα της άμβλωσης και δεν αντέχω τα κατάφορα πολιτικά και τα μίζερα και τα καταθλιπτικά μέρες που περνάω στρατευμένες ο σμηνίτης, όλες οι προοπτικές κραύγαζαν στο μυαλουδάκι μην μπεις στην αίθουσα, καλέ μου. Μεταξύ μας έτσι αχταρμά που τα παρουσιάζω δεν ξέρω αν κι εσείς θα θέλατε να μπείτε. Τέλοσπάντων εγώ μπήκα. Κι αφότου μπήκα είναι το θέμα.

Πάντως συνοπτικά -γιατί περνάω και περίοδο που δεν είμαι πολύ εκφραστικός, θα το' χετε διαπιστώσει από τη συχνότητα των αναρτήσεών μου- η ταινία έχει κάποια προβλήματα ρυθμού και κάποιες σκηνές φλύαρες και μεγάλες αλλά από ένα σημείο και μετά οι εξελίξεις μου φάνηκαν τόσο καταιγιστικές που ένιωθα παράλληλα ότι παρακολουθούσα την πιό καλογραμμένη περιπέτεια και το πιό διαυγές για την ίδια τη ζωή πολιτικό και ψυχολογικό θρίλερ στα όρια του υπαρξιακού καφκικού και ντοστογιεφσκικού μυθιστορήματος.

Βασικά, βρήκα αυτό που προσωπικά ψάχνω στην πολιτική για να νιώσω ότι μπορεί να με νοιάξει, όπερ σημαίνει το προσωπικό δράμα του πολίτη, αυτό που ξεκινάει από τον κόσμο και νιώθεις να αφορά την καρδιά σου, την ψυχή σου, εν προκειμένω τη μήτρα σου, το αδιέξοδο του κόσμου μες την καρδιά σου όταν το νιώσεις. Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός αλλά μιλάω για ένα δράμα εξωστρέφειας - εσωστρέφειας γιατί αυτό είναι που γεννάει μέσα μου τον πολιτικό διχασμό μου. Θέλω να πω απλά την ερώτηση: "εγώ είμαι ενεργός πολίτης;". Εν πάσει περιπτώσει νομίζω καταλήγω ότι καλό πολιτικό θρίλερ είναι μόνο το ψυχολογικό θρίλερ. Σαν τον Οιδίποδα ένα πράγμα.

Επίσης τώρα που τα ανακαλώ διαπιστώνω κιόλας ότι η αρχική μου θέση πως αποστρέφομαι την πολιτική τουλάχιστον επιφανειακά δεν ισχύει. Εκτός κι αν εφησυχάζω τις τύψεις μου, δεν ξέρω. Πήγα, έστω για να εφησυχάσω τις τύψεις μου που λέτε, και στο Nordost εκεί στα καταγώγια του Τέχνης -άλλη άπωση κι ετούτη, να σας χαρώ όμως δε θα μοιραστώ τους προσωπικούς της λόγους- ναδω Μάνια Παπαδημητρίου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Σοφία Σεϊρλή σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου. Κατάληψη σε ένα θέατρο που παίζει ένα περίφημο και φαντασμαγορικό μιούζικαλ τύπου Hairspray φανταστείτε από Τσετσένους αυτονομιστές και κυρίως αυτονομίστριες και να μπροστά μας 3 μάρτυρες από την ομηρία: 1 αυτονομίστρια που αυτομόλησε και δεν βρήκε ποτέ το θάρρος να πυρποληθεί σπρωγμένη ΚΑΙ από το ερωτικό πάθος της για τον Τσετσένο αρχηγό της που την εγκατέλειψε, 1 γιατρός σε εφημερία εκτός θεάτρου που μαθαίνει ότι κόρη και μάνα της βρίσκονται στην παράσταση και σπεύδει να παρασταθεί σε όλους τους ομήρους ως εθελόντρια, 1 θεατής εν τέλει χήρα που τραυματίστηκε κατά λάθος από τους καταληψίες και έπρεπε να εγκαταλείψει μέσα στο θέατρο άνδρα και παιδί για να πάει αυτή στο νοσοκομείο.

Λεπτές ισορροπίες συγκρατούν τα δημόσια και τα ιδιωτικά μας. Τα στοιχειά της ζωής είναι εδώ και εκπέμπουν σήμα όχι στα έδρανα της βουλής, όχι σε βάθρα, όχι σε πράσινες προεδρίες, αλλά στην καρδιά μας.