Monday, December 01, 2008

I' m dreaming of...


Ξεκινάω να γράφω, πού θα βγάλει απόψε η νύχτα, ως πού θα πεταχτώ. Στα όνειρα. Ως εκεί που έχω αναφαίρετο δικαίωμα για ταξίδι. Χωρίς τρομοκράτες, χωρίς αεροπειρατές. Με άγνοια κινδύνου, ελεύθερες πτώσεις ακίνδυνες. Δεν πετάω στα σύννεφα. Έχω πάρει αγγελικό διαβατήριο για έκπτωση στο κρεβάτι το δικό μου απόψε.

Τα όνειρα είναι ρωγμές. Οι πληγές είναι όνειρα. Απόψε δεν είμαι εδώ, σε αυτή την πραγματικότητα, σε αυτή την αναπηρική καρέκλα, σε αυτή την καρέκλα την ηλεκτρική που μου χει ψήσει σαν το ψάρι τα χείλη και το κεφάλι σαν αυγό. Είμαι εκεί που πηγαίνουν τα όνειρα. Είμαι εκεί που φέρνουν οι λέξεις.

Και γράφω και διεκδικώ, και γράφω κι αδιαφορώ, και γράφω και ονειρεύομαι από εδώ και τώρα, από εδώ και μπρος, χωρίς να ξέρω που βγάζει αυτός ο λαβύρινθος, χωρίς να γνωρίζω τα όνειρα πώς ξυπνάνε. Αφήνομαι χωρίς σταματημό, δεν ελέγχω ούτε καν τύψεις, κατουριέμαι ελεύθερα από ταχύτητα και από φόβο -είναι το μόνο δικαίωμα που στο φόβο μου παραχωρώ, ακόμα κι όταν ονειρεύεσαι, φοβάσαι, δε σταματάει ποτέ ο φόβος-.

Και δεν ελέγχω καν τη διαδρομή, τί σημασία εξάλλου έχει να κοιτάζεις το δρόμο όταν οδηγείς πάντα κουτουρού, είναι σα να σημαδεύεις κάτι που δεν υπάρχει και είμαι απρόσεχτος οδηγός, δεν είμαι ο Χάνσελ κι η Γκρέτελ, σημασία έχει μόνο που θέλεις να φτάσεις, σημασία δεν έχει καν μήπως δε φτάσεις εκεί σώος κι αβλαβής, σημασία έχει να φτάσεις εκεί με όλου του κόσμου τα σημάδια, στα όνειρα τρακάρεις πάντα πιό πολύ, στα όνειρα τραυματίζεσαι πιό θανάσιμα κι απ' όταν πεθαίνεις, κι όταν πεθαίνεις μόνο για τα όνειρα πεθαίνεις, τα όνειρα που θέλεις να βρεις σε άλλη πίστα. Αυτό είναι οι αρρώστιες οι αγιάτρευτες. Τα όνειρα που δε βρήκες.

Οι λέξεις που δε βρήκες έπειτα, καλύτερα για να πεις αυτό που σου συνέβη, αυτό που διεκδικείς να πάρεις, αυτό που είδες ότι παίρνεις στα όνειρα και τώρα το χάνεις, μια άλλη κτητικότητα που μόλις ξυπνήσεις τη χάνεις και τα χάνεις εντελώς.

Γι' αυτό κι εγώ έτσι όπως ξάφνιασα μέσα στη νύχτα και μέσα στα όνειρα αφέθηκα γλυκά στην εισροή των συνειρμών κι ας γράφω τώρα ένα κείμενο αλλοπρόσαλλο κι ας μη βγαίνει ουσία όταν θα διαβάσεις εσύ τί σόι είναι τα όνειρα τα δικά μου. Ξύπνησαν απόψε πιό φοβισμένα, κράτα αυτό. Δεν μπορώ να στο κανω πιό λιανά, το καταλαβαίνεις;

Σιγά μη χέστηκες, σιγά μη σε νοιάζει, σιγά μην παραφούσκωσες από την ευμάρεια των δικών μου ονείρων, σιγά μη σε τσαντίσε η ανέχεια των ονείρων που έχασα απόψε εγώ, σιγά μη σκοτίστηκες που ξύπνησα πάλι και τίποτα δε βρίσκω απ' τα όνειρα που έκανα.

