Μικρές λέξεις ΧΙ - Διάκριση

Όταν ξημερώνει, χαράζει

Όταν βραδιάζει, χαράζεται

Μικρές εικόνες ΧΙΧ - Βρέχει

Τα ακροκέραμα 

παρεμποδίζουν το φευγαλέo νερό μέσα μας 

καθιερώνουν την ανοικειότητα 

στο νεοκλασικισμό μας

Τα πρώτα χρόνια

Τα πρώτα μου χρόνια τα’ ζησα, όπως όλοι, χωρίς να τα θυμάμαι. Θυμάμαι τον εαυτό μου, όπως όλοι, τότε που άρχισε να υπάρχει χρόνος. Ο χρόνος είναι μια μαθηματική εξάσκηση. Εθίζεσαι στη συνείδηση. Εγώ θα ήθελα να κερδίσω τον χρόνο που δεν θυμάται. Τον ασυνείδητο. Τα πρώτα πρώτα χρόνια μου θα θελα κάποτε να τα ξαναζήσω. Ό,τι άλλο έχει μέσα του κόπο και προσφυγή στην ανάμνηση. Γι' αυτό θα έχει πάντα μια σκιά. Κι εγώ θέλω πίσω την αφροσύνη.

Pier Paolo Pasolini - Πέμπτη Ωδή στο Ninetto

Ο άνεμος ούρλιαζε στην Piazza Cinquecento

- δεν υπήρχε ίχνος βρωμιάς.

Οδηγούσα μόνος μου στους έρημους δρόμους γύρω στις δύο η ώρα το πρωί.

Στο μικρό πάρκο είχαν ξεμείνει δυο τρία τελευταία αγόρια

Δε θα 'λεγες παιδιά απ' τη Ρώμη, ούτε κι από την επαρχία, η ταρίφα

έπιανε χίλιες λίρες. Τα πρόσωπα τους τραχιά, αλλά δεν είχαν τ' αρχίδια.

Σταμάτησα τ' αυτοκίνητο και φώναξα σ' έναν

Ήταν ένας μικρός φασίστας, παραδομένος στην απελπισία, και θέλησα

να αγγίξω την απελπισμένη του καρδιά.

Αλλά μέσα στο σκοτάδι μπορούσα να τον κοιτάζω μέσα στα μάτια.

Ήρθες με τ' αμάξι σου κι έκανες το κέφι σου, Πάολο.

Το έκφυλο αγόρι είναι εδώ, δίπλα σου. Αυτό είναι ο άλλος σου εαυτός.

Φτήνα κλεμμένα μπιχλιμπίδια κρέμονται από το τζάμι του αυτοκινήτου.

Τώρα θα φύγεις. 

Αλλά πού θα πας; Αυτός θα' ναι πάντα εκεί.

(Απόδοση από τα Αγγλικά: Αντώνης Γκρίτσης)

Ωδές στον Πρίγκιπα

Ο πρώτος στίχος των Ωδών είναι: Η θέση σου είναι στην Αθήνα, Πρίγκιπα

Η performance «Ωδές στον πρίγκιπα» βασίζεται στην ομώνυμη ποιητική συλλογή του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου (Εκδόσεις Ύψιλον, 1981) και είναι μια ελεγεία για την απώλεια (ή το ανέφικτο) του έρωτα. Μαζί, και μια ελεγεία –άλλα κι ένα ξόρκι- για τη μελαγχολία των ημερών, για την πόλη της Αθήνας, για ό,τι μας αφορά.

Οι «ωδές» πραγματεύονται όψεις της ερωτικής επιθυμίας: τα όρια ανάμεσα στην επιθυμία, τη φαντασίωση, τη ματαίωση, τη λαχτάρα και την ανάμνηση.  

Η παράσταση φιλοδοξεί να στήσει ένα πρόσκαιρο ζωντανό μνημείο για τους χαμένους ή τους ξανακερδισμένους έρωτες της ζωής μας, αποτίνοντας φόρο τιμής σ’ έναν από τους πλέον ερωτικούς ποιητές της νιότης μας, τον Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου.

