Wednesday, January 21, 2009

Σφραγισμένα χείλη



Η πληγή σαν περάσει καιρός θα μείνει μόνο σημάδι. Τίποτα, τίποτα περισσότερο δε μένει από τον πόνο που νιώσαμε κάποτε, ούτε ίχνος καν απ' το άφθονο αίμα. Κι όπως άλλοτε αυτό το σημείο έτρεχε κόκκινο αχνιστό σε μια ανησυχητική αιμορραγία, τώρα το αίμα έγινε νερό. Σχεδόν αλλουνού ήτανε, όχι δικό μας. Κι όλα αυτά εν θερμώ ξένου τώρα ως προς εκείνο το πάθος, ξένο σώμα όλες οι πληγές, μόνο εκεί κατά τόπους σημάδια κόκκινα, φουσκωτά λιγάκι πιό πολύ απ΄ το κανονικό το δέρμα. Τί μένει στ' αλήθεια από τη ζωή; Τί καταφέρνουμε; Ζήσαμε ποτέ μόνοι ή δυό μας; Τί πονάει περισσότερο, ο πόνος που νιώσαμε εν βρασμώ του σφριγηλού ερωτικού σώματος και της αχόρταγης ψυχής ή η ανάμνηση του σιτεμένου πόνου που ζεματάει ακόμα και τώρα μέσα σ' ένα μοναχικό και γερασμένο κεφάλι; Γευτείτε, χείλη, όπως θα 'λεγε σε κάποιο ποίημα του ο Καβάφης. Ο πόνος που προκαλέσαμε, ο πόνος που δεχτήκαμε, ο πόνος που αφεθήκαμε να προκαλέσουμε, ο πόνος που αφήσαμε να μας προκαλέσουν. Λάθη ανθρώπινα που κάναμε και δεν συγχωρούνται, αδυναμίες που δεν τολμήσαμε ποτέ δημοσίως να ομολογήσουμε, στιγμές που σαν άνθρωποι βρήκαμε θάρρος να χαμογελάσουμε στους εραστές και αργότερα στα παιδιά μας -κι οι άλλες φορές που απλά γυρίσαμε την πλάτη και φύγαμε-, δευτερόλεπτα που δε δείξαμε την ελάχιστη δέουσα ψυχραιμία για μια μεγάλη απόφαση, εκ των υστέρων αποτιμημένη, ο θάνατος σ' ένα χαμένο δευτερόλεπτο τη ματαιοδοξία καραδοκεί, μια παράμετρος που δεν προλάβαμε να προσμετρήσουμε στα ελαφρυντικά μας από την κανονική ζωή και κοστολογήθηκε εις βάρος μας όχι μόνο στη δίκη μας, αλλά και στην μεγάλη Ιστορία...

Όλα αυτά τα ερωτηματικά αισθάνθηκα ότι διατυπώνει η νέα ταινία του Στήβεν Ντάλντρι. Και όπως τα διατυπώνει έτσι και παραμένουν. Ερωτηματικά. Χωρίς απαντήσεις. Απαισιόδοξα και μέσα από τη λογική του χάους. Που δεν έχει συναίσθημα, μόνο μιά λογική που απλά τη σέβεσαι ή συνεχίζεις να μην την καταλαβαίνεις. Ούτε κι εγώ ταυτίστηκα ακριβώς, αλλά δε γίνεται να ταυτιστείς ποτέ με την Ιστορία. Γιατί αυτό ένιωσα: ότι η πρωταγωνίστρια γίνεται ώρες ώρες η ίδια η Ιστορία... ένα έπος από ανθρώπινες, καθημερινές, μικρές, ανεπαίσθητες σχεδόν πράξεις που στο πλήρωμα του χρόνου αξιολογούνται -και έγκλημα μπορεί να περιλαμβάνει αυτό...

Υ. Γ. Δεν τρελλάθηκα με την Κέητ Γουίνσλετ - όχι ότι την υποκριτική της μπορώ να τη φτάσω στο μικρό μου δαχτυλάκι.

12 comments:

Jirashimosu said...

Μόνο ο πιγκουίνος άξιζε!
Ειδικά όταν παρακολουθούσε ανάποδα...

themis said...

Αν και μου κοψες λίγο τη φόρα για την ταινία,εχω να δηλώσω σεμνά και ταπεινά πως είσαι ποιητής.Σ αγαπωωω

quartier libre said...

@
την βρίσκω εξαιρετική κατάθεση,
παρ' όλο, που σε κάποια σημεία δεν συμφωνώ εντελώς...


μου άρεσε ο ηθοποιός, γιατί (το ξανάπα) έχει παίξει σε ταινία, που μου άφισε το χνάρι της...

Aντώνης said...

@jirashimosu
Ο πιγκουίνος δεν άξιζε απλώς. Έγινε μασκώτ ήδη!!!

@themis εκ του προχείρου, έχων την μορφήν του χοίρου, οπότε μη μου δίνεις σημασία και πήγαινε να δεις την ταινία

@quartier libre μια συζήτηση είναι πάντα ευπρόσδεκτη :) Όσο για τους ηθοποιούς, μην παρεξηγηθώ, τους προσκυνάω. Αλλά ήθελα το λιγάκι ακόμα, ούτε κι εγώ καταλαβαίνω τί μου έφταιξε να μην τους χαριστώ αυτή τη φορά εντελώς. Στον "Αγγλο άσθενη" είχα πλαντάξει στο κλάμμα, τον Φαινς τον λάτρεψα στο Spider και την Winslet στην Λιακάδα ενός καθαρού μυαλού και στο Jude του Winterbottom

Aντώνης said...

@quartier libre όσο για το σκηνοθέτη λατρεύω τις Ώρες και το Billy Elliot!!!

Anonymous said...

Πάντα μένω στις λέξεις σου. Με συνεπαίρνουν!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

΄Ολα μετράνε και το ερωτικό ρίγος και ο πόνος και η ενθύμηση
Αυτό νείναι ΖΩΗ!
Ζείστε την. Γευθείτε την.

Φιλιά και Γλαρένιες αγκαλιές
(υ.γ. Mαγεύομαι στο άκουσμα των Queen's English)

ΠΑΥΛΟΣ said...

Επειδή σου έχω εμπιστοσύνη σε ότι κριτικάρεις, λέω να περιμένω να βγει dvd.

Aντώνης said...

@freedula :)

@φύρδην μίγδην, αυτά όλα ψάχνει και η ταινία :)

@Παύλο μου, μη μου χεις εμπιστοσύνη. Απόδειξη: εγώ όλα αυτά μάλλον για να ενισχύσω κάποιον να πάει να τη δει τα έγραψα

kiara said...

Ω, αλήθεια, καθόλου δεν ξέρεις πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις...
:)

Καπετάνισσα said...

Δεν την είδα, με προκαλείς -με τον τρυφερά άγριο λόγο σου- να το κάνω ξέροντας βέβαια, πως δεν θα'ναι παρά η αφορμή.

Για μια ακόμα φορά, η αφορμή.

Συμβολοποιημένες οι ζωές μας στις οθόνες.

Νυχιά βαθιά ο,τι κολλάει στα "δικά μας".

Κι ελπίδα μέγιστη το ότι είμαστε ακόμα εδώ.
Άρα, μπορούμε.
Κι άλλα.
Καλύτερα.

diva said...

Δεν τρομάζεις που βλέπεις τον κόσμο τόσο καθαρά;

[να αφήσω κι ένα φιλί κι ας τα κοροϊδεύω αυτά]