Sunday, August 22, 2010

Αγκάθια




Η πίστη είναι κάτι (συ)σχετικό. Πρέπει να πιστεύει κανείς μόνο σε κάτι που δεν υπάρχει. Η πίστη δεν έχει νόημα όταν υπάρχει αυτό που πιστεύεις. Είναι τουλάχιστον ανίσχυρη, τότε η πίστη καταλήγει μια ευκολία.

Όταν πονάς, δεν αισθάνομαι ότι πονάς, δεν μπορώ να νιώσω ή να καταλάβω τον πόνο. Σε πιστεύω γιατί αυτό με κάνει να συμπάσχω με τον πόνο κι έτσι μπορώ να τον καταλαβαίνω.

Για την ακρίβεια δεν ξέρω να μιλώ. Υπάρχουν μέσα μου τόσες φωνές, είναι όλες δικές μου. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν μου ζητούσες όμως μια να διαλέξω τις υπόλοιπες να κερδίσει, θα σάστιζα, θα φοβόμουν να έλεγα " με κατέχεις" ή "σ' αγαπώ".

Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα από τις φωνές των ηδονών που θέλω να καλύψεις επιθυμώ να ακούσω τη δική σου φωνή, το δικό σου σώμα να αγγίξω, όχι για να πούμε κάτι κατανοητό. Μονάχα στην ελευθερία τους για να αφήσουμε όλες τις άναρθρες συλλαβές του κοινού μας πόνου.

2 comments:

kiara said...

Δεν είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχει, απλά η τρέλα είναι να πιστεύεις σε αυτό που δε θα σου αποκαλύψουν ποτέ οι αισθήσεις σου. Έτσι νομίζω.

Anonymous said...

Εκπληκτικές οι φωτογραφίες. Χειροκροτώ :)