Saturday, June 16, 2007

Ο σκάρτος


Ξέρεις, πάλι θέλω να μιλήσω. Θέλω ακατάσχετα να μιλώ. Να λέω ελεύθερα αυτά που λένε σφήνες στην γκλάβα και πετριές στο μυαλό. Να σταματήσω δεν μπορώ. Η σκέψη οτί κάποιος με σταματάει είναι η μεγαλύτερη καταπίεση και φρίκη. Είναι στρατός. Και είναι σκάρτος.

Άνοιξα την τηλεόραση στις ειδήσεις των δύο και πρόβαλε μπροστά μου η φρίκη. Το βίντεο των αστυνομικών. Ποίος έχει ή βρήκε το δικαίωμα να αστυνομεύσει, ρε απελευθερωμένε και δικαιωμένε, όμορφε στην ψυχή και το μυαλό σου πούστη, τις ζωές μας και από τί χειρότερο θα τις διαφυλάξει;

Ποίος καθιστά έναν άνθρωπο υπερήφανο για την πλούσια "αδρεναλίνη" και τη μπατσίλα που κουβαλάει μέσα στην ταλαιπώρια της ψυχής του γιατί στάθηκε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ανεπρόκοπα λαμόγια στη ζωή του κι απλά κάποια στιγμή καφροποιήθηκε σε τραμπούκο επειδή σε κάτι και καλά μεγάλες ιδεές όπως ασφάλεια και τάξη βρήκε και πάτησε πάνω την ψυχή μας για να γαμάει;

Και κυρίως ποιός επέτρεψε σε αυτόν τον σταρχιδιστή να περιφέρει ελεύθερα και νόμιμα τις πλήρως ενοχοποιημένες φουσκοδεντριές του στα πρόσωπα ανθρώπων που το ότι δεν έχουν να φάνε καθιστά το αξιόποινο παράπτωμα της ζωής τους; Μήπως απλά και μοναχά τα βαριά του φορτωμένα κι αγάμητα όπως στ' αλήθεια γουστάρει αρχίδια; Στα μούτρα μας η καύλα τους λοιπόν ανήμερα μεσημέρι λίγο πριν το δείπνο! Να ξεράσεις τον εμετό στα δικά τους μούτρα, γαμώτο! Και χαλάλι σου πάει, γαμώτο και πάλι γαμώτο!

Είναι ίσως το πρώτο μου πιο αυτοσχεδιαστικό με την έννοια του μη ελεγχόμενου post αυτό, όμως με έναν παράξενο τρόπο όλα θηλυκώνουν...

Χτες απογευματάκι και πρώτο νούμερο βραδυνό εκτελούσα χρέη θαλαμοφύλακα υπηρετώντας σταθερά την ετοιμοπόλεμη μου πατρίδα, όταν σκουπίζοντας - καθότι εθνικόν και όχι στοιχειώδες χρέος κι αυτό - άκουσα από μια παρέα στρατευμένων την ατάκα " δεν είναι και κακός και λίγος ρατσισμός". Άνθωποι δικοί μου και στην ηλικία μου χτύπαγαν από χτες τα κουδούνια και τις καμπάνες και πώς τα λέτε, στρατόκαυλοι, όλους τους συναγερμούς και τις νάρκες του κόσμου μέσα στο κουφιοκεφαλάκι μου. 'Οχι, της Ελλαδίτσας μας απλώς, λαμόγια, του κόσμου τα κουδούνια βαράγατε, λεβέντες!

Ξεχείλησα - σαν χτες πέθανε (ή σώθηκε;) και ο Χατζιδάκις, δεν αντέχεις να ακούς 13 χρόνια μετά όσα πάλευε να ξεπεράσει κάτι αιώνες πίσω - κι είπα "εδώ πωλούνται πάσης φύσεως υλικά", θα τα ταιριάξω. Γιατί πιστεύω πως ταιριάζουν και είναι αμέσως σχετικά. Τα νηπενθή τραγούδια σου, Ελλάδα μου, τα έκανε γαργάρα ένας μπάτσος! Οχλοκρατηθείτε γιατί χανόμαστε!

Παίδες, πριν δεκαπέντε χρόνια, με μια άλλη μουσική σας είχα πει πως θα ξαγρυπνώ έξω απ' τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας. Τώρα κουράστηκα. Εσείς είτε ονειρεύεστε, είτε όχι, μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα. Δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας, ούτε στα όνειρά σας. Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές από το υλικό των ματιών σας κι απ' την επιθυμία των σωμάτων σας. Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα. Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος. Γειά σας, παίδες... Γειά σας...

Μάνος Χατζιδάκις
με όλη την ειρωνεία στην φωνή, δεδικαιωμένος σαν χτες φορές 13 και βάλε

22 comments:

floudion said...
This comment has been removed by the author.
floudion said...

Sorry για την διαγραφή, αλλά είχα κάνει ένα ορθογραφικό λάθος.
Η αλήθεια είναι ότι σε μερικά σημεία του παραπάνω αυτοοσχεδιαστικού post, χρειάστηκα λεξικό, αλλά δεν υπήρχαν οι συγκεκριμένες λέξεις που με προβλημάτισαν...

northaura said...

μες τη ζεστη ανατριχιασα κι εγω το μεσημερι
υπομονη με το στρατο, βλεπεις κι εξω τι γινεται

13 χρονια μετραμε αστερια πιο δυσκολα (που γιναν περισσοτερα).

Xilaren said...

take good, good care of yourself. και κουράγιο

xxx

Τίποτα said...

Αντώνη, Αντώνη...
Άγρια μεγαλώνεις, γμτ.
Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος...

