Ακόμα εδώ συμβαίνει
όπως καμιά φορά ασθενής
εκτίθεσαι μπροστά στο γιατρό σου
να ξεχνάς και τη ψυχή και τη φύση
κι αισθάνεσαι το κενό μόνη παρηγοριά
και δύναμη πρωινή που κρατά τη ζωή σου
νιώθεις έκθετος σε θυσία ημερήσια, φωτεινή
και σε ελεύθερη αφημένος την πτώση
στον ουρανό
δεν είσαι πιά γαλανός
κι ούτε κόκκινος είσαι απ' τον ήλιο
τώρα προς ώρας ελεύθερος λέγε πως είσαι.
5 comments:
Αντώνη! Γύρισες :)
Πώς πάει, εκεί;
Καλησπέρα κι από μένα.
Γύρισα...για λίγο. Ξέρεις μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη ...λόξα -επίτρεψε μου τη διασκευή- ο στρατιώτης τραβά...
Εσύ κοίτα να αντέχεις!
Την καλησπέρα μου!
Μαγιάτικη βροχή... τότε, το φεστιβάλ βιβλίου Θεσσαλονίκης γίνονταν γύρω στις 25 Μαίου.
Αξίζει όπως τότε!
Post a Comment