To δίσεκτο (post no99)

Οι ανθοστήλες περιμένουν στη γωνία
η νύφη να έρθει
ο γάμος είναι σήμερα
εγώ βγαίνω στο μπαλκόνι εμπρός
καπνίζω αγέρωχα ένα τσιγάρο
φωτάκια ο δρόμος σπαρμένα κατάφωτα
απέχω εισέρχομαι περιμένουν
λένε η νύφη θα το σκασε
εγώ βγαίνω στο μπαλκόνι πίσω
θα αιφνιδιάσει από την κουζίνα
καπνίζω ένα ακόμα τσιγάρο κρυώνοντας
Δεκέμβρη λένε το μήνα που τελειώνει
απέχω εισέρχομαι αποφάσισαν
Δήμητρα λεγαν τη μάνα της Περσεφόνης

Να τα πούμε; (post no98)

Σας είχα αφήσει με την εντύπωση ότι δεν θα σχολιάσω τη βραδυνή μου έξοδο της Παρασκευής; Απατάσθε πλάνην οικτρά, φιλτάτοι επισκέπται! Πήγα στην εξέδρα την Παρασκευή το βράδυ και πέρασα υπέροχα με το κεφάτο πρόγραμμα που έχουν ετοιμασει ο Καλαντζόπουλος με τον Μαραβέγια, την Μποφίλιου και την Καρακώστα. Μια τσιρκολάνικη διάθεση σας περιμένει να σας παρασύρει σε κέφι μοναδικό. Προς μεγάλη μου χαρά δε χτες το βράδυ ανακάλυψα ότι ήδη ανέβηκαν τα πρώτα βιντεάκια στο γιου τιούμπ και αποφάσισα μέρα που είναι να δώσω μια εορταστική διάθεση κι εγώ με τη σειρά μου στη σελίδα!

Συγκεκριμένα, βρήκα νομίζω το πιο αληθινά απαστράπτον αστέρι για μια βραδυά Χριστουγέννων. Και επειδή έχω γράψει για την Μποφίλιου εδώ και καιρό και μάλιστα δυο φορές κιόλας ήδη και επειδή το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού αν γράψω και τρίτη, επέλεξα το πολλάκις εξαμαρτείν που είναι κι ανδρός παλαβού οπότε καλύτερα με εκφράζει! Χρόνια σας πολλά, όμορφα, ζεστά και ολόφωτα! Παλάβωσέ μας, Νατάσσα!

Χειμερία Νάρκη (post no97)

Το βιβλίο Ιστορίες του Διαδικτύου Bloggers κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σόκολη - Κουλεδάκη. Περιλαμβάνει ιστορίες και κείμενα από διάφορους Έλληνες bloggers που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Artbomber για μία έκδοση ελεύθερης έκφρασης του δημιουργικού τους οίστρου δίχως λογοκρισία αφού αυτός που αξιολογικά κρίνει το αποτέλεσμα είναι τελικά ο δυνητικός καθεκάστην αναγνώστης. Μια έκδοση που αξίζει κανείς να αποκτήσει ή να δωρίσει ειδικά τις άγιες τουτες ημέρες και μάλιστα αν έχει βαρεθεί ή δεν έχει ποτέ κατανοήσει τη συνήθεια να ανταλλάσσονται λογοτεχνικά ή άλλα ημερολόγια έτους αφειδώς μεταξύ μας ως ευκαιριακό και μάλλον μη μπελαλίδικο δώρο. Η έκδοση αυτή αξίζει όμως περισσότερο γιατί μέρος των εσόδων θα διατεθεί για φιλανθρωπικό σκοπό στο ίδρυμα "Αναπηρία τώρα".

