Να φεύγεις. Να δραπετεύεις από κάθε κακό. Να νιώθεις την νηνεμία της απομάκρυνσης από εκεί που οι άνεμοι φυσάνε λυσσαλέα φουρτούνα. Και να είναι στέρεο σαν τη γη το νερό. Να μη χάνεις τη γη απ' τα ποδάρια σου τα πληγωμένα χάμω. Να περπατάς στη θάλασσα πάνω και να πιστεύεις το θαύμα. Να δέχεσαι τον χρησμό που σε θέλει τετράπουν, δίπουν και τρίπουν. Εντέλει ένα και το αυτό το αίνιγμα συμπληρώνει. Δίχως το χρόνο. Μόνο στο πλήρωμά του. Και δίχως ενοχή, χωρίς ευθύνη που κοιμάσαι ώρα πολλή στης κουπαστής την πλάτη. Ώρα δεν υπάρχει ποτέ αρκετή να σε κουράσει για να τη σκοτώσεις. Μήτε να αυτοκτονεί έχει κι εκείνη ώρα. Και να ονομάσεις μέσα σου ζωή αυτό που στο τέλος και στις κάθε στιγμές της ούτε η θάλασσα, μήτε ο δρόμος, αλλά μονάχα η ίδια σου η εκδρομή σου έδωσε το περιθώριο να ξαποστάσεις.
5 comments:
Το πιο ωραίο στις εκδρομές είναι τα ενδεχόμενα:
-Το χάος που απλώνεται κάτω από ένα γκρεμό
-Η θέα του εστιατορίου στο μεσημεριανό φαγητό.
-Ο ορίζοντας σε έναν καφέ (ή παγωτό)στο λιμάνι.
Α και ο ανοιχτός δρόμος, όπως ανοίγεται στην εθνική μπροστά απ'το αυτοκίνητο.
Όχι κι άσχημα για μια μέρα on the road:-)
.... ατέλειωτος ο δρόμος, ατέλειωτες στροφές
σκόνη, μια χώρα μες τη σκόνη, μα πάντα με πληγώνει κι αρχίζω ανασκαφές
είδα την άγνωστη πατρίδα
τώρα περιμένει... με τα κρυφά της δώρα τους εθελοντές
μην ψάχνεις πια αλλού, αφού το ξέρεις ήδη, εδώ είναι το ταξίδι
(Ταξίδι, Ν. Πορτοκάλογλου)
nice one. Έτσι πρέπει. Να φεύγεις από κάθε τι που σε δεσμεύει και σε πληγώνει. Και μια εκδρομή είναι θαυμάσια ευκαιρία για να το κανεις αυτό. :)
Λόγος πεζός,στα όρια της Ποίησης...
Εκπληκτικό.
Το διαβάζω ξανά και ξανά για να νοιώσω κι εγώ τη νηνεμία της δικής μου απομάκρυνσης απ΄αυτά που με ταλανίζουν.
:-)
Κι αν δε μου γράφει εκδρομή, το ρίχνω στον ύπνο. Φευγιό κι αυτό...
Post a Comment