Wednesday, January 31, 2007

Πώς αγοράζεις ακριβά τις εκπτώσεις;

Χρονογράφημα


Δημοπραττώ σημαίνει σπαταλάω χρόνο σε λάθος επενδύσεις και ξοδεύω, μάλλον ξοδεύομαι. Όχι δεν επενδύω, δεν κάνω πλουσιότερο το κενό. Το κάνω. Αμφιλεγόμενο σαν πλήξη και λαίμαργο σαν αναίμακτη θυσία το χρήμα. Θα κοινωνήσουν όλοι στις εκπτώσεις. Να γίνει κυρίαρχος κι ο λαός. Ο έσχατος επαίσχυντος βασιλέας να δούμε πότε συμφέρει να καταρρεύσει. Θα μου πείτε εδώ και καιρό 40 - 50% κάτω...Όχι, δεν τελειώνω με ό, τι κέρδισα αγοράζοντας έξυπνα και φτηνά, χτυπάνε τα σφυριά στα μηλίγγια και καρτερούν τις φλέβες να αντλήσουν.

Σαν παραλήρημα εντός δεν ξέρεις γιατί αλλά συνεχίζεις να γράφεις, να ξοδεύεις, να χτυπάς, να ποντάρεις, παιδί της τύχης, δραπέτη, λαέ μου. Όπου κλητική προσφώνηση πές το και ορισμό. Στην φλέβα είν' το θέμα, στα οιστρογόνα ή την ανδρεναλίνη ο πυρετός. Kι ο πάγος. Τοκετός θα πει εδώ τοκίζω ή γεννάω πλάνες; Τοκετός θα πει είμαι πατέρας ή μητέρα των παιδιών μου; Δεν έγινε κραυγή ακόμα γι' αυτό κι η δυσκολία να το συνειδητοποιήσω. Γύρε στο μαξιλάρι να ηρεμήσεις, εαυτέ, επένδυσες και σήμερα στο θέρος τη βαρυχειμωνιά που σε θερίζει. Είμαι παιδί και είσαι κι εσύ το ίδιο. Ας ερωτευτούμε να βάλουμε και παραμέτρους ευτυχίας και καλά στη ζωή μας. Κι ας γίνουμε έκπτωτοι για μια στιγμή από τον κόσμο. Άγγελοι στ' αλήθεια υπήρξαμε άραγε ποτέ;

Αλκυονίδες ημέρες νωρίς φέτος ανεπαίσθητα μας έζωσαν και λυπάμαι που είναι ο καιρός για βρούβες πάλι. Σε χειμερία νάρκη μια αρκούδα έπεσε και εκείνη απ' το γήρας προδομένη, οι άλλες όλες ολολίζουν θυσιές. Σπονδές στον χρόνο δεν ξέρουμε τί θα πει γι' αυτό μας παραφυλάει στο τέλος. Μόνο δημοπρασίες αντέχουν τα αδι - έξοδά μας. Στο σφυρί και η συγγνώμη και τα ευχαριστώ και τα λυπάμαι και τα δεν αντέχω και τα σ' αγαπώ μου. Στο σφυρί και σε δημοπρασία το μέσα μου κενό...Τίποτα σημαντικό, ζώ μονάχα εν λευκώ μου είπε ένα σοφό τραγούδι...

Tuesday, January 23, 2007

Dead line




Είναι από κείνες τις ημέρες που λυπάμαι αφόρητα το ότι γεννήθηκα άνθρωπος και θα πεθάνω όχι για τον ίδιο τον θάνατο βέβαια και την φρίκη, μα για τούτη την απόσταση ίσα ίσα που παίρνω από τα πράγματα, γιατί φοβάμαι τόσο που αδιαφορώ...

Friday, January 19, 2007

Αισχύλου Πέρσες Β' στάσιμο



Μακάριε, ισόθεε βασιλιά μου, εσύ
Άκουσέ με που στενάζω!
Καθαρά με βάρβαρα λόγια σου φωνάζω!
Στα πέρατα απλώνω φωνή του καημού!
Ν’ακούς εκεί κάτω στη γη σου!
Γη μου, δική μου, Περσική
Μ’ ό,τι κατάβαθα σε κυβερνάει
Σπρώξε και γέννησε
Απ’ τα δικά σου σπλάχνα κάτω
Τον θεό των Περσών
Το γέννημα των Σούσων
Πάλι!
Στείλε πάνω!
Ανάστησε τον φίλο που δεν σκέπασες ποτέ!
Κι εσύ, αγαπημένη μου ψυχή,
Φτερούγισε στον τάφο τον αγαπημένο
Πάλι!
Αϊδωνέα, στείλε πάνω!
Ανάστησε, Αϊδωνέα, τον βασιλιά μου Δαριάν!
Κατάρα του πολέμου
Δεν έπεσε στους Πέρσες του ποτέ!
Γι’αυτό τον ονομάσαν “Θείο”!
Είναι ο θεός που το λαό μας προστατεύει!
Εσύ που βασιλιάς μου ήσουν κάποτε
Γίνε και πάλι βασιλιάς!
Πρόβαλε!
Έλα!
Σκίσε στα δυό τη γη
Κι από το χάσμα ας φανεί επάνω
Ροδόχρωμο το πόδι σου και πάλι!
Να στεριωθείς για να στεριώσεις
Βασιλική κορώνα στο κεφάλι!
Έλα, πατέρα μου καλέ, Δαριάν!
Άκουσες για τα νέα πάθη μας!
Λυπήσου μας!
Φανερώσου, του βασιλιά μου βασιλιά!
Ο θάνατος απλώθηκε παντού
Και στυγερος σπάραξε τα παιδιά μου!
Έλα, καλέ μου πατέρα Δαριάν!
Αλοίμονο!
Πέθανες!
Κι εμείς οι φίλοι σου σε κλάψαμε!
Τώρα δευτέρωσε ο μαρασμός
Και τα καράβια μας δεν είναι πια καράβια!

