Sunrise

Εκεί κατά τις πέντε και τριαντατέσσερα το πρωί συνέβη και σήμερα όπως χιλιάδες επί χιλιάδων επαναλαμβανόμενα πρωινά μες τα χαμένα δευτερόλεπτα μια ευγενική στον ορίζοντα παραχώρηση.

Τώρα η νύχτα υποχωρεί, η ημέρα επιμένει θα σας γελάσω και σκέφτομαι ότι δεν έχει τόση σημασία. Θεωρητικά η νύχτα πισωπατεί αλλά και πάλι θα ζητήσει τα δανεικά της στη δύση.

Αισθάνομαι ώρες ώρες σαν τους φιλοσόφους τους Ίωνες που προσπαθούσαν με κόπο ό,τι θαυμάσουν να το εξηγήσουν κιόλας.

Ζούμε χάσκοντας ανάμεσα στη δύση και την ανατολή και κατά περίσταση αυτό το κόκκινο ή το μαβί στα χαρακώματα του ουρανού κάθε που παίρνει να βραδιάσει ή να ξημερώνει δεν είναι παρά η φωτεινή και ανεξήγητη πληγή μας που χάσκει.

Και δεν είναι παρά μέσα μας όλα τα φυσικά φαινόμενα που παρατηρούμε και ο Θεός ακόμα που μας έχουμε επιβάλλει σαν ήλιος τις ημέρες και τις νύχτες μας να μετράει.

Τα νύχια

Δεν υπάρχει ηδονή πιο μεγάλη από το φάγωμα στα νύχια. Δαγγώνεις κι η πληγή ανοιχτή δε στάζει όμως το αίμα. Τα νύχια μπήγεις στο δέρμα. Δεν πληγώνεσαι. Κόβεις όσο αντέχεις. Τη στιγμή που αποδυναμώνεις τις δικιές σου νυχιές, πετσώνεις βαθύτερα το μαλακό σου δέρμα. Εκεί στα ακροδάχτυλα την δύναμη των χεριών εξοπλίζεις. Γδέρνουν καλύτερα τα νύχια φαγωμένα. Όλα τα πρόσωπα που προσέβαλαν. Όλα τα δάχτυλα που δεν έγιναν καν χειρονομίες. Τους μώλωπες γδέρνεις που όλοι ετούτοι άφησαν. Όλες οι διαδικασίες που επέτρεψαν το φάγωμα αυτό στην ψυχή κι αυτή την ακαταπόνητη ανάγκη να τρως και να τρως των χεριών σου και μόνο τα νύχια.

Σήμερα στη μία μόλις μετά τα μεσάνυχτα γεννιέμαι για πολλοστή φορά. Έχω γενέθλια και χρόνια πιά πολλά. Δεν έχω όμως νύχια...

Στην Επίδαυρο που η Αλίκη έκανε καρριέρα διεθνή

Στα χέρια του καλού μου αδελφού και συγκεκριμένα στο γραφείο του ξέπεσαν κάτι φωτογραφίες από παραστάσεις αρχαίου δράματος του Βολανάκη στην Επίδαυρο. Και το αδελφάκι, όπως καταλαβαίνετε, φρόντισε οι συγκεκριμένες φωτογραφίες να γίνουν προσωπικό μου κτήμα και απόκτημα βαρύτιμο, μεγάλο. Ανάμεσα τους επέλεξα τις παρακάτω τρεις που για ιδιαίτερους λόγους σας παρουσιάζω. Χτες βρέθηκα κι εγώ για πρώτη φορά φέτος στο θέατρο της Αργολίδας οπότε ακόμα είμαι υπό το κράτος και την εξουσία του θεού, άρα μπορώ ως θιασώτης του για τις μαινάδες του να μιλάω.

