Sunday, December 07, 2008

Live your (tragic) myth in Greece (of course)


Απόψε επί μιά ώρα και μισή πίστεψα ότι μπορεί επιτέλους να τα κατάφερα και να ζω σε μια άλλη πατρίδα. Μια χώρα κατάμεστη, έστω με κρεπαρισμένο μαλλί και κραγιοναρισμένα χείλια, που ψάχνει, ενδιαφέρεται και νοιάζεται να βρει τί σημαίνει ταυτόχρονα παγκόσμιο και Ελλάδα. Με τη διαύγεια που κατάφερνε κάποτε, άλλοτε, χωρίς μεγαλοστομία, μέσα από κάτι μύθους ξεπερασμένους, ξεχασμένους πιά, που στάζουν όμως ακόμα αίμα στ' αλήθεια. Σε θέατρο της Παλλάδος που κυβερνά με του Απόλλωνα το φως συγκυβερνήτη. Τόσα εγκλήματα κι ένας νεκρός δεν βρέθηκε ποτέ στου κόσμου τη σκηνή ετούτη. Στην αυλαία κι όλοι στη σειρά. Χειροκρότημα. Μία στάλα θεία δικαιοσύνη...

Κι όμως, μια ώρα και μισή μόλις μετά στην οθόνη εντελώς φυσικά η είδηση: ένα μόλις δεκαπεντάχρονο αγόρι σκοτωμένο. Στο ψαχνό και στη μέση του δρόμου. Εξαρχεία. Αθήνα μιλάμε. Πρωτεύουσα ευρωπαϊκή. Κούνια που μας κούναγε, νεκροκρέβατο που μας κουνάει. Κι έτσι απότομα κατάλαβα ο ονειρικός, ο αφελής ότι δε ζω παρά στην ίδια πεντάμορφη που μπορεί να γίνει και τέρας πατρίδα που λίγο πριν η παράσταση η υπέροχη με έκανε την τερατώδικη φύση της να έχω ξεχάσει.

Προβάλλει τελικά το ίδιο κακοπαιγμένο εργάκι, το φρικαλέο, ο σινεμάς απόψε. Ξέφραγοι μπάτσοι μέσα στην πόλη κυνηγάνε ένα παιδί, τα κατάφεραν, εν ψυχρώ το σκότωσαν και η κυβέρνηση δεν μπορεί ούτε ένα δεκαπεντάχρονο να υπερασπίσει. Η όποια κυβέρνηση. Βλέπεις, σε αυτή την πατρίδα δεν υπάρχουν και πολλές, φρουρούν οι μεν τους δε και σκοτώνουν αθώα παιδάκια... Και δεν έχει καν θάρρος σύσσωμη μιά τέτοια κυβέρνηση να παραιτηθεί. Σε πόση αφέλεια κατάντησε η πόλη σου, Παλλάδα...

Σκοτείνιασε. Πού πήγε και του Απόλλωνα το φως; Απόλλωνας: θεός έφηβος σε μια χώρα υπέργηρη που χάσκει. Άλλος ένας άγιος κι άλλη μια ανάληψη λοιπόν... Του αγοριού που στάθηκε απέναντι στον γνωστό άγνωστο μπάτσο... Πάρε μια γεύση κι από ανθρώπινη δικαιοσύνη... Νεοελλήνων βεβαίως βεβαίως....

Α, και κάτι ακόμα, συμπέρασμα πες απόψε από την περιδιάβαση σ' αυτή τη μικρούλα, θρασύδειλη, κουτοπόνηρη Ελλαδίτσα... Μεταξύ μας -μην ακουστώ και παραέξω και "εξοστρακιστεί" καμιά φιλόστοργη σφαίρα και κατά δώ μεριά- η Μήδεια είναι πιό ακίνδυνη τελικά μητέρα... Κι εγώ θα ήθελα, αν γινόταν έστω για απόψε, έστω για μια φορά, να κατάγομαι απ' την Κολχίδα.

8 comments:

Jirashimosu said...

"Η Μήδεια πιο ακίνδυνη μητέρα"
Αυτό ξαναπές το.

Τώρα που γνωρίζω την άλλη απ' την καλή κι απ' την αναποδή και σπεύδει να με επιβεβαιώνει κάθε τρεις και λίγο.

Η Μήδεια είναι βάρβαρη γιατί μια φορά προδόθηκε. Η Ελλάδα ακόμα πιο βάρβαρη γιατί διαρκώς προδίδει.

Κρατάμε την ομορφιά της Ελλάδας που φτιάχνουμε εμείς με ο,τι κουρελάκια μαζεύουμε, κι ας μοιάζει η Ελλάδα η δική μας με τη Raggedy-Ann.

quartier libre said...

@
εξέφρασα την άποψή μου
σε ανύποπτο χρόνο,
στο τελευταίο post της ange ta.

tovenito said...

η μήδεια είναι η ελλάδα. αν δεν τα σκοτώνει τα τρώει.

τρομερή η φωτογραφία

7Demons said...

Μάνα- μητριά.
Και μέσα στους "καθωσπρέπει" εφησυχασμούς μας, όλοι αποσυνάγωγοι της έννοιας Πολίτης.

BLUEPRINTS said...

για πόσο θα μας πληγώνει ακόμη αυτή η χώρα; (ρητορική ερώτηση το ξέρω)

BOSKO said...

ΑΥΡΙΟ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ, ΣΤΙΣ 18.00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Ας ευχηθούμε να μη υθεί άλλο αίμα.
Ανησυχώ....

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

quartier libre said...

@ Ανησυχώ