Το αλωνάκι

 

Πορευόμαστε μέσα σε ένα ανερμάτιστο πεδίο, προσπαθούμε διαρκώς να καρφώσουμε τέλη πασσάλους, θανάτους σημαδούρες, ωρόσημα όσο κι αν απεχθανόμαστε την έννοια του τέλους, όσο κι αν δεν μπορούμε να μην φοβόμαστε τη σιγουριά της προοπτικής του θανάτου. Και παρατηρούμε πώς ξεφτίζει το ξύλο στους σταυρούς ή πώς η σκουριά από τα σίδερα εμπλουτίζει το χώμα. Kαι μέσα κει γιορτάζουμε επετείους και θρηνούμε μνημόσυνα, μετράμε αμέτρητες κόκκινες παπαρούνες και μας κάνουν χαρούμενους οι παπαρούνες γιατί ούτε καν τις φυτέψαμε ποτέ, γιατί η σπορά τους δεν είναι δικό μας έργο και γιατί δεν ξέρουμε η σπορά τους τίνος φτωχοδαίμονα τελοσπάντων έργο είναι και γιατί μπορεί περισσότερο για όλα αυτά να ευθύνεται που οι παπαρούνες είναι απλώς παπαρούνες και μπορούν να μας κάνουν να ξεχνάμε αν τις μασουλίσουμε κομμάτι. Αλλά μέσα εκεί μετράμε επίσης και τους σταυρούς και όχι πολλά, μόνο ένα, κορμιά πεθαμένα, μόνο ένα κορμί σε άπειρες εκδοχές θανάτου από ένα μοναδικό εμφύλιο πόλεμο γιατί κάθε πόλεμος είναι αποκλειστικά εμφύλιος και είναι μοναδικό, κατάδικό μας κατόρθωμα και μόνο μας αξιομνημόνευτο έργο. Και δεν έχει νόημα να φεύγεις μακριά από αυτό το μακάβριο και ζωηρό αλωνάκι και δεν έχει νόημα να κουνήσεις το δολοφόνο ή ζωοδόχο σου ρούπι ούτε βήμα γιατί απλούστατα δεν μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά, γιατί ακόμα κι αν απομακρυνθείς είναι ψευδαίσθηση η αίσθηση ότι ξέφυγες.