Νέλλη Αγγελίδου, Μίνως Βολανάκης, Άννα Συνοδινού, Κατερίνα Χέλμη

Μαινάδα πρώτη η Αννούλα η Συνοδινού, γνωστή και μη εξαιρετέα τραγωδός μας, αν και τελευταία η εγχώρια παραγωγή την έχει παραγκωνίσει κομμάτι χωρίς και η ίδια ωστόσο να είναι άμοιρη ευθυνών για τούτο, κατέχει πάντα την ξεχωριστή της θέση στην καρδία μου καθώς στα 1994 η Εκάβη η δική της και του Ευριπίδη υπήρξε η πρώτη παράσταση Επιδαυρίων που παρακολούθησα. Θυμάμαι την πανθομολογουμένως καθηλωτική εμπειρία της παρθενικής παράστασης στην Επίδαυρο και ομολογώ κι εγώ σύμφωνος όπως τόσοι και τόσοι άλλοι για την ιδιαίτερη κατάνυξη απλώς και μόνο από τον χώρο, θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον περίφημο αργολικό ήλιο να κατεβαίνει πίσω από τα βουνά και τον πανέμορφο αργολικό ουρανό ν' ανάβει για το θεατρικό του πανηγύρι όλα του τα αστέρια. Θυμάμαι ακόμα και την Μαρία τη Σκουλά για την αγάπη μας που ξεκίνησε εκείνο το βράδυ. Και για να σας πω και όλα μου τα μυστικά, θυμάμαι και μια δέσμευση που θα το χω για κακό και μόνο να την ψιθυρίσω... Έχω ακούσει για την Εκάβη με την Παξινού κι έτσι όπως το σκέφτομαι, αναρωτιέμαι: "Λές για να αγαπήσεις την Επίδαυρο να πρέπει να ξεκινήσεις με Εκάβη;"

Η παραπάνω φωτογραφία ωστόσο μου επιτρέπει και κάτι ακόμα να σας εξομολογηθώ. Την απέραντη μου αγάπη για την Νέλλη Αγγελίδου. Είπα παραπάνω ότι σήμερα για μαινάδες μιλώ και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο θέλω ιδιαιτέρως την Νέλλη Αγγελίδου να παρουσιάσω. Είναι μια ηθοποιός που δεν είχα την τύχη σε αρχαίο δράμα να την δω, ωστόσο είχα την γλυκύτατη ευτυχία να την θαυμάσω ζωντανά σε δράμα ψυχολογικό που η πρωταγωνίστρια του είναι κι αυτού μαινάδα. Για την κυρία Βέναμπλ στο Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι του Τέννεσι Ουίλλιαμς μιλώ. Που θα ήθελα κάποια στιγμή να ασχοληθώ με τη σχέση του με τις Βάκχες, αλλά προς το παρόν αρκούμαι στην ιδανική μου Αγαύη. Και την φωτογραφία της έξω από την τάξη στο διάδρομο της σχολής έχω στο μυαλό... "Βιρτζίνια Γούλφ, ποιός σε φοβάται;"

Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μίνως Βολανάκης

Θα σας ταξιδέψω και πάλι στην Επίδαυρο του 1994 και στην Εκάβη της Συνοδινού. Το θέατρο κατάμεστο και περιμένουμε εμείς οι κοινοί από το πλάϊ στην ορχήστρα να εισέλθουνε οι τελευταίοι "εκλεκτοί" για την παράσταση ν' αρχίσει. Και κάνουνε το λάθος κι οι Νόνικες και οι πρωθυπουργοί να είναι ανάμεσα τους η Αλίκη. Το κατάμεστο θέατρο τότε σηκώνεται σαν κύμα και χειροκροτάει. Όση ώρα έκανε η "ατάλαντη" για να πάει να κάτσει στη θέση της κι ανάμεσά μας. Και η Αλίκη είμαι σίγουρος ήξερε πόσο να κάνει. Όσο ατάλαντη ήταν, αν θέλετε και να σας το μετρήσω.

