Κηρομπογιές

Άναψα κεριά που έλιωσα μέσα μου 
τα βουτούσα ζητούσαν κι άλλο οξυγόνο 
ό, τι αποθέματα έβρισκα έκαιγα κι όσο έλαμπα ξεγελιόμουν 
πως δεν πονούσα, αρχισε και το δέρμα μου να λάμπει, 
έτσι εξαϋλωμένο μου φάνηκε επιτέλους απρόσιτο 
έγινα ενα παραφουσκωμένο κινέζικο χάρτινο φανάρι, αερόστατο 
ο αέρας φούντωνε τη φωτιά μου πετούσα 
με τον ήλιο κόκκινο μέσα μου δεν είχα καρδιά 
την παντρεύτηκε ο ήλιος, 
ασελγούσα, 
μόνο τα μαλλιά μου τέντωνα, τις παραφυάδες τους 
εδώ κι εκει στο σώμα ανατρίχιαζα, 
μάκραιναν οι φλόγες τα μαλλιά μου ακριβώς στο μήκος που ποθούσα, 
τέντωνα τα δάχτυλα των χεριών και μπορούσα να σπάσω επιτέλους τα κόκkαλά μου χωρίς να τραυματίζομαι 
για να χωράω κάπου και να αλητεύω παντού, ο κόσμος δεν κορόϊδευε πια, 
δεν κοροϊδευόταν, ούτε με ενδιέφερε, ούτε αδιαφορούσα, είχαμε συνηθίσει· 
ένας καιόμενος περαστικός μες τη νύχτα.

Η Αίρεση @Skrow theater

Η Αίρεση

Ο οραματιστής ιερέας Jim Jones οδηγεί τους πιστούς του να δημιουργήσουν μια κοινωνία ισότητας μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Ένας πείραμα που οδηγεί χίλιους ανθρώπους στην «ελευθερία» και τον θάνατο τους. 

Μια παράσταση βασισμένη στη μεγαλύτερη ομαδική αυτοκτονία της σύγχρονης εποχής. Τρεις νεανικές ομάδες (Cheek-bones, Χα!, katayis teater) συνεργάζονται για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία του Γιώργου Αγγελόπουλου των AbOvo για να αφηγηθούν την αληθινή ιστορία του Jim Jones και της αίρεσής "People's Temple" που κατέληξε στην "επαναστατική" αυτοκτονία σχεδόν χιλίων ανθρώπων στην Jonestown της Γουιάνας το Νοέμβριο του 1978.

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιώργος Αγγελόπουλος
Ηχητική - μουσική επιμέλεια: Σοφία Πάσχου
Φωτισμοί: Γιώργος Αγγελόπουλος

Παίζουν: Μαριάννα Βαρβιάνη, Αντώνης Γκρίτσης, Νόρα Δημόπουλου, Εύη Δόβελου, Θεοδόσης Κώνστας, Ιωάννα Λέκκα, Βαγγέλης Ιεζεκιήλ Παπάς

Προγραμματισμένη πρεμιέρα: 25 Νοεμβρίου 2013
Διάρκεια παραστάσεων: 25/11/2013 – 18/02/2014
Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15μμ
Τιμή εισιτηρίων: Κανονικό: 12,00€, Μειωμένο: 8,00€

Skrow, Αρχελάου 5, Παγκράτι
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2107235842
Online εισιτήρια: http://www.viva.gr/tickets/theatre/i-airesi/

Με την υποστήριξη των AbOvo

Υπερντερλικατέσεν

Το βράδυ στα όνειρα βλέπουμε τη συνταγή της ημέρας. 
Τα υλικά μας σήμερα είναι: 
Ποτήρια, αδιάφορο τι ποτήρια. 
Σπάζουμε όλα τα ποτήρια στα κίτρινα πλακάκια της παλιάς κουζίνας.
Όσο αδιάφορο κι αν είναι 
ξεσπάει, μας κάνει χίλια κομμάτια αδιάφορη η ενοχή μας. 

Πριν την ανακαίνιση ακόμα, 
βαθύτατο κίτρινο παρελθόν ακόμα, 
ολόκληρο τείχος κίτρινο παρελθόν 
κάνουμε τα πλακάκια κίτρινα από το παρελθόν 
τα κάνουμε πλακάκια με το παρελθόν 
και μια παράσταση αυγοκόβουμε 
αποτυχημένη Μήδεια, Μποστ, όχι Ευριπίδης
Να 'ναι για να 'ναι δυο φορές ανοικοκύρευτο το γκραν γκινιόλ.

Η πρωταγωνίστριά ατάλαντη.
Η πρωταγωνίστρια που ούτε άρθρο δεν της πρέπει
στο τέλος βγάζει ένα καροτσάκι
ένα κοριτσάκι ανακούρκουδα μέσα στο καροτσάκι
παίζει στο πόδι του το σοσονάκι
κι από μέσα βγαίνει κούκλα σφαγμένο μωράκι 
πασαλειμένη κατακόκκινη κλοουνερί.

Στο τέλος το αυτοκίνητο 
άσπρο, σκουριασμένο, 
ο σκαραβαίος με το όνομα
ο σκαραβαίος μετώνομα
μια μετωνυμία άρματος 
ο σκαραβαίος κιλίβαντας πυροβόλου 
Το σκαθάρι επιζεί ή είναι μακρινή ανάμνηση τα όσπρια που μαγειρέψαμε χτες 
ο σκαραβαίος; 

να μην κλείνουν οι πόρτες καλά, να αερίζεται
η διαδρομή φουρκέτα να συνεχίζεται
όσο στενεύει ο δρόμος από το πάρκινγκ προς την έξοδο 
όσο η συζήτηση μέσα στη χύτρα εξαντλείται 
στο αν δανείζεται ανταλλακτικά η Φοκσβάγκεν από την Μερσεντές.

