Ένα ποντίκι αντιμέτωπο με το Παρίσι

... Και κάτι ακόμα... Μ' αρέσουν φράσεις απ' το τέλος, για το τί έγινε μετά χωρίς να δεσμεύεσαι από αυτό που προηγείται. Το ύστερα κρύβει μέσα του την υστερία. Ελπίζω σε μια γραφή ατελείωτη που θα απολογείται στο τίποτα και θα ενέχει ως τέτοια το καθόλου. Ίσως μιλήσουμε τότε πια για την πρώτη γραφή που είναι ολοκληρωμένη. "Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Μετεξελίξαμε και σε ποιήματα τη Γραμμική Β'. Δεν ξέρω τί θέλω να πω, όμως αυτό είναι το νόμιμο, το ότι το εκφράζω. Υπερρεαλισμός κι αυτόματη γραφή θα μου πείτε. Ένα βήμα παρακάτω θα σας πω.

Κάποτε καλύπτουμε τα γούστα και τις ορέξεις μας πίσω από τη λέξη πολιτισμένο. Όμως στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι ίσως και το πιό σπουδαίο πράγμα που έχει εκφυλιστεί. Πίσω από τις επιφάσεις καραδοκεί ένα κούφιο μνημούρι. Και το περιεχόμενο του σαρακοφαγωμένο.

Είδα το Ρατατούλη όπως μ' αρέσει να τον αποκαλώ. Δεν ξέρω πως οι σκέψεις κατέληξαν εδώ με αφορμή μία ταινία κινουμένων σχεδίων. Μοιάζει στ' αλήθεια παράδοξο όμως έχω ένα ερώτημα να σας κάνω: Εσείς θα εμπιστευόσασταν ένα πιάτο φαΐ που θα σας τάϊζε ένα σμάρι ποντίκια; Με αυτήν την ερώτηση ήρθα αντιμέτωπος προχτές που είδα την ταινία της Πίξαρ και απάντησα εκ προοιμίου αρνητικά, όμως αναρωτιέμαι έκτοτε αν στ' αλήθεια μπορούμε μέσα σε ένα επιτηδευμένο περιβάλλον μέσα στην εκζήτηση που εμείς οι ίδιοι έχουμε - από αναγκη; ή γιατί μας πήρε σβάρνα ανεπαισθήτως η μετεξέλιξη;- να βρούμε την αληθινή ουσία του πολιτισμού μας. Μπορούμε μέσα στο πεφωτισμένο Παρίσι ένα πιάτο αγιασμένο φαΐ να ζητάμε; Κι αν όχι, ποιός μαγάρησε την τροφή μας; Το ποντικοφάρμακο ποιός το τρώει εν τέλει; Ο ποντικός ή το χέρι που το ρίχνει στο φινάλε;

Σκέψεις, σκέψεις εσωτερικές... θυμήθηκα πως η σελίδα μου αυτοσχέδιες ρίμες ζητάει και ενδίδω χωρίς να ποθώ τον ειρμό, σημάδι πολιτισμού και μετεξέλιξης και δαύτος, θέλω η σκέψη μου να γίνει ένα μικρό και ευέλικτο ποντικάκι.

Πήγα και θέατρο προχτές. Ζήλεια σε τρία φαξ ο τίτλος. Εμένα το Σεξ εν δε σιτι δεν μου άρεσε ποτέ. Τώρα μπορώ να πω ότι ίσως το έβρισκα σαρκοφάγα πολιτισμένο. Μ' ενα τρόπο ανάλογο και γυναικείο -όχι γυναικουλίστικο πάντως- και χιουμοριστικά απολαυστικό παρακολουθούμε τις περιπέτειες τριών γυναικών του ίδιου άντρα μέσα σ' εναν και μόνο ουρανοξύστη -λέτε, τον ουρανοξύστη φαλλικό σύμβολο να τον δω;-. Άντε πες και τον είδα. Σύμβολο του πιό ακατάσχετου πολιτισμού επίσης τον λέω. Και η Αμερική είναι βλέπετε η χώρα του ονείρου. Όνειρο στις ημέρες μας είναι ο πλούτος και η ηδονή, η καύλα -μη γελάτε. Τέλοσπαντων, εσωτερικές σκέψεις χωρίς ειρμό ίσως δεν είναι δόκιμο να εκφέρω. Όχι, για τίποτ'αλλο, μάλλον δεν έχουν στόχο.

Πολύ όμορφες και δροσερές ερμηνείες από τη Μπέτυ Λιβανού και την Κατερίνα Λέχου. Η πρώτη είναι λίγο φετίχ μου, η δεύτερη μετά το "Τέλος Καρναβαλιού" είναι η δεύτερη φορά που με εντυπωσιάζει πολύ ευχάριστα. Θέατρο Τέχνης, αγάπη μου.

Υ. Γ. 1: Ξανά - είδα το "Δέκα" και ομολογώ άλλαξα άποψη για το ρυθμό.

Υ. Γ. 2: Ratatouille είναι ένα φαγητό τυπικό. Τουρλού αν έχετε φάει. Εγώ το λατρεύω.

Εν ολίγοις μάλλον έκανα ανασκόπηση της περασμένης εβδομάδας. Με το γνώριμο τρόπο της Βίκυς Φλέσσα ομολογώ και κυρίως με τον εαυτό μου χαμογελάω. Τα ξαναλέμε...