Πρέπει να πολεμήσω για τα όνειρα γιατί είναι το τελευταίο προπύργιο της λίγης μου ανεξαρτησίας.

Λοιπόν, με συγχωρείτε, πρέπει να ονειρευτώ. Και πάλι καλή σας νύχτα.

8 comments:

tovenito said...

όνειρα μπορείς να κάνεις όσα θες. δεν κοστίζουν. όχι υλικά τουλάχιστον. αλλά ορισμένες φορές παγιδεύεσαι σε μια ονειροπαγίδα και ο φόβος γίνεται συνοδοιπόρος.

δεν μπορώ να σε πιάσω πλήρως. προσπαθώ πάντως

quartier libre said...

@ το διάβασα το πρωί, στις 8.30,
το μεσημέρι στις 3,
το απόγευμα στις 5.

παρατηρώ τα γοργά συνεχόμενα ρήματα ή την έλλειψη ρημάτων,
τήν αβίαστη έκφραση,
τις λεκτικές προκλήσεις,
τις καταθέσεις παιδικότητας,
της ωριμότητας τις καταθέσεις...
ψάχνω τις λέξεις...
μιάν αλήθεια έχουνε, μιάν εγκατάλειψη, μιά πίκρα, μιάν απορία, ένα θάρρος, μιά φούρια, μιάν ανεμελιά, κάποτε κι ένα φτύσιμο...

και ποιός είμ' εγώ, για να πω "μπράβο";!
μάλλον ευχαριστώ να πω, που το διάβασα !

Aντώνης said...

@tovenito Κοστίζουν. Τα όνειρα είναι που κοστίζουν. Αυτό προσπαθώ να πω. Ούτε κι εγώ όμως μάλλον με πιάνω πλήρως. Γι' αυτό και οι αποστροφές στο β' ενικό. Αν με έπιανα ίσως να ζούσα πιό ονειρικά...

@quartier libre Μπράβο σε αστόχαστο παιδί μη λες. Είναι πάντως μεγάλη η χαρά που η αστοχασιά βρίσκει ανταπόκριση. Μου λείπει τόσο η ανταπόκριση τελευταία. Ακόμα και τα όνειρα τείνουν να εγκαταλείπουν.

ceralex said...

Ίσως και να ονειρεύεσαι τέτοια ώρα. Δε θέλω να σε διακόψω. Μακάρι να ξυπνήσεις αύριο και να έχει πιάσει η ευχή μου.

...όνειρα γλυκά στον ύπνο και αληθινά στον ξύπνιο...

quartier libre said...

@ thantoni,

1. Ονειρευτείτε, γιατί χανόμαστε...

2. Αααα, όχι ! δε θα μου κλέψετε εσείς, της αστοχασιάς τα πρωτεία ! α όχι, monsieur,τα δικαιούμαι !

3. Έχω μια γνώμη. Τι νοστιμάδα θα είχε alors η ζωή, διαρκώς με στοχασμό, με στοχασμό, με στοχασμό, με στοχασμό;...


λέμε τώρα...

:)

Aντώνης said...

@quartier libre

και 1 και 2 και 3 πάσο. Μια απορία μόνο:
Το thantoni πόθεν ετυμολογείται; ΛΟΛ

quartier libre said...

@ ΛΟΛ
όπως "λολή" :)

αν δεν το θες, πες το, να το αλλάξουμε...

Aντώνης said...

@quartier libre
Για ένα περίεργο λόγο το "Αντώνης" το έβρισκα πάντα διαυγές οπότε ως έχει με υπερκαλύπτει