Λόγια πολλά δεν έχω σήμερα να πω. Αναρωτιέμαι για ποιό λόγο στη χαρά σωπαίνω. Τρύπωσα και φέτος στις συζητήσεις των μεγάλων μετά το μεσημεριανό. Τον αμνό εγώ τον σέβομαι, δεν τον τρώω. Και τα αντερά του ούτε. Ούτε τα σωθικά του κοκορέτσι. Έμαθα πώς μια θεία μου σκάρωσε με έναν εκλιπόντα πρώωρα θείο μια ξαδελφή μου. Άκουγα ώρα πώς αναστήθηκε εκείνο το παιδάκι. Και σώπαινα μπροστά στη χαρά, το πένθος και το θαύμα... Γύρισα και κοίταξα την ξαδέλφη, χαμογελούσε βλέποντας κάτι στην οθόνη, παρέα με τα υπόλοιπα ξαδέφια που σνομπάρουν τους θανάτους, όχι όμως το κοκορέτσι. Ύστερα βγήκα έξω στο φως... Είχε ημέρα λαμπρή.
1 comment:
αντώνη, συμπάσχω με όλα τα αμνοερίφια, κρίμα... κάθε πάσχα και χειρότερα :(
Post a Comment