Μια ευχή

Να φύγουμε, να φύγουμε, να μη μας βρουν ποτέ τα σημάδια, να μην τρέξουν αίμα τα μάτια μας, τα αστέρια είναι μικρές ακκίδες μέσα στο μαύρο: σε τούτη την διάθεση ακέραια στιλβώθηκε ο χρόνος. 

Ίσως έτσι είναι καλύτερα, καλύτερα από την άποψη ότι επιτέλους σου ταιριάζει περισσότερο κάτι που μέχρι σήμερα εντελώς πεισματικά και με απέχθεια αποστρεφόσουν. Ίσως συμφιλιώνεσαι μαζί του, γι' αυτό μπορείς να λες καλύτερα και μπορείς να αντιστέκεσαι σε ό,τι μέχρι τώρα βάφτιζες σκέτο φθορά. 

Ποτέ δεν πίστεψες το σώμα σου, απλώς τώρα πλέον καταλαβαίνεις ίσως καλύτερα ότι είσαι κατασκευασμένος να μείνεις μόνος. Δεν είναι που δεν το βρίσκεις όμορφο - με ό,τι παροδικό κρύβει ετούτη εδώ η λέξη - είναι ότι το σώμα δεν απέκτησε το σχήμα που του έπρεπε, ποτέ, κι έτσι ούτε άσχημο μπορεί να είναι με την έννοια που η περιορισμένη αισθητική ορίζει. 

Το σώμα είναι άχρονο, δεν μπορείς να το κατηγορείς για κάτι, γι' αυτό είναι καλύτερα έτσι. Αυτό σημαίνει καλύτερα. Αυτή είναι η μόνη παρηγοριά που δεν αγγίχτηκε ποτέ. Γι' αυτό απορώ όταν οι άνθρωποι λένε προσκυνώ το άχραντό σου σώμα όταν λένε σε αγαπώ. Απορώ με τα λογάκια που ξεστομίζουν απέναντι σε ένα αντικείμενο λατρευτικό που δεν έχουν ιδέα τι είναι όταν αγγίζουν. 

Να φύγουμε, να φύγουμε λοιπόν μακριά. Να είμαστε όλοι εκεί, πριν την αρρώστια και το θάνατο, πριν την έννοια, όπως όταν ήμαστε παιδιά, αλλά να είμαστε λίγο μεγάλοι. Όχι πολύ μεγάλοι. Πάνω στο γύρισμα της προσδοκίας και της πραγματοποιήσεως. 

Θα ήθελα πολύ να κάνω τα πρώτα ετούτα γενέθλιά μου σε ένα ξένο πάρτυ. Θα ήθελα να είναι όλοι εκεί, όσοι λείπουν κι όσοι ήρθαν, όσοι δεν μπόρεσαν να έρθουν, εκείνοι που έφυγαν αμετάκλητα. Θα ήθελα να μην υπήρχε χρόνος να μετρά προσδοκίες για μέλλον και ελλείψεις από παρελθόν. Μέσα εκεί, άχρονα γενέθλια να γιορτάσω. Θα ήθελα.