Romeo+Juliet

Ήταν καθηλωμένοι
Τα καρφιά είχαν ξεράσει όλο το σκουριασμένο αίμα
Εκείνο που δεν άντεχαν ήταν αέρας μες στα σπλάχνα
φιλήθηκαν
Και χάραζε απέναντι
Όμως ο ήλιος έβγαινε ετούτη την ημέρα απ’ το κορμί τους
Και χάραζε απέναντι, ο ήλιος…

Ήταν καθηλωμενοι

Τους έβλεπαν αλλά δεν ήταν πιά μαζί τους
Να κάνουν νόημα με τα μάτια έστω προσπάθησαν
Μα σ’ όποιον μίλησαν
Τους έκλεινε τα μάτια

Ήταν καθηλωμένοι

Μονάχα εκείνοι άκουγαν τη φωνή τους
Ήταν πιο καθαρή και δυνατή
Σχεδόν τους τραγουδούσε
Όμως τη μπέρδευαν με τις βροντές
Που έπεφταν στους ουρανούς εδώ και ώρα

Ήταν καθηλωμένοι

Και μες στα ξύλινα κουτιά
Είναι δύσκολο τα πόδια και τα χέρια σου να τα κουνήσεις
Μα ένιωθαν
Όχι, δεν ένιωθαν
Μια δύναμη άλλη τους έσπρωχνε να χορέψουν
Και γέλαγαν
Όχι, δεν γέλαγαν
Φοβάσαι όταν σε σημαδεύουν με χώμα

Ήταν καθηλωμένοι

μα ήταν όμορφοι
έτσι όπως τους θυμάμαι ακόμα…τώρα…

Y. Γ. Για όσα η λήθη δεν εσκέπασε μα ο τίτλος τους απ’ τη ζωή εκλείπει.