Κάτι Κινέζοι που κάθονταν πιό κει γυρίζουν αμήχανα και με ρωτάνε ποία τελοσπάντων είναι αυτή που όλοι μας χειροκροτάμε. Και θες που δεν μίλαγα την γλώσσα μας την εθνική, θες που υπερηφανεύτηκα μέσα μου για μιάν ακατανίκητη αλήθεια παραδέχτηκα πως η γυναίκα αυτή είναι η ηθοποιός που στην χώρα μας περισσότερο αγαπάμε. Και δεν με νοιάζει που η Αντιγόνη της μπορεί και να μην ήτανε καλή -αυτόπτες μάρτυρες μου έχουν πει ότι στη γενική τη δοκιμή, προτού η μπούκλα κατέβει στο πλάϊ, όλοι αναρωτιούνταν αν έπαιζε η γνωστή Αλίκη μέσ' τα μαύρα-, κι ούτε με νοιάζει που ο Γεωργουσόπουλος την άλλη μέρα το πρωί άφησε της κριτικής τη στήλη του κενή κάτω από την ειρωνική του επικεφαλλίδα "Αντιγόνη - Αλίκη Βουγιουκλάκη".

Εκείνο που με νοιάζει είναι πως ήμουνα εκεί την ώρα που η Αλίκη μας ήρθε για να κάτσει. Έχω ακούσει για την αντικατάσταση της Συνοδινού από την Αλίκη στο Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στην πασίγνωστη πρώτη εμφάνιση ως μαθήτρια της σχολής και τώρα που το σκέφτομαι αναρωτιέμαι πάλι: "Μάλλον είναι συγκυρία απλή που η Αλίκη έκλεβε για δεύτερη φορά τις εντυπώσεις αναμετρώμενη ακούσια εκείνο το βράδυ και με την Εκάβη" .

Δέσπω Διαμαντίδου

Μετά την διαπίστωση μου αυτή νομίζω οι περισσότεροι θα με πούνε υβριστή και ότι η ασυδοσία μου δεν έχει μέτρο. Πώς μπλέκει έτσι ετούτος την πρωταγωνίστρια την βαρύγδουπη και δωρική με την καταδικασμένα γκρίζα γατούλα που φόρεσε τη τσάντα την Κοκό Σανέλ, το ξώφτερνο για γόβα και πλάϊ στο σκηνοθέτη μας παλεύει ταλέντο να αποδείξει; Για την ύβρη διάλεξα την τελευταία μου φωτογραφία και Δέσπω, σου ζητώ συγγνώμη. Ωραίο, δε λέω, το πανί, σουρώνει και στη μέση και είναι η ηρωίδα μας η τραγική στον κόσμο όπως αρέσει. Παρατηρήστε ωστόσο την μικρή λεπτομέρεια στο χέρι το δεξί όπως κοιτάτε τη Δέσπω. Και έτσι όπως κοιτάτε αναρωτηθείτε μαζί μου πιά και δίχως αποστροφή για τα υβριστικά που είπα: "Ποιά είναι η καινοτομία η αληθινή για τα Επιδαύρια που ζητάμε; Το τσιγαριλίκι;"

Αχ, τί ψυχαναγκασμός!

Είχαμε, δεν είχαμε... μπήκαμε στο παχνί. Όπου παχνί το "χαριτωμένο" παιχνίδι που τρως την κουτουλιά από έναν και πρέπει να κάνεις το κατσίκι σε άλλους πέντε. Έχω άρνηση να διαχειριστώ μια φράση έστω κι απλή, αισθάνομαι να εμπλέκομαι σε κόσμο που δεν μου ανήκει, αν όχι σε κόσμο που δεν κατανοώ, αισθάνομαι να παίζω με τον λύκο, άσε που για προσωπίδα το λαγγεμένο κρι - κρι δε μου πάει. Γι' αυτό με πιάνει η άρνηση για τούτα τα παιχνίδια.

Πιο πολύ όμως διστάζω να λαλήσω σκοπό που μπορεί και νόημα ουσιαστικά να μην έχει, αυτόχειρες (σαν τις παρθένες της Κόπολα, άραγε;) οι ρίμες μου, βλέπεις, και ώρες ώρες το νόημα τους ίσως και να μην πηγαίνει παρακεί από το τρισχαριτωμένο "μπεεεε... μπεεεε" που σφάζω όταν σφαδάζω.

