Στη μέση του δρόμου

Άπραγος
ανειδίκευτος
Ανικανοποιητής
μπροστά του
Ένα αλωνάκι λέξεις
ξαπλωμένες στο βλέμμα του
"Ως εκεί που χαράζει κι ως όπου βυθά"
Απέξω νεράκι μαθημένη έχει την πηγή
όμως αρπαχτικά πουλιά τα σπουργίτια των πόλεων, είν' η αλήθεια
Κι υψώνονται ανορθόδοξα τα περυστέρια
Μέσα στο κάτω κεφάλι του

«Όλο πιο γλυφό νερό το γλυφομούνι σου, αγαπημένη μου, στάζει
με μεθας και
ανδρόγυνες φαντάζομαι πολιορκητικές μηχανές
ξεθεμελιώνουμε την άσφαλτο σάρκα
δε σε χορταίνω
Σκοτώνουμε και ξαναζούμε το προπατορικό τους αμάρτημα
Αχ κι εκείνοι, ψυχή μου, μας καμαρώνουνε»