Σιγανό τερέτισμα

Τα όνειρα είναι υλικό που δεν χάνει εύκολα την ανθρωπιά του

Εάν χρειάζεστε απογοητεύσεις άνθρωποι ονειρεύεστε

Κάθε άγγελος τη θηλιά του

Μαρία Βουμβάκη/ Gazarte

Γιατί οι άγγελοι δεν έχουνε φτερά

κι όποιος τους είδε δεν τους ξέχασε μετά

Απόψε ήμουν εκεί και είμαι πολύ χαρούμενος που ήμουν εκεί απόψε.

O Eυαγγελισμός

Λαμπρός ωσάν ανατολή ο Γαβριήλ με κόμη

ριχτή, κυματιστή, μαλλιά στους ώμους σκάλες

ξανθωπά και δεμένα πίσω, όχι όπως οι άλλες

χτενισιές, μα με φλούδα από κλαδί που, ακόμη,

χρώμα τέτοιο δεν ευρέθη επί γης. Οι δρόμοι

-που ουρανόθεν επέμφθη με βροχές μεγάλες

φθεγμάτων να ποτίσει - έπιναν τες ψιχάλες

των ύμνων: Χαίρε, νύμφη ανύμφευτε! Και η γνώμη

Εκείνου και η Βουλή Του, η προ των αιώνων, δένει

μάλαμα του Αρχαγγέλου τα άγια, υπάκουα χείλη:΄

Ο Κύριος μετά σου! Και ακούγει η ευλογημένη

εν γυναιξί και κάτω νεύει η Δούλη: Γενη -

θήτω κατά το ρήμα σου! Εκείνος θα στείλει

τον Υιό Του να λυτρώσει των βροτών τα γένη.

( Δ. Σολωμός, Ρίμες εξ απροόπτου, Σονέττο εικοστό έκτο, μετ. Γ. Κεντριώτης )

La Mome

- Για ποιόν πλέκετε;

- Για όποιον θέλει να φορέσει το πουλόβερ μου...

Όταν βγει σε dvd θα προσθέσω και την υπόλοιπη συνέντευξη από την ταινία.

Λιτότις

Χονδρικής πουλημένα αισθήματα

λιανίζουν στις μέρες μας ιδιώτες

-ούτε άρθρα δεν έμειναν στους προσδιορισμούς μας.

"Εδώ και τώρα"...

Από προχτές έχει κολλήσει στο μυαλό η φράση. Κολλήματα τέτοια δεν τα περνάω ποτέ στο ντούκου. Αντιθέτως, ψάχνω να βρω τί σημαίνει η βουβή σιωπή τους. Οι λέξεις όταν τους δίνεις σημασία ουρλιάζουν πάντα κάτι ακαθόριστα καινούργιο μέσα στο κεφάλι σου. Βασανίζεις μέσα στις σκέψεις σου κάτι εγκλωβισμένο και κουτό, με την κυριολεκτική έννοια ανόητο και τώρα ξαφνικά αυτό το τερατάκι έχει βάσιμες ελπίδες να επιζήσει.

Το "εδώ και τώρα" σαν έκφραση δεν έχαιρε ποτέ της εκτιμήσεως μου. Το είχα συνδυάσει με γνωστό χαρισματικό λαοπρόβλητο ηγέτη και πρωθυπουργό και αυτή η επίφαση εξουσίας στη φράση απωθούσε πάντα την εκλογή της στη σκέψη μου -δε σας κρύβω και στην ψήφο μου. Εξάλλου οι αλλαγές ποτέ δεν στάθηκαν τα φόρτε της ψυχής μου. Αργότερα στα χρόνια των σπουδών το "εδώ και τώρα" αποτελούσε κωδικό μοτίβο στην προσπάθεια κατανόησης της τεχνικής κατασκευής της ποιήσης ως συνθέματος προσωπικού που δεν πραγματεύεται τα ηρωικά ανδραγαθήματα του Οδυσσέα φερ' ειπείν, αλλά καταπιάνεται με τα άδοξα πλην όμως περιπαθή συναισθήματα μιας εγωπαθούς λυρικής φωνής και των προσωπείων της κατά τα άλλα. Κι αυτό σχετικό είναι τώρα που σκέφτομαι φευγαλέα τους Ολυμπιόνικους του Πινδάρου. Τελοσπάντων, αυτό που έχει σημασία εδώ και τώρα είναι που συνειδητοποιώ πως η συγκεκριμένη φράση εδώ και χρόνια τελικά κι όχι μόνάχα από προχτές υποδαύλιζε σκέψεις για τη ζωή μου.

