Τέρμα γκάζι

 

Αρχή της κίνησης η αυτοκίνηση - ή το αυτοτρακάρισμα, το αυτογκόλ;

Όχι ότι προδίδω τις σκέψεις μου αλλά καμια φορά σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι ένα όμορφο παιχνίδι πανικού. Σκέφτηκα κι αμέσως αναιρεσα το συλλογισμό γιατί ακύρωνε τις σκέψεις και τις καταδίκαζε σε μια πόζα ελευθερίας. Όμως έχω ανάγκη να μπω σε ένα χαμόγελο και να το κοιτάζω σαν έναν καθρέπτη που θα με πείσει, σαν ένα ανακλαστήρα υπενθύμισης που θα με βάζει στον ίσιο δρόμο γιατί τα αυτοκίνητα είναι για να πηγαίνουν πάνω στην άσφαλτο και όχι μέσα από τα δάση. Τι κάθομαι και μιλάω και πού οδηγώ τη σκέψη και αν με διαβάσεις τη δική σου σκέψη όχι σε διάβαση, σε μετωπική σύγκρουση την καταδικάζω. Δεν έχω περιθώριο να γίνω κατανοητός, δεν θα γίνω ποτέ καμία αυθεντία επικοινωνιακότητας. Το δίπλωμα οδήγησης το πήρα αλλά δεν το εξασκώ, τρεις φορές οδήγησα σε δρόμο κι ύστερα μαθήματα ξανά και ξανά το τιμόνι στο χέρι δίπλα σε δάσκαλο μα όχι μόνος και ποτέ ξανά σε δρόμο και στο τιμόνι. Μια τελεσίδικη απόφαση και δεν οδηγώ αλλά δεν μπορώ και να σταματήσω.

Δεύτερη πληγή / O βάτραχος

 Βάτραχοι κάλυψαν όλη την επικράτεια της Αιγύπτου, μπαίνοντας στα σπίτια των ανθρώπων...

Φοβάμαι, φοβάμαι κινδυνεύω, κινδυνεύω τόσο εντελώς που φοβάμαι και τις λέξεις ακόμα που διαλέγω, φοβάμαι, δεν καταλαβαίνω, τί θέλω να πω, γράφω σε διακατοχή και φοβάμαι τον δράστη που περιγράφει το ρήμα και σε τι κατάσταση με εκθέτω. Καταπίνω.

Το στομάχι νιώθει τον φόβο ανέκφραστο παντελώς, κατεβάζει φόβο μεγάλες κουταλιές βουλιμίας κι ο φόβος παλινδρομεί κι ανεβαίνει τη διχασμένη μου γλώσσα, σαπίζει τα δόντια και το στόμα μου ματώνει στις άκρες καθώς τεντώνω σε άναρθρο φόβο ουρλιάζοντας σιωπηλά τα χείλια, έχω την εντύπωση ότι αν χαθώ εξαιτίας του θανάσιμου φόβου τώρα, θα συνεχίσω να κοινωνάω κάπου άλλου συνεχώς μετά φόβου θεού πίστεως και μιας αλλόκοτης στοματίτιδας εις τον αιώνα, γράφω εξαρθρώνοντας τα σαγόνια μου όσο περισσότερο φτάνω για να ανακουφιστώ και χρησιμοποιώ στο πηγούνι μου όλο εκφράσεις μυστηριακές ή γκροτέσκο γιατί ο φόβος είναι νερό κι αλάτι μαζί στις πληγές, ζωή παρούσα, πρωθιέρεια και σφυροκοπάει από μέσα κατασκάβοντας τα ούλα και διογκώνω μες στα ούλα αέρα στη λίμνη του μεταλλασσόμενου, στριφογυριστού φόβου μου σαν ένας βάτραχος που καταπίνει δισεκατομμύρια εκατομμυρίων κουνούπια. 

Μια αυτιστική μηχανική υπερπροσπάθεια, μια μάλλον άσκοπη διαδικασία, ένα παιχνίδι σκοποβολής που κολλάει μονίμως σε μια όλο δεύτερη εμμονή, της οποίας ο φόβος δεν παίρνει διαβατήριο για την επόμενη πίστα και βαφτίζεται μέσα στον τόπο του μετανάστης. Κατοικούμαι, κυριεύομαι επιτόπου και το σώμα δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει το συναίσθημα, προσπαθώ να εγκλωβίσω έστω σε γραφή τη μηχανική διαδικασία αλλά οι άνθρωποι νομίζουν ότι ζητώ να αποκρυπτογραφήσουν πινακίδες βήτα γραμμικής και απελπίζονται αλλά και κομπορρημονούν για τις πινακίδες της γραμμικής βήτα και δίνουν κουράγιο στα κατάλοιπα του πολιτισμού και στα κατορθώματα της αναπνοούλας μου αλλά δε μπορούν να δώσουν την πρέπουσα αρχαιολογική προοπτική και τη σημασία, μα εγώ συνεχίζω να επιχειρώ μια ιλιγγιώδη αυτοκίνηση για όποιον δεοντολογικά συγκινηθεί να με ακινητήσει σε ένα στιγμιότυπο άρσης του βαρέως κορμού αυτού του παραφουσκωμένου, του χαμερπή βατράχου που παριστάνω. Αν με καλωδιώσεις σε μια ηλεκτροφόρα γωνιά θα σου παίξω τα πιο πανικόβλητά σουσούμια, αλλά δεν παίζουν πλέον καιροί για πρίγκηπες, φρανγκενστάην και αλλά τέτοια πειραματόζωα. 

Ζητώ ηθοποιό λοιπόν άξιο να σταθεί εδώ και να μεταδώσει συναίσθημα. Με όποια μέθοδο, δεν έχω μέθοδο. Οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να διαβάσουν, να ηχήσουν, να κλάψουν, να γελάσουν, να δώσουν σάρκα και οστά, να μην αισθανθούν.