Ο σκάρτος

Ξέρεις, πάλι θέλω να μιλήσω. Θέλω ακατάσχετα να μιλώ. Να λέω ελεύθερα αυτά που λένε σφήνες στην γκλάβα και πετριές στο μυαλό. Να σταματήσω δεν μπορώ. Η σκέψη οτί κάποιος με σταματάει είναι η μεγαλύτερη καταπίεση και φρίκη. Είναι στρατός. Και είναι σκάρτος.

Άνοιξα την τηλεόραση στις ειδήσεις των δύο και πρόβαλε μπροστά μου η φρίκη. Το βίντεο των αστυνομικών. Ποίος έχει ή βρήκε το δικαίωμα να αστυνομεύσει, ρε απελευθερωμένε και δικαιωμένε, όμορφε στην ψυχή και το μυαλό σου πούστη, τις ζωές μας και από τί χειρότερο θα τις διαφυλάξει;

Ποίος καθιστά έναν άνθρωπο υπερήφανο για την πλούσια "αδρεναλίνη" και τη μπατσίλα που κουβαλάει μέσα στην ταλαιπώρια της ψυχής του γιατί στάθηκε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ανεπρόκοπα λαμόγια στη ζωή του κι απλά κάποια στιγμή καφροποιήθηκε σε τραμπούκο επειδή σε κάτι και καλά μεγάλες ιδεές όπως ασφάλεια και τάξη βρήκε και πάτησε πάνω την ψυχή μας για να γαμάει;

Και κυρίως ποιός επέτρεψε σε αυτόν τον σταρχιδιστή να περιφέρει ελεύθερα και νόμιμα τις πλήρως ενοχοποιημένες φουσκοδεντριές του στα πρόσωπα ανθρώπων που το ότι δεν έχουν να φάνε καθιστά το αξιόποινο παράπτωμα της ζωής τους; Μήπως απλά και μοναχά τα βαριά του φορτωμένα κι αγάμητα όπως στ' αλήθεια γουστάρει αρχίδια; Στα μούτρα μας η καύλα τους λοιπόν ανήμερα μεσημέρι λίγο πριν το δείπνο! Να ξεράσεις τον εμετό στα δικά τους μούτρα, γαμώτο! Και χαλάλι σου πάει, γαμώτο και πάλι γαμώτο!

Είναι ίσως το πρώτο μου πιο αυτοσχεδιαστικό με την έννοια του μη ελεγχόμενου post αυτό, όμως με έναν παράξενο τρόπο όλα θηλυκώνουν...

Χτες απογευματάκι και πρώτο νούμερο βραδυνό εκτελούσα χρέη θαλαμοφύλακα υπηρετώντας σταθερά την ετοιμοπόλεμη μου πατρίδα, όταν σκουπίζοντας - καθότι εθνικόν και όχι στοιχειώδες χρέος κι αυτό - άκουσα από μια παρέα στρατευμένων την ατάκα " δεν είναι και κακός και λίγος ρατσισμός". Άνθωποι δικοί μου και στην ηλικία μου χτύπαγαν από χτες τα κουδούνια και τις καμπάνες και πώς τα λέτε, στρατόκαυλοι, όλους τους συναγερμούς και τις νάρκες του κόσμου μέσα στο κουφιοκεφαλάκι μου. 'Οχι, της Ελλαδίτσας μας απλώς, λαμόγια, του κόσμου τα κουδούνια βαράγατε, λεβέντες!

Ξεχείλησα - σαν χτες πέθανε (ή σώθηκε;) και ο Χατζιδάκις, δεν αντέχεις να ακούς 13 χρόνια μετά όσα πάλευε να ξεπεράσει κάτι αιώνες πίσω - κι είπα "εδώ πωλούνται πάσης φύσεως υλικά", θα τα ταιριάξω. Γιατί πιστεύω πως ταιριάζουν και είναι αμέσως σχετικά. Τα νηπενθή τραγούδια σου, Ελλάδα μου, τα έκανε γαργάρα ένας μπάτσος! Οχλοκρατηθείτε γιατί χανόμαστε!

Παίδες, πριν δεκαπέντε χρόνια, με μια άλλη μουσική σας είχα πει πως θα ξαγρυπνώ έξω απ' τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας. Τώρα κουράστηκα. Εσείς είτε ονειρεύεστε, είτε όχι, μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα. Δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας, ούτε στα όνειρά σας. Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές από το υλικό των ματιών σας κι απ' την επιθυμία των σωμάτων σας. Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα. Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος. Γειά σας, παίδες... Γειά σας...

Μάνος Χατζιδάκις

με όλη την ειρωνεία στην φωνή, δεδικαιωμένος σαν χτες φορές 13 και βάλε