Μικρές εικόνες ΧVIII - Παράπλευρη απώλεια

Τα βράδυα

                    όταν πέφτω να κοιμηθώ

         αν τα καταφέρω

        γίνομαι κουκίδα

                  στην από κάτω πλευρά

       του στρώματος

Going Wild

- Αλίκη: Πόσο διαρκεί το “πάντα”;

- Λαγός: Μερικές φορές μονάχα ένα δευτερόλεπτο.

 
Είναι νύχτα· στέκομαι κάτω από φως. Είναι ώρες που κερδίζει η Τύχη, είναι ώρες που κερδίζει η Μοίρα. Αντίποινα δεν δίνονται, τα εύρετρα δεν τα ζητάνε. Στην ισοτιμία του απαγώγιμου δε λογίζεται έγκλημα, τόσο ακριβοδίκαια όλα που ο άνεμος δε φυσάει - παντού, όχι μόνο στην Αυλίδα. Τίποτα αμφίρροπο ακόμα. Οι τοίχοι γράφουν τιμωρία τα μαθήματα, προσχολικά αδιάβαστα εγχειρίδια. Ξίφος φάσγανον μαχαίρι, δεν διώκεται η θυσία, όπως και να το πεις είναι πράξη ιερή τα λογικά μας, τα τελευταία βράδια λιμνάζουν ακύμαντα. Φίλα με! Μην τρομάζεις! Απόψε θέλω φώτα. Εκτίθεμαι, σε μια άλλη χώρα, θα με διεκδικούσαν άλλοτε, έγινε πόλεμος για εμένα και τα άσπρα μου μαλλιά. Συντήρησε τις παγοκυψέλες. Παραβρίσκομαι. Νοηματοδοτούμαι. Κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, ενημερώνομαι κι ενημερώνω τις εξελίξεις. 

Κανένας Αύγουστος

Κατέβαινες και κάτω. Έρχονταν να σε βρουν και δεν προλάβαιναν. Κι άλλη καταπακτή. Συνεχίζονταν. Εμβρόντητος για μια στιγμή και εμπρός για μια επόμενη ανηλικίωση. Ηλίκοι άλλοι γύρω σου, ξεχασμένες αντωνυμίες παραμύθια λύκοι χωρίς χνάρια παιδάκια. Αποκλειστικότητα περίκλειστοι. Αιχμαλότητα. Άλωση. Αλλοφροσύνη. Ευφρόσυνη αφαλάτωση. Το σώμα σου λέπια. Ξύστρα τα χέρια των αφυδατωμένων βράχων. Κόκκινο σκοτωμένο αίμα οι βράχοι. Μελανόμορφα διακριτικά στις σπηλιές των βράχων κόκκινο μπορντό σκοτωμένο αίμα. Πεντάστερο, ποιότητας ΑΑ, μεταποιήθηκε η αιχμαλότητα σε χθαμαλότητα. Πήδακες θειαφεί. Νερομπουρμπουλια ρήματα. Και γίναμε χθόνιοι. Πάλι

Καρφιά

Αντώνη, Αντώνη, που χέζεις το σεντόνι

Έχει αρχίσει η φθορά. 

Κάθε μέρα προσπαθώ λίγο περισσότερο, ολοένα λίγο περισσότερο. 

Μια ανάστροφη ανυπομονοκινησία. 

Κάνω σχολαστικά τα πιο καθημερινά πράγματα ενώ πανικόβλητος μέσα μου ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω, δε θα προλάβω να τελειώσω τίποτα τελικά. 
Απομακρύνομαι από αυτόν τον έλεγχο, 

όσο περνάει ο καιρός νοσταλγώ ολοένα περισσότερο μια αθώα ηλικία 

ή τελοσπάντων όπως μπορεί να ονομάσει κανείς αυτό το ακαθόριστο χρονικό διάστημα 

γιατί ίσως να μην είναι και αυτό που πραγματικά έζησα 

ή μήπως φαντάζομαι εξιδανικευμένα ό,τι προηγήθηκε;

- να εξαργυρώνεις σε παρελθόν τη φαντασία; Γίνεται να λάμπει πίσω ο φάρος; 

Έλεος πια αυτή η αντιπαράθεση χρονικών επιρρημάτων, 

 - χρονικών επιρρημάτων που ορίζουν τόπο; 

/εδώταν/

Μια τακτική, μια τεχνική, να βρίσκεις πάντα την κατάλληλη λέξη για να γίνεις εντελώς σαφής, πόσο σαφής μπορείς επιτέλους να γίνεις, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, όποιος είναι πραγματικά ή ιδανικά πλασμένος από χρόνο. 

Μπορεί απλώς να υπάρχει μια εκδοχή που βγαίνει νικήτρια στην πάλη με κάθε στιγμή παρόντος 
τόσο 

όσο άλλο τόσο μπορεί και να μην υπάρχει

και βρίσκει πάντα μια αιτία το είναι να λυπάσαι· γι' αυτό που θα μπορούσε να ήταν. 