Μολαταύτα, jirashimosu, ενδίδω και μάζεψε τα κερατάκια που με λάβωσαν ή μήπως το μαχαίρι; Ξέρω γω; Εξετάζω κι αυτό το ενδεχόμενο, αλλιώς πώς εξηγείται τόση αντίδραση σε ένα παίγνιον του συρμού και της διαδικτυακής μας πλάκας; Και επειδή τόση φλυαρία μπορεί να μην είναι πια πρόλογος, μα υπεκφυγή καταγίγνομαι πάραυτα με το θέμα...

Με απλές οδηγίες οι 5 τυχεροί που θα ανακοινώσω στο τέλος, πρέπει να σχολιάσουν (αν συμφωνούν ή διαφωνούν) 2 φράσεις δικές μου (την 3η και 4η) και να πασάρουν άλλες 2 (μια ενός γνωστού διανοητή και μια δικής τους εμπνεύσεως) σε 5 άλλους blogger επιλογής τους.

Συγκεκριμένα το post σας πρέπει να αποτελείται από:

1 γνωστη φραση συγγραφεα κτλ που του πασαρει ο συναδελφος του που τον καλει να παιξει (δηλαδή εγώ)

1 γνωστη φραση συγγραφεα κτλ που διαλεγει ο blogger (δηλαδή εσύ)

1 φραση που φτιαχνει ο συναδελφος που τον καλει να παιξει (δηλαδή πάλι εγώ)

1 φραση που φτιαχνει ο ιδιος ο blogger και την πασαρει στους αλλους 5 (δηλαδή πάλι εσύ)

Δες το και στην πράξη:

1. Η γνωστή φράση που δίνει ο Γεράσιμος:

"Ο πόνος είναι το μοναδικό μέσο που έχουμε για να αποκτήσουμε συνείδηση της ύπαρξης μας…" Oscar Wilde

Σχολιάζω: Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να διαφωνήσω. Είμαι απλά φυγόπονος, προσπαθώ διαρκώς και διακαώς με κάθε άλλον τρόπο να συνειδητοποιήσω, περπατώντας έτσι στα σύννεφα όμως το μόνο που καταφέρνω είναι να πέφτω. Και τον έκπτωτο μεν άγγελο -τρομάρα μας- πολλοί εμίσησαν, την πτώση του όμως νομίζω ουδείς. Είναι ελεύθερη, όμως τελειώνει πάντα μέσα στο αίμα. Που ναι μεν έχει γεύση και δεν είναι των αιθέρων άζωτο βαθύ μα που ώρες ώρες μπορεί να στο γυρίσει σε αιμοφιλία. Γι' αυτό μην κατηγορείτε τους ανθρώπους που περπατάμε στα σύννεφα.

2. Η γνωστή φράση που δίνω:

"Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι" Οδυσσέας Ελύτης

3. Η δεύτερη φράση του Γεράσιμου:

"Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε, κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις."

Σχολιάζω: Δηλώνω κλεπταποδόχος και ναρκαλιευτής των πιο κόκκινων αισθημάτων. Και γελωτοποιός. Τρελλός μοναχικός του Σαίξπηρ απο τη Νύχτα τη Δωδέκατη εκεί πάντα που ο Έρωτας οργιάζει και που το προσωπείο προστάζει στον παλιάτσο "γέλα".

4. Η δεύτερη δική μου φράση:

" Η ψυχανάλυση σε οδηγεί στην αληθινή γνώση του εαυτού σου ή προσφέρει ένα νέο έδαφος δικαιολογιών για να προσφύγεις ;"

Παρακαλώ, απαντήστε ΕΑΝ θέλετε...

kyriaz, oulaloum, ouden, γιάννη φιλιππίδη και mondo μου...

