Wednesday, January 07, 2009

Καρδερίνες



Υπάρχουν ανεξίτηλες στιγμές. Παιδικές. Μεγαλωμένες στην Αθήνα. Μια Αθήνα πεντάμορφη δε τη λες, ωστόσο παραμυθένια. Τέρας μαζί και κούκλα. Κάτι μίζερες γειτονιές που περίσσευε για τη διάπλαση των παίδων και μια αλάνα απλόχερη πότε πότε, εκεί κάπου στην άκρη.

Αιώνιο καλοκαίρι ακόμη τότε. Με παράθυρα ανοιχτά το στενάχωρον διαμέρισμα το κάνεις, Τασία μου, και καταργείται, όπως συνήθιζε την ώρα του καφέ θυμόσοφα να λέει στη θεία μου η κυρά - Ντίνα απέναντι (θεός σχωρέστην). Πριν τρέξω στην αλάνα εγώ. Κοιτάζω όχι πολύ μακριά, μέσα από παράθυρα ανοιχτά, τα άλλα παιδία παίζει. Τ΄αγόρια ποδόσφαιρο, λάστιχο τα κορίτσια. Συμπούρμπουλοι κρυφτό.

Παράθυρα ανοιχτά. Εκεί έξω. Τα παιδία φωνάζει. Να κατέβω στην αλάνα κι εγώ. Να πω την αλήθεια ξεκάθαρη, πάντα λιγάκι βαριέμαι αυτό που πρεπει εκεί κάτω να κατεβαίνω (τώρα ευτυχώς έγινε η αλάνα απλόχερο σούπερ μάρκετ. Εγώ πάντως βαριέμαι ακόμα και τώρα εκεί κάτω να κατεβαίνει). Το καναρίνι μέσα στο κλουβί κελαηδά. Εκεί έξω κι αυτό, μαζί με τα παιδία. Ωστόσο, όχι στην αλάνα, στο μπαλκόνι. Στο καρφί. Ώρες ώρες τούτο το καναρίνι ακόμα και σήμερα θα ήθελα να γινόταν να' μαι γω. Από μικρός το ζήλεψα αυτό το καναρίνι.

Εδώ μέσα. Κάτι περίεργες γυναίκες μου 'χουνε πάρει τη φωνή. Κάνουνε λέει δουλειές για το σπίτι. Στην πραγματικότητα έχουνε φέρει ολόκληρο το σπίτι άνω κάτω. Τηλεφωνούν η μιά στην άλλη, μαθαίνουνε τα μυστικά της γειτόνισσας, μια συνταγή, τις δουλειές που κάνουν τις λένε συνηθισμένες. Το καναρίνι κελαηδά (θα ψοφήσει από τσίμπημα σφίκας στο μάτι λίγες μέρες μετά). Εγώ κοιτάει.

Τα παιδία παίζει. Έξω. Τα γύναια μαγειρεύει. Μέσα. Άλλες εποχές. Δώσε σύνταξη στην Αττική που χει χρεωκοπήσει. Λιχουδιές που έκτοτε δεν ξανάφαγα στη ζωή μου. Μυρωδιές που δεν μύρισα στη ζωή μου ξανά. Οι ίδιες περίεργες γυναίκες μαγείρεψαν από τότε τόσες και τόσες φορές. Τις ίδιες πεντανόστιμες λιχουδιές πάλι και πάλι. Συνηθισμένες...

Ξέχασα το βασικότερο. Το ραδιόφωνο παίζει. Κι άλλες περίεργες φωνές. Κάτι περίεργα τραγούδια. Απέξω; Απομέσα; Καρδερίνες...

10 comments:

tovenito said...

ήσουν φεγγάρι κι ήμουν πουλί..
απίστευτο τραγούδι.
άλλη μία απώλεια

Jirashimosu said...

αριστούργημα...
το καλύτερο αντίο στη μαγική Μαρία Δημητριάδη.
Ας είναι καλύτερα εκεί που πήγε.

Anonymous said...

Μαγικός όπως πάντα και...

καλή χρονιά Αντώνη μου

the boy with the arab strap said...

αλλες εποχες ,αλλα ηθη ,με τους ιδιους ανθρωπους ...

quartier libre said...

@
Pour faire le portrait d'un oiseau

Jacques Prevert



Peindre d'abord une cage
avec une porte ouverte

peindre ensuite
quelque chose de joli
quelque chose de simple
quelque chose de beau
quelque chose d'utile
pour l'oiseau

placer ensuite la toile contre un arbre
dans un jardin
dans un bois
ou dans une forêt
se cacher derrière l'arbre
sans rien dire
sans bouger ...
Parfois l'oiseau arrive vite
mais il peut aussi bien mettre de longues années
avant de se décider
Ne pas se décourager
attendre
attendre s'il le faut pendant des années


χαιρετώ :)



υ.γ.
αν δεν ξέρεις γαλλικά,
πες, να το μεταφράσω.

Aντώνης said...

@quartier libre
Δεν ξέρω :(

quartier libre said...

@
"Πώς να κάνεις το πορτραίτο ενός πουλιού.


Πρώτα ζωγραφίζεις ένα κλουβί
Με την πόρτα ανοιχτή
Έπειτα ζωγραφίζεις
Κάτι όμορφο
Κάτι απλό
Κάτι ωραίο
Κάτι χρήσιμο
Για το πουλί
Μετά ακουμπάς τη ζωγραφιά σ’ ένα δέντρο
Μες σ’ έναν κήπο
Ή σ’ ένα δάσος
Κρύβεσαι πίσω απ’ το δέντρο
Δίχως μιλιά
Ακίνητος ...
Καμιά φορά, το πουλί έρχεται γρήγορα
Μα μπορεί να κάνει και χρόνους ως να τ' αποφασίσει
Μη χάνεις το κουράγιο σου
Να περιμένεις
Να περιμένεις και χρόνους, αν χρειαστεί."


(προσπάθησα
να το αποδώσω...)

νύχταααα !

Aντώνης said...

@quartier libre

Πίσω απ' το δέντρο ακίνητος χωρίς μιλιά περιμένω

Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!

quartier libre said...

αaαaαa, όχι !
δε θα μου κλέψετε εσείς
τις αποκλειστικότητες !
-κι ας είστε εσείς acteurs
κι εγώ θεατής απλός...-

το bouge pas! (μείνε ακίνητη!)
είναι εμμονή
και μούρλια κατάδική μου

:))))))

αλέξης λ. said...

περιουσία πολύτιμη τούτες οι φωνές... νιώθω τυχερός που πέρασαν απ' τις ζωές μας... που βρήκαν παράθυρα ανοιχτά κι έπνευσαν... άλλοτε σαν αεράκι δροσερό σε νύχτα θέρους... και σαν άνεμος δυνατός άλλοτε...
καλώς σε βρήκα...