Ιφιγένεια στις Μυκήνες

Πατέρα τι ήταν αυτό Τι ήταν αυτό Κεφάλι έβλεπα μες τον ύπνο Κόκκινο ή χρυσό Και μες στο μαύρο περιφερόταν χάος Aσώματο Σαν σε προθήκη μουσείου ή σε θαλάμους αιθουσών εκθέματα μικρά μικρά Τριξίματα με ξυπνούσαν Μικρά μικρά τριξίματα πατέρα δεν με κοίμισαν Και δεν ήταν μόνο φιλοξενία σε δωμάτιο ξένο - το ξέρω αφού το ένιωσα κι αλλού

Θα αφήσω ένα φως ανοιχτό Δεν αντέχουν αυτοί που τους λέω Δεν αντέχω κι εγώ με το φως σβηστό Πες κι εσύ πως ένιωσες αλλά Μη φορέσεις ποτέ τη μουτσούνα σου πατέρα μου σε εκλιπαρώ την τελευταία Τα μεγάλα μάτια Το ανοιχτό στόμα Θα πεθάνω από φόβο Όταν από το διάδρομο μπεις ξανά στο δωμάτιο

Φώτα φώτα Φώτα
Όταν ξημερώσει μόνο θα τραβήξω τα πατζούρια
Να πλαγιάσω με το φως

Εκδρομή

Να φεύγεις. Να δραπετεύεις από κάθε κακό. Να νιώθεις την νηνεμία της απομάκρυνσης από εκεί που οι άνεμοι φυσάνε λυσσαλέα φουρτούνα. Και να είναι στέρεο σαν τη γη το νερό. Να μη χάνεις τη γη απ' τα ποδάρια σου τα πληγωμένα χάμω. Να περπατάς στη θάλασσα πάνω και να πιστεύεις το θαύμα. Να δέχεσαι τον χρησμό που σε θέλει τετράπουν, δίπουν και τρίπουν. Εντέλει ένα και το αυτό το αίνιγμα συμπληρώνει. Δίχως το χρόνο. Μόνο στο πλήρωμά του. Και δίχως ενοχή, χωρίς ευθύνη που κοιμάσαι ώρα πολλή στης κουπαστής την πλάτη. Ώρα δεν υπάρχει ποτέ αρκετή να σε κουράσει για να τη σκοτώσεις. Μήτε να αυτοκτονεί έχει κι εκείνη ώρα. Και να ονομάσεις μέσα σου ζωή αυτό που στο τέλος και στις κάθε στιγμές της ούτε η θάλασσα, μήτε ο δρόμος, αλλά μονάχα η ίδια σου η εκδρομή σου έδωσε το περιθώριο να ξαποστάσεις.

Του Θωμά

Αυτός που έπιασε το χέρι
Το ένιωσε
Δεν υπάρχει ελπίδα στη φθορά ενός υπέρλαμπρου αστέρος
Κοίταξε καθαρά τη καρδία τότε τον ουρανό
Εκείνος έβρεχε γιατί ήταν ο άπιστος.

Romeo+Juliet

Ήταν καθηλωμένοι
Τα καρφιά είχαν ξεράσει όλο το σκουριασμένο αίμα
Εκείνο που δεν άντεχαν ήταν αέρας μες στα σπλάχνα
φιλήθηκαν
Και χάραζε απέναντι
Όμως ο ήλιος έβγαινε ετούτη την ημέρα απ’ το κορμί τους
Και χάραζε απέναντι, ο ήλιος…

Ήταν καθηλωμενοι

Τους έβλεπαν αλλά δεν ήταν πιά μαζί τους
Να κάνουν νόημα με τα μάτια έστω προσπάθησαν
Μα σ’ όποιον μίλησαν
Τους έκλεινε τα μάτια

Ήταν καθηλωμένοι

Μονάχα εκείνοι άκουγαν τη φωνή τους
Ήταν πιο καθαρή και δυνατή
Σχεδόν τους τραγουδούσε
Όμως τη μπέρδευαν με τις βροντές
Που έπεφταν στους ουρανούς εδώ και ώρα

Ήταν καθηλωμένοι

Και μες στα ξύλινα κουτιά
Είναι δύσκολο τα πόδια και τα χέρια σου να τα κουνήσεις
Μα ένιωθαν
Όχι, δεν ένιωθαν
Μια δύναμη άλλη τους έσπρωχνε να χορέψουν
Και γέλαγαν
Όχι, δεν γέλαγαν
Φοβάσαι όταν σε σημαδεύουν με χώμα