Εδώ είναι 

και ήταν 

η ιδιαίτερή μου πατρίδα. 

Εδώταν στάθηκα 

δεν εκδόθηκε ποτέ καμία σημαία ώστε να κατοχυρώνω ανά πάσα στιγμή την πατέντα. 

Το είναι και το ήταν και το θα μπορούσε να είναι με το θα μπορούσε να ήταν. 
Εγώ σε ένα τόπο και παίζω συχνά με τους χρόνους λες κι είναι επιχειρήματα. 

Βλέπεις; δεν καταφέρνω να γράφω επινίκιους πια, είναι μια ένδειξη ακόμα και τούτο, ένα σημείο φθοράς των χρόνων και των καιρών. 

Κάποιες φορές έρχεται ολοένα περισσότερο στο μυαλό μου η εικόνα, 

- ψάχνω ένα σφυράκι, μισό λεπτό

θα προσπαθήσω να στην κρεμάσω βαθύτερα

να εξηγήσω την αίσθηση περισσότερο 

- δεν ξέρω κατά πόσο γίνομαι αντιληπτός, σημείο τρωτό από πάντα ετούτο

δε βρίσκω σφυρί, να σου κάνω τα χτυπήματα με τη φτέρνα; 
θα γλιτώσουμε και τα αίματα, 
μπορεί να είπε πριν τον Πινόκιο ο Τζεπέτο.

Ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, 

δεν είναι καν κρεβάτι, είναι μια τάβλα ξύλο καπλανισμένο, καθαρό 

για να μπορεί να καρφώνεται πιο εύκολα, 

χωρίς στρώμα, 

για να μπορεί να καρφώνεται απευθείας 

χωρίς μεσολάβηση, 

ενδεχομένως χωρίς να υπάρχει θεός 

ώστε να μην υπάρχει και αντιπρόσωπός του

και όλη αυτή η εγκατάσταση είναι μέσα σε ένα λευκό, άσπρο δωμάτιο 

εγκαταλελειμμένο 

και δεν υπάρχει κάτι άλλο μέσα, 

είναι μια τάβλα που στηρίζεται στο ύψος ενός κρεβατιού σε ένα υποτυπώδες ολοκάθαρο κάτασπρο δωμάτιο 

που λούζει ένα ακτινογραφικό, διαπεραστικό φως - όχι ενοχλητικό, 

μάλλον ένα απέραντο φως που συν τω χρόνω έχω συνηθίσει, 

ένα φως που έχεις επίγνωση ότι πάσχεις αλλά και εμπιστοσύνη ότι είναι το μόνο που μπορεί να σε θεραπεύσει. 

Ούτε φάρμακα. 

Ούτε γιατρός. 

Ούτε ακτίνες χι. 

Ούτε θεός. 

Μόνο φως. 

Και εσύ 
μόνος σου σε αυτό το δωμάτιο 

είσαι 
γιατί το εγώ μπορεί τώρα να γίνει μέχρι κι εσύ 

χωρίς πλέον απαραίτητα την παρουσία κάποιου, 

το εγώ μπορεί να γίνει πλέον εσύ 
χωρίς να χρειάζεται πλέον να αποκαλυφθεί και μια άλλη του ιδιότητα. 

Ξαπλωμένος εδώ μέσα 

από κάτω 

από πάνω

ένα σεντόνι 

όλο καρφιά πεταμένα γύρω 

που φτιάχνουν ένα τρισδιάστατο περίγραμμα 

για να μπορώ να δουλεύω κάπως ελεύθερα μέσα στο σεντόνι.

Στη θέση μου
είναι στιγμές που με πιάνει μια περίεργη ασφυξία και 
λέω πρέπει να απεγκλωβιστώ εντελώς, 

μόνο που τότε νιώθω τα καρφιά βαθύτερα μέσα στη σάρκα, 

μικρές ακκίδες σκουριάζουν στις φλέβες το αίμα 

και τότε 

είναι 

που αντιστρέφεται εντελώς το αίσθημα 

και ούτε να χαλαρώσω τα μέλη πρέπει 

γιατί υπάρχει κίνδυνος να σκιστώ 

και χαλαρώνω το αίμα χτυπώντας ανάσες καρφία μέσα στις φλέβες 

ώστε μένω ανέπαφος 

εγώ 

μόνος μου 

εδώ και τώρα 

μες στο δωμάτιο 

κάτω από ένα σεντόνι
καρφωμένος.

70 κιλά

 

