Δεύτερη πληγή / O βάτραχος

 Βάτραχοι κάλυψαν όλη την επικράτεια της Αιγύπτου, μπαίνοντας στα σπίτια των ανθρώπων...

Φοβάμαι, φοβάμαι κινδυνεύω, κινδυνεύω τόσο εντελώς που φοβάμαι και τις λέξεις ακόμα που διαλέγω, φοβάμαι, δεν καταλαβαίνω, τί θέλω να πω, γράφω σε διακατοχή και φοβάμαι τον δράστη που περιγράφει το ρήμα και σε τι κατάσταση με εκθέτω. Καταπίνω.

Το στομάχι νιώθει τον φόβο ανέκφραστο παντελώς, κατεβάζει φόβο μεγάλες κουταλιές βουλιμίας κι ο φόβος παλινδρομεί κι ανεβαίνει τη διχασμένη μου γλώσσα, σαπίζει τα δόντια και το στόμα μου ματώνει στις άκρες καθώς τεντώνω σε άναρθρο φόβο ουρλιάζοντας σιωπηλά τα χείλια, έχω την εντύπωση ότι αν χαθώ εξαιτίας του θανάσιμου φόβου τώρα, θα συνεχίσω να κοινωνάω κάπου άλλου συνεχώς μετά φόβου θεού πίστεως και μιας αλλόκοτης στοματίτιδας εις τον αιώνα, γράφω εξαρθρώνοντας τα σαγόνια μου όσο περισσότερο φτάνω για να ανακουφιστώ και χρησιμοποιώ στο πηγούνι μου όλο εκφράσεις μυστηριακές ή γκροτέσκο γιατί ο φόβος είναι νερό κι αλάτι μαζί στις πληγές, ζωή παρούσα, πρωθιέρεια και σφυροκοπάει από μέσα κατασκάβοντας τα ούλα και διογκώνω μες στα ούλα αέρα στη λίμνη του μεταλλασσόμενου, στριφογυριστού φόβου μου σαν ένας βάτραχος που καταπίνει δισεκατομμύρια εκατομμυρίων κουνούπια. 

Μια αυτιστική μηχανική υπερπροσπάθεια, μια μάλλον άσκοπη διαδικασία, ένα παιχνίδι σκοποβολής που κολλάει μονίμως σε μια όλο δεύτερη εμμονή, της οποίας ο φόβος δεν παίρνει διαβατήριο για την επόμενη πίστα και βαφτίζεται μέσα στον τόπο του μετανάστης. Κατοικούμαι, κυριεύομαι επιτόπου και το σώμα δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει το συναίσθημα, προσπαθώ να εγκλωβίσω έστω σε γραφή τη μηχανική διαδικασία αλλά οι άνθρωποι νομίζουν ότι ζητώ να αποκρυπτογραφήσουν πινακίδες βήτα γραμμικής και απελπίζονται αλλά και κομπορρημονούν για τις πινακίδες της γραμμικής βήτα και δίνουν κουράγιο στα κατάλοιπα του πολιτισμού και στα κατορθώματα της αναπνοούλας μου αλλά δε μπορούν να δώσουν την πρέπουσα αρχαιολογική προοπτική και τη σημασία, μα εγώ συνεχίζω να επιχειρώ μια ιλιγγιώδη αυτοκίνηση για όποιον δεοντολογικά συγκινηθεί να με ακινητήσει σε ένα στιγμιότυπο άρσης του βαρέως κορμού αυτού του παραφουσκωμένου, του χαμερπή βατράχου που παριστάνω. Αν με καλωδιώσεις σε μια ηλεκτροφόρα γωνιά θα σου παίξω τα πιο πανικόβλητά σουσούμια, αλλά δεν παίζουν πλέον καιροί για πρίγκηπες, φρανγκενστάην και αλλά τέτοια πειραματόζωα. 

Ζητώ ηθοποιό λοιπόν άξιο να σταθεί εδώ και να μεταδώσει συναίσθημα. Με όποια μέθοδο, δεν έχω μέθοδο. Οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να διαβάσουν, να ηχήσουν, να κλάψουν, να γελάσουν, να δώσουν σάρκα και οστά, να μην αισθανθούν.