Χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά!

Να φύγω θέλω περισσότερο από ποτέ. Ποτέ ως τώρα δεν θέλησα να φύγω τόσο. Και να μην έχω πατρίδα περισσότερο από ποτέ. Γιατί περισσότερο από ποτέ δεν νιώθω να υπάρχει αυτό που λένε πατρίδα.

Γιατί αυτό που υπηρετώ με εξαναγκάζει να το υπηρετήσω. Είμαι δούλος του λοιπόν, όμως εγώ σκλάβος δεν θέλω να' μαι. Γιατί o αφέντης επαιτεί και απαιτεί να τον τιμήσω. Εγώ τη φυγή στην εμφύλια τούτη τη διαμάχη μπορώ να αποτολμήσω;

Είναι αργά όμως τώρα για φυγή να μιλώ. Πιάστηκα στην μεγάλη φάκα.

- Από τις λέξεις μόνο μπορώ να αποσυρθώ. Και με λέξεις. Από τα "ατενώς", "στοιχηθείτε" με τα "εκτενώς", "ονειρευτείτε".

- Από πρόσωπα και με πρόσωπα. Από τον τελευταίο γιδέμπορα που από να φυλάει τα μαντριά και τις στάνες του πατέρα του προτίμησε η άγρια αντρική -καγχάζω- φωνή του να φυλάει νεοσύλλεκτους σμηνίτες. Και με το χαμογελαστό πρόσωπο κάποιου που αγαπώ τον διαγράφω ενώ ουρλιάζει. Ενώ ουρλιάζω κι εγώ "χαίρε, ω, χαίρε, Ελευθεριά" αντί καταπάνω του "γιούχα". Διαπίστωσα πως αγαπώ όλους όσοι μου λείπουν μέσα στις πιό σιωπηλές και όμως βροντερές κραυγές μου.

- Από καταστάσεις και με καταστάσεις. Απ' την πολύωρη σκοπιά ψελλίζοντας λόγια του φετινού μου ρόλου κι από κάτω 600 παιδιά, μαζί με τα τραγούδια από τον δεύτερο ρόλο φέτος και δωστου γρέζια στα ψηλά και συνοδεία εκείνων των πρώτων των λόγων από τον Αγαμέμνονα στον Αισχύλο τουρλού τουρλού και χωριστά με εκείνα του Φρύγα απ' τον Ορέστη. Φύλακες κι εκείνοι γαρ, αλλά τί φύλακες, θέε μου!

Η καφρίλα ήταν, είναι και θα είναι το ταλέντο για της πατρίδας μας τον στρατό κι εγώ επικαλούμαι αγαπημένες φράσεις, δράσεις, συγγενείς, ό,τι τελοσπάντων νιώθω αληθινή στεριά, θάλασσα κι αέρα της ζωής μου και συγκαλώ προσκλητήριο ιερό εδώ μέσα πια κι όχι έξω απ' την ψυχή μου.

Γιατί μέσα στα σύνορα είναι που δεν αντέχει ο εχθρός. Και ο εχθρός μέσα μου αν δεν το καταλάβατε λέγεται πατρίδα. Κι εγώ μέσα στα σύνορα που σέβομαι συγκρατώ μονάχα την πατρίδα που αγαπάω. Από ό,τι αληθινό της έχουν γράψει οι ποιητές μας -κυρίως όσοι την έχουν βρίσει γιατί τους πληγώνει- και βρίσκεται καταρακωμένο, με άρβυλα ποδοπατημένο και ανίερο σα σκουπίδι περιττό στη λογική όλων των φαφλατάδων και των στρατοκαύλων αφιερώνω λίγους στίχους από τον Ευριπίδη όπως τους μεταφράζει ο Χειμωνάς:

Κι εκείνη, με τα λευκά γυμνά της χέρια - σκέπαζε το στήθος το κεφάλι της - λές κι έτσι θα τα έσωζε από το φονικό τους χτύπημα - και Χρυσοσάνδαλη έτρεχε να ξεφύγει - κι έπεφτε, και την έφταναν την άρπαζαν, την σήκωναν - κι αυτή, πάλι να τρέχει - να πέφτει, να κυλιέται - η Ελένη! των Τρώων και των Ελλήνων!