Πρέπει να τα αποδεχτώ όλα κι αυτό το καλοκαίρι. Καταρχάς πρέπει να αποδεχτώ ότι πέρασε ήδη το μισό καλοκαίρι και εγώ δεν το κατάλαβα και πρέπει να αποδεχτώ ότι πρόπερσι ήμουν εξηνταέξι περσι εξηνταοχτώ και φέτος το καλοκαίρι θα είμαι τελικά εβδομήντα κιλά και ίσως πρέπει να δοκιμάσω όλες τις γεύσεις παγωτό από όλα τα ζαχαροπλαστεία της γειτονιάς γιατί ίσως δεν πρέπει πια να φοβάμαι ότι θα παχύνω κι άλλο και γιατί ίσως χρειαστεί να αλλάξω σπίτι και γιατί ίσως σταδιακά μεταμορφώνομαι σε αερόστατο ή μπαλόνι και πρέπει να αποδεχτώ ότι φουσκώνω μπάλες παγωτό. Και θα σφουγγαρίζω κάθε τρεις μέρες στο διαμέρισμα και θα θυμάμαι ότι η γιαγιά σφουγγάριζε και δεν έπρεπε να πατήσω για λίγη ώρα μετά για να μην λερώσω ώσπου να στεγνώσει και στάξουν παντού οι μπάλες παγωτό. Γιατί κάθε καλοκαίρι η Κλυταιμνήστρα στρώνει το κόκκινο χαλί στον Αγαμέμνονα και εκείνος ο ηλίθιος δεν πρέπει να πατήσει για να μπει μέσα γιατί μετά θα πρέπει να πεθάνει και η Κασσάνδρα. Ετσι, λοιπόν, πρέπει να δω και φέτος το καλοκαίρι σε επανάληψη όλες τις τραγωδίες, πρωτοποριακές και μη σκηνοθεσίες, και καμία δε θα με περιλαμβάνει γιατί μάλλον δεν είμαι καθόλου καλός και ικανός ηθοποιός ούτε για τους συντηρητικούς ούτε για τους πρωτοπόρους επειδή τρώω πολύ παγωτό και βλέπω σε επανάληψη και όλα τα ελληνικά σήριαλ που γυρίζονταν άλλοτε για να αναζητήσω τις αιτίες της ανόδου της χρυσής αυγής στο μεγάλο θυμό και στην ενδοοικογενειακή βία και αποφεύγω να συναντάω μέλη της δικής μου οικογενείας γιατί τα μπερδεύω με τους πρωταγωνιστές και τις ανάλογες καταστάσεις μυθοπλασίας που ουδεμία σχέση έχουν οπωσδήποτε με την πραγματικότητα. Και θα μαλώνω με τους φίλους μου για την κρίση γιατί εκείνοι βρίσκουν μια ασυνέχεια στην απόγνωσή μου και δεν καταλαβαίνουν γιατί στα σημάδια της κρίσης εγώ πεισματικά επιμένω και καρφιτσώνω συνέχεια τα ανθάκια γιασεμί που κρατούσε στο Δόλωμα η Αλίκη γιατί όλα αυτά είναι σκέρτσα είναι μια πόζα και είναι επίπλαστα και πρέπει να είμαστε αληθινά αισιόδοξοι και δεν πρέπει να δοκιμάσουμε ό,τι μας πλασάρουν, ακόμα και το παγωτό πεπόνι!

Wisława Szymborska - Cassandra

Ιδού εγώ, η Κασσάνδρα
Αυτή είναι η πόλη μου μέσα στις στάχτες
Αυτή η μαγκούρα κι αυτές οι κορδέλες της προφητείας
Και το κεφάλι μου αμφιβολίες γεμάτο.

Νίκησα, είναι αλήθεια
Οι λέξεις μου φλόγες προφητικές στον ουρανό που καίνε
Μονάχα παραγνωρισμένοι προφήτες
έχουν το χάρισμα να τις διακρίνουν
Μονάχα όσοι είπανε πως πήραν το λάθος δρόμο
μα όσα είπανε επαληθεύτηκαν τόσο γρήγορα
Σα να μην πρόλαβαν να ζήσουν σχεδόν ποτέ.

Το θυμάμαι καλά
οι άνθρωποι με κοίταζαν και ξεκληρίζονταν στη μέση μιας λέξης
Το γέλιο πάγωνε.
Τα χέρια τους λύνανε οι εραστές.
Παιδιά τρέχανε στις μανάδες τους
Ούτε τα ονόματά τους δεν έμαθα
Κι εκείνο το τραγούδι για το μικρό πράσινο φύλλο –
Κανένας δε γύρισε να μου το τραγουδήσει.

Τους αγάπησα
Αλλά τους αγάπησα από ένα ύψος
Πάνω από τα ύψη της ζωής
Πέρα από το μέλλον. Κοίταζα πάντα στο κενό
Συνηθίζοντας ολοένα το θάνατο
Ζητώ συγγνώμη αν η φωνή μου ήταν τραχιά
Δείτε τους εαυτούς σας από τα αστέρια, έκλαιγα με λυγμούς
δείτε τους εαυτούς σας από τα αστέρια.
Με άκουγαν και έσκυβαν τα μάτια.

Προσπέρασαν τη ζωή τους
Σπρωγμένοι από τον πανίσχυρο άνεμο
Καταραμένοι
Παγιδευμένοι εκ γενετής σε σώματα διαμελισμένα
Κρατώντας μέσα τους αχνή την ελπίδα
Μια φλόγα που έκαιγε όσο και αν τρεμόσβηνε
Κι ήξεραν η στιγμή τι σημαίνει,
Κάθε στιγμή, η παραμικρή στιγμή λίγο
πριν -

Αποδειχτεί πως έχω δίκιο
Σε τίποτα δεν ωφέλησε
ιδού το ρούχο μου καψαλισμένο στην άκρη
ιδού το άχρηστο ραβδί μου
ιδού η γκριμάτσα μου
Μια γκριμάτσα μπορεί και όμορφη να 'λεγες.