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Συνειρμική διαδοχή εικόνων: Ο μπασκετμπολίστας | Ο Αρθούρος Ρεμπώ | Ο Άμλετ | Τα σκυλιά του Πρίγκιπα | Ο προμηθευτής της ζάχαρης | Ο Αη Γιώργης καβαλάρης | Ο ξυλοπόδαρος | Ο τοπογράφος | Ο Μάικλ Τζάκσον | Ωδή στον Νινέτο Ντάβολι του Πιερ Πάολο Παζολίνι | Ο διορισμένος πρίγκιπας 

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: ΟΙ ΩΔΕΣ

Απαγγελία των 16 ωδών στο μικρόφωνο: Στους κήπους της έπαυλης | Ω, διορισμένε πρίγκιπα, πόσο σε νιώθω | Πρίγκιπα, η μέρα αργοσβήνει | Δυο χρόνια τριγυρνούσες μόνος | Κι αυτό, για να υμνήσω | Ανέραστος Σεπτέμβρης | Τίποτα δε μου ανήκει | Γι’ αυτούς | Δελφίνια | Το πλάσμα | Ο χωρισμός | Προσευχή | Πένθιμο τραγούδι | Περαία | Ο κατάδικος | Το παλιό σου κρασί

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: ΕΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕΣ

Ο τελευταίος στίχος των Ωδών είναι: αν όλ’ αυτά ξάφνου γίνουν μια πένθιμη λάμψη.

Παίζουν: Αντώνης Γκρίτσης, Λήδα Δάλλα, Αθανάσιος Κουβούσης, Αλέξια Σαραντοπούλου, Κώστας Τζημούλης, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

Σκηνοθεσία: Βασίλης Νούλας

Σκηνικά- Κοστούμια: Nova Melancholia

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελισάβετ Ξανθοπούλου

Κάθε βράδυ συμμετέχουν φίλοι μας στην απαγγελία των ποιημάτων.

Από 19 Οκτωβρίου έως 11 Νοεμβρίου 2014.

Κυριακή – Δευτέρα – Τρίτη, στις 9:30 το βράδυ.

Είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική συνεισφορά.

Διάρκεια: 75 λεπτά.

Τηλέφωνο κρατήσεων: 6972.730557

www.novamelancholia.gr

Δοκίμιο ποίησης για ένα θέατρο δωματίου

Σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις

Κι ύστερα λέω τι θ' απογίνει με τις λέξεις σου 

κι αναρωτιέμαι γιατί ψάχνω να βρω τη φωνή σου 

και βάζω το πρόσωπό σου στο κεφάλι μου 

ματαιόδοξη πρακτική το εκμαγείο 

γεννά ατέλειωτα υποκριτικής ερωτήματα 

κι ατέλειωτες ώρες αισθητικών προβληματισμών μετά

και μόνο κριτήριο η διαρκής αποτίμηση του ρηξικέλευθου 

μοιράζει εγκεφαλική εκζήτηση και εύκολο θάνατο παντού 

πουθενά πλέον ζωντανή συγκίνηση δεν υπάρχει

γίνομαι άλλος ή σε φέρνω στα μέτρα μου; 