Τί εννοώ; Ζούσα φοβάμαι με ένα αίτημα των καιρών που κακώς έχει βλάψει την πλάση. Ασφαλώς φταίει που το νόημα έχει παρανοηθεί κι ασφαλώς φταίει που κανένας δεν βρήκε ως τώρα το κουράγιο να το κοιτάξει. Το "εδώ" και το "τώρα" είναι επιρρήματα που ο συνδυασμός τους ορίζει ένα χωροχρονικό παρόν, μια συνθήκη, το σκηνικό αν θέλετε που ορίζει στον άνθρωπο το πλαίσιο για να δράσει. Κανείς δεν όρισε ποτέ τη επιρρηματική αυτή φρασούλα ως ψυχαναγκασμό, κανείς δεν της έδωσε το δικαίωμα να γίνει ο ύφαλος που καλείται ένας ναυαγός στη σκέψη να υπερκεράσει. Ήταν πάντα η φιοριτούρα, το κουφάρι που έπρεπε ο λόγος για ζωή να υπάρξει.

Τελικά βλέπω με μάτια τώρα πιό καθαρά πως ο λόγος πάντα είναι το πρώτο θέμα."Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος. Τώρα δε θα τανε φωτιά στο αίμα" όπως λέει και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος στο καθόλον σημαντικό... Εν λευκώ του. Και συνειδητοποιώ οτί ο λόγος που γεμίζει το "εδώ" και το "τώρα", η παράμετρος που από σύνθημα το μετατρέπει σε αληθινή πράξη πολίτη και που από τεχνικό όρο ποιήσεως το ανάγει σε τέχνη ζωής είναι αυτή η ευκαιριακή και ευκτική πάντα κατάσταση στην ετοιμότητα του ανθρώπου να προσφεύγει σε αυτό το χωροχρονικό σύμπαν των επιρρημάτων του κάθε φορά και στιγμή που νιώθει μετεωρισμό και διχασμό στην θέλησή του.

Ελάχιστες φορές θα είναι αυτή η διαύγεια εφικτή. Ελάχιστες φορές ο άνθρωπος καταφέρνει να είναι ο πρωταγωνιστής στη ζωή του. Τις ώρες εκείνες όμως πάνω σε αυτή τη σκηνή μια τάξη επικρατεί και αίσθηση κάθε πνοής μυστικά στο κορμί του. Εκεί νομίζω βρίσκει κανείς και την ίδια του την ψυχή. Σε καμιά μεταθάνατον φλόγα.

H ζωντάνια της Νατάσσας Μποφίλιου

Ο στίχος από μια βροχή του Γεράσιμου Ευαγγελάτου σε μουσική Κώστα Τσίρκα έλυσαν νωρίς τον Μάρτη στο χέρι της: "Να 'ναι αρχή και να λέω πως τελειώνει... αυτό δεν στο συγχωρώ". Με όλες τις αισθησιακές του συνυποδηλώσεις -και δη στην ολοκαίνουργια διασκευή του- ορίζει την στιγμή της και συνθέτει την ωραιότητα της φωνής εν βρασμώ της ψυχής της. Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη όταν χτες το βράδυ είχα την τιμή και ένιωθα την ευχαρίστηση να είμαι ανάμεσα στο κοινό της. Ήταν χτες βράδυ η αρχή και το τέλος της δικής μου εξόδου προς ένα αστέρι... Η Νατάσσα Μποφίλιου κάθε στιγμή χτες το βράδυ στην μικρή σκηνούλα του Ιανού ανάσαινε ερμηνείες, λουλούδιζε το πρώτο μας ανοιξιάτικο ανεπισήμως Σαββατόβραδο ζωή και ξαφνικά δεν ήταν πια εκεί ο χειμώνας με την νάρκη του (ο πληθυντικός αριθμός εδώ συγχωρείται...). Ως σήμερα δεν μου άρεσε η Άνοιξη. Η Μποφίλιου έγινε ο πρώτος μου ανοιξιάτικος πλανήτης.