(μετάφραση από τα αγγλικά Αντώνης Γκρίτσης)

Τέρμα γκάζι

 

Αρχή της κίνησης η αυτοκίνηση - ή το αυτοτρακάρισμα, το αυτογκόλ;

Όχι ότι προδίδω τις σκέψεις μου αλλά καμια φορά σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι ένα όμορφο παιχνίδι πανικού. Σκέφτηκα κι αμέσως αναιρεσα το συλλογισμό γιατί ακύρωνε τις σκέψεις και τις καταδίκαζε σε μια πόζα ελευθερίας. Όμως έχω ανάγκη να μπω σε ένα χαμόγελο και να το κοιτάζω σαν έναν καθρέπτη που θα με πείσει, σαν ένα ανακλαστήρα υπενθύμισης που θα με βάζει στον ίσιο δρόμο γιατί τα αυτοκίνητα είναι για να πηγαίνουν πάνω στην άσφαλτο και όχι μέσα από τα δάση. Τι κάθομαι και μιλάω και πού οδηγώ τη σκέψη και αν με διαβάσεις τη δική σου σκέψη όχι σε διάβαση, σε μετωπική σύγκρουση την καταδικάζω. Δεν έχω περιθώριο να γίνω κατανοητός, δεν θα γίνω ποτέ καμία αυθεντία επικοινωνιακότητας. Το δίπλωμα οδήγησης το πήρα αλλά δεν το εξασκώ, τρεις φορές οδήγησα σε δρόμο κι ύστερα μαθήματα ξανά και ξανά το τιμόνι στο χέρι δίπλα σε δάσκαλο μα όχι μόνος και ποτέ ξανά σε δρόμο και στο τιμόνι. Μια τελεσίδικη απόφαση και δεν οδηγώ αλλά δεν μπορώ και να σταματήσω.

Δεύτερη πληγή / O βάτραχος

 Βάτραχοι κάλυψαν όλη την επικράτεια της Αιγύπτου, μπαίνοντας στα σπίτια των ανθρώπων...

Φοβάμαι, φοβάμαι κινδυνεύω, κινδυνεύω τόσο εντελώς που φοβάμαι και τις λέξεις ακόμα που διαλέγω, φοβάμαι, δεν καταλαβαίνω, τί θέλω να πω, γράφω σε διακατοχή και φοβάμαι τον δράστη που περιγράφει το ρήμα και σε τι κατάσταση με εκθέτω. Καταπίνω.

Το στομάχι νιώθει τον φόβο ανέκφραστο παντελώς, κατεβάζει φόβο μεγάλες κουταλιές βουλιμίας κι ο φόβος παλινδρομεί κι ανεβαίνει τη διχασμένη μου γλώσσα, σαπίζει τα δόντια και το στόμα μου ματώνει στις άκρες καθώς τεντώνω σε άναρθρο φόβο ουρλιάζοντας σιωπηλά τα χείλια, έχω την εντύπωση ότι αν χαθώ εξαιτίας του θανάσιμου φόβου τώρα, θα συνεχίσω να κοινωνάω κάπου άλλου συνεχώς μετά φόβου θεού πίστεως και μιας αλλόκοτης στοματίτιδας εις τον αιώνα, γράφω εξαρθρώνοντας τα σαγόνια μου όσο περισσότερο φτάνω για να ανακουφιστώ και χρησιμοποιώ στο πηγούνι μου όλο εκφράσεις μυστηριακές ή γκροτέσκο γιατί ο φόβος είναι νερό κι αλάτι μαζί στις πληγές, ζωή παρούσα, πρωθιέρεια και σφυροκοπάει από μέσα κατασκάβοντας τα ούλα και διογκώνω μες στα ούλα αέρα στη λίμνη του μεταλλασσόμενου, στριφογυριστού φόβου μου σαν ένας βάτραχος που καταπίνει δισεκατομμύρια εκατομμυρίων κουνούπια. 

Μια αυτιστική μηχανική υπερπροσπάθεια, μια μάλλον άσκοπη διαδικασία, ένα παιχνίδι σκοποβολής που κολλάει μονίμως σε μια όλο δεύτερη εμμονή, της οποίας ο φόβος δεν παίρνει διαβατήριο για την επόμενη πίστα και βαφτίζεται μέσα στον τόπο του μετανάστης. Κατοικούμαι, κυριεύομαι επιτόπου και το σώμα δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει το συναίσθημα, προσπαθώ να εγκλωβίσω έστω σε γραφή τη μηχανική διαδικασία αλλά οι άνθρωποι νομίζουν ότι ζητώ να αποκρυπτογραφήσουν πινακίδες βήτα γραμμικής και απελπίζονται αλλά και κομπορρημονούν για τις πινακίδες της γραμμικής βήτα και δίνουν κουράγιο στα κατάλοιπα του πολιτισμού και στα κατορθώματα της αναπνοούλας μου αλλά δε μπορούν να δώσουν την πρέπουσα αρχαιολογική προοπτική και τη σημασία, μα εγώ συνεχίζω να επιχειρώ μια ιλιγγιώδη αυτοκίνηση για όποιον δεοντολογικά συγκινηθεί να με ακινητήσει σε ένα στιγμιότυπο άρσης του βαρέως κορμού αυτού του παραφουσκωμένου, του χαμερπή βατράχου που παριστάνω. Αν με καλωδιώσεις σε μια ηλεκτροφόρα γωνιά θα σου παίξω τα πιο πανικόβλητά σουσούμια, αλλά δεν παίζουν πλέον καιροί για πρίγκηπες, φρανγκενστάην και αλλά τέτοια πειραματόζωα. 

Ζητώ ηθοποιό λοιπόν άξιο να σταθεί εδώ και να μεταδώσει συναίσθημα. Με όποια μέθοδο, δεν έχω μέθοδο. Οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να διαβάσουν, να ηχήσουν, να κλάψουν, να γελάσουν, να δώσουν σάρκα και οστά, να μην αισθανθούν.