Είσαι μια επικλητική 

/ή επιπληκτική;/

προσφώνηση ή ένα δυνητικό εάν 

μια μυσταγωγική συνθήκη 

όπου εσύ έστω βασιλιάς κι εγώ τρελός για σένα 

αυτό που δεν μπορώ να ορίσω περισσότερο 

και πρέπει να εφεύρω μια έγκριτη δραματουργική συνθήκη 

για να ισχύσουν όλα για όλα

κανένας δε θα καταλάβει 

θα βρει πρόχειρη και έκρυθμη τη ρυθμολογία 

με βγάζει ψεύτη και μου επιβάλλει μια απεύθυνση, μια προβολή, 

είναι υπερφλύαρος ο ναρκισσισμός μου 

ενώ μαζί σιωπή αμνού και ιχθύος τηρώ 

όταν στα σπίτια κλείνουν τα φώτα το βράδυ 

και πέφτουν και κοιμούνται λίγο οι άνθρωποι 

από τον αιώνιο ύπνο 

όλοι ωραίες κοιμωμένες 

χωρίς πρίγκιπα άνθρωποι 
χωρίς θεό

όμως κάποιος είναι εκεί πέρα 

έρχεται από την υγρασία 

πήρε μορφή 

βρέθηκε 

σε σήψη 

βρέθηκε κι έρχεται εκεί

που

η μοναξιά της σήψης βασιλεύει 

δεν πρέπει να γράφω ποιήματα 

δεν είμαι ικανός είμαι ανίκανος να παράγω πρωτογενή λόγο 

ικανότατος να καταγράφω εμπεριστατωμένες φιλολογικές μελέτες 

με πότε πότε εξάρσεις συντεταγμένες αχαροποιητικά

βάζω τάξη εδώ κι εκεί στον κόσμο

μα ως εδώ φτάνω το χρέος

φερέφωνο 

όχι καλλιτέχνης 

μίμος της φωνής 

θα ήθελα να είμαι αυτό που προσπάθησα να γίνω και δεν έγινα 

θα αποτύχω αφού αποτυγχάνω ήδη, 

είναι βέβαιο αυτό 

δεν αλλάζει ποτέ 

σε αυτό τον εγκλωβισμό 

σε ένα κόλουρο σχήμα 

δε με ακούμε 

δηλαδή δε με ακούτε ούτε εσείς ούτε 

εγώ εσύ αυτός εμείς εσείς αυτοί 

δε με ακού 

με ακούς 

με ακούς 

συνεκφώνηση: 

μεα κους 

μεα κους 

μεα κους κους κους 

κουτσομπολιό της πόλης, 

αστικός μύθος, 

μακάβριο εύρημα στους αγίους Αναργύρους 

στους αγ 

ΙΟΥ 

ς στους αγ 

ΙΟΥ 

ς στους αγ 

ΙΟΥ 

ς 

η σειρήνα του ασθενοφόρου 

ένα ηχοποιητικό σήμα 

τάφος σημαίνει σήμα
εξωτερικότητα, επιδειξιομανία
αρχιτεκτονική του αποχρώντος λόγου

αυτά δεν είναι σοβαρά στιχάκια

θα τα ριμοτομήσω 

να μας τα πει καλύτερα ένας πραγματικός ποιητής,
ένας αρχιτέκτονας του λόγου 

ευθύς και άμεσος 
να τα λέει τσεκουράτα 
να πετσοκόβει ο πανδαμάτωρ,

σα να ήταν ο αληθινός και μονογενής υιός και λόγος 

κοιμήσου εσύ, κάθησε στο σκοτάδι σου και κοιμήσου 

κοιμήσου στα σεντόνια και σφίξου 

σφίξου στα σεντόνια μην κατουρηθείς 

έλεγξε επιτέλους τους σφιγκτήρες σου

κι απόψε πέθανε στους κήπους της έπαυλης
θρονιάσου στην αίθουσα

όσο προλαβαίνεις τίποτα να μην 

πάρουν χαμπάρι.

Ντουμπλ Φας

Καμία αναφορά ακαθόριστα στο χρόνο και στον τόπο ζούμε κι είναι αυτό ένα χαρούμενο παιχνίδι ανυπαρξίας που θα μας αιφνιδίαζε αν ήταν αλλιώς. Αλλιώς είναι. Έχουμε ορίσει με σαφήνεια όλες τις συντεταγμένες του αναπόδραστου και όλες οι στιγμές και οι τόποι έχουν γίνει φυλακή μας. Ακόμα κι αν σπάσω ένα μοιρογνωμόνιο ξέρω με ακρίβεια του κλάσματος της Σπασμένης του Μοίρας πού βρίσκομαι. Ναι, μπορεί όλα αυτά να είναι μια ταυτολογία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι απλώς τραγελαφική.

Τα αυτοκινητάκια μου

Το νόημα μιας πράξης 

βυθισμένης στην αδράνεια, 

βουλιαγμένης, καταποντισμένης 

απύθμενα 

είναι αυτή η στάση των αγγέλων 

στην άκρη στο μπαλκόνι 

δεν ακούνε τίποτα 

βλέπουν τον δρόμο μισοάδειο 

και δεν πέφτουν 

δεν είναι ελεύθεροι 

είναι μπροστά μου 

αλλά δεν φαίνονται 

αμφιταλαντεύονται 

μετεωρίζονται 

αφανίζονται 

παραμένουν 

πρόγονοι της θεάρεστης συνέχειας 

και του προκαθορισμού τους 

διχάζονται

πιστοί και υπάκουοι 

σιωπηλοί και σιγανοί 

αθόρυβοι και αόρατοι 

θεατές ορατών τε και μη ακροαμάτων 

όσο κάθομαι εδώ αδρανής 

και πιστεύω ότι έχω παρέα 

και δεν ακούω τίποτα 

και υπάρχουν. 