Η δική μου συμμμετοχή στο βιβλίο δεν περιλαμβάνεται. Μεταξύ μας δεν κατάλαβα γιατί, αλλά στο κάτω - κάτω πόσο σημασία έχει. Με την φιλανθρωπία να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν ήθελα να έχω καλή σχέση. Ζητιανιά μου κάνει κυρίως από τον παροχέα η ελεημοσύνη. Τέλοσπάντων κατ' αποκλειστικότητα όμως το κειμενάκι που σκάρωσα δημοσιεύεται εδώ! Δυστυχώς δεν είναι άμεσα συνδεδεμένο με φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά, ποιός ξέρει, ίσως να απευθύνεται δυνητικά σε κάποιον αναγνώστη.

Ξύπνησε κι έτρεξε αμέσως στον υπολογιστή. Σε λίγη ώρα θα ήξερε τα πάντα. Ένας φίλος αργά χτες βράδυ στο διαδίκτυο της απάντησε, αν ήθελε, σε αυτές τις σελίδες γι’ αυτό που έψαχνε να κοιτάξει. Αυτό κάπως την πίκαρε. Τι σήμαινε αυτό που έψαχνε να κοιτάξει; Όχι, συρράξεις και γεγονότα κι εκλογές και είδηση ζεστή σε έκτακτα δελτία να την αιφνιδιάσει, δεν έψαχνε. Τα συναισθήματα ζητούσε. Τις σχέσεις ήθελε. Όχι ταυτότητα πολιτική. Κι ας ένιωθε τις τύψεις μέρες που ήταν, εκλογικές, γι αυτή την αδιαφορία. Είχε μπουχτίσει όμως. Κι αυτός ο τύπος χτες το βράδυ τώρα που τον ξανασκεφτόταν ήτανε κατά βάθος προσηνής. Μιλούσαν τώρα πια καιρό. Μήπως να κανόνιζαν κάτι; Βίπερ κατάντησε η αγαμία τη ζωή της, την μάλωσε, κι άρχισε να διαβάζει σελίδες.
Περίεργος ο τρόπος που οι άνθρωποι μάθανε μέσα από τις σελίδες τους τώρα πιά να μιλάνε. Η μία την έστελνε σε άλλη. Θαύμαζε. Είχαν αγάπη κι ανάγκη κι απλοχερία. Και θέλησε μαζί τους, μαζί με τους άγνωστους, να συνυπάρχει, να ελπίσει εδώ μέσα σε ένα κόσμο καλύτερο που δεν είχε τις στερήσεις και δεν είχε ζωώδεις συμπεριφορές, του δρόμου, ένιωθε στις σελίδες αυτές προστατευμένη και αυτάρκης!
Αν διαμέρισμα ήταν από τον κόσμο το καταφύγιο, μία σελίδα στο διαδίκτυο φάνταζε η πιο φυλαγμένη γωνιά της. Εκεί τα χνώτα της παραφύλαγαν δυο επιτυχημένες ατάκες παρηγοριά της και τέρμα τα δίφραγκα με τις σχέσεις της. Όχι σαν τις άλλες…Λίγη καλή διάθεση κι ο άλλος μέσα από τα σχόλια γινόταν φίλος. Όχι λίγο, ούτε πολύ…απλά φίλος.
Χειμερία Νάρκη τις σελίδες της θα κάλυπτε. Βαρύγδουπο κι ηδυπαθές το νέο όνομά της. Ρομαντικό. Η χειμερία νάρκη που κάλυπτε την καρδιά της. Αγαπημένο της καρτούν ένα σκιουράκι από το Ice Age. Από τα παγόβουνα καταδιώκεται. Πολύπαθο μ’ ένα βελανίδι στο λαχανιασμένο του στόμα. Η μασκότ της.
