Monday, July 09, 2007

Θεία Φανή


Γιαγιά; Μ' ακούς; Εκεί που πήγα στο Λονδίνο, γύρισα σπίτι. Δεν είχα κάτι να φάω, πεινούσα. Βρε, τί να φάω, βρε, τί να φάω, δεν έβρισκα τίποτα. Κι έπαιζε τότε στην τηλεόραση μια διαφήμιση. Από εκεί την θυμήθηκα, γιαγιά, τη θεία Φανή. Είδα την κοπέλα στη διαφήμιση και την θυμήθηκα. Μου τη θύμησε, γιαγιά, η κοπέλα στη διαφήμιση. Είχε το πρόσωπό της. Φωτεινή. Και την θυμήθηκα.

Αχ, κακομοίρα θεία Φανιώ, είπε η γιαγιά μου τότε. Κι αν σου πω, απ' αυτόν τον καημό πήγε, πουλί μου... Κάτι που πέθαναν από τους τρεις οι δυο της γιοί, κάτι που εκείνη στ' αχαμνά της ακόμα δεν έλεγε να βασιλέψει... Και σας το λέω, αλλά μην το πείτε και μαθευτεί...

Είχαμε μαζευτεί κι η γιαγιά μου μιλούσε και στ' άλλα εγγόνια. Εμένα όμως κοιτούσε πιό πολύ, εμένα κοιτούσε. Και σε μένα μιλούσε πιό πολύ. Η γιαγιά μου. Για τη συνυφάδα της, τη θεία Φανή. Γι' αυτό που δεν έπρεπε να μαθευτεί σε εμένα μιλούσε.

Τη βρήκανε με πεντέξι κολώνιες. Εκεί που πλενόταν τη βρήκαν. Ήπιε τις έξι κολώνιες για να σκοτωθεί. Σκοτώθηκε με τις έξι κολώνιες που ήπιε για να ησυχάσει.

Δε με παίρνει ο ύπνος, Ελένη αδελφή. Ακόμα να με πάρει, Ελένη, ο ύπνος... Τί τη θέλουμε στα 90 μας γυναίκες, μωρή Ελένη, τόση ζωή, τί τη θέμε; Δε θα πεθάνω, Ελένη, θα δεις... Θα περάσει, μωρή, ο ύπνος και δε θα με πάρει... Βρε, πέθανε πρώτα εσύ κι ο ύπνος, δουλειά του είναι, θα περάσει και θα σε πάρει. Γίνεται να πέσεις χάμω και να χαθείς; Ε, πέσε και πέθανε! Χάσου! Αχ, μωρή γκόρμπα, κακομοίρα θεία Φανή...

Κι έτσι καθώς τα έλεγε η γιαγιά μου γελούσε. Κλινήρης, στο κρεβάτι κι αυτή. Μας τα έλεγε όλα αυτά και γελούσε. Κι όταν σταμάτησε, την κατάλαβα, είπε, εκείνο το πρωί. Είχα πάει να τη δω από κει. Να πάει για να πλυθεί ετοιμαζότανε είπε.

21 comments:

Jirashimosu said...

Άναψε ένα κεράκι στα φαντάσματα που κουβαλάς μέσα σου.

Σ' αγαπάνε πολύ. Και σε φροντίζουν.

Αριστούργημα!

Xilaren said...

πω πω , βρε αντώνη...

το φτυαράτσι said...

Πολύ ωραίο το post σου!Ο άνθρωπος πάντα είναι έτοιμος όταν περιμένει κάτι...ακόμα και το θάνατο!

mondo said...

πόσο ωραίο είναι να αγαπάς τη ζωή μέχρι το τελευταίο λεπτό της για σένα :))

σ' ευχαριστώ αντώνη

perssefoni said...

"τί τη θέλουμε τόση ζωή"
περίεργη φράση ε?σαν να θελε να μοιράσει περίσσευμα..

E said...

Περίεργες αφορμές πυροδοτούν τα μέσα μας. Όμορφο ποστ, θα πρέπει να βασίζεται σε όμορφούς ανθρώπους.. έχει δίκιο ο jirashimosu, άναψε ένα κεράκι στις ψυχούλες τους...