Οι δρόμοι άδειοι μου είναι αρκετό. 

Κι ο χρόνος ο άδειος πολύτιμος.

Κατούρα να φύγουμε / Νεροποντή

Και στην ουσία έτσι κυλάει η ζωή με την ίδια αδιαφορία που κυλούσε πάντα σαν να μην έχει συμβεί τίποτα αναίμακτα λες κι όλα έχουν αλλάξει η λήθη ξεχνά τις πληγές αλλά ο πόλεμος ακόμα δεν νικήθηκε ας συνεχίσουμε στις απώλειες όσο δε γενάται θέμα είναι η μόνη σιγουριά εφόσον έχουμε κουράγιο και κάνουμε υπομονή όσο κι αν τελειώνουμε θα συντηρούμαστε καλά συντηρητικά κι αυτό φτάνει χρόνος είναι το περιθώριο μέσα στο οποίο επιβιώνουμε δεν είναι παραπάνω εμείς το κοστολογήσαμε και διογκώσαμε το φόβο του θανάτου απέναντί του και σπουδαιολογήσαμε τα πράγματα στις διαθλάσεις της αυταπάτης μας αλλά τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα και προς στιγμήν σημασία έχει ότι είμαστε έτσι κι αφού είμαστε καλά ακόμα σημασία αυτό έχει κι ας αδιαφορήσουμε ας πάρουμε φόρα για το αδιάφορο εξάλλου καμία αλλαγή δε γίνεται στο φτερό. 

Κάθομαι και γράφω ολόκληρο κατεβατό γιατί είμαι ανεπαρκέστατος στο να προτείνω και κάποια λύση τι κάθεστε κι ακούτε ανακυκλώνω το ίδιο και το ίδιο νερό εξάτμιση σύννεφο βροχή καταρρακτώδης βροχή και δώστου πάλι πίνω και κατουράω κατουράω και πίνω κυνηγάω την ουρά μου γιατί μ' αρέσει να αυτοκαταστρέφομαι κάτι βρίσκω μέσα σε αυτό συνεχίστε δεν έχουμε άλλα περιθώρια επιλογής, λοιπόν στην τύχη κι όπου βαρέσεις κι όπου σε βρει κι όπου βρεις κι όπου βρεθούμε αρκεί να πετύχουμε, να συντύχουμε ο ένας τον άλλο στο τρίστρατο ανθρώπινα σαν άνθρωποι κράτα την ετοιμότητα αυτή του ανθρώπου κράτα αυτή τη μοναδικότητα κράτα αυτή είναι η καβάτζα κάτω απ' τον ήλιο που έγινε βροχή που σου γυρίζει τα μυαλά και σε τρομάζει δεν πας καλά που αηδιάζεις με την κουφόβραση και πνίγεσαι στην υγρασία των 73 εκατοστιαίων μονάδων και κοιμάσαι μια ώρα για να ξανακοιμηθείς άλλες δυο και να ξυπνήσεις σε πέντε, έφαγα πολύ πεπόνι. 

Κι από την αρχή το όνειρο, από την αρχή αυτή η αυτοματική διαδικασία που νομίζεις ότι ταξιδεύεις και κατακτάς αρκεί να είσαι σε κίνηση και να μην είσαι ηττοπαθής. Μίλα μιλα μίλα αυτό μπορείς, αυτό θα γίνει. Στάσου όρθιος και συνέχισε με όλους τους πόνους και την θλίψη στην καρδιά σου, είναι μια εξομολόγηση, κανείς δε θα τη διαβάσει, όλοι για τους ίδιους λόγους με εσένα σε έχουν από τις τρεις κιόλας πρώτες αράδες βαρεθεί και επαναλαμβάνεσαι εσύ νομίζεις σαν το κύμα κι εκείνοι με τη σιγουριά ότι έχεις τρελαθεί αλλά όχι κι εντελώς ακόμα για να τους προκαλέσεις θλίψη μη βερμπαλίζεις μη σουρεαλίζεις μην υπερβατίζεις μη βάζεις πνεύματα κι οξείες  μην παίζεις βέκια μην παρατονίζεις μην κρίνεις θα κριθείς και θες, αγοράκι μου, κι άλλη ψυχανάλυση.