Για ένα περίεργο λόγο της θύμιζε τον Σίσσυφο και την πέτρα. Να τηνε πάλι η κλασική παιδεία! Ατέλειωτο μαρτύριο…Πολύ θέλει εδώ που τα λέμε μια φιλόλογος να ψωνιστεί ότι μπορεί να γίνει λογοτέχνης; Λες να την άνοιγε τη σελίδα της, να κότσαρε και τον σκίουρο και ν’ άρχιζε με άχτι να γράφει… έτσι για την πλάκα της, καλέ, όχι κάτι της προκοπής στο φινάλε;
Όχι ότι της έλειπαν άνθρωποι. Αυτό κατά λέξη μετά το θάνατο του πατέρα της δεν το παραδέχτηκε ποτέ. Πάντως κοινωνική ήταν και ψυχρή δεν την έλεγες. Απλά έτρεφε ακόμα το μακροχρόνιο πένθος της έστω. Είχε καταφέρει εξάλλού να γίνει μια επιτυχημένη δασκάλα, αυτό θα το πρόβαλε. Όμως σαν επιτυχημένη δασκάλα είχε απαιτήσεις μέσα της. Από τη ζωή. Από τη μάνα κι από τους φίλους και ακόμα ακόμα τη γιαγιά της. Αλλά με τη σειρά τους κι αυτοί, όπως όλοι, όπως εκείνη, είχανε τις δικές τους απαιτήσεις. Παράλογες ή εύλογες, δεν είχε καταλήξει. Ζούσε σε ένα περιβάλλον πολιτισμένο, δεν είχε παράπονο, όμως και κάτι άλλο ζητούσε. Το άριστα μια δασκάλα υστερική την νοιάζει, δεν ντράπηκε με ειλικρίνεια να παραδεχτεί χαμογελώντας νευρικά στον εαυτό της, όμως ούτε τούτο θα της επέτρεπε να το γράψει, αν έγραφε στη σελίδα της. Αστειάκι ήταν. Προσωπικό. Εξαντλήθηκε στο νευρικό της χαμογελάκι.
Κανείς, ούτε κι αυτή, δεν έβρισκε τον τρόπο να διεκδικήσει, τον τρόπο να αγαπήσει κανένας με ειλικρίνεια δεν ήξερε, όσο κι αν ο καθένας λαχτάραγε για πάρτη του την αγάπη.
Η γιαγιά ένα πιάτο ζεστό μεσημεριανό φαΐ κι αντίτιμο η πίεση και η πίεση για λίγη παρέα νωρίς πριν κοιμηθεί το βράδυ. Η μάνα τρελοκαμπέρω συμβουλές για να βρει επιτέλους κι εκείνη, η κόρη της, σαν όλα τα κορίτσια ένα γκόμενο. Όλη την ώρα που την έβαζε τις τρίχες της τις κατσαρές κόκκινες να της βάφει. “Στα εξήντα” χαμογέλαγε “λίγη ζωντάνια δεν βλάπτει”.
Οι φίλοι ό,τι πρόκαμαν κι αυτοί να δώσουν για να λάβουν πίσω τα δέοντα. Και η φιλιά ακόμα την είχε κουράσει. Να δίνεις όλο για να παίρνεις. Αυτά που πρέπει να πάρεις. Ατάκες από αγαπημένα σήριαλ απάντηση. Αφού παίρνεις, να δώσεις, ρε φίλε, να δώσεις. Φιλαράκια…
Αυτά όλα θα τα έγραφε. Αυτή τη σχέση με τον κόσμο που έφτασε πιά να την πειράζει. Η ανταλλαγή που σε ξεπούλημα κατάντησε. Το ξεπούλημα που την είχε παγώσει. Σαν ψάρι τελευταίο στον παγωμένο πάγκο μιας αγοράς αισθάνθηκε, σαν πανικόβλητο σκιουράκι μες στον ορυμαγδό της χιονοστιβάδας. Το ξεπούλημα και η αμηχανία της εξάρτησης. Ο φόβος να μην μείνουμε μόνοι. Η αγάπη.

Παρασκευή βράδυ θα'μαι εκεί (post no96)

Η στιγμή που όλοι περιμένατε!

Η «Ορχήστρα του Δρόμου», σε νέες περιπέτειες από την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στην X-έδρα!

Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος και η θρυλική “Ορχήστρα του Δρόμου” που αποτελείται από κακοποιούς, πλεϊμποϋ, Μαρξιστές, φοιτητές των ΙΕΚ Κοζάνης κα, παρουσιάζουν μια εντελώς καινούργια παράσταση, ανανεωμένη με νέα πρόσωπα (διαβάστε το πλήρες άρθρο για να μάθετε ποια!)

Η Νατάσσα Μποφίλιου, μια νέα ερμηνεύτρια - από τις πολλά υποσχόμενες νέες παρουσίες στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού- με αποσκευές της, τους δίσκους της Εκατό μικρές ανάσες και Εν λευκώ, που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν από το κοινό.

Η Βασιλική Καρακώστα που καιρό τώρα συμμετέχει στους δίσκους και στις εμφανίσεις των σημαντικότερων δημιουργών και κυκλοφορεί σε λίγες μέρες τον πρώτο προσωπικό της δίσκο με τραγούδια του Νίκου Πορτοκάλογλου.

Και ο σταθερά περιπλανώμενος Κωστής Μαραβέγιας με το ακκορντεόν του, την εκρηκτική του παρουσία επι σκηνής και τον νέο του δίσκο "Illegal" σε παραγωγή Παναγιώτη Καλαντζόπουλου που έχει κατακτήσει τις ραδιοφωνικές συχνότητες.

Από τις 21 Δεκεμβρίου ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος και ο Κωστής Μαραβέγιας, με τη Νατάσσα Μποφίλιου, την Βασιλική Καρακώστα και την «Ορχήστρα του Δρόμου» με τους Παντελή Στόικο στη τρομπέτα, Σπύρο Μοσχούτη στα τύμπανα, Ιλάν Μανουάχ στα σαξόφωνα, Άγγελο Παπαδάτο στο κοντραμπάσσο, και Γρηγόρη Ντάνη στις κιθάρες, στήνουν ένα πανηγύρι στην Χ-έδρα της Νέας Σμύρνης για νύχτες που θα σας κάνουν να τραγουδήσετε, να χορέψετε, να....«φχαριστηθείτε»!

Από τις 21 Δεκεμβρίου κάθε Παρασκευή και Σάββατο στην X-Edra

Ώρα έναρξης: 23.00 Είσοδος (με ποτό): 15

X-EΔΡΑ Live: Ελευθερίου Βενιζέλου 235 - Νέα Σμύρνη, τηλ: 210 9849101, www.xedra.gr Τραμ 24 ώρες το 24 ωρο!

30% ή όσα δεν φτάνει ο Λάκης (post no95)

Απόψε αν σας είναι βολικό, σας ικετεύω, σας εκλιπαρώ, μην δείτε Θέμο και Λάκη. Αφήστε τις τηλεδίκες και τους μεγαλοσχήμονες εχέφρονες "δικαστές" τους. Καταλήξαμε με δεκάχρονα να τα βιάζουν παπάδες με τις ευλογίες μανάδων. Καταλήξαμε να δικάζουμε άνθρωπο στα παράθυρα για τη χρήση κόκας λες κι είναι ο μόνος ανάμεσά μας. Σωπαίνουμε και ευκαιριακά φωνασκούμε. Σαν υστερικοί, σαν μίζεροι από καιρό, σαν γύφτογύφτουλες απ' το τσαντήρι και τον καναπέ μας. Και εντέλει, όπως επεσήμανε και ένας φίλος, δεν έχει διαφορά από το Ζεταίμ το να βλέπεις την Άλκηστη πλαισιωμένη από Χαβανέζες να χοροπηδάει με ρυθμό τα πιό ωραία λαϊκιστικά... Τείνω να πιστέψω πως έχουμε πάει ήδη Χαβάη και τα Χριστούγεννα θέλουν χίονι και τζάκι, λεβέντες. Αναζητήστε μιαν άλλη θαλπωρή, μιαν άλλη αγκαλιά και όχι τα στανικά κρατήματα μιας τηλεόρασης που τείνει να γίνει μαμά μας. Είπαμε τα Χριστούγεννα είναι οικογενειακή γιορτή, αλλά μαμά λένε και την αρχιμαντάμα στις τρούμπες...

