Καλύτερα

  

 Καλύτερα να μη μιλάς. Καλύτερα να μη ρωτάς. Καλύτερα να μην απαντάς. Η αλληλεπίδραση με ανθρώπους οδηγεί σε μάχη αμφίρροπη ακόμα κι όταν η συνύπαρξη φαίνεται αναγκαία. Να κάθεσαι στην άκρη με απορίες για την ευτυχία και για τη δυστυχία και για το σαπούνι Ιμπέριαλ Λέδερ που κάνει τούμπες μέσα στη σαπουνοθήκη και το βλέπεις "πεντακάθαρα" αλλά εσύ να σωπαίνεις. Να κάθεσαι στο θρανίο και να μη σηκώνεις το χέρι. Να μην θαυμάζεις τον καθηγητή, ούτε να του επιτρέπεις να σε θαυμάζει, να μη δημιουργείς πρόβλημα, να σου βάζει μόνο προβλήματα και να λύνεις μόνο μέσα στο κεφάλι σου όλα τα μυστήρια, να περνάς μόνος σου όλα τα μαρτύρια, να γράφεις δικά σου σενάρια, να κάνεις αποκλειστικά και αεροστεγώς δικές σου λάθος ή σωστές εικασίες, λάθος ή σωστές πράξεις, να είσαι μονίμως στο δίλημμα να σηκωθώ στον πίνακα, να πανικοβάλεσαι γι' αυτό, να κλαις, να σφαδάζεις αλλά και να χασκογελάς και να κακαρίζεις και να χορεύεις τουίστ και να χορεύεις τρελά και να κατουριέσαι με γέλια ακράτητα μέσα σου και να ουρλιάζεις και να εκρήγνυσαι αλλά ποτέ να μη σηκώνεις το χέρι, να μη λες ποτέ τη γνώμη που θα σε βγάλει έξω ή θα σε σηκώσει να σταθείς τιμωρία με το ένα πόδι στον τοίχο. Να μη θαυμάζεις κανένα, να μην έχεις αγαπημένους ηθοποιούς, τους οποίους επιτέλους πρέπει να αποδεχτείς πως δε τους γνώρισες ποτέ όσο και αν εσύ νομίζεις ότι απέξω κι ανακατωτά τους ξέρεις, και να λες ότι δεν κράτησαν αποκλειστικά για σενα κανένα μυστικό επειδή τάχα μόνο εσύ τους αγάπησες πραγματικά γιατί κι αυτοί θα σε απογοήτευαν αν τους είχες τελικά γνωρίσει ενδεχομένως, ούτε αγαπημένα τραγούδια να έχεις ούτε να ακούς φωνές ακόμα και λίγο πριν την ώρα που θα πέσεις για ύπνο, ούτε να τρίβεις τα μάτια σου για να ξεστραβωθούν και να δούνε αστράκια. Να ακούς μόνο τα πιο ανόητα σαχλοτράγουδα όπως το από μακριά και αγαπημένοι για να ξεχάσεις ότι κάποια τραγούδια σε έκαναν να αγαπήσεις την Άννα Βίσση και βρες κάτι αντίστοιχο να αντιπαραβάλεις και στο ελεύθεροι πολιορκημένοι για να έχεις επιτέλους τον εθνικό ύμνο και ποιητή που σου πρέπει. Να αγαπάς εκδοχές που φαντάζεσαι και όχι παραδοχές που έχεις. Να αγαπάς όλες τις φρικαλέες ή μπορεί και ευχάριστες υποθέσεις που μπορεί να κάνεις και όχι τα ευχάριστα ή φρικαλέα δεδομένα που σου δίνονται ως συνθήκες ζωής στην πράξη. Σκέψου κάτι ευχάριστο για να κοιμηθείς, αν μόνο έτσι μπορείς να νικήσεις την αϋπνία. Αδιαφόρησε επιτέλους μια στιγμή για την ανάμνηση, για τον πρώτο πρώτο αξέχαστο εφιάλτη. Ξέχνα. Κάνε φανταστικές υποθέσεις και να είσαι παρατηρητής μέσα στην τάξη σου αυτή αλλά κυρίως άναψε το φως και ζήτα να δεις κατάματα πόση αταξία στο υπόλοιπο σπίτι. Μη χαρίζεις στον αδελφό σου, μη λες μέσα σου μαμά μου λείπει που μ' αγκάλιαζες πριν κάποια χρόνια - λέγε μόνο "όλοι οι άλλοι ευτυχώς χαθήκατε νωρίς". (Και πάψε κυρίως να νομίζεις ότι αυτά τα χρόνια ήταν ελάχιστα χρόνια πριν, έχουν περάσει τουλάχιστον 18 χρόνια από τότε και το δεκαοχτώ να το γράφεις με αριθμούς και αυτό κοίτα να το αποδεχτείς ότι θα είναι έτσι πλέον για πάντα - δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια; πόσο να κρατήσει ακόμα αυτό το σαπούνι;) - κι αυτό που μόλις αντίκρυσες δεν είναι ερωτηματικό και παρένθεση αλλά χαμογελάκι μπουνιά που σου κλείσε το μάτι κι αυτό που ακολουθεί είναι τελεία. Να τρέμεις στην ιδέα να ξανασυναντήσεις κι αυτούς που χάθηκαν νωρίς και αυτούς που βρίσκονται ακόμα κάπου στην ίδια γη μαζί σου έστω κι αν πέθαινες - δηλαδή αν πήγαινες σε έναν κόσμο δεύτερης ευκαιρίας - για να τους αγκαλιάσεις ή να τους χαστουκίσεις. Να γεννιόσουνα σε έναν άλλο κόσμο, να σε απομόνωναν σε ένα ίδρυμα - σε ένα ανεπαισθήτως ασφυκτικό δωμάτιο - και να συναντιόμασταν κάθε τόσο στον προαυλισμό, στο διάλειμμα για να λέμε ξερά ένα γειά σου, κύριε ή ένα γειά σου, κυρία - μήπως είσαι άγγελος, δεν καταλαβαίνω σε ποιό φύλο ακριβώς ανήκεις - χωρίς να σε ξέρω ούτε να με ξέρεις χωρίς να γνωριζόμαστε για να δικαιώνονται τουλάχιστον οι ψυχολόγοι ότι μπορούν να κάνουν για την περίπτωσή μας κάτι. Ότι η αγάπη είναι καθωσπρέπει κι ότι είναι καλύτερα να ζούμε σε νεκροφάνεια. Κι εφόσον πηδάει ο γάϊδαρος ελπίζω σιγά σιγά να το βλέπεις ότι πηδάει και το ιμπέριαλ λέδερ.