Μη γίνεσαι, να γεννιέσαι. Δεν είσαι κύμα είσαι όπου σε πάει το κύμα, βαθιά ψυχαναγκαστικό τυπάκι, καρχαρία, κροκόδειλε. Με τους αλήτες τους αλήτες που γυρνάς, σαν την Ελλάδα μια ζωή με τυραννάς, καλά τραγούδα... χωρίς φωνή, παίξε χωρίς ταλέντο ποιός έχει ταλέντο η ζωή δε θέλει ταλέντο εξυπνάδα θέλει Ιλιάδα θέλει να είναι πόλεμος, μάχη, διεκδίκηση δεν είναι Οδύσσεια και επανάκαμψη, επιστροφή η ζωή αντικειμενικό προορισμό δεν έχει η αλήθεια το ταξίδι δεν το κάνεις για τους μνηστήρες δεν το κάνεις για τον Τηλέμαχο για την Πηνελόπη θες να βιάσεις τον ακαταμάχητο γιο σου κι η γυναίκα σου ήτανε η πιο απίθανη ξεκωλιάρα άρα κάνεις στην ουσία για σενα μια τρύπα στο νερό. Το ταξίδι το κάνεις για το άλλογω που θα εξυπηρετήσει τους άλλους Αχαιούς,  το κάνεις για άλλους χίλιους δύο λόγους, για να ανακουφίσεις το άλγος του άλλου το κάνεις, παστίλιες για τον πονο του άλλου, δεν είναι πράξη εγωισμού η χειραφέτηση είναι αλτρουισμός, ανθρωπίλα, ηρωισμός, δικαιοσύνη και ξερατό και απύθμενη ναυτία κι απέραντος εμετός στο γαλάζιο. 

Το ρεύμα

Πρόκειται για ένα ισχυρό δεν μπορώ να προσδιορίσω ούτε τη ροπή του

διάνυσμα 

λέει χαρά λύπη δε μπορώ να ξεχωρίσω θα σε γελάσω 

ισχυρό αμφίρροπο μπορώ να γελάσω χωρίς χαρά 

και χωρίς λύπη αφού γελάω 

τέτοιο διάνυσμα, διμεταλλικό έλασμα 

κρατάς μια άκρη και η φθορά σταματά την ταλάντωση 

όχι εσύ 

σταματά την ανησυχία ή ξεκόβει στο διηνεκές τα γέλια

όπως εκτείνεται η αφύσικη αίσθηση 

μπούχτισμα, κάτι, 

ό,τι δεν υπάρχει, 

στην εποχή του όπως όπως χρησιμοποιήσε λέξεις 

ταξίδια του κόσμου έρχονται μια μια 

ασυμφωνία γένους προσώπου αριθμού βαθμού και φεύγουν 

πάλι έρχονται αντί για άπιαστο 

κοινοί τουρ άγνωροι τόποι

όλο γη 

νύσταξες κοιμήσου, φθορά 

γη, ξανασήκω να πας να πηγαίνεις 

μπουχτισμα μεράκι 

σωληνάκι μέσα σου σκουλικάκι ανύπαρκτο τώρα 

πολύ αργά για παλινδρόμηση αργά πολύ αργά για παλινωδία 

πολύ πολύ αργά αργά τόσα πολλά μέτρα αργά που

αν μέτραγα έστω θα έλεγα 

όμως μόνο λέω ισχυρό χωρίς να ξέρω την ισχύ του ή την πυγμή μου.

Μικρές λέξεις Χ - Το κενό

Κι ας διαχωρίσουμε κάποτε 

το αγγελικό από 

το μαύρο φως 

για να πέφτουμε μέσα.

Κουκούλι

Η μεγαλύτερη απείθεια είναι αυτή των εντόμων 
ψιθυρίζουν στο αυτί σου φύγε, γιατί κάθεσαι εδώ, θα σε φάω 
κι εσύ από έκπληξη, από φόβο μα κι από ένστικτο τινάζεσαι 
μόνο όταν έχεις ανάγκη, την ψυχή σου δεμένη στο ζυγό 
θα σε φάνε, κουνήσου 
μέσα στην αδράνεια θα βουτήξουν την ζωή σου 
και θα βγουν νικητές
τα ανδρείκελα, οι φωνές κι όλες οι μέρες 
που από παρόρμηση δεν έκανες την ευχή σου