Φιλια,
Ε.

Loth said...

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΜΟΡΦΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ..ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ..ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΛΛΑ..

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!!!

Σπύρος Σεραφείμ said...

α, ρε, Αντώνη...

Tf said...

Σ' ευχαριστώ Αντώνη για το ταξιδάκι :)

Θ. Βοριάς said...

Να 'σαι καλά Αντώνη!

Τέτοια ώρα, σούρουπο, θυμάμαι τότε στο χωριό
έβγαιναν οι γυναίκες για πάνε να ξενυχτίσουν
στο σπίτι του συγχωρεμένου.

Την καλησπέρα μου!

diva said...

θα αντιγράψω τον Σπύρο από ζήλια που δεν πρόλαβα
αχ βρε αντώνη

2Σx2 said...

Άλλοι άνθρωποι, άλλες καταστάσεις και άλλες εποχές. Τις τελευταίες τις ζωγράφισες υπέροχα - τόσο που να μας θυμίζουν δικές μας ιστορίες.
Καλό βράδυ!

etalon said...

το κειμενο σου εξαιρετικο
αλλα αυτο που σηκωνει το δακρυ
στη γωνία του ματιου
ειναι
ο τροπος της περιγραφης
ενος γεγονοτος
που δεν λέγεται
αλλα υπονοειται,
πραγματικο κέντημα


αυτες οι παλιες Γυναίκες
ειχαν κατι
κατι που λειπει
πια
ειχαν εναν
πολυ δυνατο
προσωπικο πολιτισμο αξιων.

Μη ξεχασεις ποτε...

Τίποτα said...

Και τούτος ο τρόπος σου μ' αρέσει...

Фе́ммe скатале said...

Ξέρω πως βρίσκεται μαζί με τη γιαγιά μου και τα λένε...Το ξέρω. Ξέρω και σε ποιόν πλανήτη βρίσκονται. Εκεί που τα φλυτζάνια είναι πάντα καθαρά ...Η γιαγιά μου είχε βαρεθεί να πλένει φλυτζάνια. Κι ο παππούς καλος ήταν -δε λέει- αλλά ο θρασύβουλος που ήταν και ΚΚΕ ήταν ο μεγάλος έρωτας κι η γιαγιά του μίλαγε τα βράδυα ψιθυριστά στο τηλέφωνο...
Ξέρω σου λέω.
Κι όποτε θέλεις μπορώ να σε πάω να τις δεις...

Sardonian said...

Ωραίος
respect

Parsifal said...

Palioseira (mpliax) phzeis (mpliax) k exeis 4 meres na grapseis post? Egw eimai eksw P/S/k k avrio paw Epidavro gia th MEDEAaaaaaaa! yiiiipi, epitelous ena sovaro theama sthn Epidavro!!!

tzotza said...

καλημερα..
πολυ ομορφη περιγραφη..ποσες φορες εχω ζηλεψει τετοιες γυναικες που δεν υπαρχουνε πια..που γεμιζανε ενα ολοκληρο σπιτι με την παρουσια τους και μονο, και κανανε ολα μεσα στο σπιτι παραπανω απο απλα perfectly και ας μην ειχανε ολα τα δικα μας μεσα..
ποτε δεν τις ακουγες να λενε την λεξη ΄κουραστηκα' η 'βαριεμαι'..
καλο σαββατοκυριακο!

Bliss said...

moy 8umhses th giagia m:(

maya said...

υπέροχο κείμενο, γεμάτο γεύσεις, χρώματα, αναμνήσεις και τρυφερότητα. ξέρεις τι κρατάω? το γέλιο της. την δύναμη της να γελάει.
καλό βράδυ κι απο δω!
χχχ

Αλεξάνδρα said...

Όταν ο θάνατος έρχεται στην ώρα του είναι λύτρωση!

Τυχερέ εγγονέ, είχες Γιαγιά άξια κάπου στην καρδιά σου θα άφησε τις ζωγραφιές της... κληρονομιά μεγάλη!

Να την θυμάσαι πάντα !