Tuesday, December 09, 2008

Επιτρέψτε μου μια ειρηνική διαδήλωση


Απόψε σχολιάζοντας με μιά αγαπημένη φίλη μου την κατάσταση, είπα μεταξύ άλλων: "Απόψε ο τραμπουκισμός του αστυνομικού συνάντησε τον τραμπουκισμό του αναρχικού και όλοι - μα όλοι- όσοι υψηλά, δεξιόστροφα κι αριστερόστροφα, ιστάμενοι τόσα χρόνια απογοήτευσαν τον κοσμάκη, αγάπη μου, σπέρνοντας ανέμους, θερίζουν τώρα θύελλες. Το ζήτημα είναι τί φταίνε όλοι οι υπόλοιποι που τους σκοτώνουν από τα όνειρα μέχρι και τα παιδιά τους... "

Δεν με ενδιαφέρει η μικροπολιτική. Δεν κάνω γι' αυτό το λόγο αυτή την ανάρτηση. Κι ούτε είναι αυτός ο σκοπός του ιστολόγιου ετούτου -εσείς που με ακούτε, θα έχετε ενδεχομένως καταλάβει. Δεν θέλω να είμαι καν δεξιός, αριστερός ή κεντρώος. Δεν τρέφω καν την ελπίδα να γίνω τίποτα από όλα αυτά. Ειδικά αυτό το κεντρώος. Αλήθεια, πιστεύευτε, αυτό το τελευταίο υπάρχει στη σύγχρονη πολιτική σκηνή; Γιατί όλοι αυτή τη περιλάλητη μετριοπάθεια και τη χρυσή τομή έχουν λυσσάξει (;) και ψάχνουν. Προσπαθώ να απαλλαγώ ακόμα ακόμα και από την ηθική, ακόμα κι από κάθε επίκτητη ταμπέλα που σου κολλάει μια ταυτότητα σα ρετσινιά ελλειπής για να 'χεις, βρ'αδερφέ, να πορεύεσαι μέσα στην κενωνία που όλοι έρχονται και τα σπάνε γιατί στανικά κάθε τρείς και λίγο αυτή η κενωνία σου φωνάζει: "Δεν είσαι παρά ένα ανθρωπάριο μετρίου αναστήματος από τον τάδε πατέρα και τη δείνα μητέρα που συμπράξανε και γεννήθηκες εσύ, ατυχή, εκείνη την ημέρα στην καμμένη και λεηλατημένη σήμερα Αθήνα της Αττικής θρησκεύματος χριστιανικού και ορθόδοξου πότε πότε."

Ε, λοιπόν κι εγώ νιώθω ότι με καλουπώνουν θανάσιμα όλα τα ημίμετρα αυτά. Κι ο τρόπος ο δικός τους έτσι που φασιστικά και ο κατέχων την αρχή και ο αναρχικός απ' την άλλη προσπαθεί απόψε πάλι να μου τα φορέσει. Κέρατα. Της μικρής μας οθόνης κεραίες. Δε χωράω λοιπόν πουθενά. Κυρίως στης φτωχής λογικής τα δύφορα κερατάκια, Ελληνάρες. Οι κεραίες είναι μονάχα πάνω απ' το σπίτι μου. Μέσα όμως στο σπίτι μου εγώ, μέσα στο κεφάλι μου, μέσα στην καρδιά και την ψυχή που με τα σιδεράκια σας τρείς μέρες τώρα και σημαδεύετε και πυρπολείτε, εκείνο που προσπαθώ εγώ να είμαι και να παραμένω, είναι ένας αιωνίως και τυμπανίως νεάζων άνθρωπος, Έλληνας -καθαρά για τον τρόπο σκέψης πέντε δέκα ανθρώπων που από το συρφετό του Ελλαδιστάν μας έχω να εκτιμάω (όρα για παράδειγμα και Ελύτης, Λαμπέτη, Χατζιδάκις, Σολωμός) και το μόνο που στ' αλήθεια πασχίζω κατάπως με 'μαθαν ετούτοι οι δάσκαλοί είναι να προσπαθώ ελεύθερα να στοχάζομαι μέσα σε ένα κόσμο και μια πατρίδα που έτσι που όπως τα καταντήσατε, μια σκέψη ελεύθερη είναι το πιό δύσκολο ο απλός συμπατριώτης σας να την τολμάει. Γιατί αυτή η σκέψη είναι, κατά την αφελέστατη ενδεχομένως δική μου βούληση, και η μόνη ουσιαστικά πολιτική σκέψη.

