Τρίτη απόπειρα και φαρμακερή. Θα την εκθέσω την κόρη του φίλτατου Φράνσις Φορντ επί ακατάσχετη πλήξη και ανοία. Έχω δει -στο σινεμά, παρακαλώ- το Αυτόχειρες Παρθένοι, δεν πολυθυμάμαι να μου είχε αρέσει, αλλά της επέτρεψα το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία. Ώσπου είδα -στο σινεμά κι αυτό ο μπούφος- το Χαμένοι στη μετάφραση(εγώ χάθηκα πανταχόθεν στην ταινία, να είμαι ειλικρινής) και είπα ότι η δεύτερη ευκαιρία δεν αξιοποιήθηκε, στην κυριολεξία έπληξα αφόρητα. Δεν ήρθε βλέπεις το δις εξαμαρτείν στη γκλάβα από τότε, να γλίτωνα...
Και φτάνει η αποφράδα ημέρα η χτεσινή να πάω και εγώ ο δόλιος να νοικιάσω από όλο το βίντεο κλαμπ το κονσεπτάκι της ποπ εκδοχής και απόπειρας για μια κινηματογραφική βιογραφία της Μαρίας της Αντουανέττας... της γνωστής με το παντεσπάνι. Είδα βεβαίως εξαρχής το Σοφία Κόπολα στην υπογραφή της σκηνοθεσίας, αλλά είπα αγνός και άδολος Βαστιλιώτης 2 φορές ήδη αιχμάλωτος της άκαρδης σκηνοθέτριας ποπ εκδοχή λέει πόσο να με αιχμαλωτίσει και να αιχμαλωτιστεί κι η ίδια η Κόπολα στους θανάσιμα βαρετούς ρυθμούς της και μάλιστα με την προοπτική μιας ποπ αισθητικής άποψης. Το νοίκιασα το ντιβιντι.
Και η Σοφία Κόπολα χωρίς έλεος και λύπη με ξεγέλασε για τρίτη φορά... Περιττό να σας πω ότι έφτασα στο σημείο να πω: "Χριστέ μου, στη σκοπιά δεν πλήττω τόσο πολύ!!!"(sic) Τί να λησμονήσω, τί να θυμηθώ, ήταν μια φορά κι έναν καιρό.... Πανέμορφα και τα σκηνικά και τα κοστούμια και οι φυσικοί χώροι και οι Βερσαλίες και η γαλλική patisserie και οι γαλλικές κομμωσοπερούκες με τα πουλάκια να τιτιβίζουν χαρωπά ένθετα κι ανάμεσα στην κώμη και τα χρώματα, αλλά πιστέψτε με στο σενάριο το μόνο που συνέβαινε ήταν το απόλυτο, το βαρετότατο, το απαστράπτον κατα τ' άλλα τίποτα. Πόσο κρινολίνο να μετρήσεις, πόσες βεντάλιες, πόσα γοβάκια, όταν όλα δείχνουν πως ο μόνος λόγος για να δει κανείς την ταινία είναι, πέρα από το να είναι ανυποψίαστος, να καταμετρήσει ένα προς ένα τα κρινολίνα, τις βεντάλιες και τα γοβάκια της βασίλισσας μπας και βρει το ενδιαφέρον κάπως στην μη πλοκή και στον χάρτινο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας αλλά και του σύμπαντος κόσμου που την περιβάλλει.
Αν η ταινία σκόπευε να μας παρουσιάσει την πληκτική ζωή της βασίλισσας βέβαια πέτυχε την ιδανική σκηνοθέτη, αλλά τόσα μα τόσα λεφτά για το καπρίτσιο του ντεφιλέ, βρε παιδί μου; Κι ο Βασίλειος είχε του ντεφιλέ του το χαβά, μα αρκέστηκε σε μια Στιρέλλα το παληκάρι. Δεν το έκανε και θέμα παραγωγής του εξέκιουτιβ μπαμπά, ακριβή μου Σοφία...
23 comments:
Eγώ τώρα τι να σου πω;
Τα θελες και τα 'παθες.
Στο "χαμένοι στη μετάφραση" πήγα για να κάνω παρέα σε μια φίλη.
Λέω "κριμά είναι να πάει μόνη της"
και Β Α Ρ Ε Θ Η Κ Α αφόρητα.
Δεν κατάλαβα γιατί τόσος ντόρος για τη συγκεκριμένη ταινία.
Όλοι δε να βγαίνουν από το cinema
-ήταν θερινό ευτυχώς και κοίταζα τον ουρανό σε διάφορες στιγμές πλήξης- ευτυχισμένοι...
Συμπέρασμα. Δεν ξαναβλέπω το παραμικρό από την κυρία μου είναι παντελώς αδιάφορη η υπάρξή της.
Άντε γιατί θύμωσα τώρα.
ΥΓ.1 Χάρηκα που δεν είμαι μόνο εγώ ο παρανοϊκός της παρέας.
ΥΓ.2 Είδα τις Ώρες κοινής ησυχίας,
δεν ξετρλάθηκα ωστόσο παραμένη αγαπημένη για το "Θα το μετανιώσεις"
την καληνύχτα μου
ο γιάννης
Χαχα!Καλά τόσες φορές να πέσεις στην ίδια παγίδα της Κόπολα;Μήπως τελικά σου αρέσει η σκηνοθεσία της και δεν το έχεις καταλάβει;LOL!
Την έχεις αδικήσει τη Σοφία.
Είναι ιδιαίτερη περίπτωση.
Τη συγκαταλέγω στις κατεξοχήν νέες Ευρωπαίες Αμερικάνες σκηνοθέτιδες. Το μόνο μεμπτό που θα την κυνηγά για πάντα (στη συνείδηση των επικριτών της) είναι ότι είναι κόρη του F.F.C. και γι' αυτό θα πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας.