Δεν θέλω εδώ να γράψω ένα χρονικό, γιατί οι έρωτες έχουν τις ιδιωτικές στιγμές τους και σας παρακαλώ να τις σεβαστείτε. Επιθυμώ -δεν θέλω πιά- εδώ να μιλήσω γι' αυτό ακριβώς το μεσοδιάστημα που ορίζει η αρχή μιας αισθητικής πράξεως ως το τέλος της και σε αφήνει με όλη την χαρά και την ηδονή της συμμετοχής και της συνομωσίας και με εκείνο το σπάνιο πια στις ημέρες μας -και κυρίως στις νύχτες μας- συναίσθημα νοσταλγίας για κάτι ακριβό και γνήσια απλό που παρήλθε... Και αυτή η ανάμνησις ζωής είναι που τρέφει καιρό μετά για την ανεπιτήδευτη ζωντάνια της και γι αυτό το λόγο για της ώρας της την ομορφιά, δηλαδή την ωραιότητά της. Γιατί η ομορφία χρειάζεται μονάχα την απλότητα για να την αποδείξει. Δηλαδή την φύσιν της. Μια ανάμνηση ζωής μου χάρισε η Νατάσσα Μποφίλιου χτες βράδυ. Κι ήταν όλοι εκεί για να την μοιραστώ μαζί τους... ο Θέμης στο πιάνο, ο Κώστας και ο Γεράσιμος κάπου πιο δίπλα, οι στίχοι και τα ρεφραίν τους στα χείλια μου κι όλα τα συναισθήματα μιας αλλιώτικης άνοιξης στην καρδία μου. Και μια παρέα γύρω τριγύρω παιδιά με παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου.

Το πιο εντυπωσιακό δε; Όλα αυτά μέσα σε ένα χρώμα λευκό. Μες στην άνοιξη άνθησαν κρίνα. Αλλά κάπως έτσι δεν ξεκινάει το φαινόμενο; Από τα λευκά τα άνθη μιας μυγδαλιάς... Έτσι έλεγε το μάθημα στην πρώτη τάξη στο σχολείο, όταν πήγαινα μικρό παιδί θυμάμαι. Κι όταν σπούδαζα τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ που μάδησα στο τίναγμα πριν μισήσω τις εποχές και αγαπήσω τη βαρυχειμωνιά. Χτες τη νύχτα κάτι ανασκευάστηκε. Κι αυτό επιτέλους μοιάζει να είναι δέσμευση, αν δεν είναι κάτι σημαντικό. Ζω μονάχα εν λευκώ.

Και λίγα λέω...

Είπα να ρίξω ένα φάσκελο αυτοπροβολής μιας κι είναι και ξεπερασμένης μόδας:

1. Είμαι παιδί σχολής Φιλοσοφικής μόνο και μόνο επειδή την προοπτική του αντικειμένου μου ορίζει το απαρέμφατο "θαυμάζειν".

2. Ομορφιά δεν υπάρχει. Ωραιότητα μόνο. Με της ώρας την έννοια. Ακόμα και σε μπριζόλα.

3. Ανέβηκα στη σκηνή από ματαιοδοξία, μυστικοπάθεια και αγοραφοβία. Α, και για να δω πώς είναι στην πράξη η θεωρία των εσωτερικών μου αυτών αντιφάσεων.

4. "Δεν είναι καιρός για πολιτικά έργα τέχνης, αλλά η πολιτική έχει μεταναστεύσει σε αυτόνομα έργα, και πολύ περισσότερο εκεί που αυτά τα έργα εμφανίζονται ως να ήταν πολιτικώς νεκρά" - Αντόρνο.

5. Η τέχνη για την τέχνη.