Αναρωτιέμαι γιατί φοβόμαστε τόσο την άρνηση. Πριν λίγες μέρες στη μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη συνάντησα τα σπάνια ψηφιδωτά του Χριστού της Χώρας των Ζώντων και της Θεοτόκου της Χώρας του Αχωρήτου και δύο αχνές - ή μάλλον ψαχνές - τοιχογραφίες των Αγίων στο διπλανό παρεκκλήσι με τις αγιογραφίες των Εσχάτων. Και κατάλαβα πώς οι άγιοι και πίσω από τις παραστάσεις τους ιχνογραφούνται και κοίταζα τα χνάρια των χαμένων ψηφίδων πώς έχουν αφαιρεθεί. Και είπα μέσα μου ότι ίσως δεν θα έπρεπε να δαιμονοποιούμε τόσο το βάθος, το θάνατο, την καταστροφή και το σκοτάδι, την άλλη όψη ή και κόψη αν προτιμάτε της αποκάλυψης του φωτός. Και μάλλον έχει έρθει η ώρα είπα και το Χριστό ακόμα που σήμερα περισσότερο από ποτέ καλείται να σώσει όχι μόνο τον Αδάμ αλλά και την Εύα να τον εφεύρουμε από την αρχή.
No comments:
Post a Comment