To σκιάχτρο

Συνέχεια εκεί 
και να μη μπορείς να πεις
πώς, πού και γιατί
τόσο άχρηστες εγκεφαλικές συνάψεις
τόσο ανίκανες, τόσο υπεριώδεις
ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός
διαπερνούν τα σωματίδια της ύλης
το φως πονάει την ύλη
τα κόκκαλα και τα δάχτυλα τσακκίζει
κι έτσι ξεγελώ τους πάντες ότι 
ακκίζομαι
κοιτάζω πεθαμένα χαμόγελα στον καθρέφτη 
και ο καθρέπτης πολλαπλασιάζει
την απλότητα αυτού του γελοίου, 
κομματιασμένου εφιάλτη.

Πραγματολογικά στοιχεία: Η Ακκώ ήταν σύμφωνα με την παράδοση μια ανόητη γυναίκα της αρχαιότητας, η οποία έμεινε παροιμιώδης για την χαζομάρα της. Λέγεται π.χ. πως καθρεφτιζόταν επί ώρες στον καθρέφτη συνομιλώντας με την εικόνα της. Από το όνομά της προέρχεται και το ρήμα “ακκίζομαι”, που σημαίνει “κάνω νάζια και ψευτοκαμώματα, κουνήματα, τσακίσματα κ.λ.π”, απ’ όπου και οι γυναικείοι “ακκισμοί”. Φοβερίζοντας οι αρχαίοι το παιδί τους ότι θα το δώσουν στην Ακκώ, αν δεν τους ακούσει., εννοούσαν μια τρελή και παλαβή που γύρευε τι θα του έκανε.

No hero in the sky

Κι αυτή η ένδειξη ημερομηνίας δίπλα στα ποιήματα το κηδειόσημο μου κάνει, μια εισαγωγή στο θάλαμο της ανυπαρξίας, καθαρά Δευτέρα 3 Μαρτίου ώρα 9:04 το πρωί, να ησυχάσουμε μαζί, να μη μας απασχολούν κι αυτά, θα τα θυμόμαστε πότε πότε και τότε μόνο θα μυρμηγκιάζουν και θα ξαναζωντανεύουν, όταν τα ελέγχουμε, όταν τα κάνουμε - κουραδίτσες στιχάκια, αναμασώντας τις άλλες ώρες, πιάνουν κακαδάκια οι πληγές, ξύσε τις πληγές, βγαλε αίμα απ τις πληγές κι ανασυγκροτήσου, εδώ που κάθεσαι, αφού μπορούμε και θέλουμε να τα ανακαλέσουμε στη μνήμη όλα ξανά πιστεύοντας ότι όλη αυτή η ανάκληση γίνεται τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πηγαία, την αυθόρμητη ζωή που κοίτα, αλλού μας έχει πάει και πώς το θυμήθηκα τώρα αυτό πάλι, βουνό με βουνό δε σμίγει, ούτε πεθαμένος με ζωντανό, ούτε νεκρός με πεθαμένο, σχήματα προσαρτημένα, αρμοσμένα καλά, ό, τι κατεβαίνει, πέρασε - το τρίγωνο γίνεται τετράγωνο αλλά το τετράγωνο πώς να γίνεται κύκλος, μυστήριο στο λεκανοπέδιο, ευτυχώς δε γίνεται κύκλος το τετράγωνο όμως το αεροπλάνο πετάει και ο χαρταετός πετάει και θα ήταν καλό να μπούμε στη θέση του και να δούμε τον Γ, την Α, το Β όχι σαν πρόσωπα αλλά σαν καλούμπα που ο κωλοαετός ανάστροφα κατευθύνει στο σύμπαν κι εκείνοι θα πετάνε τότε επιτέλους αλλά πάνω στη γη, παράδοξο αλλά πάνω στη γη θα πετάνε. 