Δε θα σας ψυχαναγκάσω κιόλας!

Η αβάσταχτη βαρεμάρα των ταινιών της Σοφίας Κόπολα

Τρίτη απόπειρα και φαρμακερή. Θα την εκθέσω την κόρη του φίλτατου Φράνσις Φορντ επί ακατάσχετη πλήξη και ανοία. Έχω δει -στο σινεμά, παρακαλώ- το Αυτόχειρες Παρθένοι, δεν πολυθυμάμαι να μου είχε αρέσει, αλλά της επέτρεψα το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία. Ώσπου είδα -στο σινεμά κι αυτό ο μπούφος- το Χαμένοι στη μετάφραση(εγώ χάθηκα πανταχόθεν στην ταινία, να είμαι ειλικρινής) και είπα ότι η δεύτερη ευκαιρία δεν αξιοποιήθηκε, στην κυριολεξία έπληξα αφόρητα. Δεν ήρθε βλέπεις το δις εξαμαρτείν στη γκλάβα από τότε, να γλίτωνα...

Και φτάνει η αποφράδα ημέρα η χτεσινή να πάω και εγώ ο δόλιος να νοικιάσω από όλο το βίντεο κλαμπ το κονσεπτάκι της ποπ εκδοχής και απόπειρας για μια κινηματογραφική βιογραφία της Μαρίας της Αντουανέττας... της γνωστής με το παντεσπάνι. Είδα βεβαίως εξαρχής το Σοφία Κόπολα στην υπογραφή της σκηνοθεσίας, αλλά είπα αγνός και άδολος Βαστιλιώτης 2 φορές ήδη αιχμάλωτος της άκαρδης σκηνοθέτριας ποπ εκδοχή λέει πόσο να με αιχμαλωτίσει και να αιχμαλωτιστεί κι η ίδια η Κόπολα στους θανάσιμα βαρετούς ρυθμούς της και μάλιστα με την προοπτική μιας ποπ αισθητικής άποψης. Το νοίκιασα το ντιβιντι.

Και η Σοφία Κόπολα χωρίς έλεος και λύπη με ξεγέλασε για τρίτη φορά... Περιττό να σας πω ότι έφτασα στο σημείο να πω: "Χριστέ μου, στη σκοπιά δεν πλήττω τόσο πολύ!!!"(sic) Τί να λησμονήσω, τί να θυμηθώ, ήταν μια φορά κι έναν καιρό.... Πανέμορφα και τα σκηνικά και τα κοστούμια και οι φυσικοί χώροι και οι Βερσαλίες και η γαλλική patisserie και οι γαλλικές κομμωσοπερούκες με τα πουλάκια να τιτιβίζουν χαρωπά ένθετα κι ανάμεσα στην κώμη και τα χρώματα, αλλά πιστέψτε με στο σενάριο το μόνο που συνέβαινε ήταν το απόλυτο, το βαρετότατο, το απαστράπτον κατα τ' άλλα τίποτα. Πόσο κρινολίνο να μετρήσεις, πόσες βεντάλιες, πόσα γοβάκια, όταν όλα δείχνουν πως ο μόνος λόγος για να δει κανείς την ταινία είναι, πέρα από το να είναι ανυποψίαστος, να καταμετρήσει ένα προς ένα τα κρινολίνα, τις βεντάλιες και τα γοβάκια της βασίλισσας μπας και βρει το ενδιαφέρον κάπως στην μη πλοκή και στον χάρτινο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας αλλά και του σύμπαντος κόσμου που την περιβάλλει.

Αν η ταινία σκόπευε να μας παρουσιάσει την πληκτική ζωή της βασίλισσας βέβαια πέτυχε την ιδανική σκηνοθέτη, αλλά τόσα μα τόσα λεφτά για το καπρίτσιο του ντεφιλέ, βρε παιδί μου; Κι ο Βασίλειος είχε του ντεφιλέ του το χαβά, μα αρκέστηκε σε μια Στιρέλλα το παληκάρι. Δεν το έκανε και θέμα παραγωγής του εξέκιουτιβ μπαμπά, ακριβή μου Σοφία...