Music and Lyrics (post no94)

Διάγω βίον ιλαρόν. Μ' αρέσουν οι αμερικάνικες ρομαντικές κωμωδίες. Μόλις είδα μια με τον Χιού Γκραντ και την Ντρου Μπάριμορ. Σας λέω ειλικρινά δεν υπάρχουν πιό όμορφες από αυτές τις ταινίες. Με κάνουν έναν άνθρωπο γλυκό, για την ακρίβεια με κάνουν έναν άνθρωπο μελιστάλαχτο. Για κάμποση ώρα -όσο διαρκεί η ταινία και λίγο ακόμη μετά- ζω σε ένα κόσμο εύθυμων συναισθημάτων, κατά βάση σε μεγαλούπολη και κατάφωτο όσο είναι ένα ιδανικό Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν που, ας πούμε, κοντοζυγώνει. Με όλη την αστική χαρά που σου προσφέρει η λάμψη από το φως, με όλη την τρυφερή μελαγχολία που σου δίνουν οι ίδιες και οι ίδιες πάλι και πάλι κοινότοπες ιστορίες αγάπης. Λίγο αλλάζει το μπαγκράουντ, τόσο λίγο που η περιπέτεια στα συναισθήματα είναι μονίμως και πάντα η ίδια και αυτή η επανάληψη μου είναι τόσο μα τόσο αναγκαία. Είναι η πρωταγωνιστική γι' αυτό τις αγαπάω αυτές τις ταινίες. Παύω να είμαι άνθρωπος καχύποπτος ή μάλλον βλέπω τα λάθη και τα προσπερνάω, δεν έχω ανάγκη να μείνω στα λάθη, έχω ανάγκη να δω δυό όμορφα πρόσωπα να κρυώνουν και να ζεσταίνονται μαζί σε μια κρύα κατάφωτη πόλη που σε αδιέξοδα φέρνει τους ανθρώπους ευτυχώς κοντά πάλι.

Ο Χιού Γκραντ στη ταινία υποδύεται ένα ξεπεσμένο ποπ σταρ της δεκαετίας του 80'. Είμαι υπόλογος λόγω γενιάς σε αυτήν την κιτς δεκαετία. Είμαι υπόλογος στην "Δυναστεία", στη Γουίτνει Χιούστον, στο Τζόνι Λόγκαν, στην Αλέξια και την Άννα Βίσση με τον ίδιο τρόπο που δεν αισθάνομαι υπόλογος στη Μπρίτνει Σπίαρς και τη Δέσποινα Βανδή. Πήγα τις προάλλες στο On the rocks και πέρασα καλά σε μια έξαρση εητίλας με τον Πασχάλη, τη Σοφία Αρβανίτη και τη Μαντώ ώσπου η Αρβανίτη άρχισε να πεθαίνει με το "Γλύκα, γλύκα, γλυκιά μου" την "ερημιά" της και σηκωθήκαμε και φύγαμε... χορεύοντας βέβαια άλλα όχι όπως μέχρι την ώρα εκείνη σαν σε πάρτυ παιδικό. Πέρασα προχτές από το Public το νέο εμπορικό για να δω, δεν άντεχα τη Βανδή να τσιρίζει από τα μεγάφωνα λίγο πριν υπογράψει αυτόγραφα για τα δέκα χρόνια τσιριχτής συνεργασίας με το Φοίβο, σκέφτηκα πάλι την "ξεπεσμένη" Μαντώ, κάπως αλλιώς πρέπει να λέγεται αυτή η ακουστική περιπέτεια κι όχι όπως την ψιθύριζε νεαρός φαν στα χείλια ανυπόμονος να συναντήσει το ίνδαλμα.