Ήταν καθηλωμένοι

μα ήταν όμορφοι
έτσι όπως τους θυμάμαι ακόμα…τώρα…

Y. Γ. Για όσα η λήθη δεν εσκέπασε μα ο τίτλος τους απ’ τη ζωή εκλείπει.

Χριστός Ανέστη

Λόγια πολλά δεν έχω σήμερα να πω. Αναρωτιέμαι για ποιό λόγο στη χαρά σωπαίνω. Τρύπωσα και φέτος στις συζητήσεις των μεγάλων μετά το μεσημεριανό. Τον αμνό εγώ τον σέβομαι, δεν τον τρώω. Και τα αντερά του ούτε. Ούτε τα σωθικά του κοκορέτσι. Έμαθα πώς μια θεία μου σκάρωσε με έναν εκλιπόντα πρώωρα θείο μια ξαδελφή μου. Άκουγα ώρα πώς αναστήθηκε εκείνο το παιδάκι. Και σώπαινα μπροστά στη χαρά, το πένθος και το θαύμα... Γύρισα και κοίταξα την ξαδέλφη, χαμογελούσε βλέποντας κάτι στην οθόνη, παρέα με τα υπόλοιπα ξαδέφια που σνομπάρουν τους θανάτους, όχι όμως το κοκορέτσι. Ύστερα βγήκα έξω στο φως... Είχε ημέρα λαμπρή.

Ο Επιτάφιος στη γωνία

Είμαι υπό την επήρεια μιας ενναλακτικής διάθεσης για Μ. Παρασκευή και είδα νωρίς εφέτος τους Επιταφίους στο δρόμο. Μάλλον τα υλικά τους διαχειρίζομαι και θέλω να καταγγείλω την άσκοπη χρήση ορχιδέας. Πληθαίνουν ολοένα τα διακοσμητικά και τα μυρωδάτα "κάποτε" αποκτούν κίβδηλη αίγλη σ' ένα άοσμο "τώρα".

3ης Σεπτεμβρίου τραβήχτηκε η φωτογραφία προχτές, εκεί στις αρχές, προς ομόνοιαν...που λέμε. Ποικιλίες λουλουδιών ανθοφορούν τέτοιες ημέρες κι εμένα αδιάφορο με αφήνουν τα πάντα εκτός από τις βιολέττες. Έχω στρέψει όλες μου τις ελπίδες στην επαύριον, αν κι ένα σύντομο προσκύνημα αργά απόψε στον Εσταυρωμένο της ενορίας δε άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων για το ξυλόγλυπτο όπισθεν που ετοιμαζόταν περισπούδαστα και νεοπλουτιστικά από κάτι μωρές παρθένες ξεχασμένες στο νυμφώνα εξ απαρχής της φύσεως διακονώντας(;) τον φυτουργό της κτίσεως που απόψε τις άφησε λεύτερες και κοιμάται.

Πάλι ο λόγος μου για μυρωδίες. Και τα Χριστούγεννα με στοίχειωναν τα μανουσάκια, αν θυμάστε. Ήρθε ο καιρός και για τις βιόλες το λοιπόν. Κρατώ νομίζω αυτή τη στάση αμύνης απέναντι στην ανοιξιάτικη εορτή της Χριστιανοσύνης γιατί καταστάλαξε σιγά σιγά μέσα μου το συμπέρασμα ότι το Πάσχα το ελληνικόν εφέτος μου έπεσε νωρίς. Και όχι τίποτ' αλλο... έχω συνήγορό μου την φύσιν. Ματαιοπονώ να μυρουδίσω κάτι εαρινό στον αέρα της νυχτιάς κι άσκοπα που και που καμιά νεραντζούλα βελάζει - δάνειο από την φυσική μετάλλαξη κι αυτό.

