Το χιόνι - σκηνή ΙΓ'

Κατεβάζω την αυλαία της παράστασης τυλίγοντας την αφίσα και ανοίγοντας ένα παλιό ξεπερασμένο κεφάλαιο, μισοδιαβασμένο, στη σελίδα, στη σκηνή ΙΓ, στο ιατρείο, όπου όλα είναι άσπρα και τιτιβίζουν σαν νιφάδες από τρελό χιόνι - με πόση άχνα τιτιβίζει το χιόνι! Ένα φως έκθετο που θέλει κι αυτό να κρυφτεί, υπόλογο στα φτερά ενός αρχαγγέλου προστάτη της απειλής, στέκεται και παραφυλάει αόρατος σταυροφόρος, μια αόρατη φωτεινή εκκρεμότητα παραγεμισμένη ελπίδα, ελπίδα φτιασιδωμένη πούδρα από πίτουρο αλεσμένο. Δεν υπάρχει τίποτα μοντέρνο μέσα μου κι όμως αισθάνομαι ότι ζω στην ταχύτητα που επιβάλλει η εποχή μου θέλοντας και μη, με σιχασιά ή όχι. Κουρδίζομαι και προχωράω, υπαναχωρώ και ανθίσταμαι σε όλες τις εξετάσεις, τις επιβεβαιώσεις. Δεν θα μπορούσα να είμαι ωρολογοποιός, όμως θα μπορούσα να είμαι ρολόι ακριβείας τόσης, ώστε να με χρησιμοποιούν σαν πολυμήχανο σε βόμβες νετρονίου - πόσο παρωχημένα μιλάω! Μιλάω με επιστημοσύνη που δεν μου επιτρέπεται αλλά διαισθάνομαι. Μια ώρα αργότερα από την ώρα που βραδιάζει πάντα ωστέ να δικαιολογώ και να παραπλανώ για την βαθιά καθυστέρηση τόσο ώστε κανείς να μην στηρίζεται στο ημερολόγιό και το συλλογισμό μου. Μιλάω αρκετά αναίμακτα ώστε να μη στήνουν μπροστά μου καθρέπτη. Κανένα χρώμα, κανένα μολύβι, κανένα κραγιόν, καμια σκια, κανένα σημάδι, κανένα νόημα, κανένα συμπέρασμα, καμια σημασία. Δεν θα φαινόμουν. Ακόμα κι αν το έκαναν, αν έφερναν μπροστά μου καθρέπτη και διέταζαν βγάλε μια άχνα δε θα ενσάρκωνα καμία αντανάκλαση - με πόση άχνα τιτιβίζει το χιόνι!