Μάλλον, όπως καταλαβαίνετε, η ώρα της επίδρασης από την ταινία παρήλθε κι έγω απώλεσα το μελιστάλαχτο και ξανα έγινα ξινόκωλος συντηρητικός αντιπαθούκλας υποθέτω.

Cashback (post no93)

Η ταινία λέγεται cashback.

Σημαίνει ανταλλαγή.

Εγώ δεν αντάλλαξα τίποτα λιγότερο από τη ζωή μου.

Γέρε χρόνε, φύγε τώρα...(post no92)

Κυρίως φοβάμαι δεν θα γίνω ποτέ τίποτα περισσότερο σημαντικό από αυτό που υπήρξα κάποτε. Βλέπω φωτογραφίες από παλιά και έχω την βεβαιότητα ότι νέος δεν θα ξαναγίνω ποτέ. Όσο περνάει ο χρόνος γερνάω. Γιατί αυταπατώμαστε ότι βελτιώνουμε τις ζωές μας; Μετά τα 25 μας πάντα γερνάμε. Είναι στη βιολογία μας. Και δεν υπάρχουν ούτε ιδέες τώρα πιά να συγκρατούν το χρόνο. Θα περάσουν και τούτα τα Χριστούγεννα και οι προοπτικές θα είναι πάντα ίδιες. Και οι γιορτές θα γίνουν πολυκαιρισμένες συσκευασίες φυλαγμένες στο πατάρι που κάθε χρόνο τις ξεθάβουμε για να νιώσουμε μια χαρά που πέρσι ήμασταν πάντα καλύτερα. Δεν έχει σημασία που τότε θέλαμε πάλι ο χρόνος να φύγει. Τώρα θέλω να τον κρατήσω, να γυρίσω πάλι πίσω στα εικοσιδύο μου χρόνια που και πάλι δεν ήμουν ξένοιαστος αλλά ήμουν περισσότερο ξένοιαστος από αυτό που είμαι τώρα, που και πάλι περίμενα τις γιορτές κι αγόραζα γυάλινες μπάλες για το δέντρο. Είναι καλά φυλαγμένες οι γυάλινες μπάλες μου φέτος. Δεν θέλουν να βγουν απ' τα κουτιά. Θέλω να πω δεν υπάρχει προοπτική για τίποτα να με φέρει μπροστά, να πάψω να σκέφτομαι το χρόνο. Τίποτα δεν νιώθω να με κάνει καλύτερο, τίποτα δεν έχω να δώσω σε κανένα, τίποτα δεν νιώθω να με συναρπάζει όμως κυρίως καθόλου δεν νιώθω συναρπαστικός. Στο Νηπιαγωγείο στη γιορτή των Χριστουγέννων είχα κάνει τον παλιό το χρόνο και μου τραγουδούσαν αυτό το τραγούδι. Ήμουν 5 και είχα 20 χρόνια τουλάχιστον τότε καιρό. Αυτά πέρασαν. Δεν τα κανα τίποτα. Δυό χρόνια τώρα γυρεύω τα αγύριστα.

Γράμματα σ' έναν νέο θεατρίνο (post no91)

Αγαπημένε θεατρίνε μου,

σου μιλώ με αυτή την προσφώνηση γιατί σέβομαι τη λάμψη που ποιείς και όχι το ήθος. Η φιλοκαλλία δεν μου αρέσει και φιλοσοφώ μετά μαλακίας μεγίστης παιδιόθεν παλιατσεύοντας από ανάγκη με τις λέξεις. Τα γνωμικά ανήκουνε σε γραφικούς αρχαιολάτρες και αρέσκομαι να τα διασκευάζω. Μπούχτησα από ηθικές και μεγάλες ιδέες.

Σε ονομάζω θεατρίνο γιατί ετυμολογώ τη λέξη σου από τον παλιάτσο τον μικρούλη, τον πρώτο που παιδάκι ακόμα με εντυπωσίασε και ζήλεψα τα καμώματά του να παίζω. Εκτοτε ψάχνω να δω κατάματα σ' εναν καθρέπτη. Αυτόν άμα βρω θα μπορώ κι εγώ σαν λαμπερός να λατρεύω.

