(το πρώτο σώμα κοιμήθηκε)
Κάποτε ένας δάσκαλος με ρώτησε γιατί γράφοντας
σημαδεύω με τόσο πείσμα τα χαρτιά μου
Δεν είμαι δω. Όχι, μια καρέκλα υπάρχει και πάνω της εγώ
στημένος μπροστά στο άσπρο χαρτί με μηχανικό μολύβι στο χέρι κάθε τόσο σπάω τη
μύτη πατάω τικ για να τσεκάρω την αδυναμία τικ ενός τίποτα είμαι ντυμένος στα
λευκά ονειρεύομαι αλλά τα όνειρα δεν έχουνε χρώμα, βαρύτητα και καμία σημασία
γιατί, όταν γίνονται, άντε το πολύ - πολύ ασπρόμαυρα σημάδια να είναι σ’ αυτή τη
σελίδα.
No comments:
Post a Comment