Εισαγωγή εκ νέου στην κίνηση του Σουρεαλισμού ή πως αφομοίωσαν οι ποιητές τη Μοίρα των Ατρείδων

Κοιμήσου ήσυχα

εδώ που διάλεξες να πέσεις

ξεκουράσου

μέσα στα κύματα άφησε τα παιδιά σου

έστω και εάν την θάλασσα δεν την αγάπησες ποτέ

μου εμπιστεύθηκε τα μυστικά η Κλυταιμνήστρα, ακουσέ με

και πάνω στη γη τραχιά δε θ' άφηνες τον καημό σου

φώναξε και ο Αγαμέμνονας μέσα στο μπανιερό του

την αίσθηση να παίρνεις μόνο απ' τα πράγματα

και ονόματα να μη δίνεις

Πατέρα...

Μητέρα...

Στάσου

Γιά φαντάσου...

Από την αρχή του νέου χρόνου άρχισα να διαβάζω την καινούργια βιογραφία του Λόρκα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Και έρχομαι αντιμέτωπος με προσωπικότητες όπως ο Λόρκα, όπως ο Ουναμούνο και ο Νταλί. Προχτές έπεσε στα χέρια μου επί πληρωμή και το καινούργιο τεύχος της Λέξης αφιερωμένο στον Ελύτη. Για όλα αυτά μέσα μου και για άλλα πολλά που δεν λέγονται γιατί νιώθονται ακόμα συντελείται μέσα μου μια αλλαγή, νιώθω να μεγαλώνω και ότι ωριμάζω και πιο πολύ από όλα νιώθω από την πρώτη πρώτη του χρόνου την αρχή και όχι μόνο φέτος ούτε πέρσι τον σουρεαλισμό να είναι κίνηση που με κατευθύνει. Ακόμα τώρα θυμάμαι την πρώτη εντύπωση την αγνή που κυρίευσε τις παιδικές αισθήσεις στο πρώτο διάβασμα της ποίησης του Ελύτη. Τότε άνοιξε πρωτοφανής η πληγή κι αντί για αίμα χύθηκε φως στο σκοτάδι. Με τρελοβάπορο ταξιδεύα, με τρελοβάπορο πάω ακόμη, νιώθω να ξεπερνώ την ύλη...νιώθω να ξεπερνώ και τη σήψη...με ένα μυρμήγκι σαν γλυπτό του Νταλί.