Φορές - φορές κάτι βρίσκεται και δεν αντέχεις τις μπογιές, την ώρα εκέινη κάτι σε διώχνει, τα κόκκινα, το άσπρο, οι μουτζούρες από τον ιδρώτα και τα αληθινά δάκρυα που μουσκεύουν ένα πρόχειρα ζωγραφισμένο στο μάγουλο ψεύτικο δάκρυ... Δεν ξέρω ακόμα τί είναι, λες να' ναι φόβος απ' το πλήθος;

Το ψεύτικο δάκρυ, η προσποίηση, η δικαιολογία μάλλον ετούτη τη φορά δεν κατόρθωσαν να σε υποτάξουν ξαφνικά έρμαιο στη ζήλεια των ανθρώπων που στην αντίθετη μόνο μέσα στο πλήθος, πάνω από το πλήθος ίσως να σε αναγνωρίσουν. Όχι αυτός δεν είναι τελικά ο τρελλός, είναι απλά ο θεατρίνος, λένε. Και απλά. Και ο θεατρίνος. Ξέρω σου λέω πώς αναγνωρίζουν, χαμογέλα. Άδελφές Ηλέκτρες καλές δεν έχει εδώ, γεμάτες μόνο τεφροδόχους με την αληθινή σου στάχτη έχει. Καίγεσαι... Μην σε πλανεύουν όμως τα χαμόγελα, εσύ να τα επιζητάς μα και να τα κατευθύνεις. Μόνο όταν σε απορρίπτουν δεν θέλεις να γελάνε, ξέρω...

Αυτή η φλυαρία σου μετά να βρεις τα αίτια και τις αφορμές αυτού του εναντίον σου και καλά πολέμου σε θυμώνει, καταλαβαίνω. Γιατί σε απέρριψαν; Τί στα μάτια σου δεν είδαν, τί από εσένα δεν κατάλαβαν αφού το έχεις μέσα σου το αστραποβόλο και το νιώθεις; Και αναλύσεις επί αναλύσεων να συνοδεύουν την αστρική σκόνη που σε έκαναν κι εσύ να απομένεις πάντα ένα έκθετο λαμπερό αστέρι προς ώρας διάττον. Αυτό σημαίνει να γίνεσαι ένα φυσικό φαινόμενο, ένα αστεράκι διάτρητο που διατείνεται τώρα μόνο στην κάμψη. Κάμψη - λάμψη: ιστορίες αντιφατικές για ένα και μόνο αστέρι. Κοίτα τί παιχνίδι σου έπαιξαν απόψε μια - μια οι λέξεις στη σειρά τους.

Θα είμαι ειλικρινής. Είσαι, συμφωνώ, της πλέον φυσικής το φαινόμενο και του χρόνου που φεύγει είσαι η πίκρα. Το διάνυσμα μιας διάστασης που δεν άντεχει στο μεταξύ μας και σε διαστάσεις τρίτες πασχίζει για μια διάσταση τέταρτη. Ένα βέλος είσαι. Όχι του χρόνου. Της αντίστασης στην καρδιά του ανθρώπου μέσα σε έναν χρόνο που δεν κάνει τίποτ' αλλο παρά να φθίνει ή μήπως και να τα φτύνει κι αυτό επιμένον στανικά πασχίζει να λάμψει. Αυτή η ακκίδα τώρα σε πληγώνει, σε έχω νιώσει...

Η φυσικότητα αυτού του φαινομένου σου λοιπόν, η φυσικότητα του δικού σου μέσα σου θεατρίνου απόκτημα είναι μοναχά μιας εσωτερικής σου διαδικασίας. Πρόπλασμα για τα όνειρα είναι η ενδοστρέφεια -κοίτα κι άλλο περίεργο, σαν ενδοφλέβια ακούστηκε η λέξη. Εμπιστεύσου τα χνώτα σου που ασθμαίνουν εκεί μέσα στο χάος και ξεκίνησε την επόμενη πορεία σου για την έκρηξη της πυρακτωμένης λάβας. Θα βγείς αλώβητος κι από αυτήν την εντροπία.