Τυφλό σημείο

 Κάθε μέρα αρχίζει με ίδιο τρόπο πια. Ανοίγω τα μάτια και μετανιώνω που δεν κοιμάμαι. Δεν ήμουν ποτέ φίλος του ύπνου. Κι όμως, με το που ξυπνάω, μετανιώνω - τώρα πια ακόμα περισσότερο ακαριαία -. Δεν προλαβαίνω καν στα μάτια μου να αισθανθώ αυτή τη γλυκύτητα απ' την ψευδαίσθηση του ύπνου, την ψευδαίσθηση τουλάχιστον μέσα σε αυτή την άχαρη σύμβαση που έχει εφεύρει για να ανάπαυεται το σώμα ότι ξεκουράστηκε κιόλας από τις χτεσινές εικόνες της φρίκης, ώστε να μπορεί τώρα να συνεχίσει πέρα από αυτό το τυφλό σημείο, πέρα από αυτή τη μαύρη τρύπα, σήμερα πια, έστω λίγο πιο ήρεμα κι αλλιώς, ότι το σήμερα ήρθε επιτέλους για να γίνει πραγματικότητα μια επόμενη μέρα. Στον ύπνο και στον ξύπνιο, αδειάζω και γεμίζω ένα άπατο πιθάρι, διαρκώς,  διεκδικώντας τη γωνίτσα του σε ένα βασίλειο νηνεμίας. Γιατί σα να μη φτάνει που χάθηκαν τα όνειρα - όλος ο φόβος έχει μεταβιβαστεί εκεί ακριβώς -, ο μεγαλύτερος πανικός είναι ότι δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση της προσπάθειας με την οποία ξεκινάει κάθε μέρα.

Μικρές Λέξεις IX - εκταφή

Τα κόκαλα έχουν την τάση να ξεχνούν τι θα πει μοναξιά 

και ελευθερία. Τόσο καλά προσαρτημένα, προσαρμοσμένα 

από κατασκευής στα έγκατα αδιαφορούν που είναι 

προκατασκευασμένα να μείνουν υπολείμματα. Δε νοιάζονται

δεν αισθάνονται, δεν υπενθυμίζουν, δε φανερώνονται

ακόμα και μετά την ύπαρξη είναι ένα καλά φυλαγμένο κουτάκι

στα παρασκήνια σχεδόν της ανυπαρξίας. 

Το αλωνάκι

 

Πορευόμαστε μέσα σε ένα ανερμάτιστο πεδίο, προσπαθούμε διαρκώς να καρφώσουμε τέλη πασσάλους, θανάτους σημαδούρες, ωρόσημα όσο κι αν απεχθανόμαστε την έννοια του τέλους, όσο κι αν δεν μπορούμε να μην φοβόμαστε τη σιγουριά της προοπτικής του θανάτου. Και παρατηρούμε πώς ξεφτίζει το ξύλο στους σταυρούς ή πώς η σκουριά από τα σίδερα εμπλουτίζει το χώμα. Kαι μέσα κει γιορτάζουμε επετείους και θρηνούμε μνημόσυνα, μετράμε αμέτρητες κόκκινες παπαρούνες και μας κάνουν χαρούμενους οι παπαρούνες γιατί ούτε καν τις φυτέψαμε ποτέ, γιατί η σπορά τους δεν είναι δικό μας έργο και γιατί δεν ξέρουμε η σπορά τους τίνος φτωχοδαίμονα τελοσπάντων έργο είναι και γιατί μπορεί περισσότερο για όλα αυτά να ευθύνεται που οι παπαρούνες είναι απλώς παπαρούνες και μπορούν να μας κάνουν να ξεχνάμε αν τις μασουλίσουμε κομμάτι. Αλλά μέσα εκεί μετράμε επίσης και τους σταυρούς και όχι πολλά, μόνο ένα, κορμιά πεθαμένα, μόνο ένα κορμί σε άπειρες εκδοχές θανάτου από ένα μοναδικό εμφύλιο πόλεμο γιατί κάθε πόλεμος είναι αποκλειστικά εμφύλιος και είναι μοναδικό, κατάδικό μας κατόρθωμα και μόνο μας αξιομνημόνευτο έργο. Και δεν έχει νόημα να φεύγεις μακριά από αυτό το μακάβριο και ζωηρό αλωνάκι και δεν έχει νόημα να κουνήσεις το δολοφόνο ή ζωοδόχο σου ρούπι ούτε βήμα γιατί απλούστατα δεν μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά, γιατί ακόμα κι αν απομακρυνθείς είναι ψευδαίσθηση η αίσθηση ότι ξέφυγες.