Θεία Φανή

Γιαγιά; Μ' ακούς; Εκεί που πήγα στο Λονδίνο, γύρισα σπίτι. Δεν είχα κάτι να φάω, πεινούσα. Βρε, τί να φάω, βρε, τί να φάω, δεν έβρισκα τίποτα. Κι έπαιζε τότε στην τηλεόραση μια διαφήμιση. Από εκεί την θυμήθηκα, γιαγιά, τη θεία Φανή. Είδα την κοπέλα στη διαφήμιση και την θυμήθηκα. Μου τη θύμησε, γιαγιά, η κοπέλα στη διαφήμιση. Είχε το πρόσωπό της. Φωτεινή. Και την θυμήθηκα.

Αχ, κακομοίρα θεία Φανιώ, είπε η γιαγιά μου τότε. Κι αν σου πω, απ' αυτόν τον καημό πήγε, πουλί μου... Κάτι που πέθαναν από τους τρεις οι δυο της γιοί, κάτι που εκείνη στ' αχαμνά της ακόμα δεν έλεγε να βασιλέψει... Και σας το λέω, αλλά μην το πείτε και μαθευτεί...

Είχαμε μαζευτεί κι η γιαγιά μου μιλούσε και στ' άλλα εγγόνια. Εμένα όμως κοιτούσε πιό πολύ, εμένα κοιτούσε. Και σε μένα μιλούσε πιό πολύ. Η γιαγιά μου. Για τη συνυφάδα της, τη θεία Φανή. Γι' αυτό που δεν έπρεπε να μαθευτεί σε εμένα μιλούσε.

Τη βρήκανε με πεντέξι κολώνιες. Εκεί που πλενόταν τη βρήκαν. Ήπιε τις έξι κολώνιες για να σκοτωθεί. Σκοτώθηκε με τις έξι κολώνιες που ήπιε για να ησυχάσει.

Δε με παίρνει ο ύπνος, Ελένη αδελφή. Ακόμα να με πάρει, Ελένη, ο ύπνος... Τί τη θέλουμε στα 90 μας γυναίκες, μωρή Ελένη, τόση ζωή, τί τη θέμε; Δε θα πεθάνω, Ελένη, θα δεις... Θα περάσει, μωρή, ο ύπνος και δε θα με πάρει... Βρε, πέθανε πρώτα εσύ κι ο ύπνος, δουλειά του είναι, θα περάσει και θα σε πάρει. Γίνεται να πέσεις χάμω και να χαθείς; Ε, πέσε και πέθανε! Χάσου! Αχ, μωρή γκόρμπα, κακομοίρα θεία Φανή...

Κι έτσι καθώς τα έλεγε η γιαγιά μου γελούσε. Κλινήρης, στο κρεβάτι κι αυτή. Μας τα έλεγε όλα αυτά και γελούσε. Κι όταν σταμάτησε, την κατάλαβα, είπε, εκείνο το πρωί. Είχα πάει να τη δω από κει. Να πάει για να πλυθεί ετοιμαζότανε είπε.

Καλοκαιρινές ανάσες...

Καλοκαίρι σημαίνει φως εκτυφλωτικό και βουτιά στα βαθιά μας.