Ελπίζω να απέδειξα πως όλα τούτα στα λέω

Με αγάπη

.... (ήδη θα το κατάλαβες ποιός είμαι όποιος και να' μαι)

Blogopoly's hospitality (post no90)

Τον τελευταίο καιρό δεν ήμουν και ιδιαιτέρως παραγωγικός στους ρυθμούς αναρτήσεως ποστς στο μπλόγκ μου. Με πιάνει πότε πότε αυτή η μουργελίαση, μένω αμέτοχος στην αδράνεια και θυμώνω. Καταλαβαίνετε ότι όλο αυτό το πράγμα εξελίσσεται σε ψυχαναγκασμό, όπερ σημαίνει απέχω παρασάγγας από δημιουργική φάση. Αυτό είναι το πρόβλημα: δεν κάνω υπομονή μέχρι να μου περάσει. Νιώθω μια απώλεια, αμετάκλητη κι οριστική και την παρουσιά της πιο στείρας στειρότητας που περισσότερο από όλα φοβάμαι και τη σελίδα μου ακόμα κι αυτή για ανάρτηση να με πιέζει. Ασε που λιγάκι και το ίντερνετ έχω βαρεθεί και τα σουλάτσα στα μπλογκ κάθε ολίγον και λιγάκι, άντε πέρνα να γράψεις δυό κουβέντες κι από κει, να μπει ο άλλος να κομμεντάρει κι αυτός με τη σειρά του τα δικά σου, να αυξηθεί η επισκεψιμότητα στο μπλόγκ σου. Υποκρισία, καμουφλαρισμένη υποκρισία και φρεναπάτη. Ένα παιχνίδι με τις κουμπάρες...

Ενώ λοιπόν με κλωθογυρίζαν ολούθε σαν τον άνεμο τα κρύα αυτά συναισθήματα για τις προσωπικές ιστοσελίδες, έλαμψε ωσάν ήλιος στη βαρυχειμωνιά, ωσάν παραθυράκι στην αδρανή καταδίκη, ωσάν απαγορευμένη ελπίδα μια πρόταση από τον Blogopoly για μια φιλοξενία στα δικά του χωρικά ύδατα με πλήρη ελευθερία έκφρασης στα δικά μου πεδία. Σα να φιλοξενείται στην Ελλάδα η Τουρκία -όπως βλέπετε το ετοιμοπόλεμο αίσθημα με κατακλύζει ως φαντάρο. Η πολιορκία ήταν φιλελεύθερα σθεναρή οπότε είπα θα ενδώσω. Κάνω κατάληψη λοιπόν αβασάνιστα στον δικό του κυβερνοχώρο.

Ζούμε στην εποχή που υπολείπεται συνεργασιών κι αυτό είναι κάτι που μας μειώνει. Καιρός να αντισταθούμε στο ρεύμα των καιρών, ίσως κάτι λιγότερο τότε να μας θυμώνει. Παρακολουθώ εδώ και έξι μήνες κι εγώ το σάϊτ του Βlogopoly που το γνώρισα μέσω ενός κοινού γνωστού μας και χαίρομαι τόσο για την εύθυμη όσο και επικριτική του πολλές φορές ματιά πάνω στα πράγματα γιατί μάλλον βλέπουμε πολλά θέματα με τον ίδιο τρόπο. Χαίρομαι γιατί φορές φορές μέσα από το σάϊτ του μ' αφήνει να δανείζομαι τα πολυπρισματικά γυαλιά του. Blogopoly, χαίρομαι που είμαι σπίτι σου κι ευχαριστώ για τη ζεστή σου φιλοξενία!