Brainstorming

Ίσως είναι πολλά αυτά που δίχως λόγο έχω πει. Εκτρέφω φλυαρία. Επειδή καμιά φορά φλυαρώντας βρίσκεις ένα τρόπο, όχι πάντα ακίνδυνο έως φορές - φορές και κουραστικό, σε συμπεράσματα αξιολογικά έτσι να καταλήγεις. Αξιολόγικα τόσο που μπορείς αύριο και να τα ανασκευάσεις. Μ' αρέσει να χάνομαι σ' έναν ρυθμό τέτοιο, εσωτερικό και μ' αρέσει εντός μου τα πράγματα που δεν ταιριάζει μήτε η λογική μου να συσχετίζω. Για να έκανε κάπως ο νευρώνας την αρχή και τη σύνδεση ίσως μια αλήθεια στο αυθόρμητο και όχι το κενό ελλοχεύει. Έστω η αλήθεια του τρελού. Γιατί αληθινό είναι αυτό που δεν καταχωρείται στα λησμονημένα και τρέλα είναι αυτό που προς ώρας πιστεύεις στ' αληθινά σου.

Υπενθυμίσεις, μικρές ακκίδες που αγκυλώνουν, αγκάθια από τριαντάφυλλα, άλλοτε διακριτικά τραυματίζουν, άλλοτε είναι προϋπόθεση απαραίτητη και τίμημα ρόδο αμάραντο να μυρίσεις. Τί είναι αυτό που εγκλωβίζει μέσα στ' αγκάθια, πώς λέγεται εκείνο που κατευθύνει έξω από αυτά μια πεντακάθαρη σκέψη; Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο επικίνδυνο σήμερα από την απώλεια του κόκκινου από την καρδιά του μυαλού σου. Η πιο ισχυρή αντίσταση οργανώνεται στους νευρώνες ενός εγκεφάλου που αντιστέκεται σε ένα σύμπαν καθημαγμένο.

Δεν διδάσκω τίποτα. Ευτυχώς αυτό το σπούδασα για να αναγνωρίζω την απέχθειά που τρέφω προς τη διδασκαλία. Η μέθοδος θυμίζει δασκαλάκο. Είναι η νάρκη που η σκέψη ανεπαισθήτως πάτησε και τα περιττά λόγια είναι έκρηξη που με κάνει στα μάτια σας κομμάτια.

Ίσως μ' αυτήν την τελευταία φράση δεν κατοχυρώνω τίποτα περισσότερο από την πρόθεση για ένα φινάλε φαντασμαγορικό. Απαντώ πάλι ότι μ' αρέσει να γράφω χωρίς σκοπό. Στο άσκοπο αναγνωρίζω και της ζωής μας τον τρόπο. Αυτό ίσως να είναι το πλέον εντυπωσιακό, το πλέον δραματικό, το πλέον κωμικό και τραγικό μας φινάλε. Μην μπερδεύεστε, το ανήθικο δεν είναι χωρίς σκοπό. Το ανήθικο είναι απλά ως έχει, ανήθικο. Για το ανήθικο λοιπόν, ξεκαθαρίσαμε, δεν μιλάω.

Παίζουμε όλοι στη σκηνή ένα συνονθύλευμα από Τσέχωφ και Μπέκετ και Ευριπίδη. Ούτε καν Σοφοκλή. Το πλέον τυραννικό, τον Αισχύλο, τον αφήνουμε όλοι στα καμαρίνια μας και εξομολογητικά, ενδόμυχα στον εαυτό μας τερατουργούμε κατά μόνας κάθε λεπτό, κάθε στιγμή που εκκενώνουμε μια άϋλη σκέψη κι ένα καημό στον απόπατο του πιό εσώτερου παρασκηνίου, του νευρώνα του πιό μέσα μας βαθέος. Όπως μέσα στο σώμα επιτρέπουμε να εγκατασταθεί ο καρκίνος μας. Στη σκέψη και μόνο ο καθείς αρρωσταίνει, προσέξτε, στη σκέψη και μόνο.

Είμαστε ανέκφραστα τραγελαφικοί με ό,τι μπορεί αυτό πάνω σε μια σκηνή να σημαίνει. Γι' αυτό έγινε αναγκαίο να φλυαρούμε.