Σημερα βρέχει τις δυο τρεις μέρες πολλη βροχη επικίνδυνη βροχή το νερό και ο αέρας με τρομάζει οι σωληνώσεις θα μπει υγρασία ο ουρανός στο σπίτι όταν συναντηθούν οι νεκροί, η φωτιά δε με τρομαζει, τα σύρματα της Δεη, το δέος - τα δέη τι όμορφα που κλίνονται τα ουράνια, σχήματα, σχήματα λόγου κι αυτά, περιττώματα, δε θέλω να κατανοηθεί τίποτα όταν μιλάω γι αυτό τα λέω περίτεχνα, περισπούδαστα και περιτετμημένα γιατί ούρλιαξα και δεν κατανοήθηκε τίποτα και τρελές κορδέλες ανεμελιά, φύκια γίνανε τα νεύρα μου και τρελές μεταξωτές στον άνεμο οι κορδέλες, με διώξατε και με πνίξατε, με χαντακώσατε στις σωληνώσεις και τα ζουμιά σας, σκαθαροζούμηδες, χαριτωμένα της αποπλάνησης τέρατα, ψαλιδοχέρηδες, μου εξαντλήσατε, μου κουρέψατε την αδυναμία και σας κατάπινα, σας έσφαζα και σας έφαγα ολόκληρους αχόρταγα και μπούχτιζα και έτρωγα κι αποκρέψαμε, σας απέκρυψα μέσα μου κι έτσι αποκτούσα κι άλλα πλουμίδια στην ουρά και τσαλαβουτούσα την ουρά μου μέσα στου βόθρου σας τα νερά κι άλλες εντυπώσεις στα σκέλια μου ανάμεσα ότι ήσασταν άνθρωποι ενώ είσαστε τα πιο σιχαμένα καθάρματα, οι πιο πεθαμένοι, οι πιο ελεγχόμενοι, οι πιο ελεγκτές κι οι μεγαλύτεροι φασίστες που γεννήθηκαν ποτε πάνω σε αυτό το στήριγμα, το σαθρό οικοδόμημα που φτιάξατε και που τρεις μέρες τώρα μου έχει καρφωθεί ότι έχετε το θράσος να το λέτε στερέωμα για να χετε σιγουριά ότι όλα είναι εύτακτα και ότι πάνω σε αυτή τη γη υπάρχει αυτή η χαβούζα για να μπορείτε να υπάρχετε κάπου.

Μπες βγες

Στο σταθμό του Μετρό της Αγίας Παρασκευής, προστάτιδος αγίας των οφθαλμών, οι κυλιόμενες κλίμακες που οδηγούν από το επίπεδο της κεντρικής λεωφόρου στο επίπεδο των εκδοτηρίων είναι τόσο κατακόρυφα αρχιτεκτονημένες που αισθάνεσαι ότι μπαίνεις σε μια απόκοσμη κάψουλα όποτε τις διαβεις. Κι έτσι οριζόντια όπως στέκεσαι πια από τη στιγμή που θα μπεις σε αυτό το μακρόστενο άβολο κουτί, μια παράξενη τηλεμεταφορά συντελείται, όλωσδιόλου κλειστοφοβική όποτε κατεβαίνεις. Αλλά και ανερχόμενος ακόμα, τότε που μπορεί να έχεις μια πιο αισιόδοξη των πραγμάτων οπτική, αισθάνεσαι ότι αυτό το φως στο βάθος του τούνελ μοιάζει με κεινο το διάφανο και γαλατένιο φως που λένε ότι συνάντησαν όσοι πήγαν για λίγο σε άλλο κόσμο και ξαναγυρνάνε.

Ο θάνατος είναι αστείος

 

Έχω αφήσει πεισματικά πίσω όλες τις αρνήσεις. Ακόμα κι όταν ξεκινάω να γράψω μια πρόταση αν ξεκινάει με δεν, τη σταματάω πριν προλάβω να την διατυπώσω. Όλες οι προτάσεις μου ξεκινάνε με δεν. Ακυρώνω άπειρες προτάσεις. Ακόμα και την πιο όμορφη διατύπωση αν σκεφτώ σε άρνηση, δεν συνεχίζω καν τη σκέψη και ανυποχώρητα καταδικάζω τη στιγμή ως ανέμπνευστη. Ζω μόνο τέτοιες στιγμές. Γράφω ολοένα λιγότερο. Έχω σταματήσει να γράφω. Θα σταματήσω για πάντα να γράφω. Έχω γεμίσει ανέμπνευστο χρόνο. Είμαι γεμάτος ανέμπνευστο χρόνο. Φούσκωσα από ανέμπνευστο χρόνο. Ο Ανέμπνευστος χρόνος έγινε το οξυγόνο μου. Έγινε θεός και φύσηξε μέσα μου την πνοή του. Δεν έχω άλλο χρόνο μέσα μου. Χάνομαι στις ατμοσφαιρικές του πιέσεις. Δεν έχω άλλο χρόνο έξω μου. Θα μείνω ανέκφραστος. Αγαλματάκι, αμίλητο, ακούνητο, αγέλαστο, μέρα και νύχτα.