Ο τεραπέρατος / μια ατοπία

Κάνω αδιόρθωτες σκέψεις, κάνω συνέχεια αδιόρθωτες σκέψεις

οι σκέψεις δεν μπορούν ποτέ πια να διορθωθούν 

γιατί είναι σκέψεις και όταν τις κάνεις δεν ξεγίνονται 

δεν ξεβγάζονται ασπρόρουχα άπλυτα να τις πετάς 

να τρίβεις πέτρες να τις ξεπλένεις να ησυχάζεις να τελειώνεις 

αλλά κάνεις και τελειώνεις και δε σου μένει τίποτα 

δεν πρέπει να σου μένει τίποτα

και όλο κάτι μένει και νιώθεις πως δεν κάνεις καλά

και πάλι από την αρχή κάνεις ξεκάνεις ανάθεμα για πέτρες

Υπολόγισε, βρες φίλτρο αντίδοτο για όλου του κόσμου το νερό

κι έλα πάνω στο νερό να πιάσουμε έναν όρκο αντικείμενο 
σε ό,τι βρίσκεις πώς σε εκφράζει 

μια στάση πριν μια στάση μετά το νερό

υπόκειται επίκειται και στέργει 

η ορμή, δεν έχει νόημα το φράγμα

βαρέθηκα την ετυμολογία και την ετοιμότητα 

ας κάνουμε λέω μια αδιόρθωτη παρόρμηση 

μια παλινδρόμηση, μια παλινωδία

γιατί δεν εκφράζομαι πια

γιατί δεν βγάζω στην άκρη άλλα φράγματα από την έκφρασή μου 

γιατί στην εκφραγή μου γίνομαι τόσο επεξηγηματικός 

και δικαιολογίες δικαιολογίες και απολογίες απολογίες 

και τρέχει τρέχει τρέχει το νερό 

ανίσχυρος μπροστά στον περιορισμό του

μια ακόμα αδιόρθωτη σκέψη

γυρίζω γύρω από την ουρά

μια ακόμα αδιόρθωτη σκέψη

γυρίζει μέσα στο κεφάλι μου ποτάμι 

κι όσο κυνηγάω την ουρά του νερού καταλήγω στη θάλασσα, 
καταλήγω ότι μπορεί 

μέσα στο νερό να γίνω σκύλος με σώμα γάτας

σκύλος είναι και γαυγίζει το νερό

γάτα λυσσασμένα νιαουρίζω

δε συμμετέχει σε καμία δράση το σώμα μου 

ένα σώμα μόνο έχω ένα πρώτο σώμα μόνο μου δόθηκε 

δεν έχω άλλο σώμα 

και το υπόλοιπο από 70% νερό μου ανήκει

περιτριγυρίζομαι και προσαυξάνομαι μέσα στο κεφάλι 

όλα είναι εγκεφαλικά κανένας δε με εφευρίσκει 

ψάρεψέ με λίγο γιατί θα καταλήξω υδροκέφαλος

γιατί μόνο εγώ μιλάω και μόνο εγώ ακούω 

και πλημμύρισε το δωμάτιο 

κι εσύ το βλέπεις άδειο

και χτυπάω μια μια λέξεις στον τοίχο πινγκ πονγκ

και μπαλάκια φτάνουν άσκοπα στο χογκ κόγκ 

κι από το κεφάλι στη γαστέρα μου πέφτουν μέσα

πλαφ αυτιστικές αδιόρθωτες σκέψεις

λέω λέω λέω 

έλεγα έλεγα έλεγα 

θα πω θα πω θα πω 

χωροχρονικές βαθμίδες αναντικατάστασης 

εκνευριστικό πλιτς πλατς
και θάλασσα βαθιά μέσα μου πέλαλγος για ταξίδι

σκαρί σκουριάζω σκουριάζομαι

όσο περνάει ο καιρός

τελειώνουν οι σπηλιές για να προσαράξουμε στις γοργόνες

δε ζει κανένας βασιλιάς Αλέξανδρος 

θέλω να φωνάξω παρτε το χαμπάρι 

θέλω να φωνάξω χωρίς να φοβηθώ

μα δεν μιλάω 

μιλάω σιγά 
σουσουδίζω

δεν έχω τι να πω 

μιλιέμαι 

θέλω τη σιωπή να τη μάθω απεξω 

και μέσα μου όλο φασαρία 

φρασαρία 

φαρασαρία 

άρια από φράσεις 

χωρίς φράσεις 

χωρίς μαζέματα 

αμάζευτη φασαρία 

χωρίς μάζα 

ασυμμάζευτη φασαρία 

χωρίς φαράσια

χωρίς εσένα 

μαζί ποτέ

μόνο μάσα μάσα 

καταπίνω σταγόνες Novaτροπίνη 

να ξεγελάω με πίκρα τον πόνο στο στομάχι μου 

κύριε ελέησον σταγόνες και θεός ακέφαλος

δεν ψαρώνει η τρικυμία

κάνει ό,τι θέλει χωρίς να θέλω εγώ

βράχια και πέτρες

μονογεννιούνται, αδιόρθωτες σκέψεις 

μια μικρογραφία τόπου 

ένα τοπογραφικό σχέδιο

δεν μπορώ να περιγράψω βουναλάκια και ραχούλες και ρούγες 

για να το πεις γραφικό 

και ούτε διακοπές θα ήθελες να βρεθείς στην ιδιαίτερη πατρίδα μαζί μου 

γιατί θα μιλάω για λουλούδια και πέτρες και σκουριασμένες ρωγμές 

και θα φωτογραφίζω εμμονικά τη φθορά 

και θα σου φτιάξω ένα όλόκληρο άλμπουμ φθαρτογραφίες

κάθε φορά προσθέτω λίγο θάνατο θήτα κατηγορίας σε μικρές λέξεις και εικόνες 

λίγο θήτα κι εσύ μόνο από το ήτα και κάτω διαβάζεις τη λέξη
χωρίς να σέβεσαι την ανάσα πριν το θάνατο
από τη μέση και κάτω διαβάζεις

και έτσι την αφορμή μου δεν την καταλαβαίνεις

δε τα βρίσκεις όλα αυτά τόπο ειδυλλιακό 

θες να φύγεις μακριά ολοένα από το νέο μου τοπογραφικό σχέδιο  

γιατί σε ναρκοπέδιο 

θεωρείς ότι ονει 

ρεύομαι 

και ρου
θουνίζω 

και ένα τέρας αλλόκοτο 
μα έτοιμο να ξυπνήσει 

κοιμί 

ζω.