Thursday, January 18, 2007

Αφοπλιστικά φυσικός

Κύριε,
είχα μια ζεστή καρδιά
σκεπασμένη με κεραμίδια
στην άλλη άκρη της πολιτείας
Κύριε,
αγαπούσα τα πουλιά
χαιρετούσα τους ανέμους
και μεγάλωνα.
Κύριε,
τα βράδια που άναβες τ' αστέρια σου
κι εγώ τη μικρή μου λάμπα,
άνοιγε όλα μου τα όνειρα βεντάλια.
Κι είχα πολλά όνειρα Κύριε,
τόσα πολλά που γέμισε η κάμαρά μου
Και δεν χωρούσαν τα έπιπλα
και τα παπούτσια μου,
έπειτα δεν χωρούσε κι εμένα.
(ποιήμα του Βαγγέλη Ροζακέα, 1979)

Έτσι...χωρίς ιδιαίτερη αφορμή ή μάλλον από αγάπη...

Monday, January 15, 2007

Εισαγωγή εκ νέου στην κίνηση του Σουρεαλισμού ή πως αφομοίωσαν οι ποιητές τη Μοίρα των Ατρείδων


Κοιμήσου ήσυχα

εδώ που διάλεξες να πέσεις

ξεκουράσου

μέσα στα κύματα άφησε τα παιδιά σου

έστω και εάν την θάλασσα δεν την αγάπησες ποτέ
μου εμπιστεύθηκε τα μυστικά η Κλυταιμνήστρα, ακουσέ με

και πάνω στη γη τραχιά δε θ' άφηνες τον καημό σου
φώναξε και ο Αγαμέμνονας μέσα στο μπανιερό του

την αίσθηση να παίρνεις μόνο απ' τα πράγματα

και ονόματα να μη δίνεις
Πατέρα...
Μητέρα...

Στάσου

Γιά φαντάσου...
Από την αρχή του νέου χρόνου άρχισα να διαβάζω την καινούργια βιογραφία του Λόρκα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Και έρχομαι αντιμέτωπος με προσωπικότητες όπως ο Λόρκα, όπως ο Ουναμούνο και ο Νταλί. Προχτές έπεσε στα χέρια μου επί πληρωμή και το καινούργιο τεύχος της Λέξης αφιερωμένο στον Ελύτη. Για όλα αυτά μέσα μου και για άλλα πολλά που δεν λέγονται γιατί νιώθονται ακόμα συντελείται μέσα μου μια αλλαγή, νιώθω να μεγαλώνω και ότι ωριμάζω και πιο πολύ από όλα νιώθω από την πρώτη πρώτη του χρόνου την αρχή και όχι μόνο φέτος ούτε πέρσι τον σουρεαλισμό να είναι κίνηση που με κατευθύνει. Ακόμα τώρα θυμάμαι την πρώτη εντύπωση την αγνή που κυρίευσε τις παιδικές αισθήσεις στο πρώτο διάβασμα της ποίησης του Ελύτη. Τότε άνοιξε πρωτοφανής η πληγή κι αντί για αίμα χύθηκε φως στο σκοτάδι. Με τρελοβάπορο ταξιδεύα, με τρελοβάπορο πάω ακόμη, νιώθω να ξεπερνώ την ύλη...νιώθω να ξεπερνώ και τη σήψη...με ένα μυρμήγκι σαν γλυπτό του Νταλί.

Wednesday, January 03, 2007

Απεικονίζω..





Σ' έναν τοίχο λευκό

όπου ήλοι προσηλούνται

κι οι πίνακες όλοι από πάνω του αφαιρούνται

αδρές οι γραμμές απ' τα κάδρα που λείπουν

Τα καρφιά τους πονάνε κι οι μνήμες

τα χρώματα δε δανείζονται πιά τη ζωντάνια

ώστε να εκτίθενται αναμνηστικά

της ζωής οι εικόνες

Σ' ένα ξένοιαστο πιά υποκίτρινο φόντο