Δε θα προλάβω να φτάσω καν σε πλατεία για να τοποθετηθώ. Καμία περίοπτη θέση. Υπάρχω ως προτομή κινούμενος. Το σώμα μου αντιστέκεται υπενθυμίζοντάς μου βαθιά τον ανθρώπινο πόνο. Σε άφθονα, διαφορετικά σημεία. Έχω εικάσει καρκινογεννέσεις παντού. Ανα πάσα στιγμή πολλαπλασιάζομαι και πετρώνω. Δε φαίνομαι. Φυτρώνω. Μυρμηγκιάζει μέσα μου η αναγέννηση. Εκτός αν είναι φθορά, το σκέφτομαι κι έτσι, αλλά αυτό είναι πάλι μια άρνηση οπότε πρέπει να συνεχίσω.

Αδιαφορώ ακόμα και για αυτά, για τα πιο επικίνδυνα σημεία, τις ανεπαίσθητες ακόμα ενοχλήσεις που μπορεί να με κάνει να νιώθω η αφθαρτή ύλη. Περιφρονώ την αυτιστική συχνότητα και την επαναληπτικότητά τους. Πιο πολύ από όλα μισώ τη στασιμότητά που με βάζουν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αντίσταση που μπορώ να έχω, αν είμαι βαριά άρρωστος δε θα το μάθει κανείς, ούτε εγώ. Κάποιοι λένε ότι αυτό που είμαι δεν είναι πολίτης. Θυμάμαι σαν τώρα πόσο εντύπωση μου είχε κάνει όταν συνάντησα πρώτη φορά γραμμένη τη λέξη υλιστής. Ήταν σε ένα άρθρο για την εμπειρία αυτών που πέθαναν και ξαναγύρισαν. Πεθαίνω όρθιος. Πηγαίνω και θα ρθω.

Το μυαλό, δεν δίνω σημασία στο μυαλό, το όργανο που έχει μάθει να ταυτίζει σημαντικό και σημασιολογικό πλαίσιο δίνοντας διέξοδο στη λογική συνέπεια το έχω αχρηστέψει. Να μην καταλαβαίνει αυτές τις διαδικασίες, να εθελοτυφλεί. Μυρμηγκιάζει μέσα μου η αναγέννηση. Μπορεί να είναι και η φθορά. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει όσο συνεχίζεται αυτή η ακατάβλητη αναμέτρηση. 

Φτάσαμε σε εποχές που οι πόλεμοι δεν έχουν αιτίες και αφορμές οπότε κατέληξα ότι δεν πρέπει να πολυσκοτίζομαι και για αποτελέσματα και συνέπειες. Θα γονατίζω στη μέση του δρόμου, στη μέση του κόσμου, στη μέση του μαύρου τίποτα και πουθενά. Το πουθενά γεμίζει περισσότερο χρόνο. Στον πρώτο ρόλο της ζωής μου υπήρξα Παλιός Χρόνος, στη γιορτή των Χριστουγέννων στο Νηπιαγωγείο, κρατούσα μια δυσανάλογα μεγάλη μαγκούρα, ήταν της εν ζωή ακόμα τότε προγιαγιάς μου - δυο πράγματα θυμάμαι απο τότε, το ύψος της σκηνής και την εναγώνια απορία η γιαγιά πώς θα περπατήσει τώρα που της έχω πάρει τη μαγκούρα;

 Με αυτό το άγχος αλλάζω τις χρονιές. Το μόνο που μπορώ να καταφέρω είναι ένα άλφα που φτάνει ως το ωμέγα στερητικό, το άλφα του ονόματός μου στερημένο δυο φορές ώστε να λειτουργεί ως στερητικό κι αυτής της αντινομίας. Ή μήπως της αντωνημίας; Δεν μου άρεσαν ποτέ οι μονοί αριθμοί επειδή δεν διαιρούνται σε ένα ολόκληρο αποτέλεσμα και θα ήταν καλά να διατελούσα συνεχώς υπό το μόνιμον κράτος αυτής της ανορθογραφίας.