Ο καμποτίνος

 

Ανεπαιγίσθως. Γιατί κάπως πρέπει να λέγεται κι η σιωπή ή ό,τι τελοσπάντων σε σιωπή καταπίνει. Μα και γιατί κι ο ρόλος του κομπάρσου ακόμα θα πρέπει φαντάζομαι να έχει σίγουρα τη δική του μέθοδο υποκριτικής στο δράμα όταν παίζει. Έφτασα λοιπόν στο σημείο για αυτό το εγχείρημα με τη επινόηση μιας και μόνο μικρής και ανεπαίσθητης λέξης που μπορεί έτσι στριφνή κι ακατανόητη στο κάτω κάτω της γραφής στο ντούκου να περάσει και τον καθένα να απαλλάξει τελικά από την οποιαδήποτε προσπάθεια να την σπουδαιολογήσει, να της προσδώσει μια κάποια περαιτέρω σημασία από το μια ακόμα λέξη του τρελού. Λόγια του αέρα μόνο ξέρω να φτιάχνω. Το μόνο μου ταλέντο είναι αέρας κοπανιστός. Έτσι και στη λέξη "ανεπαιγίσθως" κατέληξα από τον σιωπηλό ρόλο του Αιγίσθου. Την παρουσιάζω εδώ έτσι, σε ένα εκκύκλημα τραγικής επιρρηματοσύνης, αυθαιρετώντας και εγκληματώντας συνειδητά πάνω στη γλώσσα, εφευρίσκοντας και επιστρατεύοντας έναν νέο μεταξύ μας ανομολόγητο κώδικα επικοινωνίας, αν πετύχει, πιάνοντας από την αρχή το νήμα και τυλίγοντας γύρω από το λαιμό το ας το πούμε γλωσσάρι ετούτο, τραβώντας γερά και σφίγγοντας δυνατά ώστε καμπάνα έτσι εξηγημένος να αντιλαλήσω ως τον τελευταίο ρόγχο και την τελευταία τριχιά του σκοινιού και του παλουκιού μου, παραδίνοντας την πράξη μου αυτή ως εγχειρίδιο στου σπαθιού σας το θηκάρι, μια επεξήγηση γκροτεσκ προκειμένου να γίνει κατανοητό με την κάμποση μεγαλύτερη σαφήνεια που προσφέρει όλος ετούτος ο θεατράλε εντυπωσιασμος επιτέλους αυτό το μετέωρο απονενοημένο διάβημα που μεταξύ μας μπορεί ακόμα τολμηρά να εννοείται. Μιλώ για τη εσωτερική διαδικασία ενός συλλογισμού που προσπααθώ να σας μεταδώσω, για ένα επίρρημα που εξηγεί με όνομα άστοχο ενδεχομένως τον τρόπο για αυτό που πάντα απομένει και επικρέμαται μετέωρο σε κάθε απόπειρα ανάμεσά μας μέχρι το τέλος να εξηγηθούμε, μια απόπειρα που τις περισσότερες φορές πιστεύω (γιατί το νιώθω) ότι καταλήγει στο κενό. Κι αφού στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί, επαναλαμβάνω ότι πίσω από τούτη την ασήμαντη λέξη δε χρειάζεται να ψάξει κανείς κανένα απολύτως νόημα ψηλότερα κρεμασμένο ή βαθύτερα κρυμμένο. Γιατί δεν είναι φορέας νοημάτος ούτε το επίρρημα ούτε το σκοινί ούτε καν εγώ, ένας θλιβερός καμποτίνος.