Κασσάνδρα / ένας τρασβεστισμός

Στέκομαι στάσιμος μετέωρος εδώ που θα είναι πάντα πιο καλά από πάνω, 

έχω φύγει, υπερίπταμαι και εξελίσσονται αδιάφορα από κάτω μου πια τα γινόμενα 

και ανοίγουν συνέχεια οι καινούργιες πληγές 

δεν προλάβαίνω να τρέξω ή να υψωθώ πιο μακριά από το να μεταβάλλομαι σε πορφύρα 

η ταχύτητα αίμα διψάει μέσα της για όλης από κάτω μου της θάλασσας το αλάτι απορροφάω όλους τους υπόκωφους κραδασμούς 

με ξεσκίζουν επαναστατημένα επτασφράγιστα όστρακα

- μαργαριτάρια αποστρακίζονται και με εξοστρακίζουν -,

πρωτοστατώ κατευθύνομαι και 

μέσα σε μια νέα υπερκόσμια έκκριση μανιταριού ουρλιάζω 

ιού, ιού, Man! Man! 

μισοαρχαία μισοαγγλικά

φτάνω στην κορύφωση της λέξης άνθρωπος 

από τη χαμέρπεια της λέξης μανιτάρι 

- να λέγεται ηλεκτροφόρα θαλάσσια ανεμώνη

η εξέλιξη σε μια πρωτόλεια διεθνή γλώσσα; -

ένα βαρύτιμο μαργαριτάρι από τη στάθμη της θάλασσας 

καταπνίγει στον καρύτσαφλο 

κι αυτή μου τη διχοστασία

έχω μπερδέψει τα λόγια μου δύστανος κι εγώ και μιλάω μόνο την αλά κάτι 

ανίσχυρο το ωστικό της σήμα

κι ούτε Χειροσίμα ούτε Χειλοσήμα είμαι ατελώς

καθώς με παρασύρουν με δύναμη πανικόβλητης αδράνειας οι πράξεις των χεριών μου 

κι όλο χτυπάω ασυνάρτητα ξανά και ξανά τις παλιές σαν νέες λέξεις

ιού! ιού! Man! Man! στην άκρη των χειλιών μου 

ακατάληπτη αναμετάδοση 

δεν καταλαβαίνω 

χαλκός ηχών

δεν κατεβαίνω

κύμβαλον αλαλάζον

δεν μπορώ πλέον 

να αντισταθώ, καμία λογοκρισία 

η τρικυμία ανεβαίνει μέχρι πυρηνικού βάθους τραμπολίνο 

κι ανεξερεύνητη η τηλεοπτική υπερπαραγωγή της κυτταρικής μου 

αναμετάδοτη

με εκτινάσσει όλο ψηλότερα συγκλονισμένο ανέμελο συθέμελο ναυαγό 

στον ένα και μοναδικό ουρανό χαρακύρη

όπου υλικά και πρώτες ύλες για καμιά συντήρηση δεν υπάρχουν.

/

Κι ολόκληρη αυτή η προσπάθεια
δεν ξέρω σε τι μας κάνει να διαφέρουμε από τους αγγέλους 

με τη δυναμική των μετεωρισμών 

και την ανασφάλεια της πτώσης 

στην παραμικρή κίνηση του/

χεριού καθώς βγάζουμε το/

καπέλο για να συστήσουμε με το/

πρώτο τυχαίο όνομα το/

πρώτο άγνωστο τυχαίο 

σχήματα απέναντι σε σχήματα 

αναγνωρίσεις επί αναγνωρίσεων

που αντί/ κάτω/ π/ τρίζονται 

και για τον ελάχιστο χρόνο ακινητούν 

μέχρι να ξαναρχίσουν πάλι 

τη δίνη στη σπαραχτική μη τελειότητα 

των φτερών.

Κατάλογος

Τα όρια είναι
ο τρούλος της εκκλησίας κι ο σταυρός,  
ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στη Σκουφά πλάγια κι από πίσω, 

το ύψος του ψηλότερου δέντρου

τα ασσύμετρα ύψη των δέντρων πιο χαμηλά,

το κτήριο που δε μπορεί να φανεί ολόκληρο γιατί δε χωράει 

στο κάθετο δυνατό ύψος, 

η πεντάγωνη πινακίδα του δρόμου στοπ

η πινακίδα απαγορεύεται αριστερά στην πινακίδα στοπ από κάτω,

το τριφύλλι του Παναθηναϊκού,

το αυτοκόλλητο που ορίζει τη λέξη Ιλίσσια με ένα ες 

και με λατινικούς χαρακτήρες 

τα καλώδια που κρατάνε μετέωρη τη λάμπα του δρόμου

η μετέωρη λάμπα του δρόμου

ετούτη η σημείωση 

ετούτο το πλαίσιο

ετούτο το φίλτρο

ετούτη η φωτογραφία

όλα τα σύμβολα όλες οι ευκαιρίες που μηρυκάζω 

για να τα κάνω λιανά

εγώ που βαρέθηκα να εξεγούμαι.