Фе́ммe скатале said...

Αλλά τα βράδυα.... τί όμορφα, που μυρίζει η γή...Τί όμορφα, τι όμορφα...

Να'χε ήχους θα στο τραγουδούσα.
Τώρα θύμωσε όσο πιό πολύ μπορείς.

το φτυαράτσι said...

Τελικά είναι καλύτερα απο ο,τι φαίνεται να κάνεις μη ελεγχομενο post.Καλά τα λες αλλά ποιός σε ακουει;Μόνο εμείς οι αναγνώστες σου!

Anonymous said...

Αντώνη, υπομονή (για τον στρατό). Το κακό είναι πως όταν απολυθείς, τους ίδιους τσοπαναρέους θα βλέπεις τριγύρω!

marilia said...

Ήρθα! Παγωτό; Περίσσεψε; :)

Wrong Guy said...

Μου αρέσει πολύ ο τρόπος γραφής σου.

Όταν εγώ ήμουν στρατό έλεγα ότι όλα αυτά που βλέπω είναι ταινία, όχι πραγματικότητα και έτσι την έβγαλα καθαρή.

Συμπάσχω.Έχεις την αμέριστη υπομονή μου.

Ιωαννα said...

13 χρονια γιναν περιστερια .

Σε καμαρωνω γι αυτα που εγραψες και οπως τα γραψες .
Κι ευχομαι ...
να ναι πολλες-πολλων τουτες οι σκεψεις .
Να ναι πολλες-πολλων τουτες οι φωνες .

Να συχασουμε λιγο για ν ακουσουμε


Ιωαννα

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Χείμαρρος τα λόγια σου Αντώνη.
Τι να προσθέσω εγώ;
Την πίκρα μου πως δεν άλλαξαν πολλά από τότε -πριν δεκαετίες - που και εγώ ήμουν φαντάρος;
ή τα λόγια του Χατζιδάκη:
" Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ."

adaeus said...

Ηθελα να πω χειμαρρώδης ο Αντώνης αλλά με πρόλαβαν. Οργή με ειρμό είχες και μπράβο σου. Δεν ξέρω, αλλά φοβάμαι και τρέμω ότι αυτοί οι βιαστές ψυχών δεν είναι μια θλιβερή μειοψηφία, όπως οι συνδικαλιστές και οι πολιτικά ορθοί θέλουν να μας παρουσιάσουν.

mondo said...

αντώνη, ο εσωτερικός σου γλωσσολόγος κτύπησε κόκκινο σ' αυτό το ποστ, très bien...

etalon said...

εξοχο!

Θ. Βοριάς said...

Αντώνη καλημέρα!

Ετούτη την πατρίδα άλλοι τη βλέπουν μ' άλλα μάτια,
άλλοι τη ζούνε μ' άλλο τρόπο.

Ας μιλήσουμε,
λίγο θάρρος χρειάζεται μονάχα:
θέλω το παιδί μου να φτιάξει την πατρίδα
μιας και εγώ σκάρτος,
βρέθηκα να την ταλαιπωρώ.

Φόρτωσα ευθύνες στον μικρό,
του έδωσα και τα χάλια μου για προίκα και περιμένω.

Υπόδικος, στην γωνιά μου,
προσκυνημένος από χρόνια,
ετοιμάζομαι ν' ακούσω την κατηγορία:

"τι έκανες εσύ πατέρα για την πατρίδα μας;"

Θοδωρής

Aντώνης said...

Σας ευχαριστώ όλους μαζί και καθένα ξεχωριστά. Έχει σημασία για μενα αυτό που σας λέω. Νομίζω η ευτυχία είναι πολιτική θέση στις ημέρες μας κι αυτή η σχέση του "όλοι μαζί και καθένας χωριστά" προϋπόθεσή της. Χαίρομαι που έστω από δω μπορώ να αισθανθώ συνασπισμένος -θα απέφευγα την λέξη, αλλά την εννοώ απελευθερωμένη από το μικρο-πολιτικό κλίμα που μπορεί να θεωρηθεί ότι πρεσβεύει. Η επανάσταση της ημέρας μας πρέπει να γίνει "εν λευκώ" όπως λέει και ο jirashimosu. Αλήθεια έχετε ακούσει το ομώνυμο τραγούδι του;

Anonymous said...

Ίσως τα πράγματα να αλλάζουν με αργούς ρυθμούς! όπως λέει και ένα τραγούδι "όσοι ακόμη προσπαθούν απ' το σκοτάδι φως να δουν να βγαίνει, μετράνε τώρα στη γενιά με το σημάδι στη καρδιά που επιμένει"!

Όσο για το στρατό.... είναι το καλύτερο μέρος για να συναντήσεις, κάθε καρυδιάς καρύδι αλλά και αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους.

Xilaren said...

έχεις δίκιο. εγώ το έμαθα το περασμένο σαβ/κο κι αυτό χάρη σε σένα και είναι πράγματι πολύ όμορφο. πολύ..

φιλί

perssefoni said...

αλήθεια καμιά φορά δεν αντέχω μέσα σε αυτά τα σύνορα.σα σκοινιά είναι οι γραμμές του χάρτη.
υ.γ. εξαιρετικός ο ίκαρος που διάβασα πιο κάτω!καλώς σε βρήκα!

Sardonian said...

Ποστάριζε και βασίλευε μεγάλε. Είσαι ωραίος
χαίρε

7Demons said...

Όταν οργίζεσαι γράφεις τις μεγαλύτερες αλήθειες.
Και τις γράφεις αριστοτεχνικά.

Συγγνώμη που είδαμε το κείμενό σου καθυστερημένα...