Friday, May 30, 2008

Στον αστερισμό των Διδύμων

Κοιτάζω μπροστά μου το καλοκαίρι σαν θάλασσα. Στιγμιαία άκουσα κάποιους άλλους να μιλάνε, αφαιρέθηκα, έχασα για λίγο το μέρος της συγκεκριμένης πραγματικότητας που μας απασχολούσε και βυθίστηκα μέσα στην υπόλοιπη που τώρα μου απέμεινε και μόνο σε εμένα αναλογούσε πιά και σκέφτηκα ότι η ξενιτιά αρχίζει δύο βήματα από τη στεριά και τη θάλασσα και τη μοιράζονται στα δύο κι από κοινού και εκείνος που έφυγε και ο άλλος που απομένει. Γιατί το παρατήρησα ότι με κοίταξαν στιγμιαία λιγάκι περίεργα πριν συνεχίσουν την κουβέντα τους νεράκι και το κατάλαβαν ότι εγώ τάραξα τα νερά και από την κουβέντα τους απομακρυνόμουν. Ήταν σαν την επιφάνεια στη θάλασσα λίγο πιό πάνω λίγο πιό κάτω. Το δράμα εξελίχθηκε στην επιφάνεια. Ναι, η ανάδυση και η κατάδυση. Η πράξη. Άντε το πολύ πολύ και ένας μικρός διασκελισμός όταν χρηστός με πολύ κόπο καταφέρεις να γίνεις και περπατήσεις το κύμα. Η αληθινή όμως ζωή στην επιφάνεια ποτέ δεν άντεξε. Ίσως τελικά και να ζυγίζει αρκετά η βαρύτητα ενός πραγματικού ονείρου. Η αποκάλυψη του ονείρου. Εκεί που σκάζει το κύμα. Σε ένα ακρογυάλι. Και δεν καταλαβαίνουμε τί βρίσκεται μέσα στο νερό όταν είμαστε έξω. Και δεν ξέρουμε τί συμβαίνει εκεί που δεν είμαστε. Κι ούτε έξω μαθαίνουμε ή και ακούμε καν την ώρα που τολμήσαμε και παραδινόμαστε τελικά στο σύθαμπο από ένα γαλάζιο μακροβούτι. Κι ούτε πάλι μόνο δροσιζόμαστε όταν είμαστε εκεί έξω. Αλλά πρέπει να πέσουμε εκεί μέσα για να μην καταλαβαίνουμε άλλο τη ζέστη. Και τότε πάλι έως και να κρυώνουμε νιώθουμε κι αποζητάμε και πάλι τον ήλιο. Διόσκουροι λέει ο Κάστορας κι ο Πολυδεύκης. Οι αστερισμοί. Που το βράδυ μόνο φέγγουν. Αλλά και την ημέρα κάπου αλλού. Στον ουρανό όμως πάντοτε. Βρίσκονται. Χάνονται. Από τα μάτια μας. Από μόνοι τους όμως έτσι κι αλλιώς υπάρχουν. Και όταν χάνονται. Και όταν βρίσκονται. Από τα μάτια μας. Θέλω να πω και όταν τα μάτια μας δεν τους επιβεβαιώνουν εκείνοι υπάρχουν. Πού ακριβώς βρισκόμαστε και ποιά πραγματικότητα ζούμε; Κι αν ζούμε τώρα αυτήν ποιά πραγματικότητα σε κλάσματα του δευτερόλεπτου κιόλας θα αποζητήσουμε να ζήσουμε; Γιατί ευτυχία λέμε εκείνο που δεν έχουμε; Θέλω αυτό το καλοκαίρι να καταφέρω ελάχιστα να δω μέσα από το νερό και πέρα από τον ήλιο. Και την ίδια στιγμή το φοβάμαι. Κι αυτός ο φόβος, περίεργο, κατά βάθος με γλυκαίνει. Σαν ελληνικό καλοκαίρι. Καλώς ήρθε...

7 comments:

ceralex said...

Κάτι μου λέει πως αυτό το καλοκαίρι θα καταφέρεις να δείς πέρα από τους φόβους, πέρα απ το βάθος, πέρα απ τον ήλιο.

Καλώς μας βρήκε!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Εύχομαι τούτο το κλοκαίρι να μη μείνεις σε κλάσματα δευτερολέπτων, λεπτών και ωρών...
Να είναι ένα γεμάτο από πραγματικότητα δική σου.

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΜΗΝΑ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Anonymous said...

Παραπατώντας σε αυτή τη γραμμή που μια σε πάει λίγα μίλια μακρύτερα και μια σε γυρίζει πίσω να πατάς σε καυτή άμμο, τουλάχιστον μαθαίνεις ότι είναι όμορφο να περιμένεις κι ας μην το αντέχεις. Να περιμένεις κάτι δεδομένο ή κάτι απρόσμενο. Και το δεύτερο στο εύχομαι με όλη μου την καρδιά τώρα που ο ήλιος αλλάζει χρώμα και δύναμη

ΠΑΥΛΟΣ said...

Εύχομαι να είναι από τα πιο γεμάτα καλοκαίρια σου.

maya said...

να τα λες!
μόνο έτσι δεν τολμάς να κολλώσεις!
ευκαιρίες για ζωή μας έρχονται.
πολλοί δεν τις αντέχουν.
κι ας τις λαχταρούν εκ του ασφαλούς.
θέλει μαγκιά η ομορφιά.

να έχεις ανοιχτά τα μάτια.
καλά μακροβούτια αντώνη μου!
χχχχχχχχχχχχχχχ

το φτυαράτσι said...

Αχ τι ωραία που αρχίζει το καλοκαιράκι...Την κουλησπέρα μου!

kat. said...

υπάρχει η περίπτωση να είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι που καλοκαίριασε! τραγικό;
δεν ξέρω γιατί..
ίσως επειδή νιώθω έντονη την ανάγκη να δω νέα πρόσωπα..
ίσως επειδή είμαι τρελά κουρασμένη και θέλω να χαθώ από όλα και από όλους..
ίσως επειδή νομίζω οτι πηγαίνοντας στην θάλασσα, το κύμα θα πάρει μαζί του και τις κακές στιγμές που έζησα τον χειμώνα!
δεν έχω ιδέα και μάλλον δεν θέλω και να μάθω!
θέλω μόνο να το απολαύσω!
το ίδιο να κάνεις και εσύ. να γευτείς κάθε ώρα, στιγμή, δευτερόλεπτο του δικού σου καλοκαιριού..