Αγαμέμνονας

Δεν είμαι ό,τι φαίνομαι είμαι αυτό που με διακρίνει κι αυτό που σημασία έχει δεν είναι πώς έμαθες να ζεις μα πώς θα βρεις τρόπο να αλλάζεις Αεί διδασκόμενη ευτυχώς Αεί γηράσκουσα δυστυχώς Δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου Το τρίτο κουδούνι σήμανες πριν καιρό κι έτσι παίζω τώρα τον τελευταίο δραματικό μονόλογο για μια αυτόχειρα και χειραφετημένη Γυναίκα ήσουν κι αδύναμη Τώρα καθώς βρέχει στέκω με τη φωτογραφία σου στο χέρι μου το ένα ανάπηρος όπως με άφησες χωρίς κεφάλι και άκρο Υγράνθηκες και ξέφτισες Τα αμπελοφάσουλα σου πήραν να δείχνουν πράσινο κυπαρισσί, το χαμόγελο πιο ζωηρό κι από τη θύμηση της παλιάς σου αγάπης κι ένα κατάβαθα μπλαβισμένο φόντο να σου θυμίζει πότε τη θάλασσα πότε κάθε μου λέξη που σου υπαγορεύω Μάγισσα, μικρή φωτιά και φλόγα, συνεπαρμένη του χαμού και των λυτών δεσμών του γάμου τον όμορφο άνακτα θεό για σένανε θα τον παρακαλέσω όλο το κεχριμπάρι του ουρανού είδωλο έμψυχο να κάψει Με μάθαν κόρες να γενώ κόρες να ξεπαστρεύω.