Κοίλον

Έγιναν μορφές ποιητικής τα λόγια μου 

ανοίκειες προς την μορφολογία της ποιητικής μου

Και εξοικειώθηκα το αδύνατο και υποδέχτηκα το ξένο και δεξιώθηκα το ανοίκειο

και του έστρωσα κρεβάτι να κοιμηθεί και τραπέζι να φάει και το φιλοξένησα με σεβασμό πρωτόπειρο που με ξεπερνούσε

Και έγινε σεντόνι και με τύλιξε για να με ζεστάνει και να με αποκαθηλώσει 

Και δεν φοβήθηκα μήτε καν μην κρυώσω 

Και παραδόθηκα Και γύρισα και το πλευρό απ' την άλλη 

Και το μαχαίρι δεν πόνεσε γιατί ήτανε χέρι Και από πρώτο έγινα σώμα του  
δεύτερο και μαζί γίναμε ένα 

Και η νύχτα έχανε το σκοτάδι της και η μέρα έχανε αίμα Και αιμορραγούσε 

Αλλά ο χρόνος δεν τελείωνε γιατί ήμασταν τελικά ο καθένας 

Και αποκαλύφθηκε Και άρχισα να γνέθω τα σπάργανα των ονείρων.

Ασυνανάρτηση

Θέλω να κάνω να γράφω προτάσεις που δε σημαίνουν τίποτα 
Θέλω να ορίζω τη θέση μου στη μέση του πουθενά 
Να μην ερμηνεύονται κατά το δοκούν τα αντικείμενα και οι διαθέσεις μου 
Να μη βρίσκουν κανένα νόημα περαιτέρω τα λόγια, οι πράξεις, 
οι σκέψεις μου να είναι ξερά χόρτα 
Να γίνω μια παρουσία που θα χαθεί, μια φαντασία, ένα φάντασμα που δε θα υπάρξει 
γιατί δεν υπάρχουν φαντάσματα 
Ένα φίλτρο διαθλάσεων υπάρχει υπέρ ή κατά της ανυπαρξίας 
Ένα άκαταμάκατασούκουτουμπέ 

Θέλω να γίνω το σχήμα της πέτρας που δε σου θυμίζει τίποτα 
την παραμικρή μας γνωριμία Ποτέ

Να μείνω η καταχώρηση άγνωστο στο τηλέφωνό σου να μη με ανακαλέσεις ποτέ 
Να νομίζεις ότι είπα μια ασυναρτησία 

Να μην καταλαβαίνεις βλέποντάς με ότι είναι η Σαλαμίνα κι εσύ οι Παξοί 

Να είμαι ο τούρκικος και ο ελληνικός καφές να είμαι φουσκάλα στο φλυτζανάκι από τον τουρκοκύπριο και ελληνοκύπριο καφέ σου

Να είμαι το κομματάκι του βράχου που εστιάζει το μάτι σου περνώντας φευγαλέα με το αυτοκίνητο που είσαι συνοδηγός ενός φίλου σου που τον κάνεις παρέα μόνο για ταξιτζή σου 

Να μη με ξαναπιάσει το μάτι σου να μη με θυμάσαι στην επιστροφή που θα κοιτάς απ' την άλλη ή απ' την ίδια άμα ποτέ στη ζωή σου ξαναπεράσεις 

Να πεις για μένα Σκασίλα μου μικρή και δέκα ποντικοί, όρεξη είχα να δω τη μούρη σου τη φώτο προφιλ και  εξωφύλλού σου 
να μην είμαι οι εναλλακτικές διαδρομές που θα σου προτείνει ο χάρτης για να φτάσεις 

Συμπτωματολογία των βιωμάτων σου η μεθοδολογία της ποιητικής μου 
μια ακατάσχετη φλυαρία για χρονορράγημα.

Πάνυ γε

Και μάλιστα δηλαδή 
Μόνο το σώμα αφήνοντας στο άλλο, 
στο αρνητικό της ρυθμολογίας 
Επανεφεύρεση στις εξι το πρωί του κόσμου 
γιγάντια συνάφεια του πανικού 
Του πάνη- πάνη- πανηγυρισμού 
ολόφρεσκο ταξίδι

Σε τρίτο πρόσωπο

Χθες βράδυ, 
δεν είχαμε προλάβει να πέσουμε καλά καλά: 
"έλα να σε πάρω αγκαλιά να κοιμηθούμε"
ήρθε μια γυναίκα στη δεύτερη κλινική 

"Μη σαλεύεις" είπες "με ξύπνησε...
Γίνε στήλη άλατος σα τη γυναίκα του Λωτ"

Σε άκουσα, έμεινα στη θέση μου

Αύριο το πρωί 
πέταξα τα πρώτα εξανθήματα χλόης.

Το Όχι που σημαίνει Ναι

Αναρωτιέμαι γιατί φοβόμαστε τόσο την άρνηση. Πριν λίγες μέρες στη μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη συνάντησα τα σπάνια ψηφιδωτά του Χριστού της Χώρας των Ζώντων και της Θεοτόκου της Χώρας του Αχωρήτου και δύο αχνές - ή μάλλον ψαχνές - τοιχογραφίες των Αγίων στο διπλανό παρεκκλήσι με τις αγιογραφίες των Εσχάτων. Και κατάλαβα πώς οι άγιοι και πίσω από τις παραστάσεις τους ιχνογραφούνται και κοίταζα τα χνάρια των χαμένων ψηφίδων πώς έχουν αφαιρεθεί. Και είπα μέσα μου ότι ίσως δεν θα έπρεπε να δαιμονοποιούμε τόσο το βάθος, το θάνατο, την καταστροφή και το σκοτάδι, την άλλη όψη ή και κόψη αν προτιμάτε της αποκάλυψης του φωτός. Και μάλλον έχει έρθει η ώρα είπα και το Χριστό ακόμα που σήμερα περισσότερο από ποτέ καλείται να σώσει όχι μόνο τον Αδάμ αλλά και την Εύα να τον εφεύρουμε από την αρχή.