Αυτό το πλιατσικολογείν σας όμως με τα δικά μου όνειρα, λεβέντες, αντάρτες, τραμπούκοι, δε σας το συγχωράω. Απόψε πάλι τα καταφέρατε και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κι όσο για τον ύπνο, ούτε που με νοιάζει, χέστηκα. Τα όνειρά που με περιμένουν σα νέο παιδί κι εμένα όμως είναι που λυπάμαι. Εσείς φυσικά τώρα λουφάξατε, ανέμελα κοιμάστε... Δεν πειράζει, όνειρα γλυκά... Κάποια μέρα το rest in peace ίσως αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι... Κοιμηθείτε εσείς τώρα λοιπόν την πλάνη σας, την παραχορτασμένη ερωμένη, ένας τη ρεμούλα του, ο άλλος τη μολότωφ. Όσο για μένα ο Παράδεισος που δεν έζησα κάπου περιμένει... εδώ κοντά... Επιβίβαση: πεζόδρομος Τζαβέλλα... Να το θυμάστε...

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στη μνήμη του δεκαπεντάχρονου Αλέξη στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του οποίου στα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών φοβήθηκα απόψε να πάω.

11 comments:

Anonymous said...

Σιωπηλά Συγχαρητήρια!

Anonymous said...

Δεν είναι απαραίτητα έτσι,μικρέ βολεμένε και φοβισμένε μικροαστέ.
Οι καθημερινές πράξεις είναι που συχνάκις γράφουν Ιστορία και δυστυχώς αυτή η τζαναμπέτα από πάντα επέλεγε για ύλη γραφική μόνο το αίμα και την καταστροφή.
Κατά τα λοιπα,το μόνο εύκολο είναι καθισμένοι αναπαυτικά σπιτάκι μας να αφορίζουμε τις καταστάσεις,σα να βλέπουμε τηλεόραση ένα πράμα.
Το πως και το γιατί των πραγμάτων, είναι υπόθεση πολυτελείας για τους από πάντα φοβισμένους...

Κ.

Aντώνης said...

@Ανώνυμος Προφανώς δεν κατάλαβες για ποιές οθόνες μιλάω. Να κλείσουμε τις οθόνες της τηλεόρασης και του μυαλού μας τις οθόνες λέω να έχουμε ανοιχτές. Από ύλη γραφική, δηλαδή αίμα, είχαμε. Όχι μόνο το Σάββατο. Τόσα χρόνια. Η καταστροφή δεν είναι λύση, ούτε Ιστορία είναι, είναι βλακεία και παραλογισμός. Όσο τραμπούκος είναι ο μπάτσος μπορεί να γίνει και ο αναρχικός. Κι αν δεν υπήρχαν αυτοί θα μπορούσαμε ελέυθερα όσοι πραγματικά εν τέλει ενδιαφερόμασστε να διαδηλώσουμε να βγούμε σε δρόμους ανοιχτούς με όλα τα σκυλιά δεμένα. Γιατί είμαστε άνθρωποι, και όχι ζώα.

Anonymous said...

Ναι και τόσα χρόνια που ο κόσμος διαδηλώνει εισακούεται.
Άσε που δε σε κόβω και για μάχιμο διαδηλωτή.
Προσωπικά,δεν συμφωνώ με τέτοια έκτροπα, ούτε με το να πληρώνει την όποια λαική οργή ο κάθε μικροέμπορος.
Αν είναι να καταδικάσουμε όμως τέτοιες συμπεριφορές,θα καταδικάσουμε πρώτα τον ευφησυχασμό όλων μας απέναντι στην πολύμορφη κρατική βία προς όλο το σώμα του κόσμου.
Αλλοιώς δεν θα είμαστε τίποτα άλλο από λιγόψυχοι υποκριτές...

