H ζωντάνια της Νατάσσας Μποφίλιου

Ο στίχος από μια βροχή του Γεράσιμου Ευαγγελάτου σε μουσική Κώστα Τσίρκα έλυσαν νωρίς τον Μάρτη στο χέρι της: "Να 'ναι αρχή και να λέω πως τελειώνει... αυτό δεν στο συγχωρώ". Με όλες τις αισθησιακές του συνυποδηλώσεις -και δη στην ολοκαίνουργια διασκευή του- ορίζει την στιγμή της και συνθέτει την ωραιότητα της φωνής εν βρασμώ της ψυχής της. Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη όταν χτες το βράδυ είχα την τιμή και ένιωθα την ευχαρίστηση να είμαι ανάμεσα στο κοινό της. Ήταν χτες βράδυ η αρχή και το τέλος της δικής μου εξόδου προς ένα αστέρι... Η Νατάσσα Μποφίλιου κάθε στιγμή χτες το βράδυ στην μικρή σκηνούλα του Ιανού ανάσαινε ερμηνείες, λουλούδιζε το πρώτο μας ανοιξιάτικο ανεπισήμως Σαββατόβραδο ζωή και ξαφνικά δεν ήταν πια εκεί ο χειμώνας με την νάρκη του (ο πληθυντικός αριθμός εδώ συγχωρείται...). Ως σήμερα δεν μου άρεσε η Άνοιξη. Η Μποφίλιου έγινε ο πρώτος μου ανοιξιάτικος πλανήτης.

Δεν θέλω εδώ να γράψω ένα χρονικό, γιατί οι έρωτες έχουν τις ιδιωτικές στιγμές τους και σας παρακαλώ να τις σεβαστείτε. Επιθυμώ -δεν θέλω πιά- εδώ να μιλήσω γι' αυτό ακριβώς το μεσοδιάστημα που ορίζει η αρχή μιας αισθητικής πράξεως ως το τέλος της και σε αφήνει με όλη την χαρά και την ηδονή της συμμετοχής και της συνομωσίας και με εκείνο το σπάνιο πια στις ημέρες μας -και κυρίως στις νύχτες μας- συναίσθημα νοσταλγίας για κάτι ακριβό και γνήσια απλό που παρήλθε... Και αυτή η ανάμνησις ζωής είναι που τρέφει καιρό μετά για την ανεπιτήδευτη ζωντάνια της και γι αυτό το λόγο για της ώρας της την ομορφιά, δηλαδή την ωραιότητά της. Γιατί η ομορφία χρειάζεται μονάχα την απλότητα για να την αποδείξει. Δηλαδή την φύσιν της. Μια ανάμνηση ζωής μου χάρισε η Νατάσσα Μποφίλιου χτες βράδυ. Κι ήταν όλοι εκεί για να την μοιραστώ μαζί τους... ο Θέμης στο πιάνο, ο Κώστας και ο Γεράσιμος κάπου πιο δίπλα, οι στίχοι και τα ρεφραίν τους στα χείλια μου κι όλα τα συναισθήματα μιας αλλιώτικης άνοιξης στην καρδία μου. Και μια παρέα γύρω τριγύρω παιδιά με παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου.

Το πιο εντυπωσιακό δε; Όλα αυτά μέσα σε ένα χρώμα λευκό. Μες στην άνοιξη άνθησαν κρίνα. Αλλά κάπως έτσι δεν ξεκινάει το φαινόμενο; Από τα λευκά τα άνθη μιας μυγδαλιάς... Έτσι έλεγε το μάθημα στην πρώτη τάξη στο σχολείο, όταν πήγαινα μικρό παιδί θυμάμαι. Κι όταν σπούδαζα τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ που μάδησα στο τίναγμα πριν μισήσω τις εποχές και αγαπήσω τη βαρυχειμωνιά. Χτες τη νύχτα κάτι ανασκευάστηκε. Κι αυτό επιτέλους μοιάζει να είναι δέσμευση, αν δεν είναι κάτι σημαντικό. Ζω μονάχα εν λευκώ.