Και δεν είναι τυχαία μέσα σε όλα αυτά η επιλογή ορχιδέας για τον στολισμό του Επιταφίου τα τελευταία χρόνια τις Μεγάλες Παρασκεύες και δεν είναι άσχετη με την επικράτηση του εξωτισμού της η έκλειψη της παραδοσιακής βιολέττας νομίζω. Η ορχιδέα είναι φυτόν ουδέτερον και άοσμον για την ημέρα τη σημερινή φρονώ, είναι και φυτόν ακριβόν, γι'αυτο τη φορτώσαμε και στον Ύψιστον φοβάμαι. Πλην τούτο ωστόσο, αισθάνομαι πως ταιριάζει άρρηκτα με του κόσμου μας τον καθωσπρεπισμό, το νεωπλουτισμό, την αποστείρωση λυπάμαι.

Αντιθέτως η βιόλα κρύβει μέσα της ένα άρωμα μεθυστικό συνυφασμένο με Πάσχα στο χωριό ή σ' ένα μοναστήρι στις παρυφές της Πάρνηθας - αν θυμάμαι - και είναι σύνδηλο με κάτι πλέον φτωχικό, χωρίς πλεόνασμα μιζέριας συγχρόνως, με κάτι ακαθόριστα ταπεινό όσο η παιδική ηλικία κι όσο τα δάχτυλα από τις βελόνες κάθε τέτοιο βράδυ εις ανάμνησιν το' χουν να πονάνε.

Άσπρα και μωβ ανθάκια για να στολίσουν το νεκρό Χριστό. Για να νιώσουν ρουφώντας ό,τι εξ αμελείας τραυμάτισε η βελόνα τη γεύση που έχει και φέτος το γλυκύ μας έαρ.

Το κουνέλι μου το πορτοκαλί, ο Νέκταρ

adopt your own virtual pet!

Κυριακή των Βαΐων

Πρέπει να 'ταν των Βαΐων τ' ουρανού επειδή και τα πουλιά κατέβαιναν μ' ένα κλαδάκι πράσινο στο ράμφος

Ο. Ελύτη Το Φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά

Επιχειρώ να μιλήσω για σχέση που να προσδιορίσω ακριβώς δεν μπορώ κι η μέρα η σημερινή με κατοχυρώνει αν άδικα μιλήσω, ψέμμα να είναι όσα θα πω. Να διευκρινίσω: ψέμμα ζωτικό. Αυτό με δεσμεύει, αν ψέμματα μόνο θα πω. Μ' αρέσει που η σημερινή συμπίπτει με των Βαΐων του Θεού και που είναι η πρώτη του Απρίλη, ημέρα Άγιου Τρελλού και που την αρέσκεια μου αυτή την εκφέρω με στίχο του Ελύτη.

Χανόμουν σε παραισθήσεις κάθε χρόνο τέτοια μεσημέρια και σήμερα κάμποσο θέλω να πιστεύω το ελέγχω. Τα απογεύματα με αιφνιδίαζαν μάλλον... Μέσα στη φυλακή. Η εκκλησία η πρωινή ξαφνικά μωβ να φοράει και το χρηστό να πενθεί. Αλυσίδες στα πόδια, στη ράχη χιτώνας, η αλήθεια όταν γίνει θεατρική με υποβάλλει. Ούτε τυχαίο θεωρώ που η μόνη εναλλακτική στην παραπάνω αυθυποβολή ήταν καταφυγή σε σκηνή θεατρική για μια παράσταση τελευταία που αυλαία το χει η παράδοση σαν σήμερα να κατεβάζει.

Μιλώ για σχέση με το χρόνο και με πράγματα που είναι κανείς δεμένος... δέσμιος... Νυμφίος, αν την κατάνυξη προτιμάτε. Μιλώ μονάχα για το σκηνικό, για προσδιορισμό και εικόνα υπέρ - ρεαλιστική και ονομάζω συγκυρία που συνέπεσαν οι Πασχαλιές μαζί, η Πρωταπριλιά, τα Βάγια, ο Ελύτης. Ήδη από την προηγούμενη, της Επανάστασης την Κυριακή, ψυλλιάστηκα τί είν' αυτό που φέτος συμβαίνει. Και σε όποιον ελληνορθόδοξο και εθνικόφρονα με πει για να κατηγορήσει - μιας και της επανάστασης θυμήθηκα την αρχή-, στο λόγο του Σολωμού επιτρέπω να μιλήσει... Το έθνος να θεωρεί εθνικό ό,τι αλήθεια είναι.

Καλή εβδομάδα. Φέτος κάνω πέρασμα σε άλλη οπτική. Καλη εβδομάδα...