Που δεν είναι!
@jirashimosu Όπως είδες ίδίοις όμμασι αφενός στην ταινία και ελέφαντας έπαιζε και αφετέρου η ίδια η ταινία κινείτο σαν ελέφαντας. Δεν είναι αδικημένη η Σοφία, υπερεκτιμημένη μπορεί. Όσο για το Αμερικανο Ευρωπαϊκό της στοιχείο, η βαρεμάρα δεν έχει ταυτότητα. Είναι ξεκάθαρο συναίσθημα, πρωτογενές και με κατακλύζει από παντού σε κάθε ταινία της.
@φτυαράτσι μου... Βασικά μου αρέσουν τα κρινολίνα της Μαρίας Αντουανέττας γι αυτό παραχώρησα την πλήξη μου στη Σοφία, αλλά φευ μέχρι και το μόνο ενδιαφέρον της ταινίας βαρέθηκα. Α! Και τις νεαρές έφηβες να κυλιούνται νωχελικοχαρούμενα πάνω σε ολάνθιστες πρασιές.
@Γιάννη Φιλιππίδη μου, μονάχα εσύ με καταλαβαίνεις :) Ούτε οι Ώρες κοινής ησυχίας - κι αυτό στο σινεμά- με τρέλλαναν κι εμένα. Φέτος νομίζω από ταινίες κρατάω το C.R.A.Z.Y, την Πηγή της Ζωής, Τις ζωές των άλλων, Τις Κρυφές Επιθυμίες, Το Σκούρο Μπλέ σχεδόν Μαύρο, το Βολβέρ... μπορεί να ξεχνάω και κάποια.
Ξέχασες το La vie en Rose!
(κι ετσι συμπληρώνεται ο καταλογος όλων όσων είδες φέτος:-P)
Όσο για τη Σοφία, η ιστορία θα τη δικαιώσει. Και δίπλα της θα στέκομαι κι εγώ μιλώντας για το αγαπημένο μου χόμπι...
τις κλειδαριές.
jirashimosu, για το la vie en rose έχεις όλα τα δίκια του κόσμου. Το χόμπι σου με τις κλειδαριές να το προσέξεις πάντως. Είδες τί τράβηξε και ο Λουί μέχρι να καταλάβει πού μπαίνει το κλειδί του...
Ε μα να ξεχάσεις το vie en rose?? Με τα πόδια θα κατέβεις πειραιώς σήμερα!!!
hahaha!
δεν αρκέστηκε μόνο στη στιρέλα ο Βασίλειος, ξεχάσατε το ευαίσθητο πεπτικό σύστημα του σκύλου του;)
ωραίο μπλογκ:)
Έλα στο blog μου να παραλάβεις την πρόσκληση για το νέο σου βασανιστήριο.
ΥΓ: Ξέχασες οτι στις ώρες κοινής ησυχίας έπαιζε κι η λουκία μου;
BEEN THERE...ΧΙΧΙ..ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΤΣΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ..ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!!
Μου αρέσει που λες τα πράγματα όπως τα νιώθεις και τα αντιλαμβάνεσαι χωρίς φόβο !
Δεν έχω άποψη για την ταινία γιατί δεν την έχω δει. Και ούτε πρόκειται μετά απ΄αυτά που έγραψες!
Καλή σου εβδομάδα...
Να συμφωνήσω σε όλα, πλην του "Χαμένοι στη μετάφραση", που είναι από τις αγαπημένες μου. Ισως γιατί είδα στοιχεία της ζωής μου σ'αυτό.
Είχε ενδιαφέρουσα πρωταγωνίστρια, όμως...
Με είχες απ΄τον τίτλο :)
Πάντως να το προσέξεις αυτό: o επιμένων δεν νικά πάντοντε ...
Φιλια,
Ε.
Οι αυτόχειρες με εντυπωσίασαν. Έδειχνε τέλεια τη φυλακή του σπιτιού των κοριτσιών μέσα στο συντηρητισμό των γονιών τους.
Το Χαμένοι στη μετάφραση ήταν λίγο πιο δύσκολο. Μιλούσε για αδιέξοδα της ζωής. Αν δεν έχεις βρεθεί μπροστά σε ένα δεν ξέρεις.
Πάντως το τελευταίο έχω ακούσει ότι όντως δεν λέει πολλά.
Πες τα χρυσόστομε! πες τα!!!!
:-))
βρε αντώνη μου δεν είδα την ταινία αλλά μήπως την αδικείς λιγάκι;
το "χαμένοι στη μετάφραση" μπορεί να μην ήταν αριστούργημα αλλά είχε να πει πολλά για τις σχέσεις, την καθημερινότητα και την παρερμηνεία τους.
Νομίζω πως το θέμα με αφορά...
Καλησπέραα :)
Θα διαφωνήσω μαζί σου μιας και η Coppola είναι από τις αγαπημένες μου Αμερικανίδες σκηνοθέτιδες/συγγραφείς (ταινιών). Κορυφή για μένα είναι το Lost in Translation .Mετά έρχονται τα The Virgin Suicides και Marie Antoinette.
Γούστα ;)
Παιδάκια, με όποιον διαφωνούμε απλά έχουμε διαφορετική οπτική. Μπορεί η δικιά μου αίσθηση να είναι λαθεμένη περισσότερο από κάθε άλλου, αλλά να μην καταθέσω κι εγώ τη γνώμη μου;
Εννοείται και θα τη πεις! That's bloggin'! ;)
Πες τα χρυσόστομε, tf
Post a Comment