Wednesday, March 14, 2007

"Εδώ και τώρα"...


Από προχτές έχει κολλήσει στο μυαλό η φράση. Κολλήματα τέτοια δεν τα περνάω ποτέ στο ντούκου. Αντιθέτως, ψάχνω να βρω τί σημαίνει η βουβή σιωπή τους. Οι λέξεις όταν τους δίνεις σημασία ουρλιάζουν πάντα κάτι ακαθόριστα καινούργιο μέσα στο κεφάλι σου. Βασανίζεις μέσα στις σκέψεις σου κάτι εγκλωβισμένο και κουτό, με την κυριολεκτική έννοια ανόητο και τώρα ξαφνικά αυτό το τερατάκι έχει βάσιμες ελπίδες να επιζήσει.

Το "εδώ και τώρα" σαν έκφραση δεν έχαιρε ποτέ της εκτιμήσεως μου. Το είχα συνδυάσει με γνωστό χαρισματικό λαοπρόβλητο ηγέτη και πρωθυπουργό και αυτή η επίφαση εξουσίας στη φράση απωθούσε πάντα την εκλογή της στη σκέψη μου -δε σας κρύβω και στην ψήφο μου. Εξάλλου οι αλλαγές ποτέ δεν στάθηκαν τα φόρτε της ψυχής μου. Αργότερα στα χρόνια των σπουδών το "εδώ και τώρα" αποτελούσε κωδικό μοτίβο στην προσπάθεια κατανόησης της τεχνικής κατασκευής της ποιήσης ως συνθέματος προσωπικού που δεν πραγματεύεται τα ηρωικά ανδραγαθήματα του Οδυσσέα φερ' ειπείν, αλλά καταπιάνεται με τα άδοξα πλην όμως περιπαθή συναισθήματα μιας εγωπαθούς λυρικής φωνής και των προσωπείων της κατά τα άλλα. Κι αυτό σχετικό είναι τώρα που σκέφτομαι φευγαλέα τους Ολυμπιόνικους του Πινδάρου. Τελοσπάντων, αυτό που έχει σημασία εδώ και τώρα είναι που συνειδητοποιώ πως η συγκεκριμένη φράση εδώ και χρόνια τελικά κι όχι μόνάχα από προχτές υποδαύλιζε σκέψεις για τη ζωή μου.

Τί εννοώ; Ζούσα φοβάμαι με ένα αίτημα των καιρών που κακώς έχει βλάψει την πλάση. Ασφαλώς φταίει που το νόημα έχει παρανοηθεί κι ασφαλώς φταίει που κανένας δεν βρήκε ως τώρα το κουράγιο να το κοιτάξει. Το "εδώ" και το "τώρα" είναι επιρρήματα που ο συνδυασμός τους ορίζει ένα χωροχρονικό παρόν, μια συνθήκη, το σκηνικό αν θέλετε που ορίζει στον άνθρωπο το πλαίσιο για να δράσει. Κανείς δεν όρισε ποτέ τη επιρρηματική αυτή φρασούλα ως ψυχαναγκασμό, κανείς δεν της έδωσε το δικαίωμα να γίνει ο ύφαλος που καλείται ένας ναυαγός στη σκέψη να υπερκεράσει. Ήταν πάντα η φιοριτούρα, το κουφάρι που έπρεπε ο λόγος για ζωή να υπάρξει.

Τελικά βλέπω με μάτια τώρα πιό καθαρά πως ο λόγος πάντα είναι το πρώτο θέμα."Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος. Τώρα δε θα τανε φωτιά στο αίμα" όπως λέει και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος στο καθόλον σημαντικό... Εν λευκώ του. Και συνειδητοποιώ οτί ο λόγος που γεμίζει το "εδώ" και το "τώρα", η παράμετρος που από σύνθημα το μετατρέπει σε αληθινή πράξη πολίτη και που από τεχνικό όρο ποιήσεως το ανάγει σε τέχνη ζωής είναι αυτή η ευκαιριακή και ευκτική πάντα κατάσταση στην ετοιμότητα του ανθρώπου να προσφεύγει σε αυτό το χωροχρονικό σύμπαν των επιρρημάτων του κάθε φορά και στιγμή που νιώθει μετεωρισμό και διχασμό στην θέλησή του.

Ελάχιστες φορές θα είναι αυτή η διαύγεια εφικτή. Ελάχιστες φορές ο άνθρωπος καταφέρνει να είναι ο πρωταγωνιστής στη ζωή του. Τις ώρες εκείνες όμως πάνω σε αυτή τη σκηνή μια τάξη επικρατεί και αίσθηση κάθε πνοής μυστικά στο κορμί του. Εκεί νομίζω βρίσκει κανείς και την ίδια του την ψυχή. Σε καμιά μεταθάνατον φλόγα.

4 comments:

Τίποτα said...

Αυτές τις ελάχιστες στιγμές, νοιώθεις το νήμα το αόρατο που σε ενώνει με τους θεατές, ξέρεις πως ρουφούν κάθε σου λέξη και κίνηση, ξέρεις πως τους έχεις στο τσεπάκι σου. Τότε συνειδητοποιείς το "εδώ" και το "τώρα". Ξέρεις πως εδώ και τώρα είναι η ώρα σου. Το τι θα συμβεί σαν πέσει η αυλαία και κλείσουν τα φώτα, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αλλά αυτό το "εδώ" και το "τώρα" εκείνης της στιγμής, είναι αρκετό για να σε ζεσταίνει στην υπόλοιπη ζωή σου.

Aντώνης said...

Όπως τα λες ένα πράγμα :) Ευχαριστώ, χαιρετώ και σε προσθέτω στη λίστα με τα blog μου, παράλειψη μου εδώ και καιρό

Τίποτα said...

Και δική μου. Αλλά θα το κάνω λίγο αργότερα. Τώρα θα φανεί σαν δάνειο-ανταπόδοση και δεν είναι έτσι.

mondo said...

"Και συνειδητοποιώ οτί ο λόγος που γεμίζει το "εδώ" και το "τώρα", η παράμετρος που από σύνθημα το μετατρέπει σε αληθινή πράξη πολίτη και που από τεχνικό όρο ποιήσεως το ανάγει σε τέχνη ζωής είναι αυτή η ευκαιριακή και ευκτική πάντα κατάσταση στην ετοιμότητα του ανθρώπου να προσφεύγει σε αυτό το χωροχρονικό σύμπαν των επιρρημάτων του κάθε φορά και στιγμή που νιώθει μετεωρισμό και διχασμό στην θέλησή του."

δεν είναι τυχαίο που τον περασμένο αιώνα αναπτύχθηκε με σθένος η γλωσσική στροφή και λίγο αργότερα η αποδόμηση. δεν μπορώ να τοποθετήσω τη ψυχή μας αλλά για μετεωρισμό και λόγο ουδεμία αμφιβολία έχω.