Η Αφροδίτη Μάνου έκρυψε νωρίς μέσα μου εκεί στα βαθιά μου ήχους και μουσικές από ένα ατέλειωτο αθηναϊκό καλοκαίρι. Που χρωματίστηκαν με ό,τι διαφανές μπορούσε η παιδική καρδιά μου -γιατί όχι και με αίμα- να ξεπλύνει. Κι οι διαθλάσεις άντεξαν όσο σήμερα. Που ας πούμε ενηλικιώθηκα. Που για να είμαι ειλικρινής καταφέρνω καλύτερα να μένω παιδί και να γρατζουνίζω πεισματάρικα ακόμα τα γόνατά μου. Έτσι το καλοκαίρι μου το γλυκό και πικρό εμπεριέχει πάντα και απαραίτητα και ολίγον από Αφροδίτη γιατί την εμπεριέχει η γλυκόπικρη ζωή μου. Με καρπούζι στο ένα χέρι και στ' άλλο το μαχαίρι, αν μου επιτραπεί να αλλάξω λιγάκι το στίχο από το πιο αγαπημένο μου ίσως από τα τραγούδια της. Έτσι, για του καλοκαιριού μου το πιο αγαπημένο φρούτο που χει χρώμα κόκκινο σαν μήλο στο κάτω - κάτω. Αφροδιτούλα μου, εντάξει;

Η Νατάσσα Μποφίλιου πάλι είναι μια άλλη μεγάλη της ψυχής περιπέτεια. Για την ακρίβεια είναι συνενοχή. Είναι ό,τι αλήθεια μπορώ να βρω και σε μένα όταν κυνηγάω τα όνειρά μου. Κι όταν την ακούω αισθάνομαι να κυνηγάω τα όνειρά μας πιά κι από κοινού, παρέα σας λέω. Νατάσσα Μποφίλιου, για μένα σημαίνεις ελπίζω. Και σημαίνεις εύχομαι. Και δυναμώνω. Και κυριότατα αποκτώ τη φωνή μου και το μεράκι να τραγουδώ. Με όσο πάθος ορίζει η καρδία μου. Με όση δύναμη κρύβουν τα λόγια μου. Με όση λαχτάρα αντέχει το κορμί μου. Για μιαν ανάσα απ' τα αβαθή, γι' αυτό που βρίσκει φως στη σιωπή και ξαφνικά και δειλά απ' τη φωνή αρχίζει να συμβαίνει το κάτι.

Καλοκαίρι. Εκτυφλωτικό και μαύρο. Σαν την παρουσία της Νατάσσας Μποφίλιου στην Νύχτα της Αφροδίτης Μάνου 9 Ιουλίου του παρόντος πάνω στα βράχια στον Υμηττό για μια συναυλία και μόνο. Θέλω να είμαι ανάμεσά σας κι εγώ και με βάζετε να μετράω αντίστροφα πάλι. Εκ των έσω -ή μάλλον εκ βαθέων - έμαθα ό,τι μας περιμένει κάτι μαγικό. Εμπιστευτείτε τους. Δεν έχουν παρά να κάνουν καλά τα μαγικά τους.

Παραγωγή: Μικρή Άρκτος
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

www.festival-ymittou.gr

Ώρα έναρξης 9:00 μ.μ.

Τιμή εισιτηρίου: 15 €
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

ΔΗΜΟΣ ΥΜΗΤΤΟΥ (Τηλ. 210-7623857)

Σταδίου 24, Τηλ 210-3217917

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ: www.i-ticket.gr

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΜΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΡΤΑ: 801-11-60000, 210 -6786000

http://jirashimosu.blogspot.com/2007/07/blog-post.html

http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=206482558

Κρυφές επιθυμίες

Σίλα, θες να μοιραστούμε κάτι γλυκό;

Πέρασμα

Δεν ξέρω ποιός είναι ο χρόνος που διάλεξες να ζήσεις

Απόψε εγώ ταξιδεύω στο μέλλον

το μέλλον όπως είναι τώρα

καθώς σε κοιτώ

από τον τέταρτο όροφο του ξενοδοχείου

περνάς μυστικά το δρόμο ντυμένος κοντά παντελόνια

για να ξεφύγεις

ένα κυπαρίσσι μονότονα μαύρο μετρά το ύψος του οίκου μου από το δρόμο σου

-παρατήρηση: μια νυχτερίδα ορχείται ενώ στον ορίζοντα ξημερώνει-

Βάλε μπροστά το αυτοκίνητο

κι ένα τσιγάρο είναι ο δρόμος

Καληνύχτα απόψε δε θα σου πω.