Κ.

Aντώνης said...

@Κ.
Μάχιμος διαδηλωτής όχι, δεν είμαι. Ούτε όμως υποκριτής είμαι. Λιγόψυχος, ναι, ίσως και να' μαι. Κι αυτό προσπάθησα εδώ πέρα να γράψω, τη λιγοψυχία μου. Το ότι ήθελα αυτή τη φορά πραγματικά να βγω στο δρόμο και να φωνάξω γιατί όπως σκότωσαν εκείνο το παιδί έχουν σκοτώσει κι εμένα και τα όνειρά μου. Αλλά αυτά που ήταν προγραμματισμένο να γίνουν φοβήθηκα. Γιατί κι εγώ απογοητευμένος και θυμωμένος από όλη την κατάσταση και την πολιτική αυτή όλα αυτά τα χρόνια είμαι, αλλά δε θα βγω στο δρόμο να τα σπάσω. Γιατί αυτό δεν είναι η λύση στα προβλήματα μου.

Anonymous said...

Και ποιά είναι η λύση για τα δικά σου και δικά μου και όλων μας τα προβλήματα(μέσες άκρες τα ίδια προβλήματα έχουμε όλοι) φίλε Αντώνη?
Η ένοχη σιωπή;

Aντώνης said...

@Ανώνυμος
Δεν ξέρω, το ψάχνω κι εγώ, φίλε μου, μέσα από μιά άλλη οπτική και έναν άλλο τρόπο. Πάντως σίγουρα όχι με το σπάσιμο και τη φωτιά μέσα σε μια ολόκληρη πόλη. Είμαι μάλλον της πιό εσωστρεφούς αντίδρασης. Αν φροντίσει να αλλάξει ένας ένας μέσα μας τότε ίσως και έξω κάτι μπορεί και μαζικά να αλλάξει.

quartier libre said...

@ καλησπέρα!

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... said...

Καλως σε βρισκω. Ειναι πολλοι αυτοι που θα ηθελαν να διαδηλωσουν ΕΙΡΗΝΙΚΑ για τη δολοφονια του Αλεξη και ακριβως επειδη η φραση "ειρηνικη διαδηλωση" τοσο στη θεωρια, οσο και στην πραξη, ειναι οξυμωρη στις μερες μας, δεν πηγαν πουθενα.
Η σιωπη δεν ειναι λυση, ειναι γεγονος, αλλα και η φωνη των 5-10-100 ανθρωπων δεν εχει καν ηχο.
Λυση; Δεν νομιζω οτι υπαρχει γιατι τα ηνια τα κρατουν αυτοι που απολαμβανουν τον υπνο τους...

Anonymous said...

ολοι οσοι προσπαθουν να δικαιολογησουν την τυφλη βια των κουκουλοφορων συγκρινοντας την με την τυφλη βια των αστυνομικων, ειναι πολυ "βολεψακηδες"... γιατι αυτη ειναι η πιο ευκολη προσεγγιση.. και κυριως, προσβαλλουν τη μνημη του νεκρου παιδιου.. συγχαρητηρια, καρντασια!!! πληγωσατε θανασιμα το συστημα, κατεβαζοντας βιτρινες και καιγοντας τη βιβλιοθηκη του πανεπιστημιου!!! πως δε το χαμε σκεφτει τοσα χρονια? τοσο απλο ηταν να "σκοτωσουμε" το συστημα?

christina said...

Mου άρεσε πολύ η ανάρτηση σου....έχουμε γίνει όλοι ζόμπι απο τη σκέψη τον προβληματισμό και την αυπνία ενώ κάποιοι άλλοι λουφάζουν....έχουν στερέψει τα λόγια μου, οι σκέψεις μου...έχω κάψει το μυαλό μου....ελπίζω κάτι καλό να γεννηθεί μέσα από όλα αυτά....